Του Gottfried Achatz

για τη μεταγραφή: Αντώνης Ζήβας*

Ο Πλανήτης των Μικροβίων είναι ένα από τα 19 δοκίμια που περιέχονται στο εξαιρετικό βιβλίο του καθηγητή Gottfied Schatz, Βιολογία, Ένας Κήπος Γεμάτος Θαύματα είναι το δεύτερο βιβλίο του, μετά το Πέρα από τα Γονίδια, που κυκλοφόρησαν οι Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης. Το βιβλίο περιλαμβάνει 19 μικρά δοκίμια, γραμμένα σαν ένα ποιητικό παραμύθι, όπως γράφει στον πρόλογο ο νομπελίστας Rolf Zinkernagel: «Με ύφος αφηγηματικό συχνά σε πρώτο πρόσωπο και διάθεση στοχαστική, ενίοτε ποιητική, μας μεταφέρει σ’ έναν κήπο γεμάτο θαύματα, τον αόρατο κήπο της μοριακής και κυτταρικής βιολογίας, της Βιοχημείας και της γενετικής τον κήπο της αυτογνωσίας μας».

Σύντομο και επίκαιρο από το Η νέα ερωτική αναρχία (1977) των Πασκάλ Μπρικνέρ και Αλέν Φινκελρό

(για τη μεταγραφή: Αντώνης Ζήβας)

Εδώ και μερικά χρόνια οι αρχές αποφάσισαν ότι όλοι οι άσχημοι άνθρωποι έπρεπε να φορούν μάσκα προκειμένου να βγουν στο δρόμο και να κυκλοφορούν στους δημόσιους χώρους...

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Διαβάζοντας για τον θάνατο του γνωστού συνθέτη Βαγγέλη Παπαθανασίου πριν μερικές μέρες θυμήθηκα την ιστορία του δίσκου των Chrisma Chinese Restaurant που κυκλοφόρησε το 1977 από την Polydor (στην εταιρεία που λίγο αργότερα θα ηχογραφούσε και ο ίδιος ο Παπαθανασίου). Οι Chrisma ήταν ένα Ιταλικό synth-punk ντουέτο που ξεκίνησαν στο Μιλάνο το 1976.  Τη σύνθεσή τους αποτελούσαν ο Maurizio Arcieri (απεβίωσε το 2015) και η σύζυγός του Christina Moser ενώ το όνομα του συγκροτήματος ήταν ένας συνδυασμός των μικρών ονομάτων τους.

Γράφει ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΖΗΒΑΣ

“Μια τέτοια μέρα είναι ωραία για να πεθάνεις
Όμορφα κι όρθιος σε δημόσια θέα
Με λένε Παύλο Φύσσα από τον Περαία
Ελληνας μ’ ό,τι συνάδει αυτό - όχι μια σημαία, μελανοχίτωνας γόνος του Αχιλλέα και του Καραϊσκάκη”..
(Παύλος Φύσσας Killah P "Ζόρια”)

Οι στίχοι που ξεκινούν αυτό το κείμενο έχουν γραφτεί και τραγουδηθεί από τον αντιφασίστα Παύλο, Φύσσα γνωστό στη μουσική κοινότητα του Hip-Hop σαν Killah-P, που στα 34 του χρόνια δολοφονήθηκε από τάγμα εφόδου της ναζιστικής Χρυσής Αυγής τη Τρίτη 17 Σεπτέμβρη 2013 στο Κερατσίνι. Το κείμενο αυτό αφιερώνεται στη μνήμη του.

