Idles
Λίγο πριν το τέλος της χρονιάς, ο Πάνος Μπόμπολας μικροαναλύει δέκα δίσκους που τον εντυπωσίασαν για το Merlin's Music Box...
10. SPARE SNARE - "Sounds" Recorded by Steve Albini
Label: Chute Records
Κυκλοφορία: Ιούλιος ‘18
Οι χαμηλού προφίλ alt rockers από τη Σκωτία (με τέσσερα John Peel Sessions στο ενεργητικό τους) ηχογράφησαν ξανά 10 κομμάτια από το 90s παρελθόν τους, γεγονός που, μάλλον, θα πέρναγε στο ντούκου εάν στο τιμόνι της παραγωγής δεν ήταν ο μέγας Steve Albini. Κοινωνιοκεντρικοί στίχοι, σκοτεινές μελωδίες και αυτή η γαμάτη αίσθηση ότι αν και ακούς το «Sounds» στο ηχοσύστημα, αισθάνεσαι ότι η μπάντα είναι δίπλα σου και παίζει…
9. CONNAN MOCKASIN - Jassbusters
Label: Mexican Summer
Κυκλοφορία: Οκτώβριος ‘18
Θα μπορούσε να μαρκεταριστεί ως το ιδανικό hipster’s sex soundtrack, αλλά το «Jassbusters» είναι κάτι πολύ περισσότερο. Ο αμετάκλητα εκκεντρικός Connan άλλοτε νιαουρίζει σαν τον Prince, άλλοτε κάνει λογοπαίγνια για να αποδείξει το υψηλό του IQ και άλλοτε σολάρει με την «πως-διάολο-ακούγεται-σαν-άταστη» κιθάρα του, δημιουργώντας ένα μουσικό περιβάλλον μοναδικό και έκφυλα φιλόξενο. Το «Jassbusters» ακούγεται ολόκληρο, μονορούφι.
8. MUDHONEY – Digital Garbage
Label: Sub Pop
Κυκλοφορία: Σεπτέμβριος ‘18
Ιδιαίτερα αγαπητή μπάντα από τα χρόνια που το Seattle βρισκόταν στην κορυφή του μουσικού κόσμου. Δεν έγιναν ποτέ πλούσιοι (o frontman τους, Mark Arm, εργάζεται σήμερα ως αποθηκάριος στη Sub Pop), δεν κουμπάριασαν με την Άννα Βίσση και γενικότερα δεν πρόδωσαν ποτέ το rock ‘n’ roll για χάρη της μόδας και της δόξας. Το «Digital Garbage» είναι το πιο τίμιο άλμπουμ που θα μπορούσαν να βγάλουν στα 50-something τους οι Mudhoney, επικεντρωμένο στιχουργικά στα σκατά που πέφτουν καθημερινά στον ανεμιστήρα των social media. Με ξεκάθαρη προοδευτική πολιτική θέση και γκαραζιέρικη ενορχηστρωτική φλόγα που δεν έχει να ζηλέψει από τις συνθέσεις τους τριάντα χρόνια πριν.
7. KHRUANGBIN – Con Todo El Mundo
Label: Night Time Stories
Κυκλοφορία: Ιανουάριος ‘18
Χειροποίητη ψυχεδελική soul από μια μπάντα που έρχεται από το Τέξας και (δηλώνει ότι) επηρεάστηκε από την 70s ποπ σκηνή της Νοτιοανατολικής Ασίας. Κι αν νομίζετε ότι ο σουρεαλισμός τελειώνει εδώ, μάθετε ότι ο κιθαρίστας Mark Speer και ο ντράμερ DJ Johnson έγιναν φιλαράκια πριν χρόνια, όταν έπαιζαν παρέα σε ορχήστρα εκκλησίας μεθοδιστών στο Χιούστον! Την παράσταση κλέβει η μπασίστρια Laura Lee (και αυτή με περούκα όπως και ο Speer), η οποία κάνει ένα μπάσο 200 δολαρίων να ακούγεται σαν βελούδο. Συμφωνώ απόλυτα με το Pitchfork που γράφει ότι το «Con Todo El Mundo είναι σαν να φτιάχτηκε από έναν σοφό αλγόριθμο». Χωρίς να είναι φτηνό ή εύκολο, ακούγεται ευχάριστα, παντού και από όλους.
6. WOODEN SHJIPS – V
Label: Thrill Jockey
Κυκλοφορία: Μάιος ‘18
Το απόλυτο psych-rock πόνημα της χρονιάς (σόρυ TBJM) έχει την υπογραφή του Ripley Johnson και της παρέας του. Χωρίς ρυθμικούς λεονταρισμούς και ηχητικές ακρότητες, το «V» είναι ένα απόλυτα ισορροπημένο άλμπουμ, μια low/mid tempo κατάθεση ψυχεδελικής γαλήνης και αναμφίβολα μια πιο προσεγμένη κυκλοφορία σε σχέση με το «Back to Land» του 2013.
