Γράφει ο Γιώργος Αθανασόπουλος
Φωτογραφία: Θάνος Χόνδρος
Ο Μπάμπης Παπαδόπουλος δεν επαναπαύθηκε στις δόξες που έζησε ως κιθαρίστας ούτε φαίνεται να τζογάρισε ποτέ στην αγοραιοποίηση της καριέρας του με τις Τρύπες όταν πλέον τα μέλη της επιφανούς μπάντας αποφάσισαν να τραβήξουν χωριστούς δρόμους. Ο ίδιος επέλεξε να πορευτεί δημιουργικά θέτοντας ως προτεραιότητα τη διαρκή εξέλιξη του προσωπικού του ήχου, πράγμα που διαπιστώνεται σε όλη τη δισκογραφική του πορεία ως τώρα είτε στις αυτόνομες κυκλοφορίες του είτε με τη συμμετοχή του σε παραγωγές άλλων συναδέλφων του.
Στο έκτο κατά σειρά άλμπουμ του με τίτλο εμπνευσμένο από το βιβλίο του Nuccio Ordine Χρησιμότητα του Άχρηστου (κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Άγρα σε μετάφραση του Ανταίου Χρυσοστομίδη), ο Παπαδόπουλος παρουσιάζει δέκα ορχηστρικές συνθέσεις ενσωματώνοντας αντίρροπες μουσικές κατευθύνσεις: από τη μια ο λυρισμός της ελληνοκεντρικής μουσικής παράδοσης (με ό,τι αυτό συνεπάγεται τουλάχιστον από τις προηγούμενα ηχογραφημένα έργα του) και από την άλλη μια μόνιμη σχεδόν αυτοσχεδιαστική τάση που σπάζει τις φόρμες και αδιαφορεί για κάθε είδους στυλιστική αναφορά.
Αναμφίβολα, κάποιος που έχει παρακολουθήσει τη δισκογραφία του στη «μετα-ροκ» εποχή του δεν θα νιώσει έκπληξη για όσα συμβαίνουν εδώ, ιδιαίτερα δε μετά και το αριστουργηματικό του έργο για τη θεατρική παράσταση «Βορεάδες». Ο Παπαδόπουλος μπορεί να είναι λιτός και πολυσχιδής ταυτόχρονα με όλες τις ιδιότητες που μας παρουσιάζεται κατά καιρούς (εκτελεστής, συνθέτης,
Η οικονομία μέσα την οποία αναπτύσσονται οι συνθέσεις του Παραλογές του Άχρηστου, λειτουργεί με τρόπο αφηγηματικό, προκαλώντας αναπόφευκτα τον ακροατή να στήσει τα δικά του σενάρια ειδικά όταν ιντριγκάρεται από τίτλους όπως «Ήταν μαζί κι έγιναν μάζα» ή «Πέρασε πάλι από μπροστά μου ψες αργά, μου 'ριξε μόνο μια ματιά, μου χάρισε ένα βλέμμα». Ή, πάλι, πού μπορεί να τον παραπέμψει ένα κομμάτι με τίτλο «Διαλογισμός και τσίπουρο;» Μα το ζητούμενο δε βρίσκεται μονάχα εκεί. Ο Παπαδόπουλος χειρίζεται μοναδικά λογής ήχους και τεχνοτροπίες δίνοντας ένα ομοιογενές αποτέλεσμα παρά το γεγονός πως όλα μπερδεύονται χωρίς να γίνονται αχταρμάς.
Μέσα στα σαρανταπέντε περίπου λεπτά που αναπτύσσονται οι «Παραλογές» βρισκόμαστε απέναντι σε ένα άλμπουμ ιδιαίτερης αισθητικής πρότασης, το οποίο προφανώς δε θα αλλάξει ριζικά το μουσικό μας σύμπαν αλλά θα το κάνει λίγο καλύτερο. Έχοντας την αμέριστη σύμπραξη του «Ακούστικ Σετ», της μπάντας που τον συνοδεύει στις ζωντανές του εμφανίσεις (όταν δε βγαίνει μόνος επί σκηνής με δισεκατομμύρια μπλιμπλίκια) και μπλέκοντας λούπες και ανάποδα παιγμένες μαγνητοταινίες, ο Μπάμπης Παπαδόπουλος έφτιαξε έναν δίσκο που τελικά συνοψίζει μάλλον την προσωπική του στάση ζωής: γουστάρει να φτιάχνει και να παίζει μουσική. Κι αυτό τον κάνει ευτυχισμένο. Και κάποιους από μας επίσης...
Υ.Γ. Αποκλειστικά για το μονόλεπτο σχεδόν φινάλε του άλμπουμ επιστρατεύτηκε μια εννεαμελής μπάντα πνευστών. Δε θα μας εκπλήξει λοιπόν καθόλου στο μέλλον μια μεγαλύτερης έκτασης χρήση ανάλογης ορχήστρας.
Το Παραλογές του Άχρηστου κυκλοφορεί από την PuzzleMusic
