Γράφει ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΖΗΒΑΣ
“Μια τέτοια μέρα είναι ωραία για να πεθάνεις
Όμορφα κι όρθιος σε δημόσια θέα
Με λένε Παύλο Φύσσα από τον Περαία
Ελληνας μ’ ό,τι συνάδει αυτό - όχι μια σημαία, μελανοχίτωνας γόνος του Αχιλλέα και του Καραϊσκάκη”..
(Παύλος Φύσσας Killah P "Ζόρια”)
Οι στίχοι που ξεκινούν αυτό το κείμενο έχουν γραφτεί και τραγουδηθεί από τον αντιφασίστα Παύλο, Φύσσα γνωστό στη μουσική κοινότητα του Hip-Hop σαν Killah-P, που στα 34 του χρόνια δολοφονήθηκε από τάγμα εφόδου της ναζιστικής Χρυσής Αυγής τη Τρίτη 17 Σεπτέμβρη 2013 στο Κερατσίνι. Το κείμενο αυτό αφιερώνεται στη μνήμη του.
Αν υποθέσουμε ότι για τους πολλούς νεοέλληνες με την κοντή μνήμη, η Χρυσή Αυγή είναι ένα “νέο παιδί” που γεννήθηκε από την οικονομική επίθεση-κρίση που βιώνουμε σαν “άξιο τέκνο της οργής”, που λέει και το τραγούδι. Θα πρέπει όμως να γνωρίσουμε και τους γονείς της όπως και τα αδέλφια της, γιατί η ναζιστική συμμορία ούτε ορφανή είναι, ούτε αγνώστου πατρός, ούτε φυσικά παιδί αλλά, ιδεολογικά ένας απέθαντος γέρος που γεννήθηκε στο μακρινό 1920 στο Μόναχο. Από τότε και στο εξής, εκεί που όλοι τον είχαν για νεκρό και του έκαναν την κηδεία, εκείνος ξαναγεννιόταν ή ξεπηδούσε μέσα από το σκοτάδι κάθε φορά που η εξουσία των ολίγων κινδύνευε, σαν το ύστατο δυνατό χαρτί τους στη τελική παρτίδα του “όλα ή τίποτα”.
Στη χώρα που κάποιοι βάφτισαν Ελλάδα οι φασισμός και οι ναζιστικές ιδέες -γιατί περί αυτού πρόκειται- έχουν γεννηθεί, πεθάνει και ξαναγεννηθεί κάτω από διάφορα πατριωτικά και εθνικόφρονα ονόματα, όποτε οι λίγοι ισχυροί του χρήματος και της πολιτικής εξουσίας τον χρειάζονταν για να σταθεί πλάι τους κέρβερος σωματοφύλακας, μπροστά στον κίνδυνο της απώλειας των προνομίων τους και της εξουσίας τους. Ένας άλλος Δόκτωρ Φάουστ, πάντα νέος, με “υψηλά” ιδανικά, άσπιλος και φρέσκος.
Η Δεξιά του Κυρίου όποτε εγκυμονούσε, γεννούσε πάντα φίδια
Από τη δημιουργία της αστικής δημοκρατίας στο πλανήτη, η οικονομική και πολιτική άρχουσα τάξη εκτός από το να μυρίζει συντήρηση (όπως τα παλιά παλτά των ηλικιωμένων που μυρίζουν ναφθαλίνη), μονίμως περπατούσε στη δεξιά πλευρά. Όποτε πιεζόταν από τα αριστερά πήγαινε ακόμη πιο δεξιά μέχρι, το άκρο της πλευράς της. Εκεί είχε προνοήσει να “σπιτώσει” τον πιο πιστό της φύλακα, το φασισμό. Το νόθο της παιδί-τέρας, για το οποίο ντρεπόταν και ποτέ δε μιλούσε για αυτό ανοικτά, ενώ στην πραγματικότητα ήταν το αγαπημένο της και πάντα χρήσιμο σε καταστάσεις κινδύνου. Πιανόταν από αυτό και κατόπιν το εξαπέλυε διατάζοντάς το ψιθυριστά να επιτεθεί και να ξεσκίσει τον εχθρό της, το λαό.
