Blog

Pete Townshend: «Κομματιάζω τις κιθάρες επειδή μου αρέσουν»…

Details: Published: Thursday, 21 June 2018 20:03; Written by Merlin's Music Box

O Townshend είχε κάνει περήφανο τον μέντορά του στη σχολή τεχνών. Αν, όπως είχε γράψει ο Gistav Metzger, η αυτοκαταστροφική τέχνη ήταν μια επίθεση εναντίον του καπιταλισμού, και η ηλεκτρική κιθάρα, όπως είχε πει ο τραγουδιστής της folk Oscar Brand, ένα σύμβολο του καπιταλισμού, τι πιο επαναστατικό από το κομμάτιασμα μιας κιθάρας; Από την πρώτη στιγμή που ο Elvis κούνησε τους γοφούς του και μετά, οι σκανδαλώδεις και προκλητικές χειρονομίες αποτελούν βασικό συστατικό της rock μουσικής. Ωστόσο, το σπάσιμο της κιθάρας του Townshend ανέβασε κατά πολύ τον πήχη φτάνοντας στα άκρα και αψηφώντας μια παράδοση αιώνων σύμφωνα με την οποία ο μουσικός υποτίθεται ότι συμπεριφέρεται στο όργανό του με ιδιαίτερη τρυφερότητα. Σε αυτό το πλαίσιο ο Townshend και οι Who δικαίως θεωρούνται ως οι προπάτορες του punk rock, ταυτόχρονα με τη σκανδαλιστική αντί-μουσική στάση τους.

Martyn Bates: Picture the Day

Details: Published: Monday, 18 June 2018 18:48; Written by Φαίη Φραγκισκάτου

Γράφει η Φαίη Φρααγκισκάτου

Στις 16 Ιουνίου είχα την ευκαιρία ν’ ακούσω ζωντανά ένα ακουστικό σετ του Martyn Bates. Η μουσική του δύσκολα μπαίνει σε καλούπια και προσπαθώντας κανείς να την περιγράψει συναντά δυσκολίες, καθώς οι όροι (avant folk, post punk, alt rock, new wave) δείχνουν αδόκιμοι να περιγράψουν το εύρος και το ύφος του ήχου του. Κάπως έτσι, μετά το σπάνιο αυτό –για τα δικά μου δεδομένα– live, ένιωσα την ανάγκη να γράψω δυο λόγια γι αυτόν.
Το 1980 σε μια μικρή κωμόπολη (Nuneaton) λίγο βορειότερα του Coventry, ένας τεχνικός εργαστηρίου (Peter Becker) και ένας υπάλληλος νοσοκομείου (Martyn Bates) δημιουργούν το ντουέτο των Eyeless in Gaza. Το όνομά τους παραπέμπει στην ομώνυμη νουβέλα (αμετάφραστη στα ελληνικά, κατεβάστε και διαβάστε τη στα αγγλικά ΕΔΩ) του Αλντους Χάξλεϊ με θέμα την απομάγευση του τρόπου ζωής του πρώιμου μοντέρνου 20ου αιώνα. Η μουσική τους εξ αρχής είναι αντισυμβατική ακόμη και στο πλαίσιο της «ταμπέλας» του post punk, με ενορχήστρωση και φωνητικά να ξεπερνούν το φράγμα της ηλεκτρονικής μουσικής χωρίς ωστόσο να παραπέμπουν στο παραδοσιακό ακουστικό βρετανικό ήχο. Το ντουέτο υπήρξε αρκετά παραγωγικό μέχρι και τις αρχές των 90s. Στη συνέχεια ο Bates συνεργάστηκε με την Anne Clarke και πειραματίστηκε με τον ήχο του σε σόλο κυκλοφορίες, ενώ μετά τα μέσα της δεκαετίας του ’90 τόσο οι Eyeless in Gaza όσο και ο ίδιος συνέχισαν τους πειραματισμούς εισάγοντας πλέον στο ύφος τους στοιχεία παραδοσιακής βρετανικής folk.
Δεν έχω να προτείνω σε κάποιον ν’ ακούσει κάτι από τον Martyn Bates. Είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις καλλιτεχνών που δημιουργεί ένα ηχητικό πεδίο που εξαρχής θα ελκύσει ή θα απωθήσει τον ακροατή. Συνήθως, οι ανήκοντες στη δεύτερη κατηγορία χαρακτηρίζουν τον Bates σκοτεινό. Θα έλεγα ωστόσο ότι δεν υπάρχει κάτι ηθελημένα σκοτεινό στην ενορχήστρωση και την ερμηνεία της μουσικής του, κάτι το τεχνηέντως «goth» βρετανικού στυλ. Πρόκειται για μουσική με εσωτερική χροιά, ερμηνευμένη με πάθος από έναν άνθρωπο που προέρχεται από την εργατική τάξη και όχι από τα ρομαντικά κολέγια των βρετανικών επικυρίαρχων κοινωνικών στρωμάτων. Είναι η μουσική ενός καλλιτέχνη, ο οποίος μελοποιεί πρόζα του Joyce, του Yeats, ακόμη και του Rilke, χωρίς να δημιουργεί έναν «αριστοκρατικού» τύπου ήχο περιορισμένης εμβέλειας, αλλά έναν ήχο με εσωτερικές προεκτάσεις και με έντονο το ύφος της ηχητικής ενδοσκόπησης που πάνω απ’ όλα παραμένει αυθεντικός.

