Γράφει ο ΘΑΝΑΣΗΣ ΖΕΛΙΑΝΑΙΟΣ
ΓΑΜΩ ΤΟ ΚΕΡΑΤΟ ΜΟΥ, ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΜΗΝ ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΤΕΤΟΙΑ ΜΟΥΣΙΚΗ αναφωνούσε μπαϊλντισμένος ο Μπάμπης Αργυρίου μέσα απ’τις σελίδες του Rollin Under κάπου στις αρχές του 1986 με αφορμή ένα απ’τα πρώτα live των Mushrooms! Τελικά πριν βγει καν ο χρόνος το πρώτο LP του γκρουπ βρισκόταν στα δισκοπωλεία. Η ιστορία είναι λίγο πολύ γνωστή. Κάποιες απ’τις πρωτόλειες ηχογραφήσεις της μπάντας σε μια κασέτα της Lazy Dog έφτασαν στα αυτιά του Χρήστου Δασκαλόπουλου, αυτός τις έσπρωξε στον Κουτσούμπα και το Taste Of Mushrooms αποτέλεσε το δεύτερο μόλις νούμερο της νεοσύστατης Pegasus Records μετά το ντεμπούτο των The Anti Troppau Council!
Το αίτημα-απορία του Αργυρίου μπορεί να υλοποιήθηκε (και μάλιστα δυο φορές) αλλά στα χρόνια που μεσολάβησαν από τότε συνέχισε ταυτόχρονα να υπάρχει υπό μια διαφορετική παραλλαγή: ΓΑΜΩ ΤΟ ΚΕΡΑΤΟ ΜΟΥ ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΠΑΝΑΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΤΕΤΟΙΑ ΜΟΥΣΙΚΗ! Τα δυο άλμπουμς των Mushrooms παρέμεναν πεισματικά χωρίς καμία επανέκδοση και με τις original κόπιες τους να είναι αναμενόμενα δυσεύρετες! Τώρα πια η Labyrinth Of Thoughts, εξειδικευμένη στον τομέα των επανεκδόσεων και όχι μόνο, έρχεται να αποκαταστήσει αυτήν την αδικία. Όχι μόνο τα επανεκδίδει αλλά και με τον ήχο που τους αξίζει!
Κατά τη γνώμη μου (και όχι μόνο τη δική μου) οι Mushrooms ήταν το μοναδικό γκρουπ εκείνης της εποχής, τουλάχιστον σ’αυτόν τον ήχο, που θα μπορούσαν να κοντράρουν στα ίσα τους Last Drive. Ευτύχησαν να έχουν στις τάξεις τους σαν κυριότερο όπλο την κιθάρα του Ασκληπιού Ζαμπέτα. Δεν είναι μόνο με τους Mushrooms που θα φανεί αυτό αλλά και αργότερα με τις Τρύπες όταν θα ενσωματωθεί σ’αυτούς στις αρχές των 90ς και στα Εννιά Πληρωμένα Τραγούδια. Αν αυτό το τελευταίο συγκαταλέγεται στα κορυφαία άλμπουμς του εγχώριου ροκ ever (και νομίζω ότι ως τέτοιο έχει καταγραφεί στη συνείδηση του ροκ κόσμου) οφείλεται ηχητικά στην προσθήκη της δεύτερης κιθάρας του Ζαμπέτα που μετέτρεψε τις Τρύπες από μια καλή ροκ μπάντα σε οδοστρωτήρα! Μαζί του στην δεύτερη κιθάρα ο Γιώργος Κυριάκος (Παππούς), αμφότεροι απ’τους βραχύβιους International Comedy. Στη rhythm section ο καταιγιστικός ντράμερ Γιώργος Ατματζίδης απ’τους Silent Moves και ο αγνώστου προέλευσης μπασίστας Κώστας Τρυψάνης. Τέλος την μπάντα συμπλήρωνε ο Γιώργος Αντωνιάδης (Pluto) επίσης χωρίς κάποιο γνωστό παρελθόν.