Αν υποθέσουμε ότι για τους πολλούς νεοέλληνες με την κοντή μνήμη, η Χρυσή Αυγή είναι ένα “νέο παιδί” που γεννήθηκε από την οικονομική επίθεση-κρίση που βιώνουμε σαν “άξιο τέκνο της οργής”, που λέει και το τραγούδι. Θα πρέπει όμως να γνωρίσουμε και τους γονείς της όπως και τα αδέλφια της, γιατί η ναζιστική συμμορία ούτε ορφανή είναι, ούτε αγνώστου πατρός, ούτε φυσικά παιδί αλλά, ιδεολογικά ένας απέθαντος γέρος που γεννήθηκε στο μακρινό 1920 στο Μόναχο. Από τότε και στο εξής, εκεί που όλοι τον είχαν για νεκρό και του έκαναν την κηδεία, εκείνος ξαναγεννιόταν ή ξεπηδούσε μέσα από το σκοτάδι κάθε φορά που η εξουσία των ολίγων κινδύνευε, σαν το ύστατο δυνατό χαρτί τους στη τελική παρτίδα του “όλα ή τίποτα”.
Στη χώρα που κάποιοι βάφτισαν Ελλάδα οι φασισμός και οι ναζιστικές ιδέες -γιατί περί αυτού πρόκειται- έχουν γεννηθεί, πεθάνει και ξαναγεννηθεί κάτω από διάφορα πατριωτικά και εθνικόφρονα ονόματα, όποτε οι λίγοι ισχυροί του χρήματος και της πολιτικής εξουσίας τον χρειάζονταν για να σταθεί πλάι τους κέρβερος σωματοφύλακας, μπροστά στον κίνδυνο της απώλειας των προνομίων τους και της εξουσίας τους. Ένας άλλος Δόκτωρ Φάουστ, πάντα νέος, με “υψηλά” ιδανικά, άσπιλος και φρέσκος.

Γράφει ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΖΗΒΑΣ

Τον Ορφέα Κ. τον γνωρίζω αρκετά χρόνια. Πρόκειται για έναν άνθρωπο που αν ζούσε στις ΗΠΑ τον καιρό των Beatniks θα πρωταγωνιστούσε σε κάποιο βιβλίο του Κέρουακ, σε ένα ποίημα του Γκίνσμπεργκ, σε ένα στιγμιότυπο παρέα με τον Μπάροουζ. Εδώ όμως δεν θα αναλύσω τη πολυτάραχη, πολυσχιδή και τόσο ενδιαφέρουσα ζωή του, της οποίας στιγμές της μπορείτε να διαβάσετε στο blog του: http://okosmosapokatw.blogspot.gr/ , (η γραφή του στη beat “λογοτεχνία” είναι σπαρακτικά υπέροχη).
Ο Ορφέας εκτός από ταξιδιώτης, γραφιάς σε στιγμές αναμονής από τα ταξίδια του σε διάφορες επαρχιακές πόλεις και νησιά, είναι πάνω από όλα μουσικός. Παίζει καταπληκτικό κλαρίνο, όχι από αυτό που ακούμε στα πανηγύρια, από το άλλο που ακούμε σε σκοτεινά παρακμιακά μπαράκια που βρωμάνε χυμένο μπέρμπον, ξερατά, μοναξιά και απόγνωση. Εκεί που ο καπνός από τα τσιγάρα δεν σε αφήνει να βλέπεις στα δύο μέτρα, κάνοντας τα μάτια σου να κλείνουν ερμητικά και αφήνοντας ανέπαφα μόνο τα αυτιά σου – να τα χαϊδεύει η μουσική.
Μια τέτοια μουσική σαν του Ορφέα σε ταξιδεύει ταυτόχρονα σε κάποιο πεζόδρομο του Ηρακλείου Κρήτης, σε κάποιο στενό στο Μοναστηράκι της Αθήνας, σε κάποιο καταγώγιο της Θεσσαλονίκης, σε κάποιο μοτέλ της Νέας Ορλεάνης, από εκείνα που προβάλλει ο Τζάρμους με τις ταινίες του – μέσα από την απόγνωση του άστεγου Τομ Γουέιτς, τις ηδονές του Τζων Λιούρι σε ένα βρώμικο δωμάτιο αγκαλιά με μια ανήλικη, τα κελιά μιας επαρχιακής φυλακής του αμερικάνικου νότου ή ενός επαρχιακού αστυνομικού τμήματος κάποιας ελληνικής επαρχιακής πόλης όπου ξυπνάς με πόνους και μελανιές σε όλο σου το σώμα, δίχως να θυμάσαι πώς κατέληξες εκεί.
Αυτή είναι η μουσική του Ορφέα, την οποία μεγαλόδωρα προσφέρει ελεύθερα σε όλο τον κόσμο, μιας και δεν είναι δυνατόν να ανήκει σε αυτόν αποκλειστικά, όπως και ο ίδιος δεν ανήκει σε έναν άνθρωπο αποκλειστικά. Ο Ορφέας δεν έχει καμιά σχέση με τον «ένδοξο» μυθικό συνονόματό του. Ο Ορφέας είναι ένα αλέγκρο ματζόρε που αφηγείται μικρές, μεθυσμένες ιστορίες από αυτές που οι περισσότεροι θα ντρέπονταν να πουν ότι τις έχουν ζήσει, αλλά ακόμη περισσότεροι θα ήθελαν να τις ζήσουν χωρίς ωστόσο να το τολμήσουν. Ακούστε και κάνετε δική σας τη μουσική του Ορφέα και να είστε σίγουροι ότι ένα στραβό χαμόγελο θα σχηματιστεί στα χείλη του κι ένα βλέμμα γεμάτο αναίδεια θα εισβάλει στα μάτια σας. Αυτό θα είναι το “ευχαριστώ” του και να είστε βέβαιοι ότι θα γίνετε κι εσείς μέρος των ιστοριών του, έστω κι αν οι δρόμοι σας δε διασταυρωθούν ποτέ.
Το EP “Ιt’s ΟΚ” ηχογραφήθηκε στο Underhouse Studio του Βόλου, γενέθλιας πόλης του Ορφέα Κάππα, από τον Λάμπρο Ζαφειρόπουλο και τον Σπύρο Χαρμάνη, μέσα σε μία λίμνη από μπύρες. Ο Ορφέας, εκτός από κλαρίνο, τραγουδά και παίζει κιθάρες, μπαγλαμά και τζουρά. Τύμπανα παίζει ο Σπύρος Χαρμάνης και κόντρα μπάσο ο Ben Fox.