Η Χρυσή Αυγή σήμερα δεν είναι τίποτα άλλο από το κουασιμόδειο τέκνο της ελληνικής δεξιάς συντηρητικής παράταξης που κυβερνά αυτή τη χώρα από δημιουργίας του ελληνικού κράτους. Τέκνο, τη χρησιμότητα του οποίου αναγνώρισαν ακόμα και εκείνοι που κυβέρνησαν με τη σειρά τους στο όνομα του “τρίτου σοσιαλιστικού δρόμου”.
Οι Έλληνες φασίστες ανέκαθεν έβρισκαν καταφύγιο ή και ανατρέφονταν για δεκαετίες μέσα στη σφιχτή αγκαλιά των πιο συντηρητικών δυνάμεων του τόπου: της αστυνομίας, του στρατού, της εκκλησίας, του μετεμφυλιακού εθνικόφρονος κράτους, των κομμάτων εξουσίας της δεξιάς. Το συγκεκριμένο κατακάθι “ανθρώπων”, αποτελεί ένα ισχυρό και βαθιά ριζωμένο ρεύμα στην ελληνική κοινωνία και συνδέεται με συγκεκριμένες κοινωνικές τάξεις και συμφέροντα, ενώ κατά καιρούς αυτονομείται από το αστικό πολιτικό σκηνικό (π.χ. στη χούντα), διατηρώντας ταυτόχρονα αναλλοίωτες τις σχέσεις του με το κράτος, τη μεγαλοαστική οικονομική τάξη και το κεφάλαιο και συνεχίζοντας τη μακρά παράδοση της ελληνικής άκρας δεξιάς. Ένας από τους λόγους της παρατεταμένης δικτατορίας στη χώρα μας, ήταν η αποδοχή της από αυτό το κομμάτι. Δεν πρόκειται για παραπλανημένους ούτε για αφελείς. Είναι απόλυτα συνειδητοί οπαδοί του φασισμού και της πολιτικής του. Μετά την πτώση της χούντας, καθώς το κλίμα της μεταπολιτευτικής Ελλάδας δεν τους άφηνε πολλά περιθώρια, οι διαφόρων αποχρώσεων φασίστες ουσιαστικά κρύφτηκαν και λούφαξαν αμίλητοι, κυρίως μέσα στους κόλπους της Νέας Δημοκρατίας. Αυτό, βέβαια, δεν έγινε τυχαία.
Ένα από τα γνωστότερα στελέχη της μεταπολιτευτικής ακροδεξιάς που αρθρογραφούσε επί χρόνια στην βοθροφυλλάδα “Χρυσή Αυγή”, ο Θόδωρος Καραμπέτσος, είχε προβεί σε μια σημαντική αποκάλυψη. Είχε περιγράψει ένα δείπνο πριν πολλά χρόνια στη Ρώμη με τον Τζόρτζιο Αλμιράντε, τον ηγέτη του νεοφασιστικού ιταλικού MSI (Ιταλικό Κοινωνικό Κίνημα). Στη διάρκειά του, ο πολιτικός μέντορας των νεοφασιστών είχε υποδείξει στους Έλληνες οπαδούς του εθνικισμού να προσχωρήσουν “στο μεγάλο κόμμα” (δηλαδή τη Ν.Δ.) καθώς στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης δεν υπήρχε ακόμα “εθνικισμός βάθους”, και να δημιουργήσουν ένα “κύτταρο” που την κατάλληλη στιγμή θα διαχώριζε τη θέση του. Και η στιγμή έφτασε με τα “χρόνια της χολέρας”, με την οικονομική επίθεση-κρίση. Και το “κύτταρο” αυτό ονομάζεται “Χρυσή Αυγή”.
