Γράφει ο Κώστας Ζήσης
Ίσως κάποιοι από εμάς να θυμούνται την πρώτη φορά που στριφογύρισαν
το κουρδιστήρι ενός μουσικού κουτιού.
Κάποια από αυτά τα μουσικά κουτάκια ήταν κομμάτι ενός κάρουζελ,
ήχος και κίνηση.
Κάποια από αυτά τα,όπως το δικό μου,ήταν κομμάτι ενός άλμπουμ με φωτογραφίες,
ήχος και εικόνες.Κουρδίζεις ,ακούς,ξεφυλλίζεις ξανά και ξανά.
Συχνά ανακαλώ τον ήχο αυτό μιας και το άλμπουμ αυτό είχε από καιρό χαθεί.
Πρόσφατα το ανακάλυψα ξανά,αυτή τη φορά, μέσα σ'ένα ολοκαίνουργιο μουσικό κουτί
κάτω από το Δεκεμβριάτικο φεγγάρι.
Ήχος κι εικόνα ξανά,μα και φως και κίνηση κι αρώματα.
[Στο φεγγάρι τ' αγάλματα
λυγίζουν κάποτε,
σαν το καλάμι
ανάμεσα σε ζωντανούς καρπούς]
Κανείς δεν θα μάθει ποτέ αν συναντιώταν ο Nick Drake με τους Galaxie 500 κάτω από
το φαντασμαγορικό φως του φεγγαριού
που αλλάζει την ύλη
κι ευκολύνει την παρομοίωση,
τι θα ακούγαμε...
Δεν μπορώ να φανταστώ ίσως τίποτα περισσότερο από τα έξι αριστουργήματα
των Μoonshine Effect που είναι κλεισμένα στο μουσικό κουτί που λέγεται
Οur Eyes Should Meet.
Δοκιμάστε να το συναντήσετε και κουρδίστε το.
Κώστας Ζήσης
Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη,γεγονός που με σημάδεψε άθελά μου,στην ζωή μου μέχρι τώρα.
Μεγάλωσα τόσο ανέμελα,ώστε να μην θέλω να παίζω ποδόσφαιρο με τα άλλα παιδιά,αλλά να κυνηγάω φαντάσματα, πράγμα που συνεχίζω να κάνω ακόμα άλλωστε.
Το Πολυτεχνείο στάθηκε η αφορμή να επαληθευτούν όλοι μου οι φόβοι,αλλά και να μυηθώ με όλο το τελετουργικό της εποχής εκείνης στην μεγάλη του ροκεντρολ σχολή.
Η μυρωδιά του ξύλου απορροφά πια σημαντικό μέρος της δημιουργικής μου διάθεσης...
Κινούμαι μεταξύ στεριάς και θάλασσας ενώ ο ουρανός και τα περιεχόμενά του παραμένει ο επόμενος στόχος.
Κώστας Ζήσης
Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη,γεγονός που με σημάδεψε άθελά μου,στην ζωή μου μέχρι τώρα.
Μεγάλωσα τόσο ανέμελα,ώστε να μην θέλω να παίζω ποδόσφαιρο με τα άλλα παιδιά,αλλά να κυνηγάω φαντάσματα, πράγμα που συνεχίζω να κάνω ακόμα άλλωστε.
Το Πολυτεχνείο στάθηκε η αφορμή να επαληθευτούν όλοι μου οι φόβοι,αλλά και να μυηθώ με όλο το τελετουργικό της εποχής εκείνης στην μεγάλη του ροκεντρολ σχολή.
Η μυρωδιά του ξύλου απορροφά πια σημαντικό μέρος της δημιουργικής μου διάθεσης...
Κινούμαι μεταξύ στεριάς και θάλασσας ενώ ο ουρανός και τα περιεχόμενά του παραμένει ο επόμενος στόχος.
Κώστας Ζήσης
Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη,γεγονός που με σημάδεψε άθελά μου,στην ζωή μου μέχρι τώρα.
Μεγάλωσα τόσο ανέμελα,ώστε να μην θέλω να παίζω ποδόσφαιρο με τα άλλα παιδιά,αλλά να κυνηγάω φαντάσματα, πράγμα που συνεχίζω να κάνω ακόμα άλλωστε.
Το Πολυτεχνείο στάθηκε η αφορμή να επαληθευτούν όλοι μου οι φόβοι,αλλά και να μυηθώ με όλο το τελετουργικό της εποχής εκείνης στην μεγάλη του ροκεντρολ σχολή.
Η μυρωδιά του ξύλου απορροφά πια σημαντικό μέρος της δημιουργικής μου διάθεσης...
Κινούμαι μεταξύ στεριάς και θάλασσας ενώ ο ουρανός και τα περιεχόμενά του παραμένει ο επόμενος στόχος.
