Γράφει ο Γιώργος Αθανασόπουλος

Φωτογραφία: Θάνος Χόνδρος

Ο Μπάμπης Παπαδόπουλος δεν επαναπαύθηκε στις δόξες που έζησε ως κιθαρίστας ούτε φαίνεται να τζογάρισε ποτέ στην αγοραιοποίηση της καριέρας του με τις Τρύπες όταν πλέον τα μέλη της επιφανούς μπάντας αποφάσισαν να τραβήξουν χωριστούς δρόμους. Ο ίδιος επέλεξε να πορευτεί δημιουργικά θέτοντας ως προτεραιότητα τη διαρκή εξέλιξη του προσωπικού του ήχου, πράγμα που διαπιστώνεται σε όλη τη δισκογραφική του πορεία ως τώρα είτε στις αυτόνομες κυκλοφορίες του είτε με τη συμμετοχή του σε παραγωγές άλλων συναδέλφων του.

Γράφει ο Γιώργος Αθανασόπουλος

Περνάω το απόγευμα από το Μακάο. Ένας πολύχρωμος προβολέας είναι στημένος λίγο άγαρμπα στην είσοδο και αναβοσβήνει μοιράζοντας τζούρες επιληψίας. Είναι και ο Κοέν εδώ. Στην καβάτζα του, πού αλλού; Κάνουμε πως δε γνωριζόμαστε...

Γράφει ο Γιώργος Αθανασόπουλος

Οι Deadfile αντιπροσωπεύουν μια μουσική κολεκτίβα που ξεκίνησε στην Κέρκυρα ως μονοπρόσωπο project το 2009, εξελίχτηκε σταδιακά τρία χρόνια αργότερα σε μια ευέλικτη full band και με την πάροδο του χρόνου σε ένα φιλόξενο κέντρο διερχόμενων μουσικών –κάτι παραπάνω από είκοσι νοματαίοι συμμετέχουν λιγότερο ή περισσότερο, διαμορφώνοντας το τελικό αποτέλεσμα του πρώτου τους άλμπουμ που κυκλοφορεί και σε φυσική μορφή – ήδη με τρεις ακόμα παραγωγές στο ενεργητικό τους, αποκλειστικά σε ψηφιακή αποτύπωση.

Συνέντευξη: Γιώργος Αθανασόπουλος & Γιάννης Καστανάρας

φωτό: Τάκης Κυριακουλάκος

Με την κυκλοφορία του The Great Fantango το 2016, ενός από τα καλύτερα άλμπουμ που κυκλοφόρησαν την τελευταία (τουλάχιστον) δεκαετία στην εγχώρια αγορά, οι Dustbowl ύψωσαν πολύ τον πήχη των απαιτήσεων και τρία χρόνια αργότερα το νέο τους πόνημα, The Story of Mr. Dandy Gasoline (μια DIY βινυλιακή και ψηφιακή κυκλοφορία), είναι μια ακόμα απόδειξη για την έντιμη δισκογραφική και σκηνική παρουσία της αθηναϊκής μπάντας. Όπως έχουμε πει και στο παρελθόν, οι Dustbowl δεν απογοητεύουν ποτέ, ακριβώς επειδή αντιμετωπίζουν τη δουλειά τους με επαγγελματισμό, ανακατεύοντας παλιές και νέες ιδέες για να δημιουργήσουν έναν υποδειγματικό ήχο. Ο Νίκος Φυσάκης μίλησε στο Merlin’s Music Box για τον Mr. Dandy και για διάφορα άλλα…

Γράφει ο Γιώργος Αθανασόπουλος

φωτό: Τηλέμαχος Παπαδόπουλος, QoQ Photography

Ξεκινάμε από τον ιντριγκαδόρικο τίτλο του δίσκου (και του εναρκτήριου κομματιού του) αυτής της δεύτερης, «δύσκολης» ηχογραφικής εμφάνισης ενός αθηναϊκού συγκροτήματος που στην εκπνοή του 2017 μας φιλοδώρησε με το Captain Death, ένα εξαιρετικό άλμπουμ. Live Τo Τell Τhe Τale, να τη βγάλεις καθαρή, δηλαδή, από του χάρου τα δόντια και να ’χεις τρελή λαχτάρα να διηγηθείς όσα βίωσες, να διαδώσεις την ιστορία σου, να τη μάθουν κι άλλοι – με τον τρόπο που μπορείς να την πεις. Οκ, μπορεί να είναι μια φιλολογική εμμονή δικιά μου και τα πράγματα να είναι ακόμα πολύ πιο απλά και να πετάνε στο καλάθι των αχρήστων την εν λόγω προσωπική σημειολογία. Αλλά, μετά από έναν πρώτο δίσκο με τέτοιο τίτλο, ο συνειρμός είναι αναπόφευκτος.