Η δισκογραφία του Martyn Bates, εκτός από την εκτενή δισκογραφία των Eyeless in Gaza, είναι:

Σόλο άλμπουμ:
Dissonance/Antagonistic Music (cassette as Migraine Inducers) 1979
Letters Written (10" album), 1982
The Return of the Quiet, 1987
Love Smashed on a Rock, 1989
Letters to a Scattered Family, 1990
Stars Come Trembling, 1990
Chamber Music 1, 1994
Mystery Seas, 1995
Chamber Music 2, 1996
Imagination Feels Like Poison, 1997
Dance of Hours, 2001
Your Jewelled Footsteps (solo and collaboration works 1979–2006) (compilation), 2006
A Map of the Stars in Summer (lyric book with CD), 2008
Unsung, 2012
Arriving Fire, 2015
Fireworks & Jewels/The Colour of Amber, 2016

Συνεργασίες:

Anne Clark & Martyn Bates
Just After Sunset – The Poetry of Rainer Maria Rilke, 1998

Martyn Bates & M.J. Harris
Murder Ballads, 1998

Twelve Thousand Days (Martyn Bates & Alan Trench)
In the Garden of Wild Stars, 2000
The Devil in the Grain, 2001
At the Landgate, EP 2005
From the Walled Garden, 2006

Martyn Bates & Troum
To a Child Dancing in the Wind, 2006

Martyn Bates & Max Eastley
Songs of Transformation, 2007

Το πολύ όμορφο αθηναϊκό live του περασμένου Σαββάτου που πραγματοποιήθηκε στη Death Disco έχει αναρτηθεί στο youtube και μπορεί κανείς να το παρακολουθήσει EΔΩ

Φαίη Φραγκισκάτου

Η Φαίη Φραγκισκάτου γεννήθηκε το 1974 στην Αθήνα. Η μουσική μπήκε στη ζωή της με το τουμπου τουμπου ζα, που της τραγουδούσε η μαμά της όταν έκλαιγε. Συνεχίζει να ζει στην Αθήνα. Συνεχίζει ν ακούει τη φωνή του Παύλου Σιδηρόπουλου.
Κλαίει ακόμα καμιά φορά, κι ας μεγάλωσε.

Φαίη Φραγκισκάτου

Φεντερίκο Φελίνι: «Ο καλλιτέχνης είναι το μέσον ανάμεσα στη φαντασία του και τον υπόλοιπο κόσμο».