Koντομαρί, Κρήτη, Ιούνιος 1041. Η στιγμή της εκτέλεσης αμάχων από Γερμανούς αλεξιπτωτιστές, η πρώτη από τις εκατοντάδες μαζικές που θα ακολουθήσουν
“Το Άουσβιτς ξεκινά κάθε φορά που κάποιος κοιτά ένα σφαγείο και σκέφτεται: είναι μόνο ζώα” (Θεοντόρ Αντόρνο)
Ο ναζισμός χτίστηκε πατώντας επάνω σε μια αντιεπιστημονική θεωρία: αυτή της υπεροχής της λευκής Άριας φυλής σαν ανώτερο είδος έναντι των άλλων ανθρώπινων φυλών. Αργότερα, λόγω των συγκυριών της εποχής (μεσοπόλεμος-οικονομικό κράχ-ήττα της γερμανικής αυτοκρατορίας), προστέθηκε και η αντικαπιταλιστική προπαγάνδα, η οποία όμως “ξεχάστηκε” όταν οι ναζί κατέκτησαν την εξουσία. Η υπεροχή της φυλής σαν βασικό χαρακτηριστικό όλων των εθνικισμών, είναι η κυρίαρχη ιδεολογία του φασισμού και του ναζισμού και αυτό το βλέπουμε ακόμη και σήμερα αν παρακολουθήσουμε την αφήγηση όλων των φασιστών όπου: οι σκουρόχρωμοι είναι εν δυνάμει κλέφτες και παραβατικοί, οι μουσουλμάνοι είναι όλοι δολοφόνοι και τρομοκράτες και, φυσικά, οι Εβραίοι κρύβονται πίσω από όλα τα δεινά της ανθρωπότητας (δηλαδή της Άριας λευκής φυλής). Δεν είναι όμως μόνο αυτοί που στη βάση της ιδεολογικής καθαρότητας της λευκής φυλής πρέπει να εξαφανιστούν (ή να αποτελέσουν δεύτερη κατηγορία ανθρώπων, όπως οι σκλάβοι στην υπηρεσία των λευκών αφεντάδων).
Την “τελική λύση” τους οι Ναζί δεν την ξεκίνησαν από τους Εβραίους, αλλά από τους δικούς τους Γερμανούς ψυχασθενείς. Πριν από την ύπαρξη των στρατοπέδων συγκέντρωσης, τουλάχιστον εβδομήντα χιλιάδες Γερμανοί ψυχασθενείς δολοφονήθηκαν σε γερμανικές ψυχιατρικές κλινικές και νοσοκομεία και οι στάχτες τους στάλθηκαν στους συγγενείς τους συνοδευόμενες από μια επιστολή που ανάφερε ως αιτία θανάτου διάφορες παθήσεις όπως π.χ. πνευμονία, καρδιακά επεισόδια κλπ.
Η Χάννα Άρεντ, στο κλασικό της έργο «Το Ολοκληρωτικό Σύστημα», αναφέρει ότι, με βάση τα αρχεία τους, οι Ναζί σκόπευαν να διενεργήσουν «μια εθνική ακτινολογική εξέταση», ώστε «ο Φύρερ να έχει έναν κατάλογο… όσων υποφέρουν από τους πνεύμονες και την καρδιά». Σύμφωνα με τη ρατσιστική λογική των ναζιστών, αυτές οι οικογένειες θα απομονώνονταν από τον υπόλοιπο πληθυσμό και στο τέλος θα εξολοθρεύονταν.
Με άλλα λόγια, πέρα από τη δολοφονία των μειονοτήτων και των αντιφρονούντων, οι Ναζί άρχιζαν να στρέφονται ενάντια στο κύριο σώμα του πληθυσμού της Γερμανίας, στη λυσσώδη προσπάθειά τους να κάνουν πράξη την ιδεοληψία τους περί της ανώτερης καθαρής φυλής. Εδώ ακριβώς αποκαλύπτεται η πραγματική φύση του φασισμού: Είναι η ίδια η κοινωνία που θα πρέπει να αναμορφωθεί με κάθε τρόπο για να ανταποκριθεί στις ακριβείς επιδιώξεις και στόχους του συστήματος σκέψης που αυτός πρεσβεύει.
