Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης
Μια ρομαντική ταινία που ψιθυρίζει: «Είσαι αρκετός»
Ο Paul Thomas Anderson σκηνοθετεί μια από τις πιο ιδιοσυγκρασιακές ρομαντικές ταινίες όλων των εποχών. Το Punch-Drunk Love (2002) είναι μια ιστορία για την αγάπη, την οργή και την ανάγκη να σε δει κάποιος ακριβώς όπως είσαι...
Ταινία μικρή, καρδιά τεράστια
Αν το Magnolia ήταν ένας συναισθηματικός κατακλυσμός, το Punch-Drunk Love είναι μια ταινία για την αγάπη που δεν έχει πού να πάει, παρά μόνο προς τα μέσα. Ο Paul Thomas Anderson, μετά από δύο φιλμ – έπη, γυρνά σε ένα μινιμαλιστικό ρομαντικό δράμα, όπου το βλέμμα λέει περισσότερα απ’ τα λόγια.
Ο Adam Sandler, σε ρόλο-σταθμό στην καριέρα του, υποδύεται τον Barry: έναν μοναχικό άντρα, βουβό και εσωτερικά βίαιο, που εργάζεται σε εταιρεία βεντουζών και ελπίζει πως κάποια στιγμή θα τον αγαπήσει κάποιος. Η εμφάνιση της Lena (Emily Watson) δεν λειτουργεί ως λύτρωση, αλλά ως καθρέφτης αποδοχής. Η ταινία είναι ουσιαστικά μια ιστορία για τη δυνατότητα της τρυφερότητας σε έναν κόσμο σκληρό και θορυβώδη.
Εικαστική σκηνοθεσία, υπόγειος ρομαντισμός
Η ταινία βασίζεται σε πραγματική ιστορία – μια εμμονή με πόντους και κουπόνια που μετατρέπεται σε ποιητικό κινηματογραφικό αφήγημα. Ο Anderson δημιουργεί εικαστικά ένθετα, καδραρίσματα με γεωμετρική ακρίβεια, ήχους που επαναλαμβάνονται σαν αγχώδεις σφυγμοί. Η μουσική του Jon Brion λειτουργεί σαν εσωτερικός μονόλογος - δεν συνοδεύει, ερμηνεύει. Κάθε σκηνή λειτουργεί σαν συναισθηματικό ηχοτοπίο. Η πιο βίαιη στιγμή - όταν ο Barry διαλύει ένα μπάνιο - είναι ίσως και η πιο ανθρώπινη. Γιατί το Punch-Drunk Love υπενθυμίζει: Η ευαλωτότητα είναι δύναμη. Και η αποδοχή, επανάσταση.
Ο Sandler όπως δεν τον έχετε ξαναδεί
Στο σινεμά του Anderson, οι ήρωες δεν "βελτιώνονται". Μάλλον τους επιτρέπεται να υπάρξουν. Όταν ο Barry λέει: “I have a love in my life. It makes me stronger than anything you can imagine,” δεν το λέει ως ρομαντική εξομολόγηση, αλλά ως ύστατη πράξη αυτοπροστασίας. Η αμήχανη, σχεδόν υπαρξιακή σκηνή με τον Philip Seymour Hoffman είναι μια από τις πιο ιδιοφυείς εκρήξεις σουρεαλιστικού ρεαλισμού. Το αφοπλιστικό “So go fuck yourself” είναι ό,τι πιο αληθινό και ανακουφιστικό έχει ακουστεί στο αμερικανικό σινεμά για το «δεν φοβάμαι πια».
Από το Punch-Drunk στο Blood
Και σαν να μη φτάνει αυτό, το Punch-Drunk Love είναι και ένα σημείο μετάβασης. Είναι η εύθραυστη καρδιά πριν από το There Will Be Blood. Η φράση “I need you” γίνεται “I don’t need anyone.” Και ο Barry, που ψάχνει μια αγκαλιά, μεταμορφώνεται στον Daniel Plainview, που καίει τα πάντα. Ο Paul Thomas Anderson κλείνει μια πόρτα και ανοίγει μια άλλη. Κι εμείς, σε εκείνο το μικρό διάστημα που μένει η σχισμή φωτεινή, βλέπουμε κάτι από εμάς.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΣΧΕΤΙΚΑ:
Magnolia: Όταν το σινεμά παύει να είναι τέχνη και γίνεται εξομολόγηση...
Hard Eight - Το πρώτο χαρτί είναι πάντα το πιο αποκαλυπτικό...
To πανκ στον κινηματογράφο: μια ιστορική αναδρομή...
Χρήστος Κορναράκης
Ο Χρήστος Κορναράκης γεννήθηκε μια ζεστή μέρα του Ιούλη στην Αθήνα. Παράλληλα με τις σπουδές του (υποκριτική, μάρκετιγκ και επικοινωνία) και όντας συλλέκτης δίσκων από τα παιδικά του χρόνια, αρθρογράφησε επί μία δεκαετία στο blog fromthebasement.com και στην μετέπειτα εξέλιξη του, το ypogeio.gr. Η ένταξη του στην ομάδα του Merlin’sMusic Box αποτελεί φυσική εξέλιξη.
Χρήστος Κορναράκης
Ο Χρήστος Κορναράκης γεννήθηκε μια ζεστή μέρα του Ιούλη στην Αθήνα. Παράλληλα με τις σπουδές του (υποκριτική, μάρκετιγκ και επικοινωνία) και όντας συλλέκτης δίσκων από τα παιδικά του χρόνια, αρθρογράφησε επί μία δεκαετία στο blog fromthebasement.com και στην μετέπειτα εξέλιξη του, το ypogeio.gr. Η ένταξη του στην ομάδα του Merlin’sMusic Box αποτελεί φυσική εξέλιξη.
Χρήστος Κορναράκης
Ο Χρήστος Κορναράκης γεννήθηκε μια ζεστή μέρα του Ιούλη στην Αθήνα. Παράλληλα με τις σπουδές του (υποκριτική, μάρκετιγκ και επικοινωνία) και όντας συλλέκτης δίσκων από τα παιδικά του χρόνια, αρθρογράφησε επί μία δεκαετία στο blog fromthebasement.com και στην μετέπειτα εξέλιξη του, το ypogeio.gr. Η ένταξη του στην ομάδα του Merlin’sMusic Box αποτελεί φυσική εξέλιξη.