Details: Published: Friday, 15 June 2018 18:45; Written by Γιάννης Καστανάρας

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Ο νεορεαλισμός, το παράλογο, το παράδοξο και ο σουρεαλισμός υπήρξαν τα κύρια χαρακτηριστικά ενός ανθρώπου που τάραξε όσο λίγοι τα νερά της ιστορίας του κινηματογράφου τόσο σαν σκηνοθέτης όσο και σαν σεναριογράφος. Το βάθος των χαρακτήρων που έπλασε σε συνδυασμό με τις σκληρές και ταυτόχρονα γλαφυρές εικόνες μιας Ιταλίας που προσπαθούσε να ξαναζήσει πάνω στα ερείπια του πολέμου αποτελούν σημείο αναφοράς για κάθε σκηνοθέτη που σέβεται τον εαυτό του. Ο Φεντερίκο Φελίνι δεν ήταν επαναστάτης, ήταν ένας μάλλον συντηρητικός άνθρωπος ως προς τις πολιτικές του θέσεις (οι επικριτές του θα τον χρεώνουν εσαεί για τη φιλία του με τον πρώην χριστιανοδημοκράτη πρωθυπουργό και προστάτη της μαφίας Τζούλιο Ατρεότι), αλλά το κινηματογραφικό αφηγηματικό και, πολύ συχνά, αυτοβιογραφικό ύφος του και ο μοναδικός συνδυασμός πραγματικότητας και φαντασίας, δικαίως τον έχουν κατατάξει ανάμεσα στις μεγαλύτερες προσωπικότητες της μεταπολεμικής έβδομης τέχνης.

Screaming Lord Sutch: The Ripper, Jack the Ripper

Details: Published: Thursday, 14 June 2018 22:19; Written by Γιάννης Ζελιαναίος

Γράφει ο Γιάννης Ζελιαναίος

Μια από τις πιο παρανοϊκές περσόνες της βρετανικής μουσικής, πρωτοπόρος του horror rock με εμφανίσεις που προκαλούσαν ρίγη τρόμου στο πιστό κοινό του. Ένας πολιτικός αντιπολιτικών ιδεών που μπήκε στο βιβλίο Guinness για τις 44(!) φορές που κατέβηκε ως υποψήφιος σε εκλογές (ο μακροβιότερος όλων των εποχών). Η φωνή του Jack the Ripper, ο ηγέτης του Monster Raving Loony Party, ο άνθρωπος που κατέβαινε στον υπόγειο σιδηρόδρομο και ούρλιαζε στα τραίνα. Ο Screaming Lord Sutch, που είχε μακριά μαλλιά πριν τους Beatles και τους Stones, έδωσε το δικό του μοναδικό στίγμα στη μυθολογία της rock n roll ιστορίας με πολλά συγκροτήματα και τραγουδιστές να διασκευάζουν τα τραγούδια του μέσα στα χρόνια. Ποιος ήταν όμως ο Λόρδος Sutch με το ουρλιαχτό που τρομοκρατούσε τον κόσμο και απειλούσε την πολιτική ισορροπία του Μεγάλου Νησιού;

Ο Jacques Brel στο λιμάνι του Άμστερνταμ

Details: Published: Thursday, 14 June 2018 18:30; Written by Μιχάλης Τζάνογλος

Ήταν καλοκαίρι του ’64 και ο Jacques Brel περνούσε τις διακοπές του στο κρησφύγετό του στο Roquebrune-Cap-Martin, στη Νοτιοανατολική Γαλλία, με τη Sylvie Rivet, φίλη και ατζέντισσά του. Ένα πρωί γύρω στις έξι πέρασε να πει μια καλημέρα ο εστιάτορας και φίλος του, Fernand, που πήγαινε να ψαρέψει χέλια και σκορπίνες για τη μεσημεριανή μπουγιαμπέσα. Αυτός ο άνθρωπος ήταν ο πρώτος που άκουσε τους στίχους του “Dans le port d’ Amesterdam” ή μάλλον του “Dans le port d’ Anvers”, όπως ήταν ο αρχικός του τίτλος. Όπως θυμόταν η Sylvie, μόλις το άκουσε ο Fernand άρχισε να κλαίει με λυγμούς και για να συνέλθει έκατσε σε μια γωνία και άρχισε να καθαρίζει αχινούς. Κανείς δεν ξέρει αν τελικά το εστιατόριο σέρβιρε μπουγιαμπέσα εκείνο το μεσημέρι.

Davey Graham: folk, blues & beyond...