Γερμανία, 1919. Εκτελεστικό απόσπασμα των Freikorps, προαγγέλων των ναζιστικών Ταγμάτων Εφόδου και των Ες Ες, εκτελούν νεαρό κομμουνιστή που τους αντικρίζει αψήφιστα
“Μια αυτοκρατορία που δημιουργήθηκε με πόλεμο, πρέπει να διατηρηθεί με πόλεμο”
(Μοντεσκιέ)
Ανέκαθεν στη χώρα που κάποιοι κάποτε βάφτισαν Ελλάδα, η λήθη ήταν ο μοναδικός νικητής στον αιώνιο αγώνα της με την μνήμη. Ο Έλληνας δεν κάνει ότι δεν θυμάται. Εσκεμμένα δεν θέλει να θυμάται, γιατί όποιος θυμάται πρέπει να αντικρίζει κατάματα την πραγματικότητα και αυτό είναι κάτι που ο Έλληνας δεν το πολυαντέχει. Ο καπιταλισμός λέει ότι οι οικονομικές κρίσεις του γεννούν ευκαιρίες, αλλά αυτό που δεν λέει είναι ότι οι ευκαιρίες (για τους λίγους) δημιουργούνται μέσα από την ταχύτατη αύξηση της δυστυχίας των πολλών. Και όποτε η δυστυχία μας χτυπά την πόρτα, εμείς αναζητούμε τον αποστολέα της. Κι εδώ έρχεται ως από μηχανής θεός (για τον καπιταλισμό) ο φασισμός, χέρι-χέρι με τον αδελφό του, το ρατσισμό.
Μέσα από τον φασισμό η αφήγηση αλλάζει και ο φταίχτης για όλα τα δεινά μας δεν είναι η κυρίαρχη οικονομικά κι εξουσιαστικά τάξη, αλλά τα χαμηλότερα στρώματα της κοινωνίας (μετανάστες, πρόσφυγες πολέμων, άστεγοι, οικονομικά αποκλεισμένοι, κλπ). Κοινώς, όσο πιο φτωχός τόσο πιο εχθρός. Κάθε καπιταλιστική οικονομική κρίση συνοδεύεται πάντα από φτώχεια, ανεργία, ανασφάλεια. Η κυριαρχία όμως είναι αυτή που κατευθύνει τα πάντα και δεν πρόκειται να παραδεχτεί τα λάθη της και πολύ περισσότερο τις ευθύνες της. Απεναντίας, έχει ανάγκη να υποδείξει ένα διαφορετικό εχθρό, ώστε ο κόσμος να μην δει το πραγματικό της πρόσωπο, το οποίο το βλέπουμε καθαρά σε συνθήκες σπάνης, αφού στον καταναλωτικό καπιταλιστικό κόσμο όλα είναι υπέροχα όταν το στομάχι και το πορτοφόλι μας είναι γεμάτα.
Σε αυτό το σημείο την αποστολή αναλαμβάνει η “συμμαχία των πρόθυμων” απολογητών της: τα αστικά ΜΜΕ και οι δημοσιογράφοι, όπου ανάμεσα σε έναν καταιγισμό ειδήσεων ρατσιστικής αφήγησης εμφανίζεται και μια ειδησούλα για κάποιο οικονομικό σκάνδαλο των πολιτικών. Οι άνθρωποι όμως την ψιχάλα την ξεχνούν, ενώ την καταιγίδα την τρέμουν.
Η κρίση, όπως είπα, φέρνει ευκαιρίες στους λίγους. Στην Ελλάδα έφερε μαζί της τους ναζιστές της Χρυσής Αυγής ενισχυμένους, τους έβγαλε από το περιθώριο της νύχτας, του γυμναστηρίου και του γηπέδου και τους έβαλε στην πολιτική σκηνή. Σε ένα Δυτικό κόσμο που γίνεται ολοένα και πιο φασιστικός με την άνοδο ακροδεξιών, ρατσιστικών και φασιστικών κομμάτων σε Ευρώπη και ΗΠΑ, ο φασισμός στην Ελλάδα που αποτελείται από πράκτορες μυστικών υπηρεσιών, μπράβους, ρουφιάνους και άτομα του υποκόσμου, είναι το πιο επιθετικό και απροκάλυπτο κομμάτι τους.