Κατεβάστε ελεύθερα από εδώ:

bandcamp

Επισκεφθείτε το blog του ΕΔΩ

Διαβάστε κείμενο του Ορφέα Κάππα στο Merlin's ΕΔΩ

---

Αντώνης Ζήβας

Ο Αντώνης Ζήβας είναι D.J. ραδιοφωνικός παραγωγός και record sellector εδώ και 28 έτη. Παράλληλα έχει υπάρξει μπασίστας σε διάφορες γνωστές-άγνωστες Punk και Alternative μπάντες από τη δεκαετία του '80 ως τις μέρες μας, ενώ ανήκει στο απροστάτευτο υπό εξαφάνιση είδος των δισκοπωλών. Γεννήθηκε στη Πάτρα, αλλά διάλεξε να ζήσει για πάρα πολλά χρόνια στη Κρήτη, όπου και απέκτησε τη Κρητική υπηκοότητα, την οποία διατηρεί ακόμη με πείσμα. Τα τελευταία χρόνια κατοικεί στη κοιλιά του τέρατος που ονόμασαν Αθήνα, περιφέροντας το σάρκιον του σε διάφορα Booth της Αθηναϊκής νύχτας και μία φορά την εβδομάδα τα μεσημέρια των Σαββάτων, ξαποστένει στο μικρόφωνο του metadeftero.gr, μέσα από την εκπομπή Reclaim The Music

 
 
 

Αντώνης Ζήβας

Ο Αντώνης Ζήβας είναι D.J. ραδιοφωνικός παραγωγός και record sellector εδώ και 28 έτη. Παράλληλα έχει υπάρξει μπασίστας σε διάφορες γνωστές-άγνωστες Punk και Alternative μπάντες από τη δεκαετία του '80 ως τις μέρες μας, ενώ ανήκει στο απροστάτευτο υπό εξαφάνιση είδος των δισκοπωλών. Γεννήθηκε στη Πάτρα, αλλά διάλεξε να ζήσει για πάρα πολλά χρόνια στη Κρήτη, όπου και απέκτησε τη Κρητική υπηκοότητα, την οποία διατηρεί ακόμη με πείσμα. Τα τελευταία χρόνια κατοικεί στη κοιλιά του τέρατος που ονόμασαν Αθήνα, περιφέροντας το σάρκιον του σε διάφορα Booth της Αθηναϊκής νύχτας και μία φορά την εβδομάδα τα μεσημέρια των Σαββάτων, ξαποστένει στο μικρόφωνο του metadeftero.gr, μέσα από την εκπομπή Reclaim The Music

 
 
 