Details: Published: Tuesday, 12 June 2018 17:10; Written by Φαίη Φραγκισκάτου

Γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου

Ο David Michael Gordon "Davey" Graham (26 Νοεμβρίου 1940 – 15 Δεκεμβρίου 2008) ήταν Βρετανός κιθαρίστας και ένας απ τους πρωτεργάτες του λεγόμενου British Folk Revival στη δεκαετία του ’60 . Το στυλ του παιξίματός του ενέπνευσε πολλούς μετέπειτα διάσημους που έπαιξαν την ακουστική κιθάρα με τα δάχτυλα όπως οι Bert Jansch, Wizz Jones, John Renbourn, Martin Carthy, John Martyn, Paul Simon αλλά και ο Jimmy Page, το σόλο του οποίου στο κομμάτι "White Summer" βασίστηκε εξ ολοκλήρου στο κομμάτι του Graham με τίτλο "She Moved Through Τhe Fair". Ο Ray Davies των Kinks τον είχε αποκαλέσει “φοβερή επιρροή”. Το 1966 οι Simon & Garfunkel στον κλασικό τους δίσκο Sounds of Silence, διασκεύασαν ένα από τα πιο όμορφα κομμάτια του, το ορχηστρικό "Anji". Ωστόσο, παρά την ευρεία αναγνώρισή του από τους μουσικούς και το κοινό του βρετανικού R&B και rock, το οποίο αυξήθηκε γεωμετρικά στη διάρκεια των sixties, ο ίδιος ο Graham δεν κέρδισε χρήματα από τη μουσική του.

Σόκρατες: Ο επαναστάτης με τη δερμάτινη μπάλα στα πόδια…

Details: Published: Monday, 11 June 2018 19:48; Written by Αντώνης Ζήβας

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

"Αν οι άνθρωποι δεν έχουν τη δύναμη να πουν πράγματα, θα τα πω εγώ γι' αυτούς. Όταν ήμουν ποδοσφαιριστής, τα πόδια μου ενίσχυαν τη φωνή μου"- Σόκρατες

Σε λίγες μέρες ξεκινά ένα ακόμη Μουντιάλ. Έχω σταματήσει εδώ και αρκετά χρόνια να παρακολουθώ μια διοργάνωση όπου κάποτε οι φτωχοί, οι μελαψοί, οι παρακατιανοί, έστεκαν ως ίσοι προς ίσους απέναντι στους χορτάτους, τους «Άριους», τους ισχυρούς, και που τις περισσότερες φορές τους ανάγκαζαν να φεύγουν ταπεινωμένοι από το χορταρένιο παραλληλόγραμμο με τις χορευτικές φιγούρες τους. Σήμερα το Μουντιάλ δεν είναι αυτό που μόλις περιέγραψα, αλλά ένα τουρνουά όπου αντί να αγωνίζονται οι διάφορες ποδοσφαιρικές σχολές, αγωνίζονται οι πολυεθνικές, οι σπόνσορες, η Mastercard εναντίον της Visa.
Κάποτε παρακολουθούσα το Μουντιάλ κι αν με ρωτήσεις τι θυμάμαι από όσα έχω δει, θα σου απαντήσω τη Βραζιλία του 1982: αυτό το σύνολο από χορευτές μπαλέτου που τους έβαλαν μέσα στο γήπεδο κι αυτοί, χωρίς να νοιάζονται για τίποτε άλλο παρά μόνο να χορέψουν, μάγεψαν με τις κινήσεις τους ολόκληρο τον πλανήτη. Αυτοί, που στο τέλος υπέκυψαν, θύματα της δύναμης και της τακτικής, δίχως να κατακτήσουν τίποτα. Κατέκτησαν όμως καρδιές κι αυτό τους έκανε να είναι οι πραγματικοί νικητές εκείνου του Μουντιάλ.

Ο κύριος και η κυρία Μπουρουμπούρου πάνε στη συναυλία...