Ενώ η δίκη της Χρυσής Αυγής μοιάζει να μην τελειώνει ποτέ, τα Τάγματα Εφόδου και οι τραμπούκοι της συνεχίζουν όλο και συχνότερα τις δολοφονικές επιθέσεις τους ατιμώρητοι
Στον καιρό των δολοφόνων τα πολλά λόγια είναι φτώχεια
Το τί έγινε στο Κερατσίνι πριν έξι χρόνια το ξέρουμε. Όπως ξέρουμε ότι ο ναζί φονιάς δεν έστησε καρτέρι εναντίον κανενός τροϊκανού, κανενός πολιτικού, κανενός τραπεζίτη ή αφεντικού: ένα νεαρό αγωνιστή σκότωσε, απ’ αυτούς που παλεύουν στη ζωή για το μεροκάματο και στους δρόμους για τη ζωή, τη ζωή που έχουν στερήσει από όλους μας.
Ξέρουμε επίσης τί σημαίνει κυρίαρχη οικονομική τάξη: όχι μόνο από την τσαλαπατημένη ζωή μας, τα θρυμματισμένα μας όνειρα, το υποθηκευμένο μέλλον των παιδιών μας ή των συμμαθητών τους, τους χωρίς φάρμακα γέροντες γονείς μας. Ξέρουμε επίσης ότι είναι ο κύριος υπεύθυνος για τη γέννα του τέρατος ότι αυτή το εκτρέφει για να μας κρατά φοβισμένους, ότι αυτή το συγκαλύπτει και ότι αυτή του έβαλε στο χέρι το μαχαίρι.
Οι κυβερνήσεις στην Ελλάδα ανέκαθεν αποτελούσαν ένα ενιαίο σύνολο και υπάρχουν για να εκφράζουν τα συμφέροντα πολύ συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων και ακόμα πιο συγκεκριμένων πολιτικών αντιλήψεων. Και βέβαια, η σημερινή σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση δεν εξαιρείται από τον κανόνα που λέει ότι το χρίσμα της διαχείρισης του κράτους παραδίδεται αποκλειστικά από τα χέρια της κυρίαρχης τάξης του. Ωστόσο, η επίμονη παρουσία αυτής της διαρκούς σαπίλας αποτελεί ταυτόχρονα και την εκδίκηση των αιώνια κομπλεξαρισμένων νοικοκυραίων, των κυρ-Παντελήδων, των παπάδων και των ηλιθίων που γεμίζουν ακόμα τις εκκλησίες, των χωροφυλάκων, των στρατόκαβλων και των σεκιουριτάδων, εκείνων που δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς, εκείνων που δεν ήθελαν να κάνουν αλλιώς και εκείνων που δεν μπορούν να διανοηθούν να κάνουν αλλιώς, πάνω σε οτιδήποτε προοδευτικό γεννήθηκε ή πάει να γεννηθεί. O κάθε Ρουπακιάς αποτελεί απλώς τον εκτελεστή, ένα μέρος του εξτρεμιστικού βραχίονα, τον χρήσιμο ηλίθιο.
Αποκτώντας κοινοβουλευτική ασυλία, η Χρυσή Αυγή αύξησε τις επιθέσεις σε βάρος μεταναστών και κάθε “εσωτερικού εχθρού”. Δεν έδειρε τα “λαμόγια της βουλής”, όπως φαντασιώθηκαν κάποιοι αφελείς (το λιγότερο) ψηφοφόροι της. Απεναντίας, ξυλοκοπά και μαχαιρώνει μετανάστες, πρόσφυγες και νέα παιδιά επειδή δεν της αρέσει η εμφάνισή τους, χτυπάει αριστερούς, χτυπάει κομμουνιστές, χτυπάει αναρχικούς, χτυπάει οποιονδήποτε στέκεται αντίθετος στην κυρίαρχη οικονομική τάξη. Η προβολή της από τα ΜΜΕ, οι ξεκάθαρες σχέσεις της με την αστυνομία που βοηθά ή ανέχεται τους φασίστες και η προώθηση της από ολόκληρο το σύστημα δείχνουν ότι ο φασισμός είναι ένα όπλο στα χέρια της εξουσίας και χρησιμοποιείται σε περιόδους όπου η προοπτική της κοινωνικής επανάστασης γίνεται περισσότερο ορατή.
