Κώστας Ζησης

  • CARΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ...

    Γράφει ο Κώστας Ζήσης

    Όταν κάτι που περιμένεις να το διαβάσεις, τελικά κι απροειδοποίητα
    το ακούς και οι λέξεις άλλες φορές να συγκρούονται κι άλλες φορές
    να καταφέρνουν, όχι τυχαία, να αποφεύγουν χορδές από ξέφρενες
    κιθάρες που άλλοτε φαζάρουν κι άλλοτε λουπάρουν μοιρολογώντας
    κι όλο αυτό να φιλτράρεται μέσα από το μέταλλο μιΑς φωνής
    που συνεχώς κάτι σου θυμίζει και ποτέ δεν καταφέρνεις να βρείς τι,
    τότε τα πράγματα γίνονται ζόρικα.

  • Moonshine Effect: Μια προσέγγιση...

    Γράφει ο Κώστας Ζήσης

    Ίσως κάποιοι από εμάς να θυμούνται την πρώτη φορά που στριφογύρισαν
    το κουρδιστήρι ενός μουσικού κουτιού.
    Κάποια από αυτά τα μουσικά κουτάκια ήταν κομμάτι ενός κάρουζελ,
    ήχος και κίνηση.

  • OMEGARAY: "ΟΙ ΑΝΑΣΕΣ ΓΕΝΝΑΝΕ ΤΟΥΣ ΣΤΙΧΟΥΣ ΚΑΙ Η ΜΕΡΑ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΞΑΝΑ"

    από τον ΚΩΣΤΑ ΖΗΣΗ

    Τελειώνοντας εκείνη η μέρα με βρήκε να ιχνηλατώ στα στενά της Οικονόμου, της Σολωμού αλλά και λίγο παραπέρα στην Μάρνης,
    κρατώντας υπό μάλης το ολόφρεσκο NOISE FULL OF LOVE του Μπάμπη Λάσκαρι και σε μια παραπλανητική αντιδιαστολή με αυτό,
    σαν ξενιστής μέσα απο τα ακουστικά,στο κέντρο αποφάσεων της αφεντιάς μου το επίσης ολόφρεσκο Ω-RAY των OMEGARAY.
    Μέχρι το ξημέρωμα αλλά και στις νύχτες που ακολούθησαν ένιωσα πως το βιβλίο ερμηνεύει έξοχα το αριστουργηματικό αποτέλεσμα
    της παρέας του Γιώργου Καρανικόλα, μιας παρέας που χάνεται και μετασχηματίζεται στο ΦΩΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΚΙΑ ΤΟΥ τριανταένα χρόνια πριν
    αλλά και ακόμα πιο πίσω κάπου εκεί στα 1982 σαν LAST DRIVE και σαν ένας ατέρμονας κυκλικός χορός σε μια αέναη μάχη με χρόνο
    και δαίμονες πάλι εδώ..εξάλλου όπως έγραψε η Ζυράννα Ζατέλλη "Το πριν ήταν τώρα με άλλη όψη, μα αυτό κανένας νους
    δεν είναι έτοιμος να το συλλάβει χωρίς να απολεσθεί. Και καμία λέξη".

