Γράφει ο ΘΑΝΑΣΗΣ ΖΕΛΙΑΝΑΙΟΣ
Λίγο πριν εκπνεύσει το 2017 φρόντισε να μας κάνει δώρο ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς, έναν αληθινό γκαράζ-πανκ δυναμίτη, κατευθείαν από μια από τις μητροπόλεις του είδους, την Washington D.C. Και βέβαια, όταν το εν λόγω άλμπουμ αποτελεί ντεμπούτο, τότε αποκτάει μεγαλύτερη αξία! Αν και είναι ηχογραφημένο από το καλοκαίρι του 2016 τελικά βρήκε δισκογραφική στέγη στην σημαντική καλιφορνέζικη In The Red Records και κυκλοφόρησε τον περασμένο Δεκέμβριο!
Ποιοι είναι όμως οι Des Demonasκαι τί λέει το πρώτο, ομώνυμο άλμπουμ τους;
Ξεκίνησαν να παίζουν μαζί στις αρχές του 2016 και είναι αποτέλεσμα της συνεύρεσης δυο εκπληκτικών τύπων.
Εξέχουσα φιγούρα ο τραγουδιστής Jacky Cougar Abok. Ένας δίμετρος Κενυάτης στα φωνητικά, ο οποίος στη μέχρι τώρα πορεία του απλώς έπαιζε ντραμς σε κάποια πανκ συγκροτήματα της περιοχής με πιο γνωστούς τους Foul Swoops. Εδώ, αποφασίζει να παρατήσει τις μπαγκέτες και με το ντέφι στο χέρι σπέρνει τους στίχους με ένα εντελώς προσωπικό στυλ! Άλλοτε σχεδόν ραπάρει με τρόπο που θα έκανε τον προσφάτως αναχωρήσαντα Mark E. Smith υπερήφανο και άλλοτε δείχνει να θέτει υποψηφιότητα ως ένας άλλος Greg Sage!
Μαζί του ο Mark Cisneros, ένας τύπος που μέχρι τώρα δεν μπορούσε να αποφασίσει αν είναι… κιθαρίστας ή ντράμερ αλλά στην προκειμένη περίπτωση αποφασίζει να ακολουθήσει το πρώτο μεταφέροντας άψογα τις εμπειρίες του από τον μεγάλο Kid Congo Powers, δίπλα στον οποίο έχει χρηματίσει.
Οι δυο τύποι (Swan Hicks-ντραμς και Joe H.-μπάσο) που αποτελούν τη rhythm section μου είναι παντελώς άγνωστοι αλλά αποτελούν ένα στιβαρό και αλάνθαστο δίδυμο.
Και για το τέλος, το καλύτερο: μια αφιονισμένη sixties farfisa από κάποιον Paul V., που ενώ στην αρχή αναρωτιέσαι τί γυρεύει εδώ, όταν την ακούς μέσα στο όλο σύνολο χαρίζει μια μοναδικότητα στον ήχο των Des-Demonas, πότε με ένα funky ηχόχρωμα και πότε με έναν ήχο εντελώς στοιχειωμένο!
Στα περίπου 35 λεπτά του πρώτου ομώνυμου άλμπουμ τους λοιπόν, οι Des Demonas πατούν πάνω στην ιστορική πανκ κληρονομιά της πόλης τους και της παράδοσης της Dischord – αλλά δε σταματούν εδώ. Η farfisa μπολιάζει στον ήχο τους το γκαράζ ιδίωμα των 60ς ενώ το μπάσο, δυναμικό και υπνωτικό ταυτόχρονα, δίνει έναν κυκλωτικό και παραληρηματικό τόνο. Σπάνια θα συναντήσει κανείς τέτοιο ενδιαφέρον δέσιμο ανάμεσα στο πανκ των 80ς και το γκαράζ των sixties στις μέρες μας και, μάλιστα, τόσο εμπνευσμένο. Το εναρκτήριο, συγκλονιστικό “The South Will Never Rise Again” σε βάζει κατευθείαν στο παιχνίδι, ενώ τα πέντε πρώτα τραγούδια της πρώτης πλευράς του βινυλίου είναι σκέτα αριστουργήματα. Υποδειγματικό γκαράζ-πανκ στο “Liez”, ασύλληπτες κιθάρες, όργανο και μπάσο στο “Sideways Man”, σκοτεινός ήχος στο “There Are No Vampires In Africa” που την κλείνει. Η δεύτερη πλευρά ελάχιστα υστερεί με τα “Psychedelic Soldier”, “Brown Rooster” και “Say You Tried” να ξεχωρίζουν.
Δεν έχω ιδέα ποια θα είναι η εξέλιξη των Des Demonas από δω και πέρα. Προσωπικά, δε θα παραξενευτώ καθόλου αν διαλυθούν χωρίς να βγάλουν τίποτα άλλο, με δεδομένο ότι τα συγκροτήματα από τα οποία προέρχονται κάποια από τα μέλη είναι απολύτως ενεργά! Πάντως, αν σ’ αυτό το μικρό διάστημα που κυκλοφορεί το άλμπουμ τους πρόλαβε να το ακούσει ο μακαρίτης Mark E. Smith, σίγουρα θα σκέφτηκε ότι πλέον μπορούσε να πεθάνει ήσυχος!
Θανάσης Ζελιαναίος
Γεννήθηκα το 1973 και μέχρι τώρα παραμένω αθεράπευτα ερασιτέχνης σε όλα εκείνα τα πράγματα που κάνουν τη ζωή να έχει νόημα. Κινούμενος ανάμεσα στη μουσική και το σινεμά έχω το παράξενο χούι να βαριέμαι εύκολα, να αλλάζω ενδιαφέροντα αλλά πάντα να παραμένω εραστής των δυο παραπάνω τρόπων έκφρασης σε όλες τις μορφές της. Που και που γράφω και καμιά αράδα για όλα αυτά.
Θανάσης Ζελιαναίος
Γεννήθηκα το 1973 και μέχρι τώρα παραμένω αθεράπευτα ερασιτέχνης σε όλα εκείνα τα πράγματα που κάνουν τη ζωή να έχει νόημα. Κινούμενος ανάμεσα στη μουσική και το σινεμά έχω το παράξενο χούι να βαριέμαι εύκολα, να αλλάζω ενδιαφέροντα αλλά πάντα να παραμένω εραστής των δυο παραπάνω τρόπων έκφρασης σε όλες τις μορφές της. Που και που γράφω και καμιά αράδα για όλα αυτά.
Θανάσης Ζελιαναίος
Γεννήθηκα το 1973 και μέχρι τώρα παραμένω αθεράπευτα ερασιτέχνης σε όλα εκείνα τα πράγματα που κάνουν τη ζωή να έχει νόημα. Κινούμενος ανάμεσα στη μουσική και το σινεμά έχω το παράξενο χούι να βαριέμαι εύκολα, να αλλάζω ενδιαφέροντα αλλά πάντα να παραμένω εραστής των δυο παραπάνω τρόπων έκφρασης σε όλες τις μορφές της. Που και που γράφω και καμιά αράδα για όλα αυτά.