Γράφει ο Γιώργος Αθανασόπουλος

φωτο: Νικόλας Καρέλλος

Τέταρτο αισίως προσωπικό άλμπουμ για τον frontman της εκλεκτής κολεκτίβας Small Blues Trap που δραστηριοποιείται άκρως δημιουργικά πάνω από μιάμιση δεκαετία, έχοντάς μας ήδη προσφέρει μια γενναία δισκογραφική συγκομιδή. Ταγμένος εξαρχής στα blues του Δέλτα, ο Καραπιπέρης αποδομεί και επαναπροσεγγίζει τα δωδεκάμετρα κλασικά παραμύθια με βασικούς καθοδηγητές τη διεστραμμένη ευφυΐα του Captain Beefheart και την εκμαυλιστική τρέλα του Tom Waits. Επιπρόσθετα, χρησιμοποιεί το ηλεκτρικό ρεύμα του Chicago ώστε να εκλυθεί η απαραίτητη ενέργεια για να φωτιστούν διακριτικά οι αφηγήσεις του.

Γράφει ο Γιώργος Αθανασόπουλος

Τους Swing Shoes τους συμπάθησα από την πρώτη στιγμή που έσκασαν μύτη στην πιάτσα, όταν ο τυφώνας της σουινγκοποίησης(ορίστε;) δεν είχε αρχίσει να σαρώνει ακόμα σχεδόν τα πάντα προσφέροντάς μας, νομοτελειακά, εφήμερα χιτάκια της συμφοράς. Εκεί, στο «Ladies & Gents, Here's The Swing Shoes», υπήρχε, πέρα από τις ευφάνταστες προσεγγίσεις ελληνικών δημοτικών τραγουδιών, μια αναπάντεχη εκτέλεση του «20th Century Boy» των T-Rex με τη Sugahspank! στα φωνητικά που με έκανε να τους αγαπήσω.Έκτοτε, η χαρισματική «μαύρη» τραγουδίστρια συμπράττει επί σκηνής μαζί τους ενώ το κοινό ντεμπούτο album τους (A Holy Show) κυκλοφόρησε το 2014 σε cd από τη Lab Records.

Γράφει ο Γιώργος Αθανασόπουλος

 Οι Γιαννιώτες Dirty Saints αποφάσισαν να  επιστρέψουν στη δισκογραφία ύστερα από είκοσι και πλέον χρόνια σιωπής. Ξεκινάμε από τη χιουμοριστική πλευρά του πράγματος: κάνοντας πλάκα με την πάρτη τους αρχικά, ονοματίζουν το νέο τους δίσκο με το χρονικό διάστημα που μεσολάβησε από τότε που είχαμε να μάθουμε και να ακούσουμε νέα τους, από τον προηγούμενο αιώνα δηλαδή. ‘Όταν,σε καιρούς δύσκολους για μπάντες εκτός μητροπολιτικής εμβέλειας, κατάφερναν με το πρώτο τους επτάιντσο ep, το "Hi!" στην ιστορική Fifth Dimension Records- να περάσουν τα ελλαδικά σύνορα και να αποθεωθούν σχεδόν από το βρετανικό N.M.E. το ημερολόγιο έδειχνε 1990. Και δύο χρόνια αργότερα,με το album τους “Elf” στο ίδιο label,ξέφυγαν θριαμβευτικά από την "support your local scene" κοινότητα. Κι ύστερα… βολόδερναν για καμιά πενταετία με δύο συμμετοχές όλες κι όλες σε αντίστοιχες συλλογές (Double Shot καιToxic Babies In A Rock'n'Roll Land), μέχρι που διαλύθηκαν έχοντας πάντως προλάβει να προσθέσουν επάξια το όνομά τους στο garage revival λεύκωμα.  

Γράφει οΓιώργος Αθανασόπουλος

Το πρόσωπο του κακού είναι πάντα το πρόσωπο της απόλυτης ανάγκης κατά τον William Burroughs. Και στην περίπτωσή μας ο κακός κύριος Hyde του Robert Lewis Stevenson υπήρξε ο αναγκαίος μέντορας της μπάντας που ξεκίνησε την ιστορία της με αφετηρία την Κατερίνη “από τη λάθος μεριά της πόλης” για να βρεθεί στη λάθος πλευρά του χρόνου.

