Γράφει η Eva M. Grey
O Alexander Heir είναι visual artist, ζωγράφος, designer, illustrator και μουσικός απο το New Jersey της Νέας Υόρκης όπου βάση του εδώ και δεκαετίες είναι το Brooklyn. H δουλειά του αποτυπώνεται σε έργα πολλών καλλιτεχνών όπως οι Warthog, o Martin Rev των Suicide, οι The Men, οι Modern Life is War, οι Iceage, o John Carpenter, oι Hoax oι The Mob κ.α. Απο το 2007 τρέχει μια δική του σειρά ρούχων και εκτυπώσεων που λέγεται The Death Traitors και έχει στο ενεργητικό του δύο βιβλία-συλλογές το Death is not the end: The Work of Alexander Heir και το WARRR2K / Work 2014-17 που εκδόθηκαν από τη Sacred Bones (και βρίσκονται σε μόνιμο sold out). Πέρα από αυτά, είναι και ο frontman της δικής του industrial cyberpunk μπάντας L.O.T.I.O.N Multinational Corporation, των οποίων η μουσική είναι φουλ επηρεασμένη από τη σκηνή του Detroit, το D-Beat, την κουλτούρα του rave των 90s καθώς και το oldschool hardcore punk.
H ιδιαίτερη οπτική του και φυσικά το ταλέντο του πάνω στο σχέδιο τον έχει κατατάξει ήδη στην κορυφή των undeground artists της μουσικής σκηνής της Νέας Υόρκης μιας και το στυλ του είναι τόσο μοναδικό που ξεχωρίζει ακόμα και σε ένα όχι τόσο καλά εκπαιδευμένο καλλιτεχνικό μάτι. Η συλλογή ρούχων του επίσης δεν πάει πίσω, μιας και τα σχέδιά του έχουν εισχωρήσει όχι μόνο στη σκηνή του πaνκ και του χιπ χoπ αλλά και στην κουλτούρα των τατουάζ.
Η εμμονή του με τον θάνατο, το καυστικό του χιούμορ για θέματα ταμπού, οι αναφορές σε cult σύμβολα και η βία συνθέτουν ένα ωμό, άρρωστο αλλά και φοβερά συμμετρικό πάζλ απίστευτων εικόνων που δύσκολα θα προσπεραστεί η θα μείνει ασχολίαστο. Τα ρωσικά τατουάζ, οι τάφοι, τα εργαλεία βασανισμού, οι αράχνες, η τέχνη της ανατομίας και ο ανατολικός μυστικισμός είναι λίγα ακόμα στοιχεία που θα συναντήσει κάποιος κοιτώντας τα σχέδιά του. Όλα αυτά μαζί καταλήγουν σε ένα πολύ έντονο κοκτέιλ μηνυμάτων, που για κάποιον που δεν γνωρίζει τι έχει απέναντι του, σίγουρα τον προκαλούν και τον κάνουν να αναρωτηθεί για το που στέκεται πολιτικά. Ο Heir έχει πει πως με τον ίδιο τρόπο που ο φασισμός χρησιμοποίησε ισχυρά σύμβολα για να καθηλώσει οπτικά, έτσι κι αυτός προσπαθεί να κάνει το ίδιο αλλά με τα ακριβώς αντίθετα μηνύματα, πράγμα που αν με ρωτάτε το έχει καταφέρει.
Από μικρή ηλικία έμαθε πως η τέχνη λέει πάντα την αλήθεια. Και αυτό οφείλεται όχι μόνο στο ότι τελείωσε ο ίδιος Σχολή Εικαστικών Πρατ (Pratt School of Design) αλλά και στο ότι και οι δυο γονείς του είναι καλλιτέχνες και τον γύριζαν από μικρό στα μουσεία. Περιτριγυριζόταν από εικόνες και ερεθίσματα πολύ πριν το 1996 ανακαλύψει το πανκ.
Διάβαζα μια από τις συνεντεύξεις που έχει δώσει όπου αναφέρει πως μια από τις μεγαλύτερες επιρροές του είναι ο Pushead a.k.a Brian Schroeder - για όσους δεν τον γνωρίζουν, είναι γνωστός για εξώφυλλα και συνεργασίες με μπάντες όπως οι Metallica και οι Misfits. Φυσικά, το δίδυμο Vivienne Westwood και Malcom Mclaren (αναπόφευκτα) καθώς και πολλά εξώφυλλα των White Zombie, PunkOrama συλλογές και γενικά τα πάντα από flyers, zines απο τα 70s μέχρι και πιο σύγχρονα. Πιστεύει ότι έμπνευση μπορεί να πάρει από ένα πακέτο τσιγάρα μέχρι και μια διαφήμιση τσίχλας και ότι γενικά ένας καλλιτέχνης είναι και πρέπει να είναι ανοιχτός σε τέτοιου είδους ερεθίσματα. Θεωρεί ότι αν επηρεάζεσαι και ασχολείσαι μονοθεματικά αυτό ή θα βγει εν τέλει και στη δουλειά σου ή απλά θα καταλήξεις να κοπιάρεις κάποιον άλλον. Με λίγα λόγια αν είσαι ανοιχτός στα ερεθίσματά σου αυτό θα φανεί και στο craft σου.
"To πανκ είναι ένα εργαλείο απελευθέρωσης..."