To αβγό έχει εκκολαφθεί για άλλη μια φορά και τα φίδια φιλοδοξούν να κατακτήσουν την υφήλιο
«Ο στρατηγικός αντίπαλος είναι ο φασισμός … Ο φασισμός που βρίσκεται μέσα σε όλους μας, στα κεφάλια μας, στην καθημερινότητα, ο φασισμός που μας κάνει να αγαπάμε την εξουσία, να επιθυμούμε αυτό ακριβώς το πράγμα που μας διαφεντεύει και μας εκμεταλλεύεται».
(Μισέλ Φουκό)
Όσοι έχουν λογική καταλαβαίνουν ότι τα πτώματα δεν θα είναι μόνο οι “ξένοι”. Αυτοί δεν φτάνουν. Στα ειδικά καθεστώτα που υπόσχονται οι φασίστες, την τύχη των “ξένων” θα έχουν όλοι όσοι δεν πληρούν τα πρότυπα του “καλού πατριώτη”. Οι ομοφυλόφιλοι, οι μειονότητες, οι κουλτουριάρηδες και όσοι τους υποστηρίζουν. Οι τσιγγάνοι, πιθανόν οι άτεκνοι και οι ψυχασθενείς, ίσως κάποιοι που τα επαγγέλματα τους αλλά και οι απόψεις τους δεν είναι αρεστές στους χοντροβούβαλους που απειλούν με σφαλιάρες όποιον έχει γνώμη διαφορετική από τη δική τους.
Όσο κι αν το παίζουν “αντιμνημονιακοί”, αυτό που τους ενδιαφέρει πρώτιστα τους απογόνους των ταγματασφαλιτών και των δοσίλογων, σαν πιστά παρακρατικά σκυλιά, είναι ο “εσωτερικός εχθρός”.
Αυτή η συντονισμένη επίθεση κράτους και παρακράτους δεν είναι καθόλου τυχαία. Από τη μια θέλουν να πνίξουν κάθε φωνή αντίστασης και ελπίδας, και από την άλλη να μας στρέψουν τον ένα ενάντια στον άλλο προκειμένου να ξεχάσουμε τους πραγματικούς υπευθύνους για την κόλαση που ζούμε. Η ιστορία επαναλαμβάνεται με τον πιο τραγικό τρόπο: από φόβο μήπως χάσουν τα προνόμια τους, οι πλούσιοι βγάζουν μπροστά τους φασίστες και τους Ναζί. Το ίδιο συνέβη στην Ιταλία του ’20 και στη Γερμανία’30 με την άνοδο του Μουσολίνι και του Χίτλερ αντίστοιχα, το ίδιο συνέβη στη Ελλάδα το ’60, όπου σε μια περίοδο έντονων κοινωνικών και εργασιακών διεκδικήσεων πραγματοποιήθηκε το πραξικόπημα των συνταγματαρχών. Ας αναλογιστούν λοιπόν όσοι ψευδίζουν τα εμετικά συνθήματα και τη ρητορεία των χρυσαυγιτών, τί προσέφεραν στην ανθρωπότητα οι φασιστικές και εθνικιστικές αντιλήψεις. Οποιεσδήποτε κόκκινες γραμμές για την κοινωνία φαίνεται να έχουν εκλείψει. Μια κοινωνία που ανέχεται τη φτωχοποιησή της με τέτοια μιζέρια και παραίτηση, το πολύ που μπορεί να κάνει είναι να βρίζει τις οθόνες της τηλεόρασης. Ιστορικά, οι απανταχού δικτάτορες ουδέποτε ενόχλησαν τους νοικοκυραίους. Ενόχλησαν μόνο μειοψηφίες που επιδίωκαν να αντισταθούν και να επαναστατήσουν. Εκείνους που δεν κάθονταν ήσυχα. Για τους σπαρτακιστές φτιάχτηκε ο Χίτλερ, για τους “προβοκάτορες” στα Ιουλιανά ο Παπαδόπουλος και για εμάς ο Μιχαλολιάκος.