Το ντεμπούτο τους Taste Of Mushrooms (τέλη 1986) ήταν ένα υγιές δείγμα κιθαριστικού underground ροκ με μπόλικες δόσεις από paisley underground και αναβιωτικό garage ροκ ενώ στο δεύτερο Scarecrow Princes (τέλη 1989) ανεβαίνουν ολοφάνερα σκάλα. Ο ήχος τους γίνεται πιο επιθετικός και σκληρός και οι στίχοι το ίδιο. Μαζί με το Blood Nirvana των Last Drive της επόμενης χρονιάς συγκροτούν ένα αξέχαστο δίδυμο φωτιά για το ελληνικό σκληρό garage rock εκείνης της εποχής. Άλλωστε o Γιώργος Καρανικόλας των Last Drive και ο Ατματζίδης απ’τους Mushrooms θα συναντηθούν στους Blackmail το 1993.
Πρέπει να συμπληρώσουμε ότι ο Ζαμπέτας συνεχίζει ακόμα να είναι alive and kicking με την καινούργια του μπάντα τους αξιόλογους Seahorse, το ντεμπούτο των οποίων βγήκε αυτές τις μέρες επίσης από την Labyrinth Of Thoughts, ενώ δυστυχώς μεγάλος απών απ’τη γιορτή είναι ο Pluto που έφυγε από τη ζωή το 2004. Ωστόσο δε νομίζω ότι θα πρέπει να φάμε άλλο χώρο εδώ για να αναδείξουμε την αξία αυτών των δυο άλμπουμ και τη θέση που καταλαμβάνουν στο underground rock των ελληνικών 80ς. Αυτά είναι λίγο πολύ γνωστά.
Εκεί που θα πρέπει ίσως να επισημάνουμε κανά δυο πράγματα (έστω και εν συντομία μιας και το θέμα είναι ανεξάντλητο) είναι αυτό του ήχου. Σίγουρα ευγνωμονούμε την Pegasus, τη Hitch-Hyke, τη Di-Di και όλα εκείνα τα labels που σε δύσκολες εποχές στέγασαν δισκογραφικά εκείνη την ηρωική ροκ σκηνή των 80ς. Ωστόσο, πολλές φορές το τελικό αποτέλεσμα που έφτανε στ’ αυτιά μας ήταν από μέτριο ως κακό. Ελαφρυντικά και εξηγήσεις υπάρχουν. Η παραγωγή, το μιξάρισμα, η ποιότητα των βινυλίων, συνδυασμός όλων των παραπάνω πολλές φορές έθαβαν προσπάθειες που στην πραγματικότητα ήταν αξιόλογες. Ο Mushrooms νομίζω ότι ήταν ίσως το κατ’ εξοχήν γκρούπ που αδικήθηκε απ’αυτό το φαινόμενο και η απόσταση ανάμεσα στην αξία τους και σ’αυτό που τελικά ακούσαμε τότε τεράστια. Ειδικά το δεύτερο LP τους θεωρώ πως είναι ένα απ’τα 10-15 καλύτερα αγγλόφωνα ροκ άλμπουμ των ελληνικών 80ς αλλά ο ήχος του σχεδόν εξουδετέρωσε την ηχητική δυναμική του. Τώρα πια τεχνολογία, η γνώση και η όρεξη κάποιων ανθρώπων έρχονται να βάλουν τα πράγματα στη θέση τους. Η Labyrinth Of Thoughts ξέρουμε ότι κάνει καλή δουλειά στις επανεκδόσεις και στο θέμα του mastering και της αποκατάστασης δίνει πολύ καλά αποτελέσματα. Έτσι και εδώ έχουμε νέο μιξάρισμα στις πρωτότυπες ηχογραφήσεις και το τελικό αποτέλεσμα έρχεται με το αρχικό artwork (του Pepe στο πρώτο και του Σίμου Σαλτιέλ στο δεύτερο) αλλά και τα πρωτότυπα ένθετα με τους στίχους.
Επιπλέον υπάρχει και ένα τρίτο δισκάκι που τα πλαισιώνει. Το Sinner EP περιέχει 4 ξεχασμένα κομμάτια απ’το 1991 (επίσης ηχογραφημένα στο Αγροτικόν του Παπάζογλου όπως και τα LP) που κυκλοφορούν για πρώτη φορά και σύμφωνα με μια πρόσφατη συνέντευξη κάποιων απ΄τα μέλη δείχνουν προς τα που θα πήγαινε ο ήχος του γκρουπ αν συνέχιζε να υπάρχει.
