Πετυχαίνω μια διαφήμιση στην TV με chill-out αισθητική και ανάμεσα στα ονόματα των Onirama και της Άννας Βίσση, βλέπω και αυτό του John Cale! Summer Nostos Festival στο "Ίδρυμα Πολιτισμού Σταύρος Νιάρχος". Πέρασαν πάνω από 30 χρόνια από τότε που είδα τον John Cale επί σκηνής (νομίζω ήταν το 1987 στο ΡΟΔΟΝ), οπότε φτιάχνομαι και στις 19 του Ιουνίου (νωρίς νωρίς για να βρω κατάλληλη θέση) βρίσκομαι στη Καλλιθέα. Έπραξα σωστά; Ακόμα δεν ξέρω ...
Είμαι πάντα επιφυλακτικός όταν διάφοροι μεγαλόσχημοι φορείς διοργανώνουν δωρεάν ή επιχορηγούμενες συναυλίες για το λαό (ποιος θυμάται τις συναυλίες του πάλαι ποτέ Γενικού Γραμματέα Νέας Γενιάς Λαλιώτη;). Για να είμαι ξεκάθαρος, δεν έχω κανένα πρόβλημα με τις δωρεάν συναυλίες όταν η διοργάνωση γίνεται από κάποια συλλογικότητα, ομάδα, παρέα ή καλλιτέχνη και προορίζεται για κάποιο σκοπό (από πολιτικό ή κοινωνικό μέχρι ξεφάντωμα). Ούτε έχω κανένα πρόβλημα με τους μουσικούς που συμμετέχουν για να βγάλουν ένα μεροκάματο ή που θεωρούν ότι θα ακουστεί η δουλεία τους σε ένα ευρύτερο κοινό. Ωστόσο, η περίπτωση αυτή δεν ήταν τέτοια. Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι οι συναυλίες αυτές δίνουν την ευκαιρία σε ανθρώπους που αγαπούν τη μουσική να παρακολουθήσουν μεγάλους καλλιτέχνες. Σίγουρα, ανάμεσα στα παιδάκια που παίζουν και τσακώνονται γιατί κάποιο πήρε τη μπάλα την ώρα που ακούγεται το "Venus in Furs", τις κυρίες που συζητούν τα γκομενικά τους όταν ακούγεται το "Hatred", και τη παρέα των κάγκουρων που ανταλλάσσουν απόψεις για φτιαγμένα μηχανάκια όταν ακούγεται το "Pablo Picasso", υπήρξαν και πάρα πολλοί που πήγαν για τη μουσική.
Η αλήθεια είναι ότι όσοι βρέθηκαν εκεί, παρακολούθησαν (όσοι παρακολούθησαν) το θρύλο της avant-garde σε μία 100% επαγγελματική από όλες τις απόψεις συναυλία. Ήχος, φώτα, ορχήστρα με έγχορδα και πνευστά, samples, video projections και μία rock μπάντα, δεμένα όλα σε ένα αρμονικό και καθηλωτικό σύνολο. Η μία ώρα και 10 λεπτά ήταν λίγο. Θέλαμε κι άλλο. Όμως ο κ. Cale δεν μας έκανε τη χάρη. Ίσως γιατί δεν είχε κέφια, ίσως γιατί έτσι είχε συμφωνήσει με τη διοργάνωση, ίσως γιατί στο καπάκι η βραδιά συνεχιζόταν λίγο πιο κάτω σε afro-electro ρυθμούς. Ίσως για κάποιον άλλο λόγο...
Μπορεί να με πείτε με γκρινιάρη ή κακεντρεχή, οπότε παρακολουθείστε και τα συμπεράσματα δικά σας ...
Setlist
0:00:07 Half Past France
0:07:46 Fear Is a Man's Best Friend
0:11:36 Venus in Furs
0:17:17 Hedda Gabler
0:23:00 Style It Takes
0:25:59 Paris 1919
0:29:42 E Is Missing
0:36:02 Hatred
0:43:46 Helen of Troy / (I Keep a) Close Watch
0:58:33 Gun / Pablo Picasso / Mary Lou
