Γράφει ο Γιάννης Ζελιαναίος

Άκου κιθάρες πάνω στα ανοιγμένα εντόσθια του κόκορα. Ρίξε μπαρούτι στην κάνη πριν φιλήσεις την γυναίκα και φύγεις την αυγή. Ζέψε το άλογο καλά, πιες ουίσκι και φάε φίδι ανοιγμένο στα δυο. Κάψε το μαχαίρι, άναψε τη φωτιά, φτύσε τον καπνό και τζάσε απ’ την πόλη. Φτιάξε θηλιά γερή και φύσα την καραμπίνα, μάσα χορτάρι, πιες καφέ νερόπλυμα με σκόνη, γέμισε πάνινο φλασκί, κλέψε στα χαρτιά, φόρα το καπέλο, κοιμήσου σε πέτρα, κλώτσα το αρμαδίγιο μακριά, ίδρωσε στην έρημο σκάβοντας τον λάκκο και μ’ ένα ξύλο στήσε το σταυρό. Στο τραίνο κλέψε τα λεφτά, τον μεξικάνο φόβισε κι άσε του σιτάρι για φαΐ. Σε δωμάτιο πιο βρώμικο κι από σένα, κάνε μπάνιο μισό, μην δίνεις όνομα ποτέ κι όταν ζητάς σπίρτο να έχεις πάντα αίμα στα δάχτυλα. Κλείσε το μάτι στο παιδί και ρίξτου λίγο ασήμι καθώς με ξεραμένο το στόμα και την γλώσσα σκύβεις σ’ ανύπαρκτη πηγή, φύλα την δεξιά σου τσέπη. Το όπλο κοίτα να είναι εκεί γεμάτο όλο σφαίρες γιατί έρχεται ο άλλος απ’ τη σκιά για να σου την ανάψει. Αγρίεψε το βλέμμα σου, χόρεψε τα δάχτυλά σου κι ετοιμάσου. Ο θάνατος στα γουέστερν συμβαίνει πάντα μεσημέρι… (συνεχίζεται στο τέλος από τους Sounds Like Barley).

Τέσσερα χρόνια μετά από το ντεμπούτο κι ομότιτλό τους EP, οι Sounds Like Barley επέστρεψαν στα τέλη της περσινής χρονιάς με το πρώτο τους ολοκληρωμένο άλμπουμ και με τίτλο What’s Done is Done. Δίχως κάποια δισκογραφική εταιρεία πάνω από το κεφάλι τους και στην καρέκλα του παραγωγού να κάθεται ο Θάνος Αμοργινός, (βλέπε Earthbound, Maximum High), η μπάντα κράτησε την σκόνη της ερήμου πάνω της, γέμισε τα Σμιθ εντ Γουέσον και συνέχισε από εκεί που είχε σταματήσει το 2014. Φεύγοντας δηλαδή από έναν ασύμφορο χειμώνα και πηγαίνοντας γενναία σε ένα βαθυκόκκινο της ερημιάς που μόνο τελειωμό μυρίζει.
Δέκα κομμάτια κάτω από μια ξύλινη ταμπέλα που χορεύει από τον λίβα καθώς μπαίνεις σε μια πόλη που σε περιμένουν μπελάδες. Δέκα κομμάτια για ένα φανταστικό γουέστερν όπου οι ξεραμένοι θάμνοι φέρνουν και μια ιστορία. Οι Sounds Like Barley υπό την επίδραση του Gian Franco Reverberi και των spaghetti westerns, των πρώιμων Calexico και των δικών μας Earthbound, έστησαν ένα άλμπουμ με γεροδεμένες συνθέσεις και σίγουρα ένα από τα πιο αγαπημένα του γράφοντα για την περσινή πια χρονιά.
Παρακάτω μας τα λένε για τη ιστορία τους, τον δίσκο, το πόση έρημο κρύβει το αστικό τοπίο και κάμποσα ακόμη.