Αντώνης Ζήβας

Ο Αντώνης Ζήβας είναι D.J. ραδιοφωνικός παραγωγός και record sellector εδώ και 28 έτη. Παράλληλα έχει υπάρξει μπασίστας σε διάφορες γνωστές-άγνωστες Punk και Alternative μπάντες από τη δεκαετία του '80 ως τις μέρες μας, ενώ ανήκει στο απροστάτευτο υπό εξαφάνιση είδος των δισκοπωλών. Γεννήθηκε στη Πάτρα, αλλά διάλεξε να ζήσει για πάρα πολλά χρόνια στη Κρήτη, όπου και απέκτησε τη Κρητική υπηκοότητα, την οποία διατηρεί ακόμη με πείσμα. Τα τελευταία χρόνια κατοικεί στη κοιλιά του τέρατος που ονόμασαν Αθήνα, περιφέροντας το σάρκιον του σε διάφορα Booth της Αθηναϊκής νύχτας και μία φορά την εβδομάδα τα μεσημέρια των Σαββάτων, ξαποστένει στο μικρόφωνο του metadeftero.gr, μέσα από την εκπομπή Reclaim The Music

 
 
 

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

«Η ιστορία του ποδοσφαίρου είναι ένα θλιβερό ταξίδι απόλαυσης και καθήκοντος. Στο βαθμό που το άθλημα έχει βιομηχανοποιηθεί, έχει χαθεί σιγά σιγά η ομορφιά που γεννιέται από τη χαρά που νιώθει κανείς μονάχα γιατί παίζει. Σε αυτόν τον κόσμο του τέλους του αιώνα μας το επαγγελματικό ποδόσφαιρο καταδικάζει οτιδήποτε δεν αποφέρει κέρδη. Οι τεχνοκράτες του επαγγελματικού αθλητισμού επέβαλαν ένα ποδόσφαιρο καθαρής ταχύτητας και πολλής δύναμης, που απεμπολεί την απόλαυση, ατροφεί τη φαντασία και απαγορεύει το θράσος». (Εντουάρντο Γκαλεάνο – Τα χίλια πρόσωπα του ποδοσφαίρου)

Ο μπάρμπα-Μάρξ είχε πει ότι η θρησκεία είναι το όπιο του λαού. Στην εποχή μας, όπιο του λαού θεωρείται και το ποδόσφαιρο (και όχι άδικα). Το λαϊκό άθλημα που συναρπάζει και συγκινεί, πέρασε γρήγορα από τη σφαίρα του λαϊκού παιχνιδιού στις αλάνες των γειτονιών και των χωμάτινων γηπέδων, στο πεδίο της κερδώας εκμετάλλευσης. Οι φιλόδοξοι έμποροι του ποδοσφαίρου επένδυσαν στο «θρησκευτικό» φανατισμό και στο μαζικοποιημένο «ανήκειν» των φιλάθλων, εκμεταλλεύτηκαν την ευρύτητα της συμμετοχής και έστησαν παγκοσμίως μια υπερκερδοφόρα βιομηχανία θεάματος και εμπορευμάτων γύρω από αυτό. Η μεγάλη λαϊκή δυναμική του είναι το διαβατήριο που προσδίδει αναγνωσιμότητα και μεγάλη ισχύ σε προέδρους συλλόγων και αρκετές φορές επηρεάζει ακόμα και τις εκλογικές αναμετρήσεις. Η αποθέωσή του σε καθαρά ανταγωνιστικό άθλημα έφτασε αντί να ενώνει (μέσω της χαράς του παιχνιδιού), να διαιρεί κοινωνίες με διαφορετικά εθνοτικά χαρακτηριστικά, ενώ έδωσε την ευκαιρία να μπουν στο «παιχνίδι» και άλλοι παράγοντες.

Συνέντευξη: ABIES SYLOS & ΑΝΤΩΝΗΣ ΖΗΒΑΣ

Φωτογραφίες: ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ (QoQ photos) 

Η πολυαναμενόμενη κυκλοφορία του Finchlay Road, του νέου προσωπικού δίσκου του Πάνου Μπίρμπα, είναι πλέον γεγονός και ο frontman των Dustbowl έχει κάθε λόγο να αισθάνεται χαρούμενος. Έχοντας, όπως λέει ο ίδιος, διανύσει πλέον πολλά χιλιόμετρα με το συγκρότημα, το Finchley Road προέκυψε αφενός ως αποτέλεσμα προσωπικών βιωμάτων και αφετέρου ως αφορμή προκειμένου ο καλλιτέχνης να θίξει ένα από τα πλέον ευαίσθητα κοινωνικά προβλήματα που ταλανίζουν σήμερα την ευρωπαϊκή αλλά και την παγκόσμια κοινότητα: το προσφυγικό. Ο Πάνος ευαισθητοποιείται εδώ και πάρα πολλά χρόνια σε αυτόν τον τομέα, τόσο ως μουσικός όσο και ως ένας άνθρωπος που εργάζεται για την ανακούφιση των ανθρώπων εκείνων, οι οποίοι για πολλούς και διάφορους λόγους ξεριζώνονται από τον τόπο τους και προσφεύγουν σε "υγιέστερες" κοινωνίες ζητώντας βοήθεια. Για όλα αυτά και για πολλά άλλα, ο Πάνος μίλησε στο Merlin's Music Box...

