Κείμενο: Αντώνης Ζήβας Φωτογραφίες: Τηλέμαχος Παπαδόπουλος (qoq photos)
Κανονικά ο υπογράφων δεν πρέπει να γράφει ανταποκρίσεις και γενικότερα κείμενα που αφορούν τις μπάντες που αγαπά. Κι αυτό επειδή δεν υπάρχει καμία αντικειμενικότητα στα γραφόμενα. Όσα όμως θα διαβάσετε είναι απολύτως αντικειμενικά γιατί πολύ απλά πρόκειται να διαβάσετε ένα (ακόμη) κείμενο που αφορά συναυλία των Last Drive. Οι Last Drive, συναυλιακά, είναι η περίπτωση του συγκροτήματος που θα παίξει καλά ακόμη και στη χειρότερή του μέρα. Είναι η περίπτωση του συγκροτήματος που θα παίξει καλά είτε μπροστά σε είκοσι άτομα είτε μπροστά σε πέντε χιλιάδες. Και αυτό όχι επειδή διέπονται από επαγγελματισμό (κάτι που ούτως ή άλλο συμβαίνει) αλλά γιατί πάνω από όλα σέβονται τον ίδιο τους τον εαυτό. Όλα αυτά ασφαλώς δεν αφορούν όχι μόνο τη σαββατιάτικη συναυλία τους στο Fuzz Club, αλλά γενικότερα την πορεία τους στη σκηνή. Θα εξηγήσω παρακάτω τι εννοώ με αυτό και ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
The Last Drive
Τη συναυλία των Last Drive —την πρώτη τους επί αθηναϊκού εδάφους μετά τη κυκλοφορία του νέου τους ομώνυμου άλμπουμ— άνοιξαν οι πάρα πολύ καλοί Karamazov Project, δημιούργημα του κιθαρίστα-συνθέτη-στιχουργού και τραγουδιστή Πάνου Πανταζόπουλου. (Το όνομα της μπάντας είναι εμπνευσμένο από το βιβλίο του Ντοστογιέφκι Αδερφοί Καραμαζόφ και το Η αγωνία ενός Πολιτισμού του Έρμαν Έσσε.) Οι Karamazov Project έπαιξαν κομμάτια βασισμένα κυρίως στο ντεμπούτο τους άλμπουμ Out of the Woodwork, το οποίο κυκλοφόρησε σε διακόσια αντίτυπα βινυλίου τον Δεκέμβριο του 2017 από τη Labyrinth of Τhoughts Recrods, την ανεξάρτητη δισκογραφική που πρόσφατα κυκλοφόρησε και το νέο δίσκο των Last Drive σε συμπαραγωγή με τη Lab Records. Για μένα η συγκεκριμένη μπάντα είναι ένα ακόμη διαμαντάκι στο στέμμα της εγχώριας underground σκηνής και ο δίσκος τους είναι από τις καλύτερες ελληνικές κυκλοφορίες των τελευταίων χρόνων: ένα άλμπουμ που τιμά όλη την παράδοση του rock and roll όπως μας έγινε γνωστό από τις αγνές μέρες της δεκαετίας του '60. Το απέδειξαν και “ζωντανά” μπροστά σε ένα μισογεμάτο Fuzz. Κι εδώ έρχομαι στο περίφημο κοινό. Το ελληνικό κοινό ανέκαθεν έπασχε από το σύνδρομο του “μεγάλου ονόματος”, δηλαδή πηγαίνει στις συναυλίες κυρίως λόγω του ονόματος και όχι της μουσικής. Έχω παρακολουθήσει δεκάδες συναυλίες σε μεγάλες σκηνές και δεν τις είδα ποτέ να γεμίζουν πριν την έναρξη της συναυλίας, έτσι ώστε ο κόσμος να παρακολουθεί και το support σχήμαˑ όλοι πηγαίνουν για το “μεγάλο όνομα”. Αυτό φανερώνει μια επιδερμική σχέση με τη μουσική, όπου ο πολύς κόσμος πηγαίνει κυρίως για να δηλώσει ότι “ήμουν κι εγώ εκεί” παρά για να ακούσει πραγματικά μουσική, πόσον μάλλον για να προσέξει μια μπάντα που δεν έχει ξανακούσει ή δεν έχει ξαναδεί “ζωντανά”. Φανερώνει επίσης ότι ακόμη κι αν δεν γνωρίζει την μπάντα που ανοίγει τη συναυλία, δεν εμπιστεύεται το “μεγάλο όνομα”, το οποίο συνήθως διαλέγει ποιοι και ποιό λόγο θα ανοίξουν τη συναυλία του. Οι Karanazov Project είναι καταπληκτικοί και μην περιμένετε να γίνουν “μεγάλο συγκρότημα” για να τους ανακαλύψετε. Τα παιδιά ξεδίπλωσαν μέσα σε 45 λεπτά όλες τις μουσικές αρετές τους που τους κάνουν να ξεχωρίζουν σαν ένα από τα καλύτερα σχήματα που διαθέτουμε, βασισμένοι στις τίμιες και απλές συνθέσεις τους (κι αν νομίζετε ότι είναι εύκολο να γράφει κάποιος απλά κομμάτια που δημιουργούν έντονα συναισθήματα, σας πληροφορώ δεν είναι καθόλου). Πραγματικά άξιζε να τους ακούσει όσος κόσμος γέμισε αργότερα το Fuzz —πολλοί/ες εκ των οποίων δεν τους άκουσαν καν— αλλά όπως είπα στην Ελλάδα ζούμε.