Πείτε μας λίγο για την ιστορία της μπάντας και αν ισχύει τελικά ότι ονομαστήκατε Sounds Like Barley πίνοντας απλά μπύρες;

Πάντα παίζαμε μαζί μουσική. Το 2010 μας δημιουργήθηκε η ανάγκη αυτό να το κάνουμε πιο τακτικό και πιο συγκεκριμένο. Όλα τα υπόλοιπα ήρθαν σαν μια φυσική συνέχεια της αρχικής μας απόφασης.
Η διαδικασία της ονοματοδοσίας σε μία μπάντα έχει, και αυτή, μία αντίφαση. Από τη μία, οι άνθρωποι έχουμε κατά νου ότι καλό θα ήταν το όνομα να έχει κάποια προέκταση, από την άλλη αυτό φαντάζει να είναι παντελώς μάταιο. Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο έγινε μία συζήτηση πίνοντας, απλά, μπύρες. Εκ των υστέρων, νιώθεις μια αλλόκοτη γλυκύτητα που μια αυθόρμητη απόφαση σε οδήγησε σε κάτι τέτοιο.

Ποιες ήταν οι βασικές επιρροές σας για το What's Done Is Done και πως πάει γενικά το άλμπουμ;

Όσον αφορά το μουσικό σκέλος και λαμβάνοντας ως βασικό κριτήριο την προσωπική μας αισθητική, όποιο τραγούδι ή άλμπουμ έχει φτάσει στ΄ αυτιά μας με “αναφορά” στο γήινο τοπίο και την οποιαδήποτε ιστορία μπορεί να εξελιχθεί μέσα ή κοντά σε αυτό είναι επιρροή για μας.
Το άλμπουμ εκτός από την ψηφιακή του μορφή κυκλοφορεί και σε βινύλιο. Σε γενικές γραμμές, μέχρι στιγμής, έχει μία καλή πορεία και είμαστε πολύ ευχαριστημένοι.

Ένα από τα αγαπημένα τραγούδια του δίσκου είναι το Marichiweu που αναφέρεται στην φυλή Μαπούτσε της Χιλής. Θέλετε να μας πείτε κάτι πάνω σε αυτό;

Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις ανθρώπινης καταπίεσης. Το συγκεκριμένο τραγούδι δεν έχει στόχο την ιστορική παράθεση ή την αυτοεκπλήρωση της χαμένης επαναστατικότητάς μας, αντιθέτως είναι ένας αυθόρμητος συναισθηματικός θαυμασμός προς εκείνους που πραγματικά πιστεύουν πως θα νικήσουν απέναντι σε κάθε είδους αδικία (άλλωστε Marichiweu σημαίνει ¨εκατό φορές θα νικήσουμε¨). Τα γεγονότα της επίθεσης ενάντια στην φυλή Μαπούτσε (γη, νερό, πολιτισμό, ανθρώπινες ζωές), μας οδήγησαν στη δημιουργία του συγκεκριμένου κομματιού, σαν μια αντίστοιχη επίθεση στην δικιά μας βολεψιά. Πάνω απ’ όλα όμως, σαν μια πίστη πως κάπου υπάρχει πραγματική αντίσταση και ανθρωπιά (ιδανικά τα οποία σίγουρα εμείς με τις ζωές μας δεν υπερασπιζόμαστε, μόνο ελπίζουμε...).

Πόση έρημο και πόσο western κρύβει όλο αυτό το αστικό τοπίο που ζούμε;

Στην desert μουσική συνήθως υποβόσκει μια αποδόμηση των εννοιών και των τοπίων. Σαν να αντικρίζεις την απέναντι πολυκατοικία και να σκέφτεσαι τον σκελετό της ή τα θεμέλια. Συνάμα, οι ρυθμοί είναι νωχελικοί, οι ματιές δεν ψάχνουν κάτι συγκεκριμένο ή φανταχτερό και σίγουρα ο στόχος των γεγονότων είναι ασαφής (...και ίσως το τελευταίο που την επηρεάζει). Υπό αυτή την έννοια ο αστικός φόρτος και ρυθμός, μπορεί να μην είναι “ερημικός”, αλλά σίγουρα αποτελεί αφορμή που μπορεί να σε οδηγήσει τελικά στην αναζήτηση της αντίπερα όχθης· μιας ενδόμυχης πίστης στην απλότητα, στον ήχο του ανέμου μια ζεστή νύχτα, στο λίκνισμα του κριθαριού πριν την βροχή...
Απ΄την άλλη, το αστικό τοπίο σφύζει από την άγρια ομορφιά του western. Θόρυβος, ματαιότητα, αλλά και εκείνη η περίεργη επιθυμία για μοναξιά.
Desert και western ακροβατούν σε τεντωμένο σκοινί (ή μήπως θηλιά; ) για να φτάσουν ποιος ξέρει που, μέσα κι έξω από τις πόλεις.