Γράφει ο Γιώργος Αθανασόπουλος

φωτο: Milo

Το κουαρτέτο των Αθηναίων Jet Black αποτελεί ένα υπέροχο παραμύθι  μεταξύ φίλων που βρέθηκαν να κάνουν παρέα εν μέσω οικογενειακών δεσμών από νηπιακή κιόλας ηλικία. Το αν χρωστούν το όνομά τους στον εμβληματικό ντράμερ των Stranglers είναι προς τιμή τους, αν όχι, δε χάλασε δα κι ο κόσμος.

Γράφει ο Γιώργος Αθανασόπουλος

Είχα μια ελάχιστα προνομιακή μεταχείριση όταν, αρκετό καιρό πριν την επίσημη κυκλοφορία του πρώτους τους δίσκου, άκουσα το υλικό των Prisma Flower Band στην τελική του μορφή πριν το δημοσιοποιήσουν στις διάφορες ψηφιακές πλατφόρμες και παράλληλα είχε πάρει την οριστική του μορφή με το master να ταξιδεύει ώστε να τυπωθεί σε βινύλιο. Η αλήθεια είναι πως το πρώτο σερί άκουσμα δε με έψησε. Θες η συγκεκριμένη συγκυρία, θες η όχι και τόσο καλύτερη δυνατή πηγή του συμπιεσμένου ηχητικού δείγματος που είχα να διαχειριστώ ως ανυποψίαστος ακροατής, με οδήγησαν στο να παρατήσω πολύ σύντομα τα δέκα tracks στην τύχη τους, δίνοντάς τους μία ή δύο ευκαιρίες ακόμα. Στο διάστημα που μεσολάβησε, προφανώς έβγαιναν σωρηδόν νέα τραγούδια και νέα άλμπουμ από τον πλανήτη που έβρισκαν κι αυτά μικρή, μεγαλύτερη ή και καθόλου τύχη στο συγκρατημένο ή όχι ενθουσιασμό της ταπεινής καθημερινότητάς μου: αυτής, που εδώ και πολλά χρόνια πλέον, με κάνει λίγο ευτυχή πολύ περισσότερο με το να ακούω μουσική παρά να γράφω γι’ αυτήν.

Αόρατες ερωτήσεις: Γιώργος Αθανασόπουλος
Φωτό: Ιωάννα Πανταζή

Ήταν μια κρύα χειμωνιάτικη νύχτα του 2010 όταν οι T.E.N.S ανακοίνωναν ότι δε θα συνέχιζαν την πορεία που τους έστειλε στην κορυφή των charts. Παγκόσμιο πένθος ξέσπασε και οι εκδηλώσεις του κόσμου ήταν πραγματικά σπαρακτικές. Το 2012 ο Αντώνης πήγε για πέντε μήνες στο Λονδίνο σε μια απέλπιδα προσπάθεια βιώσιμης περιπέτειας τυχοδιωκτικού χαρακτήρα, τη στιγμή που ο Κώστας είχε μόλις ξεκινήσει τη συνεργασία ως κιθαρίστας γνωστού φιλικού συγκροτήματος. Το 2014 ο Αντώνης ξεκίνησε να παρακολουθεί μαθήματα θεάτρου που οδήγησαν τα επόμενα χρόνια και έως σήμερα σε έξι θεατρικές παραστάσεις και σε άλλη μια επερχόμενη το φθινόπωρο του 2019. Κάπου μέσα στο 2016 ο Αντώνης πρότεινε στον Κώστα να αρχίσουν ένα νέο μουσικό project κι έτσι ξεκίνησαν οι πρόβες που θα κατέληγαν στους Psychic Readers και στον ομώνυμο δίσκο του 2019.

Γράφει ο Γιώργος Αθανασόπουλος

Φωτογραφία: Τατιάνα Μπόλαρη

Η αρχαιοελληνική λέξη μπάρμπεκιου παραμένει σταθερά το διαχρονικό σήμα κατατεθέν της ευζωίας του περήφανου λαού μας,προσδίδοντας παγκόσμια αίγλη και διαπολιτισμικό κύρος στη ράτσα μας την οποία όλος ο πλανήτης ευγνωμονεί για αυτό το τεράστιο αγαθό που της έχει προσφέρει, σε πλείστες παραλλαγές βεβαίως, μαζί με τον Αριστοτέλη, τον Πλάτωνα, τον Σωκράτη, τον Επίκουρο και τα άλλα παιδιά. Ας μην ξεχνιόμαστε και ας μην είμαστε μετριόφρονες λοιπόν για τα επιτεύγματά μας-greeks do it better.

