Τον περασμένο Μάιο επανεκδόθηκε το κλασικό, αλλά και cult -όπως αναφέρεται από τον ίδιο το συγγραφέα- βιβλίο του Τουρκοβασίλη, Τα Ροκ Ημερολόγια.
Ένα βιβλίο που κυκλοφόρησε αρχικά το 1984 σε 5.000 κόπιες και πραγματεύεται την ελληνική ροκ σκηνή, με την ευρύτερη έννοια, μέχρι τότε. Ώντας ένα άτομο που όταν εκδόθηκε το συγκεκριμένο βιβλίο δεν ήμουν καν ιδέα, το βρήκα πολύ ενδιαφέρον. Punks, μεταλάδες, new-wavers, hooligans, έφηβοι και πολλοί άλλοι έχουν την τιμητική τους.
Διαβάζοντάς το, έλαβα πολλές πληροφορίες που είχα ακούσει σκόρπια από συζητήσεις ατόμων που έζησαν εκείνα τα χρόνια. Γραμμένο με ένα νοσταλγικό τρόπο, δίνει μια αρκετά σαφή εικόνα για τις πολλές διαφορές αλλά και τις πολλές ομοιότητες των διαφόρων μουσικών ομάδων της εποχής. Οι συναυλίες σε σχολεία, σε σπίτια και σε καταλήψεις, οι διαφορές στο ντύσιμο, οι έχθρες μεταξύ φρικιών, πανκιών, σκινάδων, μεταλάδων, οι hooligans και η μουσική στο χώρο τους, οι πολιτικές και κοινωνικές απόψεις μέσα στη μουσική αλλά και οι κοινοί εχθροί όλων αυτών, το κράτος, η αστυνομία και η βολεμένη κοινωνία, δωσμένα μέσα από την οπτική του συγγραφέα αλλά και πολλών άλλων ατόμων της εποχής, που έχουν πει δυο λόγια στο βιβλίο.
Πολύ μεγάλο ενδιαφέρον επίσης παρουσιάζει ίσως μια σύγκριση με το σήμερα. Ενώ πρακτικά οι διάφορες μουσικές «ομάδες» είχαν περισσότερα κοινά παρά διαφορές, δημιουργούσαν τις παραπάνω έχθρες βασιζόμενες σε αυτές ακριβώς τις διαφορές. Κάτι τέτοιο συμβαίνει και σήμερα, αν και όχι σε τόσο μεγάλο βαθμό όπως παρουσιάζεται στην εποχή που γράφτηκε το βιβλίο.
Δε γίνεται επίσης να μην υπάρξει και μια αναφορά στο φωτογραφικό υλικό που ντύνει τις σελίδες και δίνει μια παραστατικότητα και ζωή στα κείμενα.
Σίγουρα είναι μια έκδοση «γεμάτη» στην οποία θα ταίριαζε γάντι η φράση «για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι καινούργιοι».
Δημήτρης Τζάνογλος (για το Merlin’s Music Box)
ΥΓ: «Το ροκ είναι από τη φύση του αισθησιακό. Ο ρυθμός του εκφράζει το ρυθμό της καρδιάς, το ρυθμό της αναπνοής, το ρυθμό του οργασμού. Το ροκ είναι επαναστατικό, γιατί τελικά καταφέρνει και εκφράζει το ελεύθερο ερωτικό σώμα που πλάθεται συνεχώς ψάχνοντας τον ίδιο του τον εαυτό. Το ροκ είναι αντίθετο με το κεφάλαιο, τις πολιτιστικές εκδηλώσεις, τα έθιμα, τον πόλεμο, την πολιτική εξουσία, όλα όσα θανατώνουν το ερωτικό σώμα. Το πάντρεμα του ροκ με το κεφάλαιο είναι ένας γάμος ματωμένος. Θυμίζει όμορφες παιδούλες που παντρεύονται ετοιμοθάνατους γέρους παραλήδες με την ελπίδα να τους κληρονομήσουν πολύ σύντομα, αλλά οι γέροι είναι κορακοζώητοι και τις απομυζούν μέχρι να τις κάνουν και τις ίδιες γριές».