Περνάει η ελληνική αγγλόφωνη σκηνή την καλύτερή της περίοδο τα τελευταία χρόνια; Κι αν, ναι, που οφείλεται αυτό;

Αυτό που έχει σημασία είναι το σύνολο των συναισθημάτων όλων των ανθρώπων που εμπλέκονται με κάποιο τρόπο σε αυτό που ονομάζουμε “ελληνική αγγλόφωνη σκηνή”, μιας που μιλάμε γι’ αυτή τώρα. Υπό αυτή την έννοια δεν υπάρχει καλύτερη και χειρότερη περίοδος, υπάρχει απλά η “περίοδος”.

Υπάρχουν σχέδια για live μέσα στο 2019;

Κάποιες εμφανίσεις θα γίνουν σίγουρα μέσα στο 2019. Ορισμένες θα είναι στην Αθήνα και ευελπιστούμε να κάνουμε και μία βόλτα στην επαρχία. Η πρώτη μας, που θα παίξουμε και ένα μεγάλο μέρος του “What’s Done Is Done”, θα είναι στις 15 Μαρτίου στο 8th Music Highway Festival που θα γίνει στο Κύτταρο, παρέα με τους Mr Highway Band, Coyote’s Arrow και Golden Nugget.

Τι ακούνε οι Sounds Like Barley αυτόν τον καιρό;

Μέχρι στιγμής υπάρχουν ακόμα στις λίστες μας τα άλμπουμ του 2018. Δεν είναι και τόσο εύκολο να “τραβήξει” κανείς στην άκρη άλμπουμ όπως τα Odeon Hotel (Dead Combo), With Animal (Mark Lanegan & Duke Garwood) και Yru Still Here (MarcRibot’s Ceramic Dog). Σαφώς το δικό τους χώρο έχουν και παλαιότερες κυκλοφορίες και καλλιτέχνες από το ευρύτερο φάσμα της μουσικής.

Ο Mr. Jack από το πρώτο σας E.P. ποιος είναι;

Κάθεσαι και κοιτάς το πτώμα (της νιότης; της επιθυμίας;). Έχεις ιδρώσει.
Ψάχνεις να βρεις κάτι να δροσιστείς. Αναρωτιέσαι ποιος θα σκάψει τον λάκκο.
Τότε, δεν θες, αλλά γυρνάς το βλέμμα σου δίπλα.
Στέκεται εκεί, χωρίς ίχνος ιδρώτα, ήδη με την μπύρα στο χέρι.
«Να το στρίψουμε;;», λες διστακτικά. Σιωπή… Πετάς το κέρμα. Εκείνο στροβιλίζεται και πέφτει στη σκόνη. Σκύβεις να δεις αν τη γλίτωσες.
Καθώς πας να σηκωθείς, νιώθεις το πιστόλι του Mr. Jack στο κεφάλι σου. Το’ξερες πως θα σκάψεις.
Θυμάσαι τότε πόσο γελούσατε μαζί όταν ήσασταν μικροί με την ατάκα: “You see in this world there's two kinds of people my friend - those with loaded guns, and those who dig. You dig.”
Γελάτε και τώρα, καθώς ακούγεται η πρώτη φτυαριά.
…………………………………………………………..

facebook

Το «What’s Done is Done» των Sounds Like Barley μπορείτε να το αγοράσετε (και να το ακούσετε) ενισχύοντας την προσπάθεια της μπάντας εδώ:
https://soundslikebarley.bandcamp.com/releases

ΤΑ BLOGS TOY ΓΙΑΝΝΗ ΖΕΛΙΑΝΑΙΟΥ 

https://aroundbukowski.blogspot.com/

http://yianniszelianaios.blogspot.com/