5. ROLLING BLACKOUTS COASTAL FEVER – Hope Downs
Label: Sub Pop
Κυκλοφορία: Ιούνιος ‘18
Ξέρετε γιατί το παρθενικό αυτό LP των Αυστραλών με το δύσκολο όνομα βρίσκεται σχεδόν σε όλα τα indie top της χρονιάς; Επειδή οι RBCF καλύπτουν ένα κενό. Μεγάλο κενό. Κομίζουν την αθωότητα, τη γλύκα, την ειλικρίνεια και την υψηλή νοημοσύνη που είχαν κάποιες μπάντες των 80s-90s όπως οι Go Betweens, οι Aztec Camera, οι REM, οι Teenage Funclub κ.λπ. Κι αν οι συνθέσεις τους είναι «παλιές», η παραγωγή δίνει στο «Hope Downs» σημερινό ήχο που θα συγκινήσει ακόμη και τους νεότερους, αυτούς που πιθανολογούν ότι «Go Betweens» είναι μάρκα σπιράλ αντισύλληψης.
4. SHAME – Songs of Praise
Label: Dead Oceans
Κυκλοφορία: Ιανουάριος ‘18
Αυτοί οι τσογλαναραίοι έρχονται με φόρα από την ανθίζουσα σκηνή του νότιου Λονδίνου για να στάξουν φαρμάκι με τους ειλικρινώς πάνκικους στίχους τους. Μουσικά, το ντεμπούτο τους είναι ένα indie αμάγαλμα που πολλοί στο Νησί προσπάθησαν αλλά λίγοι κατάφεραν: Σαν να γαλουχήθηκαν με Fall και Birthday Party, αλλά στην πορεία να ανακάλυψαν τους My Morning Jacket ή τους Protomartyr. Εξαιρετικό.
3. PARQUET COURTS – Wide Awake!
Label: Rough Trade
Κυκλοφορία: Μάιος ‘18
Εκείνα τα παιδιά που, λιώμα από το αλκοόλ, έκαναν περισσότερο φασαρία παρά συγχορδία (sic), στο ΑΝ, τον Σεπτέμβρη του 2015, ωρίμασαν. Οι Parquet Courts κυκλοφόρησαν μέσα στο 2018 ένα πολυσχιδές άλμπουμ, συγκεντρώνοντας με επιτυχία τα διαφορετικά ακούσματα/επιρροές των μελών τους. Από το hipster-funky ομώνυμο κομμάτι μέχρι το ιδιοφυώς αιχμηρό «Almost Had to Start a Fight/In and Out of Patience» και από τον indie ύμνο «Mardi Gras Beads» έως το καταγγελτικό «Total Football», το «Wide Awake!» θεωρείται ήδη κλασικό. Ρόλο σε αυτό παίζει, αναμφίβολα, ο Danger Mouse ο οποίος υπογράφει την παραγωγή.
2. THE LAST DRIVE – The Last Drive
Label: Labyrinth of Thoughts & The Lab Records
Κυκλοφορία: Απρίλιος ‘18
H Ούρσουλα Λε Γκεν είπε ότι «ωριμότητα δεν είναι να σκοτώνεις το παιδί μέσα σου, αλλά να το βοηθάς να επιβιώσει». Οι Last Drive κυκλοφόρησαν μέσα στη χρονιά τον πιο ώριμο δίσκο της καριέρας τους, ένα μουσικό και στιχουργικό διαμάντι που δεν κάνει εκπτώσεις στην ορμή και ταυτόχρονα αποδεικνύει ότι η εμπειρία μπορεί να μεταφραστεί σε θαλπωρή, αλληλεγγύη και φρέσκια έμπνευση. Υψηλού επιπέδου παραγωγή και ηχοληψία για τα ελληνικά δεδομένα, σε ένα άλμπουμ που το ένα κομμάτι είναι καλύτερο από το άλλο (βάζω στοίχημα, πάντως, ότι το «Always the Sun» και το «The Wave» θα «αντέξουν» τουλάχιστον μέχρι τα εγγόνια μας).
1. IDLES – Joy as an Act of Resistance
Label: Partisan
Κυκλοφορία: Αύγουστος ‘18
Έχουν ειπωθεί ήδη τόσα πολλά για το «Joy as an Act of Resistance» που αισθάνομαι ότι πρέπει να το προσεγγίσω από άλλη οπτική γωνία: Νιώθω, λοιπόν, ότι πέρα από κορυφαίο είναι και το πιο χρήσιμο άλμπουμ της χρονιάς. Οι στίχοι κάνουν πενηνταράκια διάφορα περίπλοκα πολιτικά ζητήματα του σήμερα, ενώ η μουσική αποδεικνύει ότι το rock ‘n’ roll (με την ευρεία έννοια του όρου) αποτελεί ακόμη ρυθμιστικό παράγοντα για τις κοινωνίες. Μια μουσική ανεπιτήδευτη, ωμή, που φτιάχνεται από ανθρώπους της διπλανής πόρτας, όχι από προφήτες, superstars και βασιλιάδες του rock. Δείτε τι καλά που τα λέει ο Talbot: «I don't care about the next James Bond/He kills for country, queen and god/We don't need another murderous toff/I'm just wondering where the high street's gone/'Cause I'm scum».
