Γράφει ο Γιώργος Αθανασόπουλος
Το πρόσωπο του κακού είναι πάντα το πρόσωπο της απόλυτης ανάγκης κατά τον William Burroughs. Και στην περίπτωσή μας ο κακός κύριος Hyde του Robert Lewis Stevenson υπήρξε ο αναγκαίος μέντορας της μπάντας που ξεκίνησε την ιστορία της με αφετηρία την Κατερίνη “από τη λάθος μεριά της πόλης” για να βρεθεί στη λάθος πλευρά του χρόνου.
Οι Hydes πήραν σάρκα και οστά το 1992 και έκτοτε υπήρξαν εξαιρετικά και επιλεκτικά φειδωλοί στις δισκογραφικές τους εμφανίσεις με μόλις δύο επτάιντσα και ελάχιστες εμφανίσεις σε συλλογές εταιρειών(Corduroy, On Stage) και fanzines (Rumble Skunk, The Thing), όπου μεταξύ των διασκευών που παρουσίαζαν κάθε φορά μέσα από τους παραμορφωτικούς τους καθρέφτες πέρασαν σαν οδoστρωτήρες πάνω από το “Heatwave” των Martha Reeves & The Vandellas, ενώ δραματοποίησαν ανυπέρβλητα το “Sour Wine” των Q65.
Το Self Preservation Instinct Zero αποτελεί το πολυαναμενόμενο εδώ και χρόνια ντεμπούτο άλμπουμ του γκρουπ και περιλαμβάνει δεκατρείς πρωτότυπες συνθέσεις ηχογραφημένες ανάμεσα στο 2002 και το 2006.Το line up αυτών των sessions που φιλοξενούνται εδώ έχει ως εξής: Johnny Jewel κιθάρες, Slim Chance μπάσο και φωνητικά, Ghost κιθάρες και φωνητικά και Marine Boy πίσω από τα τύμπανα(για την ιστορία και μόνο, στην πολύπαθη θέση του ντράμερ πρωτοκάθισε ο Chara Ganotis-γνωστός μας από τους Chocolate Factory και τους Daisy Chain, μεταξύ άλλων).
Με την πολύτιμη αρωγή φίλων μουσικών ολοκληρώνεται το ενορχηστρωτικό cast της παραγωγής όπου και συναντιούνται όλες οι εποχές του rock’n’roll, από την επώδυνη λαγνεία των Velvet Underground και των Stooges μέχρι τη σαγηνευτική μυθολογία της αυστραλιανής ηπείρου των Radio Birdman. Φυσικά, οι επιρροές τους είναι πάμπολλες και τα ηχοχρώματά τους είναι απείρως περισσότερα σε αυτό το ηλεκτρικό πανηγύρι, στο κοσμικό τρελάδικο που λέγεται rock. Όσο κοινότυπο κι αν ακουστεί, οι Hydes παίζουν με μοναδικό πάθος, χωρίς φιοριτούρες και γιρλάντες, αντιπροσωπεύοντας στο έπακρο την ορολογία “high energy rock’n’roll”, ιδανικά, σαν σύγχρονοι μοιραίοι ήρωες σε φιλμ του αγαπημένου τους John Cassavetes.
Ξεχειλωμένα blues βουτηγμένα σε μια αβυσσαλέα garage punk αισθητική. Μπάσα να σκάβουν, κιθάρες να γαζώνουν ανελέητα και στίχοι να ακροβατούν στο αιώνιο αυτοκαταστροφικό δίπολο έρωτας-θάνατος με ένα τρόπο ολότελα δικό τους, στήνουν το ιδεώδες σκηνικό μέσα στην ομίχλη και την υγρασία δίχως να σκιτσάρουν αποφθέγματα παρηγοριάς για κανένα. “No tears for the creatures of the night” όπως έλεγαν και κάποιες ψυχές. Κι αν μοιάζουν να είναι εμμονικοί με τους δαίμονές τους, τουλάχιστον σε αυτό το αρκούντως επεισοδιακό χωροχρονικό ταξίδι τους συνθλίβουν κάθε μέτρο λογικής και ευαισθησίας. Άλλωστε, σύμφωνα με τον κύριο Friedrich Dürrenmatt “το παράλογο είναι η σκληρή και ποιητική στιγμή της πραγματικότητας του καθενός μας”. Και αυτό τον καταραμένο παραλογισμό αυτής της αφηνιασμένης μπάντας τον λατρεύω. Ευχαριστούμε Hydes!
