Γράφει ο Γιώργος Αθανασόπουλος
Είχα μια ελάχιστα προνομιακή μεταχείριση όταν, αρκετό καιρό πριν την επίσημη κυκλοφορία του πρώτους τους δίσκου, άκουσα το υλικό των Prisma Flower Band στην τελική του μορφή πριν το δημοσιοποιήσουν στις διάφορες ψηφιακές πλατφόρμες και παράλληλα είχε πάρει την οριστική του μορφή με το master να ταξιδεύει ώστε να τυπωθεί σε βινύλιο. Η αλήθεια είναι πως το πρώτο σερί άκουσμα δε με έψησε. Θες η συγκεκριμένη συγκυρία, θες η όχι και τόσο καλύτερη δυνατή πηγή του συμπιεσμένου ηχητικού δείγματος που είχα να διαχειριστώ ως ανυποψίαστος ακροατής, με οδήγησαν στο να παρατήσω πολύ σύντομα τα δέκα tracks στην τύχη τους, δίνοντάς τους μία ή δύο ευκαιρίες ακόμα. Στο διάστημα που μεσολάβησε, προφανώς έβγαιναν σωρηδόν νέα τραγούδια και νέα άλμπουμ από τον πλανήτη που έβρισκαν κι αυτά μικρή, μεγαλύτερη ή και καθόλου τύχη στο συγκρατημένο ή όχι ενθουσιασμό της ταπεινής καθημερινότητάς μου: αυτής, που εδώ και πολλά χρόνια πλέον, με κάνει λίγο ευτυχή πολύ περισσότερο με το να ακούω μουσική παρά να γράφω γι’ αυτήν.
Τους Prisma Flower Band τους ξανασυνάντησα λοιπόν, αφού πλέον ο δίσκος τους είχε κυκλοφορήσει (και έγινε και η παρουσίασή του επί σκηνής) κοντά ένα χρόνο αργότερα και από σπόντα αυτή τη φορά, μέσω ενός εντελώς άκυρου mixtape- για τις δικές μου παραξενιές πάντα-οπότε και η καρμική μας σχέση ήρθε να εδραιωθεί ένα πρωινό Κυριακής, από αυτά που θα δοξάζουν στον αιώνα τον άπαντα τους Velvet Underground. Η μέρα ήτανε ζεστή και ποιητική, κατά πως έγραφε και ένας βασανισμένος ποιητής, οπότε μια βόλτα στο bandcamp με έφερε εκ νέου στα ηχητικά τους τοπία.
Το εναρκτήριο Lamb, Lamb, Oregano είναι βγαλμένο χωρίς την παραμικρή συστολή κατευθείαν από τα χρόνια του Λοχία Πιπέρη, χτισμένο με τόσο ύπουλα ωραίο τρόπο που μπορείς σε ανύποπτη στιγμή να το σιγοτραγουδάς με ένα χαμόγελο ως τα αυτιά, ειδικά αν σκεφτείς πως το συγκεκριμένο τραγούδι αποτελεί την εξιστόρηση μιας μοναδικής εμπειρίας που είχαν οι PFB στην Κρήτη όταν βρέθηκαν καλεσμένοι σε ένα φιλικό τραπέζι να φάνε αρνάκι αντικριστό μαριναρισμένο με αγιασμένα φυτά του νησιού(αστειεύομαι, ναι;). Το The Traveller and the Fool που ακολουθεί είναι ένα μικρό αριστούργημα pop αισθητικής σε μια ελεγχόμενα τριπαρισμένη ατμόσφαιρα κάτι που συμβαίνει και με το αμέσως επόμενο κομμάτι, το Pawn,με το μπάσο να κάνει παιγνίδι σε ένα σπιντάτο dream folk πανηγυράκι για έρθει στα καπάκια το Morning Sky που κουβαλάει ένα μάτσο αναφορές από την ψυχεδελική τραγουδοποιία του κυρίου Donovan.Το ορχηστρικό Interlude απλώς κλείνει διεκπεραιωτικά την πρώτη πλευρά του δίσκου.
Το ότι οι PFB διαθέτουν χιούμορ και τους αρέσουν τα καλαμπούρια/λογοπαίγνια, το επιβεβαιώνουν με το Carscick Llamas που ανοίγει τη δεύτερη πλευρά όπου ενώ όλα κυλάνε μια χαρά χίπικα και νοικοκυρεμένα, σκάει ένας καρσιλαμάς τύπου «καράβια βγήκαν στη στεριά και πιάσανε τα όρη, ποιος είδε βάρκα στο Χελμό, στο Μέτσοβο βαπόρι» σε πιο sixties τουριστική βερσιόν βέβαια, ωστόσο αν θυμηθούμε την κλασική φωτογραφία των Σκαθαριών στην Αράχωβα, το κομμάτι αποτελεί ένα πλήρη φόρο τιμής στο συγκρότημα από το Λίβερπουλ (εντάξει, σταματάω τα αστεία εδώ). Στα Waiting for the End of Time και Ode to Fantasy είναι σαφείς οι επιρροές από τους ήχους των Pink Floyd των πρώτων δίσκων τους (με και χωρίς τον Syd), το Blueberry Drills for Shelter ως τίτλος δε χρειάζεται καν να γράψω πού παραπέμπει, αλλά ηχητικά είναι απότοκο της «θρυλικής» σκηνής του Canterbury. Ο δίσκος θα ολοκληρωθεί με το γλυκύτατο Tower Lady οριοθετώντας το κλείσιμο ενός concept για το οποίο οι Prisma Flower Band αφιέρωσαν τουλάχιστον δύο χρόνια προετοιμασίας και ηχογραφήσεων μέχρι να φτάσουν στο επιθυμητό για αυτούς αποτέλεσμα.
Ο Τάσος Κακούσης και ο Κώστας Στεργίου είναι ο πυρήνας των Prisma Flower Band και οι δυο τους παίζουν τα πιο πολλά από τα όργανα που ακούγονται στο δίσκο (κιθάρες, μπάσο, κρουστά, τύμπανα, πιάνο, πλήκτρα, πνευστά μεταξύ άλλων) έχοντας την πολύτιμη βοήθεια σε συμπληρωματικά παιξίματα, στην ηχοληψία και την παραγωγή από το Σέργιο Βούδρη (γνωστό σεσημασμένο από τους Voyage Limpid Sound, κυρίως) αλλά και τις συμμετοχές φίλων και γνωστών τους μουσικών (βιόλα, φλάουτο, τσέλο, φαρφίσα και έξτρα φωνητικά).
Οι PFB έκαναν μια απόπειρα αναπαράστασης μιας πολύ μακρινής εποχής, αδιαφορώντας προφανώς για τη σύγχρονη μουσική πραγματικότητα. Κι αυτός ο ρομαντισμός, ειδικά σε ζόρικους καιρούς προσωπικά, έστω και αργά, με κέρδισε. Το ποιοι θα τους ανακαλύψουν από δω και πέρα είναι άλλη ιστορία, ωστόσο εύχομαι να είναι πολύ περισσότεροι από αυτούς που θα αγοράσουν την εξαιρετικά φροντισμένη έκδοση του δίσκου τους.
