Η βραδιά εξελίχθηκε σε πλήρη αντίστιξη με την μουδιασμένη, κατηφή και δυσοίωνη Παρασκευιάτικη Αθήνα. Πρωταίτιες οι δύο μπάντες, αλλά και το κοινό, που ήταν εν πολλοίς το «πιστό» τους κοινό.
Rosewood Brothers και Beggars έδωσαν μεστές εμφανίσεις, για τους δε Beggars, η βραδιά είχε και μια επετειακή σημασία, καθώς απονεμήθηκαν πλατινένιοι δίσκοι (15.000 πωλήσεις του περσινού "Devil's Highway") στους μουσικούς και σε ολόκληρο το σταφ που τους βοηθά και τους προσέχει, στην προσπάθειά τους να παραμείνουν ένα αλύγιστο συγκρότημα του δρόμου, που γράφει, παίζει και υποστηρίζει τη δική του μουσική.
Στα συν ο χώρος ο ίδιος. Στη μετά-«ΡΟΔΟΝ» εποχή της Αθήνας, έχει σημασία να βρίσκει κανείς live χώρους στη ζώνη Εξάρχεια - Πατησίων - Κάννιγγος, ικανούς να κυοφορήσουν τα ηλεκτρικά όνειρα των concert goers. Το «ΙΛΙΟΝ», το παλιό σινεμά της Κοδριγκτώνος (εκεί όπου γενιές ολόκληρες έχουν δει έργα επί έργων, τσιμπολογώντας και βινύλια από το παρακείμενο δισκάδικο - προς υπόμνησιν των απανταχού musosaurus erectus) έχει ήδη μεταμορφωθεί σε έναν μικρό, ζεστό συναυλιακό χώρο, με πολύ καλό ήχο (και εξαερισμό, κάτι που είναι καίριο από κάποια [αχμ] ηλικία και μετά).
Θα ήταν τεράστια παράλειψη αν δεν αναφέραμε την συμβολή του Merlin's Music Box σε μια άρτια διοργάνωση, μια agency που υπόσχεται πολλές ωραίες νύχτες σαν κι αυτή.Οι Rosewood Brothers δικαιολόγησαν σε κάθε μουσικό μέτρο την προέλευση της μουσικής τους, όντως "homemade music. Σύγχρονο αμερικανόηχο blues, κράμα βόρειου και νότιου, λευκού και μαύρου, σαν το πνεύμα του J.J. Cale ν' απαντήθηκε σε σταυροδρόμι της Louisiana με τον νεαρό Billy Gibbons. Kαλοπροβαρισμένa κομμάτια, αυτόνομα, με χαρακτήρα και συχνά υπνωτιστική επίδραση. Από τις αντιδράσεις του κοινού μαντεύει κανείς εύκολα ότι αν «επιταχύνουν» μια ιδέα τη ροή του σετ τους, θα προκαλέσουν άπλετα κύματα groove, κάτι που πάντως συνειδητά δείχνει να μην τους ενδιαφέρει επί του παρόντος.
Ποντάρουν στο πώς η μουσική τους θα εισχωρήσει στον ακροατή, χωρίς να επικαλεστεί τα νευροκινητικά του αισθητήρια που - κατά τα ψέματα - εύκολα κολακεύονται. Τα "Snakes In My Pants (My Friends)", "No Dr.", "Suicide King" και "Pray For A Better Day" ξεχωρίζουν εύκολα, χωρίς το λοιπό υλικό τους να υπολείπεται, ενώ αναμένεται η καινούρια τους δισκογραφική προσπάθεια.Για τους δε Beggars, δεν υπάρχουν πλέον πρωτότυπα λόγια να ειπωθούν, αφού ολόκληρη σχεδόν η χώρα τους έχει γνωρίσει, μάλλον ακριβέστερα νιώσει. Από το καλοκαίρι του 2014 που τους είδαμε στο Rockwave Festival μέχρι και φέτος, τα παιδιά έχουν παίξει και ξαναπαίξει σε κάθε μπαρ, σκηνή, υπαίθριο φεστιβάλ και γενικώς σε όποιο σανίδι φιλοξενεί ζωντανό ροκ ν΄ ρολ στην Ελλάδα. Τα μηνύματα από διάφορες, ανεξάρτητες μεταξύ τους πηγές (μεταξύ άλλων από Κοζάνη μέχρι Ρόδο και Κόρινθο) είναι στην περίπτωση των Beggars η πιο στιβαρή και αξιόπιστη στόμα με στόμα διαφήμιση. Όχι μόνον δεν έμεινε κανείς μετρίως έστω ικανοποιημένος, από τους Beggars στην πόλη του, αλλά χιλιάδες (όπως αποδεικνύουν οι πωλήσεις) ρόκερ τους αναφέρουν πλέον με υπερθετικά επίθετα ως «δική τους» μπάντα.
Ο μυώδης και εθιστικός ήχος του γκρουπ, βιωμένος μέσα από χιλιάδες γαλόνια ιδρώτα, αλκοόλ και απεριόριστες ιστορίες πλασμένες σε χιλιόμετρα δρόμου ανά την επικράτεια, δεν αφήνει περιθώρια. Εμπλέκει τον ακροατή/ θεατή μετά από το πρώτο μισό κομμάτι, βία το δεύτερο. Παρ' ότι μπορεί οι ίδιοι οι Beggars μπορεί να νιώθουν άβολα με παραβολές και παρομοιώσεις, δεν απέχει απ' την αλήθεια ότι έχουν εξελιχθεί σε Μάϊκ Ζαμπίδη της σύγχρονης ελληνικής ροκ ν΄ ρολ σκηνής. Τα τυχόν πλαδαρά αισθητήρια κάθε ανυποψίαστα εκτιθέμενου στον ήχο του live τους, θα τα φάνε τα μπουκέτα τους, θέλουν δε θέλουν, σε «αθλητικό πλαίσιο», χωρίς καραγκιοζιλίκια, ευκολίες και τρικάκια. Θα αφυπνιστούν με την old school δύναμη, την αλληλεπίδραση και την πώρωση με την οποία παίζουν αυτοί οι τρεις τύποι, στοιχεία που βγάζουν νοκ-άουτ κάθε πιθανότητα αδιαφορίας.
Πρώτοι απ' όλους παρασύρονται οι ίδιοι οι Beggars και αυτό είναι μεταδοτικό.
Όλα αυτά, με τη γνωστή τους "no bull" προσέγγιση αναδείχθηκαν και στη σκηνή του «ΙΛΙΟΝ».
Το πλατινένιο, πλέον, άλμπουμ παίχτηκε σχεδόν ολόκληρο, διπλαρωμένο με τουρμποκίνητες εκτελέσεις από «παλιά» τους, ενώ ακούστηκε ένα taster ("Book Of Days") από το επερχόμενο άλμπουμ τους, συν ο πρόσφατος συγκινητικός φόρος τιμής τους στον Μεγάλο Αρχηγό Lemmy ("Chief Commander").
Highlights μπορεί να έχει ο καθένας τα δικά του μέσα από ένα full ενεργητικό σετ-λιστ.
Σε πρώτο χρόνο, τα δικά μας ήταν το "Devil's Highway" (τα αργόσυρτα ριφ του οποίου θ΄ ανάγκαζαν και τον ίδιο τον High Plains Drifter να τινάξει αρκετά δάχτυλα σκόνη της ερήμου από το poncho του), το "Rita" (με το σαξόφωνο του Δημήτρη Σίμου να παραπέμπει κατευθείαν σε παράνοια εποχής "Funhouse"), το "The Lightning", το "Lunatic", το "Jesse James" και μια σαρωτική διασκευή του "Rocking In A Free World", που δικαιώνει αυτό που οι Beggars πρεσβεύουν, στο σήμερα, το τώρα της ροκ σκηνής της πόλης. Δώστε τα όλα, to save your life.
Πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι που έχουμε αυτούς τους τρεις τύπους (Yannis Passas - guitar, vox., Chili - bass, Angelos Tanis - dr.) να παίζουν δίπλα μας.
Beggars Setlist: I Don't Know/ That Road/ Motorchrist/ The Lightning/ Chief Commander/ Rita/ Downtown Train/ Rocking In A Free World/ Devil's Highway/ Modern Baby/ Book Of Days/ Jesse James/ Not My War/ Truth/ Lunatic.
Παναγιώτης Παπαϊωάννου
Πηγή: Rocktime 09/05/2016