Details: Published: Tuesday, 05 June 2018 19:13; Written by Αντώνης Ζήβας

γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Το κείμενο που θα διαβάσετε-εφόσον δεν το παρατήσετε στα μισά ενοχλημένοι βρίζοντας τον συγγραφέα του-θέλει να είναι προκλητικό.
Κατά κάποιον τρόπο, μου το παρήγγειλε ένας καλός φίλος μετά το live του (των) Dr. Albert's Flipout One CAN Band (feat. Mickey Pantelous) στο Closer alternative bar την Κυριακή της 3ης Ιούνη του 2018. Ο συγγραφέας του όμως έχει το «ελάττωμα» να μην γράφει κατά παραγγελία (όπως και απεχθάνεται να παίζει ως dj... παραγγελιές σε μη λογικά πλαίσια). Συνεπώς Αυτά που θα διαβάσετε ήθελα να τα γράψω εδώ και πολύ καιρό (και να σφάξω μερικούς/ές από εσάς χωρίς καν γάντι).
Θα μιλήσω για το φαινόμενο του κυρίου και της κυρίας Μπουρουμπούρου στις συναυλίες. Πρόκειται για ένα φαινόμενο που δεν είναι νέο, ούτε έχει να κάνει με την όποια ποιότητα του θεάματος και των μουσικών που παίζουν σε αυτές, αλλά αποκλειστικά με αυτούς/ες που αποτελούν μέρος του κοινού.

Ο Allen Ginsberg και η σχέση του με την μουσική

Details: Published: Sunday, 03 June 2018 18:49; Written by Γιάννης Ζελιαναίος

Γράφει ο Γιάννης Ζελιαναίος

"Γιατί το κορμί κινείται ξανά και το κορμί χορεύει ξανά, το κορμί τραγουδάει ξανά"

Ο Norman Mailer τον είχε χαρακτηρίσει ως τον πιο γενναίο άνθρωπο στην Αμερική, οι κοντινοί του φίλοι έλεγαν πως ανέκαθεν και κατά κάποιο τρόπο ο ίδιος ήθελε να γίνει ένας rock star μύθος, γεγονός που είχε την βάση του μιας και ο ίδιος ο πίστευε βαθιά, βαθύτατα κι ακράδαντα πως το rock n roll άγγιζε περισσότερο τον κόσμο απ’ ότι η ποίηση. Ο Bob Dylan στην εφηβεία του ολημερίς κι ολονυχτίς διάβαζε ακατάπαυστα τα ποιήματά του και είχε πάντοτε πάνω του ένα βιβλίο του, επηρεάστηκε καθοριστικά από τους στίχους του και στη συνέχεια όλοι ξέρουμε ποια ήταν η επιρροή του ίδιου του Dylan στην μουσική ιστορία. Πνευματικό παιδί του Walt Whitman και του William Blake, πολιτικοποιημένος, ανθρωπιστής, πειραματόζωο από δική του επιλογή, υποστηρικτής ψυχεδελικών ουσιών αλλά πάνω απ’ όλα υπεύθυνος για το «Ουρλιαχτό», ένα από τα καλύτερα ποιήματα που γράφτηκαν ποτέ κι έγινε η σημαία μιας ολόκληρης γενιάς. Ένα ποίημα που θεωρήθηκε πορνογραφικό, έστειλε τον εκδότη του Lawrence Ferlinghetti στα δικαστήρια, δημιούργησε σάλο σε μια ολόκληρη χώρα και δίχως καμία υπερβολή έκανε τον Allen Ginsberg διάσημο κατά μήκος της Ηπείρου ακόμα και σε ανθρώπους που δεν είχαν διαβάσει ούτε καν έναν στίχο μέσα από την ωδή για τον Καρλ Σόλομον.
Ποια ήταν όμως η σχέση του Allen Ginsberg με την μουσική και ποια η επίδρασή του σε συγκροτήματα και μουσικούς;

Aza Records : Κάλεσμα στην ελληνική εναλλακτική σκηνή...

Details: Published: Thursday, 31 May 2018 11:45; Written by Φαίη Φραγκισκάτου

γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου

Σήμερα το πρωί ο ταχυδρόμος μου φερε δωράκι την πιο πρόσφατη συλλογή της Aza Records, με τίτλο A Call To Instruments vol.4. Μεγάλη η χαρά όταν παίρνω δώρο φρέσκια μουσική, πόσο μάλλον αν η μουσική αυτή διακινείται και προωθείται ανεξάρτητα και ελεύθερα χωρίς εμπορικό κέρδος. Η Aza είναι μια κολεκτίβα μουσικών που έστησε στη Θεσσαλονίκη στα τέλη του 2016 ο Χρήστος Αγιαννίδης, μέλος των The Jesterdays, σε μια προσπάθειά του (όπως περιγράφεται στον ιστότοπο της Aza Records) να δημιουργηθεί μια πλατφόρμα αυτό-οργάνωσης και στήριξης των συγκροτημάτων της ανεξάρτητης ελληνικής σκηνής και ελεύθερης διάδοσης της αγγλόφωνης και ελληνόφωνης ροκ μουσικής χωρίς ταμπέλες και διαχωρισμούς.