The Last Drive
Και κάπου εκεί (και αφού γέμισε το... μαγαζί) ήρθε η ώρα να ανέβει στη σκηνή η καλύτερη μπάντα που έχει βγάλει ποτέ αυτή η γωνιά του πλανήτη. Υποτίθεται ότι όταν μια μπάντα βγάζει νέο άλμπουμ, συνήθως το παρουσιάζει ολόκληρο κρατώντας τα παλιότερα κομμάτια σε δεύτερο πλάνο. Με τους Drive δεν έγινε κάτι τέτοιο μιας και πολύ έξυπνα φρόντισαν να μοιράσουν τα νέα τους τραγούδια ανάμεσα σε παλιότερα, πολυαγαπημένα από το σύνολο της δισκογραφίας τους. Αυτό δημιούργησε μια συνεχή κίνηση στον κόσμο, ειδικότερα σε εκείνους δεν είχαν ακούσει ακόμα ολόκληρο το νέο άλμπουμ— αποδεικνύοντας ότι πάνω από όλα σέβονται το κοινό και την ιστορία τους. Έπαιξαν ως συνήθως φρενιασμένα, με την άνεση που τους χαρακτηρίζει ανέκαθεν – και αυτό είναι το μεγάλο τους ατού. Είδα κόσμο που ξέρω ότι τους έχει παρακολουθήσει πάρα πολλές φορές —εγώ ο ίδιος δεν θυμάμαι πια πόσες φορές τους έχω δει— και όπως πάντα, έτσι και τώρα μας έκαναν να καλπάζουμε χωρίς φρένα σε μια ακόμη κούρσα στις αχανείς εθνικές του rock and roll. Όπως προείπα, οι τέσσερις Drive όποτε παίζουν τιμούν το κοινό που τους ακολουθεί, όπως και τον εαυτό τουςˑ και το περασμένο Σάββατο είχαν και την επιθυμία αλλά και τη διάθεση να δώσουν ένα ακόμη καταιγιστικό “Last Drive live”, αλλά ο ίδιος ο χώρος που τους είχε καλέσει δεν φρόντισε να τους σεβαστεί. Είναι η δεύτερη φορά που βλέπω συναυλία στο Fuzz Club (η πρώτη ήταν πριν ενάμιση χρόνο περίπου όταν μας είχαν επισκεφτεί οι Άγγλοι heavy-psychedelic rockers Crippled Black Phoenix).