Συνέντευξη στον Αντώνη Ζήβα

Ανέκαθεν μου άρεσαν τα διαφορετικά κι έξω από τις συνήθεις νόρμες ονόματα συγκροτημάτων. Αν αυτό συνδυάζεται και με καλή μουσική τότε πραγματικά υπάρχει κατά την υποκειμενική μου γνώμη κάτι ξεχωριστό. Μια τέτοια περίπτωση είναι και οι Πεθαίνουν στο Τέλος. Δεν ντρέπομαι να δηλώσω φαν της μπάντας, πράγμα που ενισχύεται τόσο με τη προσωπική γνωριμία που έχω εδώ και πολλά χρόνια με κάποια από τα μέλη της, όσο κι ακόμη περισσότερο από το μουσικό τους παρελθόν. Ένα παρελθόν που έχει χαρίσει καταπληκτικά άλμπουμ και ακόμη περισσότερο φρενήρη , γεμάτα ιδρώτα και μπύρα λάιβ.

Η ταινία Στην R  είναι μια συλλογική, ανεξάρτητη και εντελώς no budget κινηματογραφική παραγωγή, έξω από εξαρτήσεις, χρηματοδοτήσεις, συμβάσεις και συμφωνίες με παραγωγούς, ΜΜΕ, TV, κέντρα κινηματογράφου κλπ. Ξεκίνησε από μια μικρή ομάδα και αγκαλιάστηκε και πλαισιώθηκε από πλήθος γνωστών και αγνώστων, φίλων, συντρόφων, αδελφών. Τα γυρίσματα της, κράτησαν σχεδόν δύο χρόνια σε τεχνικό επίπεδο, ενώ οι ηθοποιοί  είναι ερασιτέχνες. Αρκετοί δε, κάθισαν μπροστά από τη κάμερα για πρώτη φορά στη ζωή τους.

Η ταινία, γεννήθηκε από την ανάγκη και τον νόστο της επιστροφής στην αθωότητα της χαράς της πρωτογενούς, «χειροποίητης», αδιαμεσολάβητης δημιουργίας και έκφρασης και από τη διάθεση διερεύνησης των εκφραστικών μέσων και αναπροσδιορισμού των «τρόπων», έξω -όσο αυτό ήταν δυνατό- από αναπαραγωγή ρόλων και ιεραρχιών.

Το “Στην R”, πραγματοποιήθηκε με σαφείς αντιεμπορικούς όρους και προθέσεις και ανάλογη θα είναι και η διανομή της για την προβολή της.

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

«Ω, αιώνια νύχτα! Πότε θα διαλυθείς; Πότε θα δουν τα μάτια μου το φως;
Σύντομα, σύντομα παλικάρι, ή ποτέ».
(Ο Μαγικός Αυλός*)

Στην εποχή μας τα μέσα μαζικής επικοινωνίας (ΜΜΕ) αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινής μας ζωής. Η τηλεόραση και το ίντερνετ (και σε πολύ λιγότερο βαθμό πια οι εφημερίδες και το ραδιόφωνο) καταλαμβάνουν τον περισσότερο από τον ελεύθερο χρόνο του ανθρώπου. Σύμφωνα με τις κατά καιρούς έρευνες, ο μέσος άνθρωπος «καταναλώνει» περίπου 4 με 5 ώρες του καθημερινού ελεύθερου χρόνου του στη παρακολούθηση των ΜΜΕ. Αν υποθέσουμε ότι κατά μέσο όρο η εργασία, η μετακίνηση, το φαγητό και ο ύπνος απορροφούν σχεδόν τις 18 με 20 ώρες του εικοσιτετραώρου μας, γίνεται φανερό ότι τα ΜΜΕ τείνουν κυριολεκτικά να κυριαρχήσουν στον περισσότερο, αν όχι σε ολόκληρο τον ελεύθερο χρόνο μας.

