Γράφει ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΖΗΒΑΣ
«Η ιστορία αδιάκοπα αιμορραγεί μέχρι θανάτου
Από μύριες κρυφές πληγές πείνας , ευτέλειας και φόβου
Οι ιδιωτικές συμφορές των μετόχων της
Γίνονται αθάνατες με κάθε καταστροφή».
(Kenneth Rexroth )
Το κράτος προσπάθησε να μετατρέψει την εξέγερση σε μια θεαματική βεντέτα μεταξύ μπάτσων και «αναρχικών», σε μια γκροτέσκα και χιλιοπαιγμένη θεατρική παράσταση για δύο ρόλους. Όμως, οι χιλιάδες των οργισμένων που κατέκλυσαν και κατέλαβαν τους δρόμους των πόλεων έκαναν το μύθο των «εκατό-διακοσίων κουκουλοφόρων» να καταρρεύσει Δεν κατάφερε να στιγματίσει σαν «εγκάθετους, προβοκάτορες και υποκινούμενους από ξένα κέντρα» χιλιάδες ανθρώπους από άκρη σε άκρη της χώρας και ακριβώς όλοι αυτοί οι άνθρωποι έκαναν αυτόν τον μύθο να καταρρεύσει...
Το Σάββατο 6 Δεκέμβρη 2008, στις 9 το βράδυ, ένα ένστολο μαντρόσκυλο του κράτους, ο ειδικός φρουρός Επαμεινώνδας Κορκονέας, δολοφόνησε με μια σφαίρα στο στήθος ένα δεκαπεντάχρονο παιδί, τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο στη περιοχή των Εξαρχείων, δολοφονώντας συνάμα στο πρόσωπο του τόσο την από καιρό εύθραυστη κοινωνική ειρήνη, όσο και το μέλλον χιλιάδων συνομηλίκων του. Σύσσωμη η νεολαία της Ελλάδας ξεσηκώθηκε, από τον Έβρο ως την Κρήτη, γεμάτη οργή, η οποία ξεπέρασε ακόμη και το ίδιο το γεγονός της δολοφονίας. Εξεγέρθηκε βλέποντας ότι ζει σε ένα ευνουχισμένο παρόν, ατενίζοντας ένα ζοφερό έως ανύπαρκτο μέλλον.
Το πρωτοφανές σε μαζικότητα και ένταση ξέσπασμα, η έκρηξη της προλεταριακής οργής, είχε και αιτίες και στόχους. Τις πρώτες μπορούμε να τις ανιχνεύσουμε στη διαρκή υποτίμηση της ζωής μας: συσσωρευμένη υπερεργασία για όλο και μικρότερους μισθούς, επίθεση του κράτους στον έμμεσο μισθό, εντατικοποίηση και απονοηματοδότηση της μαθητικής και φοιτητικής εργασίας, εντεινόμενη επισφάλεια, λεηλασία της φύσης. Και φυσικά, η αυξανόμενη βία απ’ την πλευρά του κράτους-ασφάλειας, με την αστυνομία να είναι μόνο η πιο ορατή του πλευρά.
Αυτή η εξέγερση, ξεκινώντας ενάντια στους μπάτσους, στην ουσία επιτέθηκε σε ολόκληρο το οπλοστάσιο του καπιταλιστικού κράτους που βρίσκεται σε κρίση: στην όξυνση της επιτήρησης, την ποινική διαχείριση της κοινωνικής ανασφάλειας, το δόγμα της «μηδενικής ανοχής», τη βία της κοινωνικής απορρύθμισης.
Η μαζικότητα αυτής της πανελλαδικής εξέγερσης, η επέκτασή της σαν πυρκαγιά σε αναπάντεχα στρώματα και ηλικίες του πληθυσμού, το ανυποχώρητο πείσμα και η οργή της, αλλά και η σιωπηρή συναίνεση που για πρώτη φορά απέσπασε ακόμη και από εκείνους που δεν συμμετείχαν εξαρχής, δημιούργησε αυτόματα ένα μέτρο σύγκρισης με μεγάλα παγκόσμια ιστορικά γεγονότα όπως η Γαλλική Κομμούνα, ο Μάης του ’68 και το πολυτεχνείο του ’73, και όχι άδικα τοποθετήθηκε από ξένους ιστορικούς ανάμεσα στις δέκα μεγαλύτερες εξεγέρσεις της σύγχρονης παγκόσμιας ιστορίας.
Η διαχρονική αξία της εξέγερσης του Δεκέμβρη 2008
«Εμείς απ’ άλλού με άλλους όρους φωνάζουμε:
Να μεγαλώνει η φωτιά να μεγαλώνει,
να γίνεται ολοένα ψηλότερη,
εξαρπάζοντας ιαματικά τον πλανήτη».
