Γρηγόρης Αγκυραλίδης

  • Οι Φοιτητές της Φαρμακευτικής Σχολής στην εξέγερση του Πολυτεχνείου...

    Γράφει ο Γρηγόρης Αγκυραλίδης

    Η εξέγερση του Πολυτεχνείου και η περίοδος που προηγήθηκε αποτέλεσε για πρώτη φορά για τα ελλαδικά δεδομένα την ανάδυση σε μαζική κλίμακα, με ριζοσπαστικό και πρωτόγνωρό τρόπο, πρακτικών και αντιλήψεων άμεσης δημοκρατίας. Οι συνελεύσεις των μαθητών, των φοιτητών, των εργαζομένων είχαν τον πρωταρχικό λόγο για το είδος και το χαρακτήρα των κινητοποιήσεων, για τα συνθήματα και το γενικό πλαίσιο δράσης. Ενώ η σύγκρουση με τις κρατικές και τις αστυνομικές αρχές ήταν αυτονόητη και δεδομένη, ωστόσο η άμεση συμμετοχή, η αυτοοργάνωση και ο αυτοκαθορισμός της εξεγερμένης νεολαίας ήρθε επίσης σε αντιπαράθεση και σύγκρουση με τις κομματικές αντιλήψεις και πρακτικές, και ειδικά των δύο κομμάτων της τότε αριστεράς, τα οποία προσπαθούσαν να θέσουν την εξέγερση στην προκρούστεια κλίνη των αντιλήψεων, πρακτικών και επιδιώξεων τους. Έτσι, έχει αποσιωπηθεί ότι πέρα από την πτώση της δικτατορίας, στόχος ήταν η άμεση δημοκρατία και η λαϊκή κυριαρχία.

  • Πανκ Ροκ και Αναπηρία: Το Πανκ ως μια Αναπηρική Υποκουλτούρα...

     Γράφει ο George McKay

    (μετάφραση: Γρηγόρης Αγκυραλίδης)

    Η μελέτη αυτή εστιάζει στην αναπηρία και στη (μετά)υποκουλτούρα, πιο συγκεκριμένα στο πανκ ροκ. Σκοπός της είναι να βοηθήσει στην περαιτέρω κατανόηση του ίδιου του πανκ και της θεωρίας της υποκουλτούρας, μέσα από τις ιδέες της μετά-υποκουλτούρας, όπως προσεγγίστηκαν στο βιβλίο Τσακίζοντας το (Cripping it) (βλ. McRuer 2006). Εξετάζοντας τους ήχους και τον τρόπο κίνησης των σωμάτων των αναπήρων, που είναι οι παραμελημένοι της σημερινής πραγματικότητας του πανκ και που η παρουσία τους διαταράσσει τη θεωρία της -ακόμα και όταν μία τέτοια θεωρία υπάρχει- προσπαθούμε να αντιληφθούμε την ανατρεπτική δυναμική της κινησιολογίας, της μουσικής, της νεολαίας, της μόδας, της συμπεριφοράς και του τρόπου βαδίσματος και ομιλίας.

  • Τζαμάλ: Το Ραπ των Καταραμένων...

    Γράφει ο Γρηγόρης Αγκυραλίδης

    Ως όψιμος φαν του χιπ-χοπ θα ήταν χρήσιμο να ξεκινήσω με το πως «γνωρίστηκα» με τον Τζαμάλ και τη μουσική του. Ήταν λοιπόν το 2018, στο Street Mode Festival στη Θεσσαλονίκη όταν, για τους δικούς μου λόγους, αποφάσισα ότι δεν ήθελα να δω τον Αγγελάκα στην εξωτερική σκηνή και μπήκα σε μία από τις εσωτερικές σκηνές. Πάνω στη σκηνή λοιπόν, ήταν πίσω ο DJ – τον οποίο δεν πολυέβλεπα- και μπροστά ένας καστανόξανθος, καλογυμασμένος τύπος που ράπαρε περιγράφοντας δυστοπικές εικόνες, κάνοντας κάποιες φορές θεατρικές κινήσεις, ανάλογα με τους στίχους του, πχ δίνοντας δύο γροθιές στον αέρα όταν έλεγε κάτι για μυστικά της πυγμαχίας ή τεντώνοντας τη βερμούδα του όταν έλεγε ότι φοράει από πρόπερσι το ίδιο παντελόνι. Το πιο συγκλονιστικό όμως ήταν το κοινό, αποτελούμενο κυρίως από νεαρά παιδιά 18-20 ή και μικρότερα, που παρακολουθούσε εκστασιασμένο και ράπαρε μαζί του κάθε (μα κάθε!) του στίχο. Καθώς ήταν τέλη Αυγούστου η ήδη υψηλή θερμοκρασία ανέβηκε ακόμα περισσότερο.

FEATURED VIDEOS

  • 1

Login