ΓΡΑΦΕΙ Ο ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΧΑΛΙΚΙΑΣ

Οι Terrapin είναι ένα τρίο εξαιρετικών μουσικών που κατά τα δύο τρίτα προέρχονται από τους ψυχεδελικούς No Man’s Land. Ο Βασίλης Αθανασιάδης στην κιθάρα και την ερμηνεία και ο Γιώργος  Παπαγεωργιάδης στο μπάσο, ενώ και ο τρίτος της παρέας, ο Γιώργος Τζίβας στα κρουστά, είχε ηχογραφήσει μαζί τους και στο παρελθόν.  

Το πρώτο τους άλμπουμ με τίτλο Sanctuary θα κυκλοφορήσει στις αρχές Απριλίου και θα αποτελείται από δέκα δικές τους συνθέσεις.

Πρώτη επαφή με το έξοχα μελωδικό “Spiritual Bankruptcy” και με το τσέλο του Σταύρου Παργινού να συνοδεύει αυτή την πρώτη ψυχεδελική στάση, αλλά και στη δεύτερη, το “Sanctuary”, που έχει «βαφτίσει» και το άλμπουμ.

Οι ρυθμοί ανεβαίνουν στο το “City Ltd” με το σιτάρ του Bill Hunchback να κάνει την εμφάνιση του και εκεί το άλμπουμ αρχίζει να απογειώνεται.  “Say hello to the wind, just a smile to the ocean, take the road I never knew, kiss them all from me…” λίγα λόγια από το “Dancing Mice” που ακολουθεί. Το ταξίδι συνεχίζεται έτσι όμορφα έως το “The Undead” που κλείνει το άλμπουμ χαρίζοντας μας σαράντα τρία και κάτι λεπτά απολαυστικών συνθέσεων.

Το Sanctuary θα μπορούσε άνετα να έχει κυκλοφορήσει κάπου ανάμεσα στα 60’s και τα 70’s, αλλά αποπνέει τη φρεσκάδα του σήμερα και αφήνει πολλές υποσχέσεις για το μέλλον μιας μουσικής που έχουμε αγαπήσει σε αυτή τη χώρα, κάτι που οφείλεται και στο μουσικό παρελθόν τον ίδιων των Terrapin. 

Terrapin

 

Oι God in a Cone αποτελούν το προσωπικό πόνημα του Νίκου Μαρίνου(επίσης μέλος και τραγουδιστής των Meadlef, των Iola 11 και των Slitherum). Το Obscurist είναι η τρίτη κυκλοφορία τους μέσα σε ένα χρόνο και κάτι!!! (Αν μάλιστα βάλεις και τις συμμετοχές του στις άλλες τρεις μπάντες, μιλάμε για έναν  υπερδραστήριο music lover).

Για κάποιον που δεν έχει ακούσει τα δύο προηγούμενα άλμπουμ (όπως εγώ δηλαδή), από τις πρώτες νότες του Run Zombie σχηματίζεται πάνω από το κεφάλι ένα συννεφάκι με ένα… ουπς! Ένα ηλεκτρονικό, beat, industrial, heavy τραγούδι και το ρεφρέν με ελληνικό στίχο “Σε μία πόλη βρωμερή θα μας χαλάσουν, θα μας σταυρώσουν το πρωί” να «βαδίζει» παράλληλα με το αγγλικό  “Run Zombie Run…Run…Run”.  Αν ο ακροατής νομίζει πως αυτή είναι η μόνη «καινοτομία» τις συγκεκριμένης σύνθεσης καταλαβαίνει γρήγορα πως δεν έχει ξεμπερδέψει τόσο εύκολα! Κάπου στη μέση το “Run Zombie” σου δίνει την εντύπωση ότι τελειώνει, ωστόσο γρήγορα διαπιστώνεις πως έχεις να ακούσεις άλλο τόσο, το οποίο θα μπορούσε να αποτελεί ένα δεύτερο τραγούδι, μόνο που όταν ολοκληρώνεται στο έβδομο προς όγδοο λεπτό της διάρκειάς του καταλαβαίνεις πως πρόκειται για ένα και το αυτό!

Ακολουθεί το κάπως πιο ηλεκτρονικό – ρυθμικό “Dead at the Disco Ball” με τα heavy φωνητικά του Μαρίνου και στη συνέχεια το “Sell a Lie”, όπου οι αγγλικοί στίχοι αναμιγνύονται κάποιες στιγμές με ελληνικούς – ένα πιο μακρόσυρτο ρεφρέν αυτή τη φορά.

Ακριβώς στη μέση του άλμπουμ συναντάμε το επικό “Mytheumata” που ξεκινά σαν μπαλάντα και κάπου στα δύο τρίτα του καταλήγει σε ένα παμ-παμ-παμ που σε προκαλεί να ακολουθήσεις το ρυθμό με το πόδι σου.

Επόμενη «στάση» το χαλαρωτικό, όσο αφορά το μουσικό του ύφος, “The sun is always blue”.

Προτελευταίο το “Ill For Metal” και το άλμπουμ κλείνει με το μελωδικό “Old Watcher”’όπου η κιθάρα πρωταγωνιστεί ίσως για πρώτη φορά.

Με τους God in a Cone ο Νίκος ξεδιπλώνει τα πολυποίκιλα γούστα του και καταφέρνει να παρουσιάσει ένα πολύ ενδιαφέρον άλμπουμ, με κάθε τραγούδι να έχει δική του ταυτότητα και όλα μαζί να δημιουργούν ένα πολύ δυνατό σύνολο. 

God In A Cone