Ως προς τα τυπικά τώρα τα τρία δισκάκια πωλούνται μεμονωμένα από 300 κόπιες το καθένα σε μαύρο βινύλιο αλλά και όλα μαζί με 100 κομμάτια σε έγχρωμο βινύλιο, σε μια ειδική συσκευασία μέσα σε μια υφασμάτινη τσάντα και ένα αποκλειστικό ένθετο με φωτογραφία του Pluto συνοδευόμενο από κείμενο του Χρήστου Δασκαλόπουλου, σε επιμέλεια του Σίμου Σαλτιέλ.
Φυσικά όσο αξιόλογη και να είναι μια τέτοια προσπάθεια δε θα αποφύγω να εκφράσω δυο παράπονα:
1) Γιατί όχι και σε CD; Μην ακούσω δικαιολογίες ότι το CD έχει κατώτερο ήχο και κάτι τέτοια. Αυτά ισχύουν σε ηχοσυστήματα κάτι χιλιάδων €. Τα δυο άλμπουμ άνετα χωράνε σε ένα CD οπότε κάποιος με ένα δεκαρικάκι θα μπορούσε να τα αποκτήσει. Τώρα με τα βινύλια θέλει 40! Όχι ότι δεν τα αξίζει αλλά πιστεύω ότι πρέπει να υπάρχει και η άλλη επιλογή.
2) Μην ξεχνάμε ότι η δισκογραφία των Mushrooms περιλαμβάνει άλλα 5 κομμάτια σε συλλογές: δυο στην κασετοσυλλογή Give Bees A Chance της Lazy Dog, άλλα δυο στη συλλογή Cicadas της Pegasus και μια διασκευή στο Roadrunner του Jonathan Richman στην κασετοσυλλογή Straight To Hellas επίσης της Lazy Dog. Αυτά τα κομμάτια με μια προσεκτική δουλειά στον ήχο από την Labyrinth Of Thoughts θα μπορούσαν να πλαισιώσουν τα 4 του Sinner και να βγει ένα δυνατό LP-Compilation με rarities!
ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΩΝ MUSHROOMS ΣΤΟ ROLLIN UNDER
Με την ευκαιρία της επανακυκλοφορίας για πρώτη φορά των δυο LP των Mushrooms από τη Labyrinth Οf Thoughts (που είδαμε στις επανεκδόσεις του μήνα) ανασύρουμε απ’τα κιτάπια μας δυο κομμάτια από τα πρώτα τεύχη του Rollin Under.
Στο πρώτο που δημοσιεύεται στις αρχές του 1987 (τεύχος 4), και ενώ έχει ήδη κυκλοφορήσει το πρώτο τους άλμπουμ, ο Γιάννης Πλόχωρας ανασκοπεί την ιστορία τους, ρίχνει μια ματιά στο LP και δίνει χώρο στα μέλη του γκρουπ να πουν κανά δυο λόγια!
Στο δεύτερο (τεύχος 2) ο Μπάμπης Αργυρίου μας μεταφέρει τις εντυπώσεις του για ένα απ’τα πρώτα live τους στο UP ΤΕΜΡΟ στα τέλη Μαρτίου του 1986.
Ο Γιάννης Πλόχωρας δοκιμάζει MUSHROOMS: ΤΟ ΝΟΣΤΙΜΟΤΕΡΟ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ (ΓΙΟΥΜ, ΓΙΟΥΜ) ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ
(MUSHROOM PLANET, ΧΑ, ΧΑ)...