    Επιστροφή στο τώρα με την χρονομηχανή των OMEGARAY με στίχο ελληνικό, ποιητικό και ευθέως ανάλογο με έναν συνονθύλευμα ήχων
    φιλτραρισμένων μέσα από μιά παλιά phonic και πολλά πολλά μικρόφωνα. Έξι τραγούδια γραμμένα μέσα σε εικοσιτέσσερις μόλις ώρες,
    ένα στουντιακό λάιβ άλλοτε μυσταγωγικής έκστασης με δόσεις διονυσιακής λατρείας και άλλοτε μέσα από κιθαριστικά ντελίρια που
    ακροβατούν άλλοτε ανάλαφρα και άλλοτε βίαια πάνω και μέσα στις δεκαετίες που μας έχουν ταξιδέψει μέχρι εδώ.
    Τραγούδια που συνιστούν σοβαρό λόγο για αμέτρητες ραδιοφωνικές ή κατ’ οίκον υπερβάσεις, αν και το ιδανικό θα ήταν μέσα από αυτά
    να επαναπροσδιορίσει ο καθένας από εμάς την ομορφιά που, άλλος λίγο άλλος πολύ, την έχουμε χάσει.
    Δεν θα ήθελα να κατατάξω κάπου αυτήν την εξόχως εξαιρετική δουλειά, πιστεύω ακράδαντα ότι όλα τα καλά πάντα επιστρέφουν,
    έτσι κι εδώ στο Ω-ray βυθιζόμαστε στην μανία του ήχου παίρνοντας έτσι τις απαραίτητες ανάσες, από αυτές που γεννάνε τους στίχους.
    Σε αναμονή της όποιας συνέχειας...

    bandcamp

    facebook

     

    image

    Κώστας Ζήσης

    Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη,γεγονός που με σημάδεψε άθελά μου,στην ζωή μου μέχρι τώρα. Μεγάλωσα τόσο ανέμελα,ώστε να μην θέλω να παίζω ποδόσφαιρο με τα άλλα παιδιά,αλλά να κυνηγάω φαντάσματα, πράγμα που συνεχίζω να κάνω ακόμα άλλωστε. Το Πολυτεχνείο στάθηκε η αφορμή να επαληθευτούν όλοι μου οι φόβοι,αλλά και να μυηθώ με όλο το τελετουργικό της εποχής εκείνης στην μεγάλη του ροκεντρολ σχολή. Η μυρωδιά του ξύλου απορροφά πια σημαντικό μέρος της δημιουργικής μου διάθεσης... Κινούμαι μεταξύ στεριάς και θάλασσας ενώ ο ουρανός και τα περιεχόμενά του παραμένει ο επόμενος στόχος.
     
     
     
    image

    Κώστας Ζήσης

    Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη,γεγονός που με σημάδεψε άθελά μου,στην ζωή μου μέχρι τώρα. Μεγάλωσα τόσο ανέμελα,ώστε να μην θέλω να παίζω ποδόσφαιρο με τα άλλα παιδιά,αλλά να κυνηγάω φαντάσματα, πράγμα που συνεχίζω να κάνω ακόμα άλλωστε. Το Πολυτεχνείο στάθηκε η αφορμή να επαληθευτούν όλοι μου οι φόβοι,αλλά και να μυηθώ με όλο το τελετουργικό της εποχής εκείνης στην μεγάλη του ροκεντρολ σχολή. Η μυρωδιά του ξύλου απορροφά πια σημαντικό μέρος της δημιουργικής μου διάθεσης... Κινούμαι μεταξύ στεριάς και θάλασσας ενώ ο ουρανός και τα περιεχόμενά του παραμένει ο επόμενος στόχος.
     
     
     
    image

    Κώστας Ζήσης

    Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη,γεγονός που με σημάδεψε άθελά μου,στην ζωή μου μέχρι τώρα. Μεγάλωσα τόσο ανέμελα,ώστε να μην θέλω να παίζω ποδόσφαιρο με τα άλλα παιδιά,αλλά να κυνηγάω φαντάσματα, πράγμα που συνεχίζω να κάνω ακόμα άλλωστε. Το Πολυτεχνείο στάθηκε η αφορμή να επαληθευτούν όλοι μου οι φόβοι,αλλά και να μυηθώ με όλο το τελετουργικό της εποχής εκείνης στην μεγάλη του ροκεντρολ σχολή. Η μυρωδιά του ξύλου απορροφά πια σημαντικό μέρος της δημιουργικής μου διάθεσης... Κινούμαι μεταξύ στεριάς και θάλασσας ενώ ο ουρανός και τα περιεχόμενά του παραμένει ο επόμενος στόχος.
     