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

"Αν οι άνθρωποι δεν έχουν τη δύναμη να πουν πράγματα, θα τα πω εγώ γι' αυτούς. Όταν ήμουν ποδοσφαιριστής, τα πόδια μου ενίσχυαν τη φωνή μου"- Σόκρατες 

Έχω σταματήσει εδώ και αρκετά χρόνια να παρακολουθώ μια διοργάνωση όπου κάποτε οι φτωχοί, οι μελαψοί, οι παρακατιανοί, έστεκαν ως ίσοι προς ίσους απέναντι στους χορτάτους, τους «Άριους», τους ισχυρούς, και που τις περισσότερες φορές τους ανάγκαζαν να φεύγουν ταπεινωμένοι από το χορταρένιο παραλληλόγραμμο με τις χορευτικές φιγούρες τους. Σήμερα το Μουντιάλ δεν είναι αυτό που μόλις περιέγραψα, αλλά ένα τουρνουά όπου αντί να αγωνίζονται οι διάφορες ποδοσφαιρικές σχολές, αγωνίζονται οι πολυεθνικές, οι σπόνσορες, η Mastercard εναντίον της Visa.
Κάποτε παρακολουθούσα το Μουντιάλ κι αν με ρωτήσεις τι θυμάμαι από όσα έχω δει, θα σου απαντήσω τη Βραζιλία του 1982: αυτό το σύνολο από χορευτές μπαλέτου που τους έβαλαν μέσα στο γήπεδο κι αυτοί, χωρίς να νοιάζονται για τίποτε άλλο παρά μόνο να χορέψουν, μάγεψαν με τις κινήσεις τους ολόκληρο τον πλανήτη. Αυτοί, που στο τέλος υπέκυψαν, θύματα της δύναμης και της τακτικής, δίχως να κατακτήσουν τίποτα. Κατέκτησαν όμως καρδιές κι αυτό τους έκανε να είναι οι πραγματικοί νικητές εκείνου του Μουντιάλ.

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Φωτογραφίες: Τατιάνα Μπόλαρη (Eurokinissi)

Ο Καρλ Μαρξ στο έργο του Η Γερμανική Ιδεολογία έγραφε: «Οι ιδέες της κυρίαρχης τάξης είναι σε κάθε εποχή οι κυρίαρχες ιδέες. Η κυρίαρχη υλική δύναμη της κοινωνίας και ταυτόχρονα η κυρίαρχη πνευματική της δύναμη». Σήμερα, μπορεί να ζούμε στον 21ο αιώνα, αλλά διαβάζοντας αυτό το απόσπασμα μπορούμε να καταλάβουμε ότι οι σχέσεις ανάμεσα σε κυρίαρχο και κυριαρχούμενο δεν έχουν αλλάξει ούτε καν στο ελάχιστο από τα μέσα του 19ου αιώνα, οπότε και γράφτηκε η συγκεκριμένη μπροσούρα.Απεναντίας, τα όσα ζούμε και όσα συμβαίνουν στη σημερινή εποχή, κάλλιστα μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η ανθρωπότητα έχει κάνει ένα άλμα δύο αιώνων προς τα πίσω, μέσα από μια διαφορετική οπτική εναρμονισμένη στο σήμερα: αυτή της αισθητικοποίησης της πολιτικής.

Η ΣΤΟΑ 60 ξεκίνησε τη λειτουργία της πριν δύο χρόνια με σκοπό να καλύψει ένα τεράστιο κενό στη πόλη του Ηρακλείου όσον αφορά τις underground/αντιεμπορευματικέςσυναυλίες, δίνοντας τη δυνατότητα σε τοπικές (αλλά και εκτός Κρήτης) μπάντες να παρουσιάζουν τη δουλειά τους μέσα από την DIY και αντιεμπορευματική οπτική, η οποία βασίζεται στην ισότιμη και αδιαμεσολάβητη αλληλεπίδραση μεταξύ συγκροτημάτων, διοργανωτών και κοινού.
Σαν fanzine που διέπεται από τις παραπάνω σχέσεις θελήσαμε να κάνουμε μία κουβέντα με τα μέλη της συνέλευσης που διαχειρίζονται το εν λόγω εγχείρημα τόσο για τα το παρουσιάσουμε εκτός Κρήτης, όσο και για να αναδείξουμε, ταυτόχρονα, ότι εφόσον υπάρχει η θέληση ο καθένας και η καθεμία μας, μπορεί να ξεπεράσει τις νόρμες της μουσικής βιομηχανίας, των λογής μάνατζερ και των συναυλιών-προϊόντων προς πώληση, αρκεί να πιστεύει στις δυνάμεις του με κινητήρια δύναμη την αγάπη για τη μουσική, την αυτοοργάνωση και τις χρηστικές αξίες της.