(Νίκος Καρούζος)
Είναι αρκετός καιρός που και η Ελλάδα (όπως οι περισσότερες δυτικές χώρες ) έχει ξεπέσει μαζικά από την «ευημερία» (με κυμαινόμενο επιτόκιο ) στη σταθερή γυμνή απώλεια.
Όλα τα «κεκτημένα»: μεροκάματα, μισθοί, εργασιακή ασφάλεια, προσδοκίες για ποιοτική ζωή, ανθρώπινα δικαιώματα, έχουν βρεθεί στη κόψη του ξυραφιού. Και αυτό το ξυράφι έχει αρχίσει να κόβει, καθώς πίσω από την απώλεια πραγμάτων και προσώπων αποκαλύπτεται σιγά-σιγά η αποτρόπαιη αλήθεια. H φαρσοκωμωδία της άλλοτε «ανάπτυξης», της «ισχυρής Ελλάδας» κατά τη δεκαετία του ’90 και του 2000, παραχώρησε τη θέση της στη τραγωδία της κατάρρευσης και το ψωροφαντασμένο σύνθημα «ο καθένας για τον εαυτό του» αντιστράφηκε πανικοβλημένα σε «ο σώζων εαυτό σωθήτω».
Τον Δεκέμβρη του 2008, η δολοφονία ενός 15 χρόνου παιδιού από έναν κρατικό αστυνομικό υπάλληλο αποτέλεσε την αφορμή για να βγουν στην επιφάνεια όλα τα παραπάνω ζητήματα τα οποία οι λογής κρατούντες προσπαθούσαν να αποκρύψουν άλλοτε επιμελημένα μέσα από τις κυβερνητικές και κομματικές ρητορείες, άλλοτε σκεπασμένα από την παραγωγή και προβολή του θεάματος και της συναινετικής καταναλωτικής ειρήνης και άλλοτε, όταν όλα αυτά δεν ήταν αρκετά, με την ωμή βία και την καταστολή.
Σήμερα είναι πλέον σίγουρο ότι τα χρόνια που ζούμε απέχουν πολύ από τη χαζοχαρούμενη συναίνεση των προηγούμενων ετών.
Ήδη, μετά την 11η Σεπτεμβρίου οι παγκόσμιοι χωροφύλακες έδειξαν τα δόντια τους. Οι δυτικές κοινωνίες οχυρώθηκαν πίσω από πρωτόγνωρα αστυνομικά, δικανικά και κατασταλτικά μέτρα. Ο καπιταλισμός, αχαλίνωτος όσο ποτέ, συνεχίζει να καταστρέφει τον πλανήτη και να δολοφονεί τους κατοίκους του, ακόμη και τώρα που για πολλούς βρίσκεται ένα βήμα από το χείλος του γκρεμού.
Οι διεθνείς ανταγωνισμοί και οι πόλεμοι οξύνθηκαν δημιουργώντας πλήθη προσφύγων, ενώ η οικονομική κρίση (τεχνητή, κατά μια άποψη, από τον ίδιο τον καπιταλισμό) έχει διαλύσει την ήδη σαθρή και καταταλαιπωρημένη βάση της κοινωνικής πυραμίδας .
Η κυρίαρχη εξουσιαστική κάστα που κανοναρχεί κάθε κράτος, ποτέ δεν έδινε εξηγήσεις για τις αποφάσεις της. Όταν λοιπόν το κράτος δεν δίνει λογαριασμό στους πολίτες του , τότε οι πολίτες έχουν το απόλυτο δικαίωμα και καθήκον να ζητήσουν από μόνοι τους αυτόν τον λογαριασμό. Αυτό ακριβώς το δικαίωμα άσκησαν από εκείνο το βράδυ του Σαββάτου και τις επόμενες μέρες χιλιάδες, τόσο σε όλη την επικράτεια της χώρας όσο και σε άλλες χώρες του πλανήτη .
Χιλιάδες νέοι (και όχι μόνο) γέμισαν τους δρόμους των πόλεων οργισμένοι και αποφασισμένοι να εκδικηθούν και να υπενθυμίσουν στο κράτος ότι αν κάποιος μπορεί να κάνει κουμάντο, αυτός είναι μόνο ο λαός και κανένας κρατικός σκύλος ή πολιτικό γουρούνι.