Ένα εξώφυλλο, χίλιες λέξεις: "Street Fighting Man" (The Rolling Stones)

Details: Published: Wednesday, 23 May 2018 18:01; Written by Θανάσης Ζελιαναίος

Γράφει ο Θανάσης Ζελιαναίος

Τι χρονιά κι αυτή! Δεν πρέπει να υπήρξε, τουλάχιστον μεταπολεμικά, άλλη χρονιά τόσο πυκνή σε γεγονότα για τον δυτικό κόσμο όπως το 1968! Ο πόλεμος του Βιετνάμ (που αν και φαινομενικά αμερικανική υπόθεση συγκλονίζει όλο το δυτικό κόσμο και έχει ήδη αρχίσει να δείχνει ότι θα αποτελέσει μια ανεπούλωτη πληγή για τις ΗΠΑ), τα ανθρώπινα δικαιώματα, η σεξουαλική επανάσταση με τη νεολαία να ανακαλύπτει τον φυλακισμένο για το έργο του και από δεκαετίας νεκρό μέσα στο κελί του Βίλχελμ Ράιχ, όλα αυτά και πολλά άλλα ήταν κομμάτια ενός παζλ που σηματοδότησε την εξέγερση κάθε ελεύθερου μυαλού απέναντι σε κάθε μορφής καταπίεση και ανελευθερία που στα χρόνια του ’60 όλο και αυξανόταν.

Εύη Χασαπιδου-Watson: "Δεν φέρνω ακριβώς το χάος, το δαμάζω, το σπέρνω... το αναδιανέμω ανάλογα με το τι χρειάζεται..."

Details: Published: Tuesday, 22 May 2018 12:49; Written by Βαγγέλης Χαλικιάς

Συνέντευξη: Βαγγέλης Χαλικιάς

Φωτογραφίες: Τηλέμαχος Παπαδόπουλος (qoq photos)

Η Εύη Χασαπίδου είναι η καλύτερη ίσως φωνή του ελληνικού underground με μεγάλη ιστορία πίσω της. Μας έχει χαρίσει απίστευτες ερμηνευτικές στιγμές και με τις τρεις μπάντες όπου έχει συμμετάσχει: τους No Man’s Land, τους Echo Tattoo και τους She Tames Chaos με την ίδια να σπέρνει, να δαμάζει και να αναδιανέμει το Χάος όπως εξηγεί στη συνέχεια.
Η κουβέντας μας έλαβε χώρα στην βεράντα του σπιτιού της κάπου στα Εξάρχεια. Στη συντροφιά μας, εκτός από τον έναστρο ουρανό, ήταν και ο Ωρίωνας ο εννιάχρονος γιος της, ένα ευφυές και γλυκό πειραχτήρι και για πολλά ζουπήγματα.
Μέσα από την κουβέντα ανατρέξαμε σε γνωστές και άγνωστες πτυχές της ζωής μιας από τις πιο αγαπητές ή πιο σωστά πιο αγαπημένες παρουσίες της ελληνικής ανεξάρτητης μουσικής σκηνής.

Τhe Last Drive Live at Fuzz Club (opening act The Karamazov Project) 19/5/18

Details: Published: Monday, 21 May 2018 17:56; Written by Αντώνης Ζήβας

Κείμενο: Αντώνης Ζήβας Φωτογραφίες: Τηλέμαχος Παπαδόπουλος (qoq photos)

