(Photo: Anastacia Papadaki)

Δεν ξέρω αν ο μπάρμπα-Κώστας ζει ακόμα. Πριν από 2-3 χρόνια πάντως ήταν ζωντανός και στο μαγαζάκι του, στου Ψυρρή, τα γραμμόφωνα που επισκεύαζε με περισσή επιδεξιότητα και πείρα τραγουδούσαν κι ας είχαν περάσει δεκαετίες από την τελευταία φορά που κάποια βελόνα ακούμπησε πάνω σε «πλάκα» βγάζοντας ήχο από το «χωνί» και κάνοντας τα κόκαλα του Τόμας Έντισον να χορεύουν μέσα στον τάφο του. Παλιές ιστορίες, θα μου πείτε και ποιος νοιάζεται. Ίσως κανένας, ίσως πάλι κάποιος, κάπου, να «κουρδίζει» ένα από τα γραμμόφωνα του μπάρμπα-Κώστα για να ακούσει ένα ξεχασμένο βαλσάκι από κάποιον 78άρι δίσκο που ανακάλυψε στο ετοιμόρροπο μπαούλο του παππού του…

Οι Drunken Gramophone σίγουρα δεν ανήκουν σ’ εκείνη την εποχή. Διάλεξαν ένα ευφάνταστο όνομα, ηχογράφησαν τέσσερα κομμάτια, έβαλαν και τον Kory Clarke των Warrior Soul να τραγουδήσει σε ένα από αυτά, τα ανέβασαν στο bandcamp τους, και τώρα μας τα σερβίρουν με περίσσιο θράσος, διεκδικώντας μια θέση στην εγχώρια rock σκηνή που τα τελευταία χρόνια και σε πείσμα των καιρών έχει εξελιχθεί σε πραγματική δεξαμενή ιδεών και πρωτοποριακών δημιουργιών. Το “The Drunken EP” διαρκεί σχεδόν ένα τέταρτο και με το που τελειώνει θέλεις να το ακούσεις ξανά και ξανά: εθισμός, που λέμε. Η συγχώνευση του heavy rock με τα blues, όταν γίνεται με τα σωστά συστατικά και στη σωστή δοσολογία, μπορεί να αποκαλύψει καινούργια πράγματα και μικρά μονοπάτια-διεξόδους σε ένα μουσικό χώρο, ο οποίος πολλές φορές διακατέχεται από παρελθοντολογικές εμμονές που τον εμποδίζουν να αποτολμήσει κολύμπι σε βαθύτερα νερά. Ευτυχώς, οι Drunken Gramophone φαίνεται πως έχουν ξεπεράσει αυτό το σκόπελο, έχουν μελετήσει καλά το μάθημά τους και έχουν εξερευνήσει το παρελθόν κρατώντας τα αυτιά τους ανοιχτά και προσηλωμένοι στο μέλλον. Η φωνή του Θοδωρή Ταλαμάγκα σίγουρα είναι ένα θετικό πρόσημο, ακούγεται στοιχειωμένη και απειλητική ταιριάζοντας απόλυτα στο συνολικό ύφος των τραγουδιών. Ως προς αυτό, το “The Drunken EP” είναι lo-fi όσο ακριβώς χρειάζεται ώστε να προβάλλονται οι συνθέσεις, είναι garage όσο ακριβώς χρειάζεται ώστε να το κρύβει, είναι σκοτεινό όσο ακριβώς χρειάζεται ώστε να μη γίνεται γοτθικό, είναι stoner όσο ακριβώς χρειάζεται ώστε να μη γίνεται μονότονο, είναι bluesy όσο ακριβώς χρειάζεται ώστε να μη γίνεται αναμάσημα. Πρόκειται για ένα τίμιο ντεμπούτο και με την πρώτη φορά που το ακούς ο ήχος σου μένει επειδή η μπάντα χτίζει έναν προσωπικό ήχο χωρίς πολλές φιοριτούρες και υπερβολές. Με λίγη επιμονή στο μέλλον θα αναδειχθεί ακόμα περισσότερο. 

To EP διατίθεται σε ψηφιακή μορφή από το bandcamp της μπάντας στην τιμή που επιλέγει ο αγοραστής.

Θοδωρής Ταλαμάγκας: φωνή, κιθάρα

Θοδωρής Ντυλγέρης: μπάσο

Ορέστης Πέτικος: ντραμς

http://drunkengramophone.tumblr.com/

Facebook