Γράφει ο Γιώργος Αθανασόπουλος
Περνάω το απόγευμα από το Μακάο. Ένας πολύχρωμος προβολέας είναι στημένος λίγο άγαρμπα στην είσοδο και αναβοσβήνει μοιράζοντας τζούρες επιληψίας. Είναι και ο Κοέν εδώ. Στην καβάτζα του, πού αλλού; Κάνουμε πως δε γνωριζόμαστε...
Ουίσκι των μπουζουξίδικων και μπύρα των οικοδόμων. If it be your will τo make us well. Και γαμώ τις προφητείες σου, δηλαδή. Να σε αγαπάμε και να σε μισούμε για λάθος και σωστούς λόγους, ρε αγέραστε χρόνε! Κόσμος πολύχρωμος μπαινοβγαίνει, χαλαρός, ανυπόμονος, αλαφιασμένος, αλλοπρόσαλλος, ψυχοδραματικός. Σηκώνουμε τα ποτήρια μας σα να ευχόμαστε σε όλους τους απόντες χωρίς να μιλάμε όλο το βράδυ. Συναντιόμαστε στην πλατεία και αρχίζουμε να χορεύουμε κάτω από το χιονόνερο. Ένα κορίτσι μας χαζεύει από ένα στολισμένο μπαλκόνι. Μας στέλνει φιλιά στον αέρα. Βγάζει από την τσέπη ένα περίστροφο. Το στρέφει προς το κεφάλι του. Είναι 1984 για πάντα…
