"Δεν μπορώ να ζήσω δίχως την τέχνη μου. Ωστόσο, ποτέ δεν την έβαλα πάνω απ' όλα τ' άλλα. Αν μου είναι αναγκαία, αυτό συμβαίνει επειδή δεν μπορώ να την ξεχωρίσω από τους συνανθρώπους μου και επειδή μου επιτρέπει να ζω, έτσι όπως ζω, στο ίδιο επίπεδο με αυτούς. Είναι ένα μέσον για να διεγείρει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους προσφέροντάς τους μια προνομιακή εικόνα των απολαύσεων και των βασάνων

που μοιράζονται. Αναγκάζει τον καλλιτέχνη να συμμετέχει και τον υποβάλλει στην πιο ταπεινή, στην πιο καθολική αλήθεια. Και συχνά, εκείνος που έχει επιλέξει τη μοίρα του καλλιτέχνη επειδή πιστεύει ότι είναι διαφορετικός, σύντομα συνειδητοποιεί ότι δεν μπορεί να διατηρήσει ούτε την τέχνη του ούτε τη διαφορετικότητά του, εκτός κι αν παραδεχτεί ότι είναι όπως όλοι οι άλλοι. Ο καλλιτέχνης πλάθει τον εαυτό μέσα στους άλλους, κάπου ανάμεσα στην ομορφιά που του είναι απολύτως αναγκαία και την κοινότητα, από την οποία δεν μπορεί να αποσπαστεί. Γι' αυτό το λόγο οι γνήσιοι καλλιτέχνες δεν περιφρονούν τίποτε: είναι υποχρεωμένοι να καταλαβαίνουν και όχι να κρίνουν. Κι αν χρειαστεί να διαλέξουν πλευρά σ' αυτό τον κόσμο, ίσως ταχθούν με την κοινωνία εκείνη όπου, σύμφωνα με τα περίφημα λόγια του Νίτσε, δεν κυριαρχεί ο κριτής αλλά ο δημιουργός, είτε αυτός είναι εργάτης είτε διανοούμενος..."