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Η παρακάτω «συνέντευξη», ως αποτέλεσμα ενός φανταστικού διαλόγου, έχει βασιστεί σε ένα κείμενο του Paul Lafargue γραμμένο το 1890.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Πώς ονομάζεσαι;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Εργάτης. Συχνά με φωνάζουν και Άνεργο.
Ε: Ποιοι είναι οι γονείς σου;
Α: Ο πατέρας μου ήταν εργάτης, καθώς και ο παππούς μου και ο προπάππος μου. Αλλά οι πρόγονοί μου ήταν δουλοπάροικοι και σκλάβοι. Η μάνα μου ονομάζεται Φτώχεια.

Κείμενο: Αντώνης Ζήβας  Φωτογραφίες: Τηλέμαχος Παπαδόπουλος (qoq photos)

Κανονικά ο υπογράφων δεν πρέπει να γράφει ανταποκρίσεις και γενικότερα κείμενα που αφορούν τις μπάντες που αγαπά. Κι αυτό επειδή δεν υπάρχει καμία αντικειμενικότητα στα γραφόμενα. Όσα όμως θα διαβάσετε είναι απολύτως αντικειμενικά γιατί πολύ απλά πρόκειται να διαβάσετε ένα (ακόμη) κείμενο που αφορά συναυλία των Last Drive. Οι Last Drive, συναυλιακά, είναι η περίπτωση του συγκροτήματος που θα παίξει καλά ακόμη και στη χειρότερή του μέρα. Είναι η περίπτωση του συγκροτήματος που θα παίξει καλά είτε μπροστά σε είκοσι άτομα είτε μπροστά σε πέντε χιλιάδες. Και αυτό όχι επειδή διέπονται από επαγγελματισμό (κάτι που ούτως ή άλλο συμβαίνει) αλλά γιατί πάνω από όλα σέβονται τον ίδιο τους τον εαυτό. Όλα αυτά ασφαλώς δεν αφορούν όχι μόνο τη σαββατιάτικη συναυλία τους στο Fuzz Club, αλλά γενικότερα την πορεία τους στη σκηνή. Θα εξηγήσω παρακάτω τι εννοώ με αυτό και ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Το τάνγκο είναι ένα τα δημοφιλέστερα μουσικά είδη και χορούς στον πλανήτη. Γεννήθηκε, άκμασε (και ακμάζει ακόμη) στις όχθες του ποταμού Ρίο ντε λα Πλάτα, στην Αργεντινή και την Ουρουγουάη, από προλετάριους μετανάστες στο Μπουένος Άιρες και το Μοντεβιδέο πριν διαδοθεί σε όλον τον κόσμο. Η ισπανική λέξη tango προέρχεται πιθανώς από τη γλωσσική οικογένεια Niger-Congo της Δυτικής Αφρικής και συγγενεύει με την λέξη tamgu (χορός/χορεύω) της γλώσσας Ibibio της ίδιας γλωσσικής οικογένειας. Οι ρίζες του τάνγκο είναι πολλές και διάφορες: η μουσική και τα τραγούδια των γκάουτσο (οι καουμπόι των αργεντίνικων πεδιάδων-pampas) που είχαν επιρροές από την Ανδαλουσία της Ισπανίας και τα συνόδευαν παλαμάκια και χτυπήματα στο δάπεδο με το τακούνι, το αφρικανικής προέλευσης candombe (από το Κονγκό) που το έπαιζαν με κρουστά, οι χοροί του μαύρου πληθυσμού, το bel canto η canzonetta, και το πιο εξευγενισμένο χορευτικό στυλ των Ιταλών μεταναστών, η κουβανέζικη habanera, το βαλς…

