γράφει ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΖΗΒΑΣ
Στην Λάρισα έχω να πάω πάρα πολλά χρόνια, συνεπώς δεν γνωρίζω τις συνήθειες των κατοίκων της σήμερα στα... υγρά κοκτέιλ. Μπορώ όμως να..μυρίσω τα μουσικά κοκτέιλ που πλασάρει η πόλη τα τελευταία χρόνια, τα οποία έχουν ως βασικό συστατικό το fuzz σε όλες τους τις συνταγές. Μια τέτοια συνταγή θα σας παρουσιάσω σήμερα και είμαι σίγουρος ότι αν δοκιμάσετε να τα ανακατέψετε όλα αυτά θα έχετε ένα εκρηκτικό εγκεφαλικό αποτέλεσμα που θα σας ταξιδέψει στα βάθη του αχανούς διαστήματος. Ο γράφων το πόνημα ετούτο βέβαια, το μόνο που σκαμπάζει από κοκτέιλ είναι το αποτέλεσμα που αυτά φέρουν μετά την κατάποσή τους. Συνεπώς, δεν είναι σε θέση να σας δώσει συμβουλές κατασκευής υγρών κοκτέιλ. Είναι όμως πολύ καλός γνώστης των μουσικών κοκτέιλ που σερβίρονται στα αυτιά του, όχι με την έννοια του ειδικού αναλυτή, αλλά ως ακροατή και λάτρη-fan που λέμε και στην Κρήτη- του αγνού ανόθευτου rock an roll – και τέτοια είναι η συνταγή που σας παρουσιάσω σήμερα...
Παίρνουμε μια γερή δόση από οποιοδήποτε καλό κιθαριστικό fuzz, δύο πρέζες echo στο μικρόφωνο και δέκα δόσεις αναλογικού bass overdrive. Γεμίζουμε το μίξερ μας με στιβαρά κομμάτια από ογκώδη τύμπανα, χτυπάμε δυνατά και αδειάζουμε το μείγμα μας στο σκεύος της αρεσκείας μας (για καλύτερο αποτέλεσμα σας συνιστώ αυτό να είναι πικ-απ).
Επειδή στα επιτυχημένα κοκτέιλ αυτό που μετρά είναι η λεπτομέρεια στα αρώματα, το κοκτέιλ που σας παρουσιάζω περιέχει τα εξής: Ξύσμα από motorik της μεγάλης του Krautrock σχολής, γενναίες δόσεις από βασικές post punk ελεγείες, δυο κουταλάκια του γλυκού αποξηραμένο stoner της Καλιφορνέζικης ερήμου, τρίμματα αγγλικής νεοψυχεδέλειας των 90's. Δύο μεγάλες φέτες κλασικής ψυχεδελικής ατμόσφαιρας από το Τέξας, τις οποίες προηγουμένως έχουμε συνθλίψει στο πικ-απ μαζί με δύο πρέζες λυσεργικού delay.
Σε αντίθεση με τα περισσότερα κοκτέιλ, το δικό μας σερβίρεται καυτό όπως ο άνεμος που χορεύει τις δίνες από ξεραμένο άχυρο στον θερισμένο κάμπο της Λάρισας Ιούλη μήνα. Φέρνοντας μου στη μύτη το άρωμα των χωραφιών σαν να βρισκόμαστε έξω από το Όστιν του Τέξας (πατρίδα μεταξύ άλλων διάσημων bartenders όπως οι 13th Floor Elevators, The Black Angles, Butthole Surfers, Townes Van Zandt, κ.α.)
Το κοκτέιλ μας είναι έτοιμο και ονομάζεται: L’Un Ar Id. Η συνταγή δεν είναι δική μου, την έχουν παρασκευάσει οι καταπληκτικοί Screaming Dead Balloons και είναι η δεύτερη μεγάλη τους συνταγή μετά την ομώνυμη που είχαν επινοήσει το 2014. Ανάμεσα σε αυτές τις δύο εξαίσιες συνταγές μας είχαν δώσει δείγματα το ταλέντου τους στη δημιουργία εκρηκτικών εγκεφαλικών κοκτέιλ με τα σφηνάκια «Banana Blue» το 2014 και «Tonight at Vault Relics» ένα split 7" σφηνάκι που έφτιαξαν μαζί με τους επίσης σπουδαίους και προσωπικά αγαπημένους μπάρμεν Birthday Kicks το 2016.
Κι επειδή τόση ώρα για ένα μουσικό άλμπουμ σας μιλώ, να αναφέρω εδώ και τους συνήθως αφανείς ήρωες που έχουν το προνόμιο να είναι υπεύθυνοι για το πως θα ακουστεί στα αυτιά μας μία ηχογράφηση, άσχετα αν δεν τους θυμούνται ποτέ οι ακροατές, Η παραγωγή και η μίξη του L'Un Ar Id είναι του Nikky Love, το μάστερ έχει κάνει ο Carl Saff, η ηχογράφηση έλαβε χώρα στο Ntoulas Sound Studios και τα εξώφυλλα έχει φιλοτεχνήσει ο Ioannis Pispirikos. Το L’Un Ar Id κυκλοφορεί υπό την ετικέτα της Vault Relics, ενώ οι σπουδαίοι μπαρτεντερ που υπογράφουν αυτή την απολαυστική συνταγή κοκτέιλ είναι οι: Ioannis Pispirikos - guitar, vocals, mandolino Dionisis Dallas – bass, Panos Liakakos – drums, με μια βοήθεια από τον Jeroen Langstraat.
Τα τελευταία χρόνια η Λάρισα έχει αρχίσει σε δημιουργεί μια καταπληκτική ψυχεδελική σχολή που ηχητικά έχει τα δικά της χαρακτηριστικά.
Δεν ξέρω αν φταίει σε αυτό το μεταλλαγμένο από τα φυτοφάρμακα νερό του Πηνειού, η βάζουν τίποτε άλλο ανάμεσα στις φυτείες με το βαμβάκι και το στάρι, γεγονός είναι ότι τα παιδιά κάτω στον κάμπο ξέρουν να παίζουν rock and roll και οι κιθάρες τους κάνουν τόσο θόρυβο όσο δέκα θεριζοαλωνιστικές μηχανές μαζί. Πραγματικά τους ζηλεύω και αν η πόλη είχε θάλασσα, οι μπάντες της θα μου έδιναν ένα σοβαρό κίνητρο να μετακομίσω εκεί, ώστε να βουτηχτώ κι εγώ στην ηχητική δίνη μαζί τους.