Γράφει ο Γιώργος Αθανασόπουλος

Σήμερα μάλλον πονάει λιγότερο-έτσι θέλει να πιστεύει τουλάχιστον. Φροντίζει να έχει καβάτζα λοναρίντ για κάποιες αφόρητες νύχτες και η αρχαία βότκα χτες σίγουρα είχε κάνει το θαύμα της το χριστουγεννιάτικο. «Μεγάλη υπόθεση η πίστη, παρεξηγημένη», σκέφτεται και υποκρίνεται ότι χαμογελάει στον απέναντι τοίχο. Χαϊδεύει με το μπανταρισμένο χέρι απαλά το κουβαριασμένο τρίχρωμο γατί.

Γράφει ο Γιώργος Αθανασόπουλος

Φωτογραφίες: Ηλίας Μωραΐτης [ElMo Art]

Η πληθωρικότητα του Ντίνου Σαδίκη από την εποχή του εκρηκτικού μεταπάνκ μανιφέστου των Εν Πλω βρίσκεται σε διαρκή ρήξη με την προσωπική του εργογραφία: μόλις τέσσερις δίσκοι μέσα σε τριάντα χρόνια δεν είναι δα και το καλύτερο δείγμα «επαγγελματία» μουσικού, κάτι για το οποίο μάλλον δε δίνει δεκάρα τσακιστή ο ίδιος ως ορκισμένος οπαδός του λαφαργκισμού.

Γράφει ο Γιώργος Αθανασόπουλος

Η πιο κοντινή δικιά μου Αμερική θα είναι πάντα το Σαν Φρανσίσκο όπως το τραγούδησε ο Scott McKenzie. Το πρωτάκουσα σε ένα μπαρ που δεν υπάρχει πια και ο ιδιοκτήτης μου είχε κάνει δώρο το ελληνικό σαρανταπεντάρι όταν πια θα έκλεινε οριστικά ύστερα από κάμποσες περιπέτειες. Γυμνούλι, χωρίς εξώφυλλο.

γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ

Οι ένθερμοι θιασώτες της παγκόσμιας νεοψυχεδελικής σκηνής προφανώς και είναι εξοικειωμένοι με το όνομα Dandelion. Να ’μαστε λοιπόν εδώ με το νέο ολοκληρωμένο δισκογραφικό εγχείρημα ενός αρχικά solo studio project του Daniel Poulter (κινητήριου μοχλού των ιστορικών πλέον Dolly Rocker Movement) που με το πέρασμα του χρόνου πήρε σάρκα και οστά ως κανονική μπάντα κυρίως για τις ανάγκες live εμφανίσεων υπό την καθοδήγηση της Natalie De Silver. Ο μύθος που τροφοδοτείται από την ίντριγκα περί ταυτοπροσωπίας του Daniel και της Natalie είναι σαφώς αλλουνού παπά  ευαγγέλιο…

Γράφει ο Γιώργος Αθανασόπουλος

Μετά φόβου πίστεως και αγάπης ο υπογράφων αποφεύγει όπως ο διάβολος το λιβάνι να διαβάζει δεύτερη φορά τα δελτίου τύπου -όποτε αυτά υπάρχουν- τα οποία συνοδεύουν μια δισκογραφική κυκλοφορία. Το άλμπουμ που κυκλοφόρησαν Τα Ριζά δεν αποτέλεσε εξαίρεση και έτυχε σκανδαλωδώς προνομιακής μεταχείρισης στο σύνολό του πολύ καιρό πριν δει επίσημα το φως της δημοσιότητας-εμφανίζοντας τέτοιο υπέρμετρο ενθουσιασμό μεταξύ έμπιστων φίλων σε σημείο να κινδυνέψει να χαθεί και το τελευταίο ίχνος αμεροληψίας. Γι’ αυτό άλλωστε προηγήθηκε μια συνέντευξη στο Merlin's Music Box πριν από την ταπεινή παρουσίαση που ακολουθεί.

Συνέντευξη: Γιώργος Αθανασόπουλος

Τα Ριζά είναι το νεοσύστατο μουσικό όχημα που χρησιμοποιούν οι Κωστής Ζουλιάτης,Θεμιστοκλής Καρποδίνης και Πέτρος Λαμπρίδης για να παρουσιάσουν μια ενότητα τραγουδιστικών αφηγήσεων βασισμένη στην νησιωτική ελληνική παράδοση. Έχοντας εκ των πραγμάτων μια χρονική απόσταση να γεφυρώσουν, προτείνουν μια εκλεκτική προσέγγιση ηχογραφήσεων που έτσι ή αλλιώς έχουν διαγράψει κατά καιρούς αυτόνομα τη μικρή ή μεγάλη τους ιστορία στο ελληνόφωνο σύμπαν.Με αφορμή την κυκλοφορία του ομώνυμου δίσκου τους, μίλησαν στο Merlin’s.