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

«Παλιότερα χρησιμοποιούσαν τα βασανιστήρια. Σήμερα χρησιμοποιούν τις εφημερίδες»
(Όσκαρ Ουάιλντ)

Πριν μερικές μέρες, τα κοινωνικά δίκτυα γέμισαν από σχόλια και δημοσιεύσεις ενάντια σε ένα όχι απλά ρατσιστικό ανώνυμο σχόλιο της χίπστερ φιλελεύθερης και (κρυφοναζιστικής στην ουσία) free press φυλλάδαςAthens Voice, για τον θάνατο μιας γυναίκας που έπεσε από το παράθυρο του νοσοκομείου της Νίκαιας προκειμένου να αποφύγει τον έλεγχο και κατ’ επέκταση ίσως και την απέλασή της από την χώρα, επειδή, σαν μετανάστρια που ήταν, δούλευε “μαύρα” σαν αποκλειστική νοσοκόμα. Ανάμεσα στις λεκτικές αντιδράσεις χιλιάδων ανθρώπων, κάποιοι αντέδρασαν μέσα από μια μίμινουμ συμβολική αντίδραση γράφοντας αντιρατσιστικά συνθήματα στην είσοδο της εφημερίδας, ενώ η συλλογικότητα του “Ρουβίκωνα” έκανε μια επίσης συμβολική (και ήπια κατά τη γνώμη μου) κίνηση μπαίνοντας στα γραφεία της Athens Voice, και κάνοντας κάποιες μικρές καταστροφές στα έπιπλα και τον εξοπλισμό της.

Γράφει ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΖΗΒΑΣ

Τους ανθρώπους για να τους τρομάξεις πρέπει να τους δείξεις τον εαυτό τους. Αναρωτιέμαι αν όλοι αυτοί/ές που δεν έχουν πια στον "ήλιο μοίρα", τους μάζευαν σε ένα χώρο και τους έδειχναν την ταινία του Ken Loach, I Daniel Blake θα έβλεπε ο καθένας/μία τους τον εαυτό του στους ήρωες της ταινίας;  

Και αν τον έβλεπαν τι θα έκαναν μετά; Ρητορική η ερώτηση γιατί οι καταστάσεις που περιγράφει η ταινία είναι η πραγματικότητα για εκατομμύρια ανθρώπους. Όταν οι άνθρωποι θεωρούν ορισμένες καταστάσεις σαν πραγματικές, αυτές  είναι πραγματικές στις επιπτώσεις τους. 

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Το ποίημα Το Κοράκι του θρυλικού Αμερικανού συγγραφέα και ποιητή,Edgar Allan Poe έχει «πετάξει» από τραγούδια, τηλεοπτικές εκπομπές και ταινίες, μέχρι τα κόμικς και τα σπορ και  μέχρι σήμερα θεωρείται ένα από τα πιο διάσημα έργα του. Δημοσιεύτηκε για πρώτη φόρα το 1845 στην εφημερίδα The New York Mirror εισβάλοντας στη συλλογική συνείδηση των αναγνωστών για να καθιερώσει τον Poe ως «μετρ του μακάβριου» και να τον κάνει αμέσως γνωστό.

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

«Εντούτοις, οι Ινδιάνοι δε διανοούνταν καν πριν τον ερχομό των λευκών ότι η γη θα μπορούσε ν’ ανήκει σε κάποιον ξεχωριστά και να μην αποτελεί το κοινό αγαθό όλων εκείνων που ζουν στην επιφάνειά της…»
(Ο. Ροζάκ – Πολιτική ιστορία του συρματοπλέγματος)

Τον τελευταίο καιρό το συναίσθημα που σχεδόν μονοπωλεί τις σκέψεις της πλειοψηφίας του πληθυσμού του πλανήτη είναι ένας φόβος που έχει προκληθεί από την πανδημία του Covid-19, ταυτόχρονα με τη θλίψη για τις απώλειες και τον θάνατο συνανθρώπων μας.  Όλες και όλοι ζούμε μέσα σε ένα ζοφερό υγειονομικό καθεστώς ανασφάλειας όπου καλούμαστε να  διαχειριστούμε τις επιπτώσεις σε σωματική (λόγω του ιού) και ψυχική υγεία (λόγω της καραντίνας), αλλά ταυτόχρονα εξαιτίας των περιοριστικών μέτρων και τις επιπτώσεις μιας οικονομικής και εργασιακής ανασφάλειας.