The Last Drive
Όπως λοιπόν τότε έτσι και στο live των Last Drive ο ήχος ήταν απαράδεκτος. Δεν γίνεται σήμερα, με την οικονομική κατάσταση του κόσμου και με τις τιμές των εισιτηρίων, αυτοί που εμπορεύονται τη μουσική να πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Δεν γίνεται να έχουν φτιάξει έναν χώρο όπου πραγματοποιούνται συναυλίες και τίποτε άλλο, και να μην διαθέτει τουλάχιστον αξιοπρεπή ήχο με όσα χρήματα έχει κοστίσει. Και, το βασικότερο, δεν γίνεται να ξενερώνουν με τις αλχημείες τους μια μπάντα που είχε διάθεση να τα δώσει όλα μπροστά σε ένα κοινό που στη μεγάλη του πλειοψηφία το αποτελούσαν φαν της που την ακούν και την ακολουθούν πιστά για πολλά χρόνια. Δεν γίνεται επίσης ο χώρος και οι ρυθμίσεις που έχει κάνει στο P.A. του να εκθέτει μηχανικούς ήχου και ηχολήπτες, οι οποίοι γνωρίζουν άριστα τη δουλειά τους, λες και πρόκειται για ηχολήπτες σκυλάδικου που δεν ξέρουν τη διαφορά ανάμεσα στο echo και το delay. Καλό το μαγαζί σας, αλλά μάλλον έχετε ένα θέμα με τα μπάσα κύριοι! Και για να το κλείσω, δεν γίνεται να βλέπετε έναν μουσικό να κάνει απεγνωσμένα νοήματα για να διορθωθεί η κατάσταση και όταν κάτι τέτοιο δεν γίνεται να είναι αναγκασμένος να κοιτάζει τον ενισχυτή του μήπως εκείνος έχει κάνει κάτι λάθος, λες και πρόκειται για δεκατριάχρονο που παίζει πρώτη φορά σε συναυλία. Οι Last Drive έπαιξαν αυτό που ξέρουν να παίζουν πολύ καλά, ήταν άψογοι, ήταν καταπληκτικοί για μία ακόμη φορά και, κυρίως, είχαν όλη τη διάθεση να κάνουν τον κόσμο να γκρεμίσει το Fuzz (μόνο που το τελευταίο είχε άλλη γνώμη). Ο κόσμος παρόλα αυτά και ίδρωσε και χόρεψε και τραγούδησε κάθε κομμάτι όπως γίνεται σε κάθε live της τεράστιας αυτής μπάντας. Η ίδια η μπάντα σεβάστηκε τον κόσμος της όπως τον σέβεται πάντα και αυτό είναι τελικά που μένει στη μνήμη γιατί τα μαγαζιά δεν γράφουν ιστορία, την ιστορία τη γράφουν οι άνθρωποι που κινούνται μέσα σ’ αυτά.
The Karamazov Project
Αυτό το κομμάτι θα μπορούσε να είναι ένα ακόμη διθυραμβικό κείμενο για μια ακόμη καταιγιστική εμφάνιση των Last Drive. Το live ήταν ανεπανάληπτο, τα κομμάτια από το νέο τους άλμπουμ αναδεικνύουν ακόμη περισσότερο την acid ψυχεδέλεια και τον εκλεπτυσμένο θόρυβο που το περιβάλλουν παιγμένα ζωντανά. Οι Last Drive και τούτη τη φορά οδήγησαν μια ξέφρενη κούρσα σαν να είναι η τελευταία (μέχρι την επόμενη). Και τούτη τη φορά, παρόλα τα προβλήματα στον ήχο, απέδειξαν για ποιο λόγο θεωρούνται μία από τις καλύτερες rock and roll μπάντες του πλανήτη και θα παραμείνουν ως τέτοια. Τα μαγαζιά, όταν κλείσουν συνήθως περνούν στη λήθη, αλλά τις σπουδαίες μπάντες όχι μόνο δεν τις ξεχνά κανείς αλλά ακόμη και αυτοί/ες που δεν τις γνώρισαν όταν ήταν ενεργές, ανακαλύπτουν πολλά χρόνια μετά την ύπαρξή τουςˑ και οι Last Drive είναι μία από αυτές τις μπάντες. Και αν με θεωρείτε υπερβολικό, να συμπληρώσω ότι οι Last Drive είναι ο ΟΡΙΣΜΟΣ της μπάντας!
