Οι Screaming Fly στο Ίδρυμα (16/03/2019)

Κείμενο και φωτογραφίες: ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΛΟΒΟΣ 

 Το Ίδρυμα ήταν η πρώτη φορά εδώ και καιρό που το είδα ψιλοάδειο. Ήταν το περασμένο Σάββατο, 16 Μάρτη, και στη σκηνή του θα ανέβαιναν οι νεοεμφανιζόμενοι Toga! μαζί με τους Screaming Fly. Προφανώς επρόκειτο για το «release concert» για το νέο δίσκο των δεύτερων. Τους Screaming Fly τους είχα παρακολουθήσει στον ίδιο ακριβώς χώρο (που τότε ονομαζόταν «Καταραμένο Σύνδρομο»), στις 10 Δεκεμβρίου του 2011. Και –για να πω την αλήθεια– δεν με είχαν ενθουσιάσει. Μου είχε φανεί ότι έπαιζαν ένα σωστό γκαράζ, αλλά μέχρι εκεί. Ο δίσκος τους, που αγόρασα στη συναυλία, μάλλον πιστοποίησε την εικόνα που είχα σχηματίσει: «όχι και άσχημοι».

Έκτοτε πέρασαν κάμποσα χρόνια. Τον κιθαρίστα της μπάντας –συστήνεται ως Stef– τον είδα ξαφνικά να παίζει με τους Last Drive. Αλλά και σε αυτή την περίπτωση, το «ηχητικό τείχος» των Drive δεν άφηνε περιθώρια να ξεχωρίσεις ποιος παίζει τι και πως… Έως το προηγούμενο Σάββατο… Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα απ’ την αρχή.
Το γεγονός πως δεν γινόταν ο χαμός από κόσμο –όπως συμβαίνει συνέχεια τελευταία στο Ίδρυμα– ήταν μάλλον θετικό. Επιτέλους θα μπορούσα να επικεντρωθώ καλύτερα σ’ όσα κάνουν οι μπάντες επί σκηνής. Οι Tonga! που άνοιξαν το λάιβ σίγουρα κέρδισαν το κοινό. Κρύβοντας το τρακ του πρωτοεμφανιζόμενου πίσω από μερικά αστεία και παρουσιάζοντας μια εικόνα δεμένου συνόλου που άνετα μπορεί να μπει στην ατζέντα με τα «υπόψιν». Και πίστεψα ότι μέχρι εκεί ήταν το λάιβ…

 Οι Screaming Fly στο Καταραμένο Σύνδρομο, 10/12/2011
Οι Screaming Fly είναι γενικά λιγομίλητοι. Η αρχική όμως παγωμάρα εξαφανίστηκε όταν η μπάντα άρχισε να πλέκει τον δικό της «wall of sound». Δεν ξέρω αν είναι η κολεγιά με τους Last Drive που μεταφράστηκε σε εμπειρία, δύναμη και φαντασία ή το ίδιο το DNA της μπάντας που πλέον αναδύεται ξεκάθαρο που τους δίνει πλέον το στοιχείο που τους καθιστά ξεχωριστούς. Και το DNA τους αυτό ταίριαζε απόλυτα με το δικό μου μουσικό DNA, τα χρωματοσώματα μιας ολόκληρης γενιάς. Μέσα στα κιθαριστικά τείχη των Screaming Fly υπάρχει ό,τι αγαπήσαμε: υπάρχει το πανκ, υπάρχει το γκαράζ των Cramps κι όχι οι δηθενιές απ’ όλα εκείνα τα γατάκια που στη δεκαετία του ’80 πουλούσαν το ηχόχρωμα της φωνής των Seeds για σοβαρή μουσική πρόταση, υπήρχαν οι Husker Du (στο ρόλο του υποστρώματος που έχτιζαν το μπάσο και τα ντραμς), υπήρχε το φάντασμα των μπλουζ έτσι όπως το απελευθέρωναν τα χαρντ ροκ συγκροτήματα των early 70s, υπήρχαν και οι Mudhoney, οι αγαπημένοι Mudhoney, λάσπη και μέλι, βρωμιά και γλυκύτητα, αγάπη και μίσος! Υπήρχε ακόμα κι ένα απροσδιόριστο ρέιβ μπιτ, για όσους από εμάς κάναμε τον κόπο να τραβηχθούμε και στα πάρτυ της δεκαετίας του ’90. Κάπως έτσι ήταν που κόλλησα με τον ήχο των Screaming Fly – ήχος που βγήκε άψογος στο ταπεινό αυτοδιαχειριζόμενο λαϊβάδικο. Ήτανε θέμα DNA!
Ο νέος δίσκος της μπάντας – Trip to Venus τιτλοφορείται – είναι πάρα πολύ καλός, δεν φτάνει όμως η εμπειρία της ακρόασής του την εμπειρία της συμμετοχής σε ένα τελετουργικό όπως η συναυλία που προσπαθώ να περιγράψω. Μόλις λοιπόν δείτε την αφίσα με το επόμενο λάιβ των Screaming Fly, να τσακιστείτε να πάτε! Και θα με θυμηθείτε…

Οι Tonga! Θα μπορούσαν να μπουν στην ατζέντα με τις πολλά υποσχόμενες νέες μπάντες.