Όταν ρώτησαν τον Heir για το μέλλον της πανκ σκηνής ανέφερε ότι έχει φύγει από το white-male-zone που κυριαρχούσε όλα αυτά τα χρόνια και πως έχουν έρθει στο προσκήνιο μπάντες και καλλιτέχνες που είχαν μείνει στο περιθώριο για χρόνια. Παρ' όλα αυτά δεν είναι και πολύ αισιόδοξος για την τροπή που έχει πάρει ο πλανήτης παγκοσμίως αναφερόμενος όχι μόνο στην λανθασμένη κατά τον ίδιο εκμετάλλευση της τεχνολογίας και την ΑΙ αλλά και την άνοδο του φαινομένου του φασισμού. Το πανκ, η αλληλεγγύη και η ενσυναίσθηση είναι πράγματα που πάνε μαζί και πιστεύει πως αυτά αποτελούν το μέλλον της σκηνής αλλά και του καλλιτεχνικού χώρου.
Έχει κάνει αναφορές και για την ζωή του στην Νέα Υόρκη τονίζοντας πως το DIY είναι αυτό που τον έκανε να ξεκινήσει να δημιουργεί και πως αν είχε να δώσει μια συμβουλή σε εκκολαπτόμενους καλλιτέχνες θα ήταν για αρχή να μην κοπιάρουν τους ανθρώπους από τους οποίους παίρνουν έμπνευση. Είναι σημαντικό να φτιάχνουν το δικό τους πλαίσιο, να δουλεύουν το ταλέντο τους και να γίνονται μέρος υγιούς ανταγωνισμού γιατί έτσι θα επωφεληθούν περισσότερο. Η Νέα Υόρκη είναι μια πολύ δύσκολη πόλη και γενικά η τσάμπα δουλειά αναγκαστικά θα γίνει στην αρχή αλλά ο κύκλος που θα έχει δημιουργηθεί θα σε ανταμείψει με προβάδισμα. Έχει πει επίσης πως κάποια εργαλεία όπως το instagram κτλ. είναι πολύ χρήσιμα για να αγγίξεις μεγαλύτερο κοινό όμως σαν καλλιτέχνης πιστεύει πως υπάρχει μια αόρατη πίεση να δείχνεις αλλά και να είσαι παραγωγικός, πράγμα που σπάνια αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα. Υποστηρίζει πως σαν artist πρέπει να έχεις ένα όραμα και πως το πανκ είναι ένα από τα εργαλεία για την (προσωπική, κοινωνική και πολιτική) απελευθέρωση.
Πέρα από τα θέματα που καταπιάνεται στο έργο του παραδέχεται πως είναι ένα πολύ χαρούμενο και κατά βάση αισιόδοξο άτομο που ενσωματώνει την αλήθεια του μέσα στα σχέδιά του και την χρησιμοποιεί σαν κάποιου είδους πύλη για να δει τον κόσμο με άλλα μάτια, όπως ακριβώς το κάνει και με την μουσική του.
Η ιαπωνική ξυλουργική, τα medical σπλάτερ, οι γκιλοτίνες, η corporate αρχιτεκτονική, τα συρματοπλέγματα, τα σκοινιά και το άπειρο μαύρο μελάνι φτάνουν για να σκεπάσουν και την παραμικρή αμφιβολία ότι ο Alexander Heir έχει ταλέντο από τα λίγα. Συνεχίζει το όραμά του, αφήνει σιγά σιγά την παρακαταθήκη του για την κουλτούρα του πανκ για τους επόμενους (με σεβασμό στους προηγούμενους) και εμείς είμαστε όλο μάτια και αυτιά για το τί θα ακολουθήσει.
"Αναρωτιέμαι αν κάποια μέρα θα νοικοκυρευτώ αρκετά για να ζωγραφίζω μόνο λουλούδια όλη μέρα", είχε πει σε μια συνέντευξη που παραχώρησε στην Jenn Pelly για το Pitchfork...
ΓΙΑ ΤΟΝ ALEXANDER HEIR:
L.O.T.I.O.N Multinational Corporation
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΣΧΕΤΙΚΑ (Ή ΑΣΧΕΤΑ...)
Ο Raymond Pettibon και οι τέσσερις "μπάρες" που έγραψαν (και εξακολουθούν να γράφουν) ιστορία...
In Winston Smith We Trust - Όταν o Χριστός σταυρώθηκε σε έναν σταυρό από δολάρια…
Jean-Michel Basquiat: SAMO is not dead…
Η γκροτέσκα και συναρπαστική τέχνη του H.R. Giger...
Hipgnosis: Η εταιρεία που έκανε τα εξώφυλλα δίσκων έργο τέχνης...
Richard Hamilton: Ο πιο επιδραστικός Βρετανός καλλιτέχνης του εικοστού αιώνα...
Eva M. Grey
Γεννημένη πολύ πιο αργά απο οτι ιδανικά θα ήθελε, η Eva M. Grey απο το Αίγιο σπούδασε Αρχιτεκτονική στη Νέα Υόρκη. Έχει πάθος με λίγα πράγματα και στον ελεύθερό της χρόνο ψάχνει μουσική και cult φωτογραφίες. Ασχολείται κυρίως με τη ζωγραφική και παραδέχεται πως είναι πολύ κρίμα που δεν παίζει κάποιο μουσικό όργανο γιατί η αγάπη της για το σχέδιο και τη μουσική θα δημιουργούσε την μπάντα που θα κυβερνούσε τον κόσμο.
Eva M. Grey
Γεννημένη πολύ πιο αργά απο οτι ιδανικά θα ήθελε, η Eva M. Grey απο το Αίγιο σπούδασε Αρχιτεκτονική στη Νέα Υόρκη. Έχει πάθος με λίγα πράγματα και στον ελεύθερό της χρόνο ψάχνει μουσική και cult φωτογραφίες. Ασχολείται κυρίως με τη ζωγραφική και παραδέχεται πως είναι πολύ κρίμα που δεν παίζει κάποιο μουσικό όργανο γιατί η αγάπη της για το σχέδιο και τη μουσική θα δημιουργούσε την μπάντα που θα κυβερνούσε τον κόσμο.