ΓΡΑΦΕΙ Ο ΚΩΣΤΑΣ ΖΗΣΗΣ

Πρόσφατα ένας φίλος μου θύμισε μια στροφή από το "Πρωινό Μέθης" του Αρθούρου Ρεμπώ, αυτή που λέει "Έχουμε πίστη στο δηλητήριο", και αυτόματα η σκέψη απλώθηκε σε όλα αυτά τα μικρά-μεγάλα, πικρά-γλυκά δηλητήρια που στωικά ή άλλες φορές λαίμαργα καταναλώσαμε μέχρι εδώ που πιστεύουμε ότι φτάσαμε κι ακόμα φτάνουμε.

Οι σκέψεις γύρω από την πίστη, τον Ρεμπώ και τα διάφορα ευτράπελα εν μέσω κρίσεως μοιραία με έβαλαν να δοκιμάσω ένα ακόμα δηλητήριο, ένα Δηλητήριο Ποτισμένο από Αγάπη (Ikaros Records) που κάποιες μικρές δόσεις τις είχα πάρει από μέτριες ηχογραφήσεις από αυτές που ανεβαίνουν από live και που δεν μπόρεσα να δω από κοντά...

Σκέψεις, συγκυρίες και ακούσματα από τις δεκαετίες, όλα εδώ στον δίσκο του Λάμπρου Παπαλέξη και...των Χτισμένων των Θεμελίων "σαν παλιό πενηνταράκι χτυπά" σ' ένα ρυθμό που απέχει έτη φωτός από εκείνον του κρετίνου του Perry Como όταν τραγούδησε την "Glendora", γιατί "στις σχισμάδες των βράχων οι ανεμώνες ζουν μοναχές" και γιατί εδώ αυτό το "κάτι σε τριγυρίζει με βαριά μυρωδιά, το ’χες χρόνια ξεχάσει να το πάλι μπροστά" το νιώθεις πέρα για πέρα γιατί δεν είναι ειπωμένο με την γλώσσα που συνηθίζεται τελευταίως στις διαπραγματεύσεις με τους θεσμούς αλλά με αυτήν που οι ποιητές επικοινωνούν με "νεράιδες σε λέξεις με ήχο ενός φθόγγου", χρωματισμένη με ήχους που όποιος προσπαθήσει να τους βάλει ετικέτες απλά θα βρει όλα τα ακούσματα του σάουντρακ της ζωής του.

Το Δηλητήριο κυκλοφόρησε επίσημα πριν λίγες μέρες και όσοι θελήσουν να το γευτούν μπορεί να μην καταλάβουν από που ξεκίνησαν όλα τελικά, ίσως ακόμα και που έχουν καταλήξει, μέσα όμως από αυτές τις εννιά μικρές καταιγίδες, αμέτρητες γυμνές λέξεις και ισάριθμες ηλεκτρικές εκκενώσεις, θα νιώσουν όχι ότι τα κουρέλια απλά τραγουδάνε ακόμα αλλά ότι "κάθε κουρέλι που ο αέρας σκορπά, έχει μέσα βαθιά κι από μια φωτιά..." και η γενιά μας έχει σκορπίσει, στα τουλάχιστον τέσσερα, γνωστά σημεία του ορίζοντα.

Κάθε φορά που ακούω τις τελευταίες μέρες το Δηλητήριο νιώθω ότι κρατάω στα χέρια μου έναν μοχλό, μ’ αυτόν ακριβώς που μπορώ να ξεκολλήσω την πέτρα που χορτάριασε μήπως και κυλήσει ξανά, τώρα όσο ποτέ άλλοτε, ίσως γιατί "το πριν ήταν τώρα με άλλη όψη, μα αυτό κανένας νους δεν είναι έτοιμος να το συλλάβει ..."

Καλοτάξιδο Δηλητήριο Ποτισμένο από Αγάπη σε  Άγονα Νερά, ναι, εκεί που οι Αγάπες μας κοιμούνται...

Λάμπρος Παπαλέξης και οι Χτισμένες των Θεμελίων facebook