Η διαφύλαξη της ανθρώπινης ζωής και πολύ περισσότερο η διαφύλαξη της αρχής της λογοδοσίας του κράτους και των οργάνων του είναι κάτι πολύ πιο σημαντικό από πέντε σπασμένες βιτρίνες ή δέκα καμένες τράπεζες .
Αυτή η εξέγερση, ξεκινώντας ενάντια στους μπάτσους, στην ουσία επιτέθηκε σε ολόκληρο το οπλοστάσιο του καπιταλιστικού κράτους που βρίσκεται σε κρίση: στην όξυνση της επιτήρησης, την ποινική διαχείριση της κοινωνικής ανασφάλειας, το δόγμα της «μηδενικής ανοχής», τη βία της κοινωνικής απορρύθμισης.
Μια από τις νίκες που κατέγραψε η εξέγερση του Δεκέμβρη ήταν το σάρωμα των θεσμών του παλιού κόσμου και η γενικευμένη απειθαρχία, με αποτέλεσμα να αλλάξει ο συσχετισμός δύναμης και να ραγίσει το κράτος ασφάλειας.
Οι άνθρωποι που ενήργησαν έτσι ήταν μετανάστες, άνεργοι, φτωχοί, άστεγοι, κάθε είδους περιθωριοποιημένοι και αποκλεισμένοι από τη «καταναλωτική χαρά» και «οικονομική ευδαιμονία». Όλοι αυτοί που ήταν για χρόνια εξωθημένοι στα όρια της κοινωνικής εκμηδένισης, βγήκαν στους δρόμους για να εκδικηθούν για αυτή τους την κατάσταση φωνάζοντας με τις πράξεις τους «ως εκεί και μη παρέκει». Οι άνθρωποι αυτοί τα τελευταία χρόνια πολλαπλασιάστηκαν σε πολύ μεγάλο βαθμό και αν εξετάσουμε τί συμβαίνει και σε παγκόσμια κλίμακα, θα διαπιστώσουμε ότι τα δύο τρίτα του παγκόσμιου πληθυσμού βρίσκονται αυτή τη στιγμή σε παρόμοια θερμοκρασία βρασμού.
Το κράτος προσπάθησε να μετατρέψει την εξέγερση σε μια θεαματική βεντέτα μεταξύ μπάτσων και «αναρχικών», σε μια γκροτέσκα και χιλιοπαιγμένη θεατρική παράσταση για δύο ρόλους. Όμως, οι χιλιάδες των οργισμένων που κατέκλυσαν και κατέλαβαν τους δρόμους των πόλεων έκαναν το μύθο των «εκατό-διακοσίων κουκουλοφόρων» να καταρρεύσει Δεν κατάφερε να στιγματίσει σαν «εγκάθετους, προβοκάτορες και υποκινούμενους από ξένα κέντρα» χιλιάδες ανθρώπους από άκρη σε άκρη της χώρας και ακριβώς όλοι αυτοί οι άνθρωποι έκαναν αυτόν τον μύθο να καταρρεύσει.
Με καταστροφές ή απαλλοτριώσεις εμπορευμάτων, με μαζικές συγκρούσεις με την αστυνομία, η συλλογική βία των εξεγερμένων κατευθύνθηκε εναντίον των κοινωνικών σχέσεων στις οποίες υπόκεινται καθημερινά.
Στο σήμερα, στο εδώ και στο τώρα...
«εγώ κι εσύ και τα εκατομμύρια τιποτένιοι σαν και σένα και σαν εμένα.
Υποκριτές, φιλόδοξοι, μικρόψυχοι, εγωιστές,
δειλοί εμείς κρατάμε μες στα ένοχα παράφορα τούτα χέρια τις τύχες του κόσμου.
Να το θυμάσαι αυτό»
Από την απέναντι πλευρά είμαστε εμείς, οι άνθρωποι. Όλοι και όλες που υποτιμητικά μας αποκαλούν «οι μάζες». Τί μπορούμε να κάνουμε εμείς μπροστά σε αυτή τη λυσσασμένη και γενικευμένη επίθεση;
Έχουμε δύο επιλογές. Ή θα βγούμε για τα καλά και χωρίς πισωγυρίσματα στο προσκήνιο της ιστορίας παίρνοντας επιτέλους την τύχη μας στα χέρια μας από τα δικά τους, ή θα βυθιστούμε για μια ακόμη φορά στα πιο μαύρα σκοτάδια της εκμηδένισής μας.