     
     

  • RAGAZZO (ΟΙ ΠΛΑΤΕΙΕΣ ΕΧΟΥΝ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΤΟΥΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ)

     

     

    Οι πλατείες έχουν τις δικές τους ιστορίες
    και όταν πάψουν να συνωστίζονται σ' αυτές
    φλερτ του καλοκαιριού εφήμερα
    κι αυτοκίνητα ανυπόμονα
    κάποιοι με το μαύρο της στάχτης τους
    ή με το κόκκινο,
    το κόκκινο που ρέει μέσα μας,
    ζωγραφίζουν, ζωγραφίζουν, ζωγραφίζουν
    μετουσιώνοντας τον φόβο σε ελπίδα
    μέσα σε μπλοκ πολύχρωμα από πλεξιγκλάς
    ή απλά σ ένα κομμάτι χαρτί
    διακοσμημένο με λίγες λέξεις
    πιάτσα Αλιμόντα
    και πιο παλιά πιάτσα Ματτεότι
    τίποτα μάταιο, τίποτα εφήμερο
    στις πλατείες,
    στις πλατείες της καρδιάς μας.

    Στον απόηχο ενός καλοκαιριού στην piazza Alimonda με τον Carlo Giuliani
    κι ενός φθινοπώρου πολλά καλοκαίρια πριν
    στην piazza Matteotti με τον Κώστα Γεωργάκη

  • Λάμπρος Παπαλέξης και οι Χτισμένες των Θεμελίων: Δηλητήριο Ποτισμένο Από Αγάπη

    ΓΡΑΦΕΙ Ο ΚΩΣΤΑΣ ΖΗΣΗΣ

    Πρόσφατα ένας φίλος μου θύμισε μια στροφή από το "Πρωινό Μέθης" του Αρθούρου Ρεμπώ, αυτή που λέει "Έχουμε πίστη στο δηλητήριο", και αυτόματα η σκέψη απλώθηκε σε όλα αυτά τα μικρά-μεγάλα, πικρά-γλυκά δηλητήρια που στωικά ή άλλες φορές λαίμαργα καταναλώσαμε μέχρι εδώ που πιστεύουμε ότι φτάσαμε κι ακόμα φτάνουμε.

    Οι σκέψεις γύρω από την πίστη, τον Ρεμπώ και τα διάφορα ευτράπελα εν μέσω κρίσεως μοιραία με έβαλαν να δοκιμάσω ένα ακόμα δηλητήριο, ένα Δηλητήριο Ποτισμένο από Αγάπη(Ikaros Records) που κάποιες μικρές δόσεις τις είχα πάρει από μέτριες ηχογραφήσεις από αυτές που ανεβαίνουν από live και που δεν μπόρεσα να δω από κοντά...

  • Νίκος Νικολαΐδης (Αθήνα 25 Οκτωβρίου 1939 - 5 Σεπτεμβρίου 2007)

    γράφει ο Κώστας Ζήσης

    Στον Ν.Ν.

    Δεν χρειάζεσαι τον αστρολάβο των Κυθήρων
    για να ανακαλύψεις το πλανητικό σύστημα
    του Γκλεν Μίλερ και του Μπένι Γκούντμαν,
    το μόνο που σίγουρα χρειάζεσαι,
    ακόμα και τώρα που ο χρόνος έχει ρημάξει
    την σημασία του,
    αυτό που σίγουρα χρειάζεσαι λέω
    είναι ένα ρολόι μάρκας Sultana 21 ρουμπίνια ή κάτι τέτοιο
    να σου κρατάει παρέα ο παλμός του
    σε κάποιο καλοκαίρι της ασετιλίνης
    σε κάποιο από τα εναπομείναντα καθίσματα
    του παράδεισου με το περίεργο όνομα Ροζικλαίρ.

FEATURED VIDEOS

  • 1

Login