Γράφει ο Γιώργος Αθανασόπουλος
Η πιο κοντινή δικιά μου Αμερική θα είναι πάντα το Σαν Φρανσίσκο όπως το τραγούδησε ο Scott McKenzie. Το πρωτάκουσα σε ένα μπαρ που δεν υπάρχει πια και ο ιδιοκτήτης μου είχε κάνει δώρο το ελληνικό σαρανταπεντάρι όταν πια θα έκλεινε οριστικά ύστερα από κάμποσες περιπέτειες. Γυμνούλι, χωρίς εξώφυλλο.
- Αν ξανανοίξω μαγαζί, θα το ονομάσω «Το σπίτι των ανέμων», μου είπε γελώντας.
Έπρεπε κάπως να ντύσω το δισκάκι. Πήρα χαρτί κι άρχισα τις χειροτεχνίες με κόλλες, χαρτιά, χάρακα και ψαλίδι. Τσάτρα πάτρα τα κατάφερα. Σχεδόν λευκό, δε μου άρεσε και πολύ. Άρχισα να σκαλίζω τα περιοδικά μου και βρήκα μια ασπρόμαυρη φωτογραφία με δυο πιτσιρίκια να φιλιούνται. Αθώα, χίπικη χαρά και τρυφεράδα.
Ξανάπιασα τα σύνεργα. Και, άθελά μου μάλλον, κατάφερα να φέρω λίγη ειρήνη ανάμεσα σε πάνκηδες και χίπις.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΣΧΕΤΙΚΑ:
