Who gives a fuck αν οι Planet of Zeus παίζουν stoner, classic rock, hard rock ή κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο. Σημασία έχει ότι ξέρουν να γράφουν τραγούδια και, το βασικότερο, ξέρουν να εξελίσσονται και να μην μένουν προσκολλημένοι σε δοκιμασμένες συνταγές. Ακούω και διαβάζω διάφορα, ότι οι Planet γίνονται εμπορικοί, mainstream και άλλα τέτοια (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι γράφοντες αναφέρονται πικρόχολα στη νέα τους δουλειά – απεναντίας, αρκετοί είναι εκείνοι που εξέφρασαν κάποια ανακούφιση με την τροπή που δείχνει να παίρνει η μουσική της μπάντας). Τις προάλλες μάλιστα, ενώ έπινα το πρωινό μου καφεδάκι, άκουσα πλάι μου δυο πιτσιρικάδες να κουβεντιάζουν για τους Planet κι ο ένας να λέει, «Δεν μου άρεσε το νέο τους άλμπουμ, δεν είναι stoner», λες και τα μέλη της μπάντας είναι κάποιοι δημόσιοι υπάλληλοι που έχουν πάρει αγκαλιά τη … μονιμότητα στο είδος.

Πιστεύω ότι οι Planet δεν έχουν να αποδείξουν πλέον τίποτα και είμαι βέβαιος ότι οι πραγματικοί (και πολυπληθέστατοι) φίλοι τους, ντόπιοι και μη, θα απολαύσουν τους πειραματισμούς τους και ότι το κοινό τους θα μεγαλώσει κι άλλο, όχι επειδή έγιναν «mainstream» αλλά επειδή ξέρουν πολύ καλά πού πατάνε.

Το Loyal to the Pack, το τέταρτο ολοκληρωμένο έργο των Planet of Zeus, είναι η χαρά του ακροατή με ανοιχτά αυτιά. Το ακούω από την πρώτη μέρα και πραγματικά δεν το χορταίνω. Και αυτό που τελικά μου αρέσει είναι ότι δείχνουν να απομακρύνονται από το stoner (ένα είδος που, εδώ που τα λέμε, βαδίζει προς την εξάντλησή του, τουλάχιστον ως προς το δημιουργικό κομμάτι του), διατηρώντας ωστόσο όλα τα υγιή στοιχεία που έχουν οικοδομηθεί πάνω στο hard rock των seventies. Γιατί αυτό ακριβώς ήταν και είναι οι Planet: ένα hard rock συγκρότημα χωρίς παρωπίδες. Από τις «θινλιζικές» χειροβομβίδες «Devil Calls My Name» και «White Shroud» και το thrash «Scum Alive», από τους stoner χείμαρρους «Loyal to the Pack» και «Little Deceiver», από το μινιμαλιστικό «Athens» και τις classic rock μπαλάντες «Retreat» και «Indian Red», μέχρι το «Them Nights» (mainstream, όσο το επιτρέπει η μπάντα) και τις ρυθμικές ροκιές «Sea Bastards» και «Your Love Makes Me Wanna Hurt Myself», το Loyal to the Pack είναι ένα κιθαριστικό κομψοτέχνημα εκτελεστικής δεινότητας, πλούσιο σε ιδέες που ναι μεν μπορεί να χρειαστεί κάποιος χρόνος για να το χωνέψει όποιος έχει στο μυαλό του τους Planet ως ένα αμιγώς stoner συγκρότημα, αλλά στο τέλος σίγουρα θα μείνει απόλυτα ικανοποιημένος από το συνολικό αποτέλεσμα.

Εν κατακλείδι, οι Planet of Zeus παραμένουν πιστοί στην αγέλη τους και η αγέλη μένει πιστή σε αυτούς, όπως φαίνεται από τις τελευταίες τους εμφανίσεις και τις διεθνείς περγαμηνές τους. Το γεγονός ότι μπορούν και συγκεντρώνουν τόσο μεγάλο κοινό στις συναυλίες τους δεν είναι καθόλου τυχαίο. Ο ιδρώτας που χύνουν, η εκτελεστική τους αρτιότητά και ο σεβασμός τους απέναντι στο ακροατήριο είναι οι βασικοί παράγοντες για τη λίπανση μιας ήδη καλολαδωμένης μηχανής.

Με την ελπίδα να δούμε το άλμπουμ και σε βινύλιο...

Planet of Zeus: Μπάμπης Παπανικολάου (φωνη,κιθαρα), Στέλιος Πρόβης (κιθάρα), Γιάννης Βράζος (μπάσο), Σεραφείμ Γιαννακόπουλος (ντραμς)

site: http://www.planetofzeus.gr/
facebook: https://www.facebook.com/planetofzeus
bandcamp: https://planetofzeus.bandcamp.com/