The Last Drive
The Karamazov Project
The Last Drive
The Karamazov Project
Αντώνης Ζήβας
Ο Αντώνης Ζήβας είναι D.J. ραδιοφωνικός παραγωγός και record sellector εδώ και 28 έτη. Παράλληλα έχει υπάρξει μπασίστας σε διάφορες γνωστές-άγνωστες Punk και Alternative μπάντες από τη δεκαετία του '80 ως τις μέρες μας, ενώ ανήκει στο απροστάτευτο υπό εξαφάνιση είδος των δισκοπωλών. Γεννήθηκε στη Πάτρα, αλλά διάλεξε να ζήσει για πάρα πολλά χρόνια στη Κρήτη, όπου και απέκτησε τη Κρητική υπηκοότητα, την οποία διατηρεί ακόμη με πείσμα. Τα τελευταία χρόνια κατοικεί στη κοιλιά του τέρατος που ονόμασαν Αθήνα, περιφέροντας το σάρκιον του σε διάφορα Booth της Αθηναϊκής νύχτας και μία φορά την εβδομάδα τα μεσημέρια των Σαββάτων, ξαποστένει στο μικρόφωνο του metadeftero.gr, μέσα από την εκπομπή Reclaim The Music
Αντώνης Ζήβας
Ο Αντώνης Ζήβας είναι D.J. ραδιοφωνικός παραγωγός και record sellector εδώ και 28 έτη. Παράλληλα έχει υπάρξει μπασίστας σε διάφορες γνωστές-άγνωστες Punk και Alternative μπάντες από τη δεκαετία του '80 ως τις μέρες μας, ενώ ανήκει στο απροστάτευτο υπό εξαφάνιση είδος των δισκοπωλών. Γεννήθηκε στη Πάτρα, αλλά διάλεξε να ζήσει για πάρα πολλά χρόνια στη Κρήτη, όπου και απέκτησε τη Κρητική υπηκοότητα, την οποία διατηρεί ακόμη με πείσμα. Τα τελευταία χρόνια κατοικεί στη κοιλιά του τέρατος που ονόμασαν Αθήνα, περιφέροντας το σάρκιον του σε διάφορα Booth της Αθηναϊκής νύχτας και μία φορά την εβδομάδα τα μεσημέρια των Σαββάτων, ξαποστένει στο μικρόφωνο του metadeftero.gr, μέσα από την εκπομπή Reclaim The Music
Αντώνης Ζήβας
Ο Αντώνης Ζήβας είναι D.J. ραδιοφωνικός παραγωγός και record sellector εδώ και 28 έτη. Παράλληλα έχει υπάρξει μπασίστας σε διάφορες γνωστές-άγνωστες Punk και Alternative μπάντες από τη δεκαετία του '80 ως τις μέρες μας, ενώ ανήκει στο απροστάτευτο υπό εξαφάνιση είδος των δισκοπωλών. Γεννήθηκε στη Πάτρα, αλλά διάλεξε να ζήσει για πάρα πολλά χρόνια στη Κρήτη, όπου και απέκτησε τη Κρητική υπηκοότητα, την οποία διατηρεί ακόμη με πείσμα. Τα τελευταία χρόνια κατοικεί στη κοιλιά του τέρατος που ονόμασαν Αθήνα, περιφέροντας το σάρκιον του σε διάφορα Booth της Αθηναϊκής νύχτας και μία φορά την εβδομάδα τα μεσημέρια των Σαββάτων, ξαποστένει στο μικρόφωνο του metadeftero.gr, μέσα από την εκπομπή Reclaim The Music
Τηλέμαχος Παπαδόπουλος
Γεννήθηκα σε πολύ νεαρή ηλικία με μία έμφυτη τάση προς τα παχυντικά, τα ανήθικα και τα θορυβώδη. Έκτοτε προσπαθώ, με μέτρια επιτυχία, να τελειοποιήσω το ταλέντο μου αυτό.
Που και που πατάω κουμπιά φωτογραφικών μηχανών. Σπανιότερα μπορεί να πω και 2-3 πράγματα που γνωρίζω για κάποια πράγματα, πάντα με πραγματιστική άποψη και πραγματικά καλές προθέσεις, φιλοδοξώντας κάποια στιγμή να στρώσω με αυτές το δρόμο προς την κόλαση.
Τηλέμαχος Παπαδόπουλος
Γεννήθηκα σε πολύ νεαρή ηλικία με μία έμφυτη τάση προς τα παχυντικά, τα ανήθικα και τα θορυβώδη. Έκτοτε προσπαθώ, με μέτρια επιτυχία, να τελειοποιήσω το ταλέντο μου αυτό.
Που και που πατάω κουμπιά φωτογραφικών μηχανών. Σπανιότερα μπορεί να πω και 2-3 πράγματα που γνωρίζω για κάποια πράγματα, πάντα με πραγματιστική άποψη και πραγματικά καλές προθέσεις, φιλοδοξώντας κάποια στιγμή να στρώσω με αυτές το δρόμο προς την κόλαση.
Τηλέμαχος Παπαδόπουλος
Γεννήθηκα σε πολύ νεαρή ηλικία με μία έμφυτη τάση προς τα παχυντικά, τα ανήθικα και τα θορυβώδη. Έκτοτε προσπαθώ, με μέτρια επιτυχία, να τελειοποιήσω το ταλέντο μου αυτό.
Που και που πατάω κουμπιά φωτογραφικών μηχανών. Σπανιότερα μπορεί να πω και 2-3 πράγματα που γνωρίζω για κάποια πράγματα, πάντα με πραγματιστική άποψη και πραγματικά καλές προθέσεις, φιλοδοξώντας κάποια στιγμή να στρώσω με αυτές το δρόμο προς την κόλαση.
