Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Τις εποχές πριν το ίντερνετ μπει στη ζωή μας, για να ακουστεί μια επαρχιακή μπάντα έξω από τα στενά όρια της πόλης που ζούσε απαιτούσε τεράστιο κόπο με αναμφίβολα αποτελέσματα πολλές φόρες. Ακόμη πιο δύσκολο φυσικά ήταν να ηχογραφεί τη δουλειά της με αξιοπρεπή ήχο και σχεδόν ακατόρθωτο να μπορέσει να την κυκλοφορήσει. Ευτυχώς, σήμερα η τεχνολογία έχει λύσει αυτό το τεράστιο πρόβλημα του παρελθόντος και μέσα από τα καλά που προσφέρει (γιατί έχει και αντίστοιχα πολλά κακά, φυσικά) είναι ότι δίνει σε μια μπάντα την ευκαιρία με λίγα μέσα να μπορεί να ηχογραφεί και να διανέμει τη δουλειά της, ορίζοντας η ίδια τον τρόπο και τα μέσα διανομής, χωρίς να κρέμεται από τα... αχαμνά της κάθε δισκογραφικής εταιρείας. Με αυτόν τον τρόπο όμορφες δουλειές, μπορούν να φτάσουν στα αυτιά όλο και περισσότερου κόσμου και να τις απολαύσει.

Σίγουρα το ίντερνετ είναι τεράστιο και χαοτικό και η υπερπληροφόρηση προκαλεί σύγχυση, αλλά τουλάχιστον όποια/ος έχει τα αυτιά του/της ανοιχτά, συνήθως αργά ή γρήγορα θα πέσει επάνω σε όμορφα διαμαντάκια όπως το τελευταίο ομώνυμο E.P. των Nellcôtes από την Κατερίνη. Εδώ έχουμε μια μπάντα που δεν διστάζει να πειραματιστεί με άνεση τόσο με τον fuzz ψυχεδελικό ήχο, περπατώντας σε shoegaze μονοπάτια και ρίχνοντας παράλληλα κλεφτές ματιές στη μεγάλη πειραματική σχολή του kraut rock με μια post punk αισθητική στις λεπτομέρειες. Όλα αυτά μιξάρονται μέσα από τις συνθέσεις τους τόσο αρμονικά, που βγάζουν ένα προσωπικό και απέριττο ύφος βασισμένο στις απλές αρχές του rock and roll. Το E.P. περιέχει τέσσερα όμορφα κομμάτια, δουλεμένα με μαεστρία. Και το λέω αυτό γιατί εν έτη 2020 ό,τι ακούμε αναπόφευκτα μας θυμίζει κάτι που το έχουμε ξανακούσει και είναι στοίχημα για μια μπάντα να μην ακούγεται σαν μια τυπική επανεκτέλεση ενός είδους, αλλά να έχει τη φρεσκάδα που κάνει τον ακροατή να της δίνει την προσοχή που της αξίζει. Οι Nellcôtes τα καταφέρνουν πολύ καλά σε αυτό το σημείο και ακόμη παραπάνω, μιας και ο τρόπος που έχουν επιλέξει, είναι να προσφέρουν ελεύθερα με εθελοντικό αντίτιμο τη δουλειά τους μέσα από την DIY πρακτική, δείχνοντας ότι πάνω απ' όλα τους ενδιαφέρει η μουσική τους να ακουστεί από όλους χωρίς κανέναν περιορισμό.

Τους Nellcôtes αποτελούν οι Γιώργος Ευαγγέλου στη κιθάρα και τις φωνές, Θάνος Κεσανλής στο μπάσο και Lucky Jam στα τύμπανα (τουλάχιστον στις ηχογραφήσεις τους, μιας και όπως είδα σε κάποιες φωτογραφίες από συναυλίες τους υπάρχει και δεύτερος κιθαρίστας). Έχουν κυκλοφορήσει τρία E.P.: το "Covers" (2018) με δύο διασκευασμένα κομμάτια όπως μαρτυρά και ο τίτλος του (το "Mary Anne" των Spacemen 3 και το "Black September" των Dead Moon), το Suburbs/Joined the Feast επίσης το 2018 και το τελευταίο τους, το ομώνυμο "Nellcôtes" που με αφορμή αυτό στους παρουσιάζουμε στο Merlin's. Ένα E.P. Που πραγματικά αξίζει να του δώσετε λίγο προσοχή και κατ'επέκταση μια μπάντα που πραγματικά είναι τίμια, φρέσκια και αυθεντική σε αυτό που κάνει.

Σημ. Επειδή το όνομα της μπάντας μπορεί να φανεί περίεργο σε πολλούς, να εξηγήσουμε ότι η Villa Nellcôte ήταν μια έπαυλη 16 δωματίων στο Κοτ ντ’ Ανζούρ της Νότιας Γαλλίας που χτίστηκε στα τέλη του 19ου αιώνα, διετέλεσε αρχηγείο της χιτλερικής Γκεστάπο στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής και γνώρισε δόξες και τιμές το 1971, όταν τη νοίκιασε ο Keith Richards και κατ’ επέκταση οι Rolling Stones για να τροποποιήσουν το υπόγειο της βίλας σε στούντιο και να ηχογραφήσουν εκεί το περίφημο όσο και διαβόητο άλμπουμ Exile On Main Street εν μέσω ακατάσχετης κραιπάλης και πλήρους ασυδοσίας. Αν επιθυμείτε να μάθετε περισσότερα για την πιο οργιαστική περίοδο του βρετανικού συγκροτήματος, μπορείτε να ανατρέξετε στο βιβλίο του Robert Greenfield,  Exile on Main St: A Season in Hell with the Rolling Stones (Da Capo Press, 2006). 

bandcamp

facebook