Αν έχουν καταφέρει να μας μετατρέψουν σε ένα λαό αμαθή, ελαφρύ, επιπόλαιο, μεγαλωμένο μέσα στο φόβο, την υποκρισία, τη δολιότητα, το ψέμα, αναθρεμένους μέσα στον ατομισμό, την ίντριγκα, την κολακεία, την τσιγκουνιά, την αισχροκέρδεια, τον εθνικισμό, τον ρατσισμό και την ξενοφοβία και δεν αποβάλουμε εκείνα τα «προβατίσια» ένστικτα και συνήθειες που έχουν χαράξει στο μυαλό μας ολόκληροι αιώνες (εθελοντικής και μη) σκλαβιάς, τότε είναι πολύ πιθανόν ότι αντί για μια μαζική λαϊκή αντίδραση στα μέτρα κατά της οικονομικής επίθεσης-κρίσης να βρεθούμε σε μια κατάσταση που ο Αδόλφος Χίτλερ δεν είδε ούτε στα πιο ποθητά όνειρά του.
Σε εμάς εναπόκειται να αποδείξουμε το αντίθετο, γιατί το ζήτημα δεν είναι αν ζούμε περισσότερο ή λιγότερο φτωχά, αλλά ότι ζούμε με έναν τρόπο και σε ένα σύστημα εξαιτίας των οποίων μας διαφεύγει τι σημαίνει να ζούμε αληθινά.
Αντώνης Ζήβας
Ο Αντώνης Ζήβας είναι D.J. ραδιοφωνικός παραγωγός και record sellector εδώ και 28 έτη. Παράλληλα έχει υπάρξει μπασίστας σε διάφορες γνωστές-άγνωστες Punk και Alternative μπάντες από τη δεκαετία του '80 ως τις μέρες μας, ενώ ανήκει στο απροστάτευτο υπό εξαφάνιση είδος των δισκοπωλών. Γεννήθηκε στη Πάτρα, αλλά διάλεξε να ζήσει για πάρα πολλά χρόνια στη Κρήτη, όπου και απέκτησε τη Κρητική υπηκοότητα, την οποία διατηρεί ακόμη με πείσμα. Τα τελευταία χρόνια κατοικεί στη κοιλιά του τέρατος που ονόμασαν Αθήνα, περιφέροντας το σάρκιον του σε διάφορα Booth της Αθηναϊκής νύχτας και μία φορά την εβδομάδα τα μεσημέρια των Σαββάτων, ξαποστένει στο μικρόφωνο του metadeftero.gr, μέσα από την εκπομπή Reclaim The Music
Αντώνης Ζήβας
Ο Αντώνης Ζήβας είναι D.J. ραδιοφωνικός παραγωγός και record sellector εδώ και 28 έτη. Παράλληλα έχει υπάρξει μπασίστας σε διάφορες γνωστές-άγνωστες Punk και Alternative μπάντες από τη δεκαετία του '80 ως τις μέρες μας, ενώ ανήκει στο απροστάτευτο υπό εξαφάνιση είδος των δισκοπωλών. Γεννήθηκε στη Πάτρα, αλλά διάλεξε να ζήσει για πάρα πολλά χρόνια στη Κρήτη, όπου και απέκτησε τη Κρητική υπηκοότητα, την οποία διατηρεί ακόμη με πείσμα. Τα τελευταία χρόνια κατοικεί στη κοιλιά του τέρατος που ονόμασαν Αθήνα, περιφέροντας το σάρκιον του σε διάφορα Booth της Αθηναϊκής νύχτας και μία φορά την εβδομάδα τα μεσημέρια των Σαββάτων, ξαποστένει στο μικρόφωνο του metadeftero.gr, μέσα από την εκπομπή Reclaim The Music
Αντώνης Ζήβας
Ο Αντώνης Ζήβας είναι D.J. ραδιοφωνικός παραγωγός και record sellector εδώ και 28 έτη. Παράλληλα έχει υπάρξει μπασίστας σε διάφορες γνωστές-άγνωστες Punk και Alternative μπάντες από τη δεκαετία του '80 ως τις μέρες μας, ενώ ανήκει στο απροστάτευτο υπό εξαφάνιση είδος των δισκοπωλών. Γεννήθηκε στη Πάτρα, αλλά διάλεξε να ζήσει για πάρα πολλά χρόνια στη Κρήτη, όπου και απέκτησε τη Κρητική υπηκοότητα, την οποία διατηρεί ακόμη με πείσμα. Τα τελευταία χρόνια κατοικεί στη κοιλιά του τέρατος που ονόμασαν Αθήνα, περιφέροντας το σάρκιον του σε διάφορα Booth της Αθηναϊκής νύχτας και μία φορά την εβδομάδα τα μεσημέρια των Σαββάτων, ξαποστένει στο μικρόφωνο του metadeftero.gr, μέσα από την εκπομπή Reclaim The Music