Αντώνης Ζήβας
Ο Αντώνης Ζήβας είναι D.J. ραδιοφωνικός παραγωγός και record sellector εδώ και 28 έτη. Παράλληλα έχει υπάρξει μπασίστας σε διάφορες γνωστές-άγνωστες Punk και Alternative μπάντες από τη δεκαετία του '80 ως τις μέρες μας, ενώ ανήκει στο απροστάτευτο υπό εξαφάνιση είδος των δισκοπωλών. Γεννήθηκε στη Πάτρα, αλλά διάλεξε να ζήσει για πάρα πολλά χρόνια στη Κρήτη, όπου και απέκτησε τη Κρητική υπηκοότητα, την οποία διατηρεί ακόμη με πείσμα. Τα τελευταία χρόνια κατοικεί στη κοιλιά του τέρατος που ονόμασαν Αθήνα, περιφέροντας το σάρκιον του σε διάφορα Booth της Αθηναϊκής νύχτας και μία φορά την εβδομάδα τα μεσημέρια των Σαββάτων, ξαποστένει στο μικρόφωνο του metadeftero.gr, μέσα από την εκπομπή Reclaim The Music
Αντώνης Ζήβας
Ο Αντώνης Ζήβας είναι D.J. ραδιοφωνικός παραγωγός και record sellector εδώ και 28 έτη. Παράλληλα έχει υπάρξει μπασίστας σε διάφορες γνωστές-άγνωστες Punk και Alternative μπάντες από τη δεκαετία του '80 ως τις μέρες μας, ενώ ανήκει στο απροστάτευτο υπό εξαφάνιση είδος των δισκοπωλών. Γεννήθηκε στη Πάτρα, αλλά διάλεξε να ζήσει για πάρα πολλά χρόνια στη Κρήτη, όπου και απέκτησε τη Κρητική υπηκοότητα, την οποία διατηρεί ακόμη με πείσμα. Τα τελευταία χρόνια κατοικεί στη κοιλιά του τέρατος που ονόμασαν Αθήνα, περιφέροντας το σάρκιον του σε διάφορα Booth της Αθηναϊκής νύχτας και μία φορά την εβδομάδα τα μεσημέρια των Σαββάτων, ξαποστένει στο μικρόφωνο του metadeftero.gr, μέσα από την εκπομπή Reclaim The Music
Αντώνης Ζήβας
Ο Αντώνης Ζήβας είναι D.J. ραδιοφωνικός παραγωγός και record sellector εδώ και 28 έτη. Παράλληλα έχει υπάρξει μπασίστας σε διάφορες γνωστές-άγνωστες Punk και Alternative μπάντες από τη δεκαετία του '80 ως τις μέρες μας, ενώ ανήκει στο απροστάτευτο υπό εξαφάνιση είδος των δισκοπωλών. Γεννήθηκε στη Πάτρα, αλλά διάλεξε να ζήσει για πάρα πολλά χρόνια στη Κρήτη, όπου και απέκτησε τη Κρητική υπηκοότητα, την οποία διατηρεί ακόμη με πείσμα. Τα τελευταία χρόνια κατοικεί στη κοιλιά του τέρατος που ονόμασαν Αθήνα, περιφέροντας το σάρκιον του σε διάφορα Booth της Αθηναϊκής νύχτας και μία φορά την εβδομάδα τα μεσημέρια των Σαββάτων, ξαποστένει στο μικρόφωνο του metadeftero.gr, μέσα από την εκπομπή Reclaim The Music