Κανονικά ο υπογράφων δεν πρέπει να γράφει ανταποκρίσεις και γενικότερα κείμενα που αφορούν τις μπάντες που αγαπά. Κι αυτό επειδή δεν υπάρχει καμία αντικειμενικότητα στα γραφόμενα. Όσα όμως θα διαβάσετε είναι απολύτως αντικειμενικά γιατί πολύ απλά πρόκειται να διαβάσετε ένα (ακόμη) κείμενο που αφορά συναυλία των Last Drive. Οι Last Drive, συναυλιακά, είναι η περίπτωση του συγκροτήματος που θα παίξει καλά ακόμη και στη χειρότερή του μέρα. Είναι η περίπτωση του συγκροτήματος που θα παίξει καλά είτε μπροστά σε είκοσι άτομα είτε μπροστά σε πέντε χιλιάδες. Και αυτό όχι επειδή διέπονται από επαγγελματισμό (κάτι που ούτως ή άλλο συμβαίνει) αλλά γιατί πάνω από όλα σέβονται τον ίδιο τους τον εαυτό. Όλα αυτά ασφαλώς δεν αφορούν όχι μόνο τη σαββατιάτικη συναυλία τους στο Fuzz Club, αλλά γενικότερα την πορεία τους στη σκηνή. Θα εξηγήσω παρακάτω τι εννοώ με αυτό και ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Ian Curtis: Κατά τον δαίμονα εαυτού...

Details: Published: Sunday, 20 May 2018 19:18; Written by Γιάννης Καστανάρας

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

«Καθώς η γεμάτη ένταση, μεταλλική μουσική ανεβοκατεβαίνει σαν παλίρροια, ο Curtis δε διστάζει μπροστά σε τίποτα. Αυτή η ένταση, και η υπερένταση που προκαλεί, διακρίνεται καθαρά σε κάθε στάση του κορμιού του. Ακόμα κι όταν χορεύει ξέφρενα, παραμένει άκαμπτος. Κοντοκουρεμένος και φορώντας άνετα ρούχα, έχει μια σχεδόν μιλιταριστική ακαμψία που υπονομεύει τις προσπάθειές του να αφήσει ελεύθερο το σώμα του. Δίχως την παραμικρή ευελιξία, οι κινήσεις του θυμίζουν τα σπαστικά τινάγματα μιας μαριονέτας. Υπάρχουν στιγμές που ξαφνικά δείχνει εξαντλημένος – αναστενάζει και κλείνει τα μάτια. Όταν τα ξανανοίγει, είναι γουρλωμένα σ’ ένα βλέμμα απλανές, θολά, θαρρείς κι είναι γεμάτα δάκρια. Έπειτα χάνεται και πάλι, χορεύοντας σαν μανιακός, σαν να έχει γυρίσει κάποιο διακόπτη» – Steve Morris (ντραμς, Joy Division)

O Dr. John, o "Dr. John", ο Λευκάδιος Χερν και το βουντού της Νέας Ορλεάνης...

Details: Published: Sunday, 20 May 2018 10:54; Written by Aylos Abies Sylos

Γράφουν και μεταφράζουν η Abies Sylos και ο Γιάννης Καστανάρας

Ο Mac Rebennack μεγάλωσε στις κακόφημες γειτονιές της νέας Ορλεάνης. Παραβατικός όταν ήταν μικρός, μετά session μουσικός στο τέλος βρήκε την μουσική και καλλιτεχνική του ταυτότητα σαν ένας από τους σημερινούς πυλώνες της μουσικής της Νέας Ορλεάνης φορώντας την ταυτότητα ενός άλλου. Ενδύθηκε αυτήν την περσόνα στη δεκαετία του εξήντα και την κρατάει ακόμα και σήμερα, ενώ το κανονικό του όνομα είναι σχεδόν άγνωστο.
Ο αυθεντικός Dr. John ήταν ένας voodoo king που μαζί με τη Marie Laveau διαδραμάτισαν σημαντικότατο ρόλο για τη λατρεία του voodoo στη Νέα Ορλεάνη. Το voodoo είναι ένα κομμάτι της παράδοσης της Νέας Ορλεάνης με ρίζες στην Αφρική που όμως κάρπισαν στο έδαφος της Καραϊβικής και της creole κουλτούρας. Η Νέα Ορλεάνη είναι ένας τόπος που καμαρώνει για την ανάμιξη και όχι την καθαρότητα. Creole λέγονται οι πληθυσμοί, η γλώσσα και ο πολιτισμός της Νέας Ορλεάνης με καταγωγή από τους αυτόχθονες Ινδιάνους και τους Αφρικανούς σκλάβους που επιμείχθηκαν με λευκούς Γάλλους αποίκους και τον πολιτισμό τους.