ΓΚΧΡΜ: Θα αρχίσω μιλώντας για μια διαφορά που χωρίζει αναπόφευκτα τον κόσμο σας απ’το δικό μου: εσείς τρέφεστε με διάφορα γαστρονομικά παρασκευάσματα πολυποικιλοπλαστικής προέλευσης, εγώ τρέφομαι μόνο με μανιτάρια, εσείς μπορεί και να έχετε απλά και μόνο δοκιμάσει κάποιο "ηλεγμένο" βιομηχανικό μανιτάρι, εγώ κατεβάζω τεράστιες ποσότητες από δαύτα και δεν τα βαριέμαι ποτέ, εσείς μπορεί να μην ξέρετε ούτε καν τη διαφορά ανάμεσα στο μανιτάρι του αγρού και σ’αυτό του δάσους, ενώ εγώ ξέρω απ’έξω κι ανακατωτά όλα τα είδη, υποείδη, ομάδες, υποομάδες, ομοταξίες, συνομοταξίες, τάξεις, υποτάξεις και ΜΑ ΦΥΣΙΚΑ τις ονομασίες όλων των γνωστών μοντέλων μανιταριών στα ελληνικά, λατινικά (με κλίση ενικού, πληθυντικού), αραμαϊκά, σουαχίλι, τυρολέζικα, κινέζικα (μανταρίν), εσπεράντο, νοτσιόλα, σικάγο (κρέμα), etc. Με λίγα λόγια ΕΓΩ είμαι εξπέρ, (ΠΩΣ να το κάνουμε), κι ΕΣΕΙΣ είστε... (τέλος πάντων, δε φταίτε εσείς, το σύστημα κι οι χωματερές της Ζιμπάμπουε φταίνε). Ε, ΛΟΙΠΟΝ, γύρισα χώρες και χώρες αλλά ΤΕΤΟΙΑ ΜΑΝΙΤΑΡΙΑ δε ματαδοκίμασα. Τρελάθηκα σας λέω, επαξάπαντος. Τι ειν’ ετούτα, μανούλα μου, μασολογούσα ενώ γέμιζα κάθε γωνία του στόματός και του ουρανίσκου με τη θεϊκή τούτη αμβροσία. Φουκαρά Τσελεμεντέ, ηταν γραφτό σου να πας στα ουράνια πριν δοκιμάσεις μια γεύση που θα σ’έκανε να πουλήσεις την ψυχή σου στο Διάολο και να κάτσεις να γράψεις το αριστούργημα σου: η Επίτομη Μαγειρική των Θεϊκών Μανιταριών, τώρα σπίτι σας η υπερπολυτελης σειρά των 117 τόμων, κυκλοφορεί στα περίπτερα το πρώτο υπερτεύχος, προλάβατε, πενήντα χρόνια φούρναρης πρώτη φορά ψήνω τέτοια έκδοση, με δωρεάν εξώφυλλο για να πείτε ανάσανα, ήταν η πρώτη - και φιλοσοφημένη - σκέψη μου. Η δεύτερη ήταν η εξής προχωρημένη: πέθανε που πέθανε ο Τσελεμεντές (Θεός σχωρέστον!!!) δεν κάθομαι εγώ άξιος εγγονός στο ποδάρι του να αναλάβω κάτι τέτοιο; Έψαξα που λέτε ως υγιώς σκεπτόμενος εκκολαπτόμενος Τσελεμεντές στην εκδοτική εταιρία του πνευματικού μου παππούλη να βρω έστω και λίγο ενδιαφέρον για τις φιλοδοξίες μου αλλα... τίποτα. «Για μανιταρια θα γράφουμε τώρα ρε φίλε; Και δεν παίρνουμε ένα σακουλάκι απ’το Μπαρμπα-Στάθη να μασουλάμε κιόλα κατιτίς; Γιατί, απ’όσο μας λες, τα μανιτάρια σου δε θα πρέπει καν να τρώγονται». Α, ναι, ξέχασα να σας το πω, χε, χε, να, ξέρετε, εμ, να, ανήκουν στους συμπαθητικούς εκείνους εκπροσώπους των μανιταριών που λέγονται... ε, να, Αμανίτες. Χι, χι, χι, καλέ δεν το πήρα χαμπάρι γιατί απ’τα πολλά μανιτάρια που χλαμπακιάζω έπαθα ανοσία, φαίνεται.
Αλλά τώρα τι θαρρείτε δηλαδή επειδή και μόνο το υπόλοιπο ανθρώπινο γένος ξερνάει και ψοφάει αν κατά τύχη καταπιεί καναν Αμανίτη στην καθισιά του, εγώ θα φρέναρα το όνειρό μου και θ’ ασχολιόμουνα πλέον όπως κάνει ο φίλος μου ο Μπάμπης με καγκουρό και νούφαρα; Και τότε τι διάολο κάθισα κι έγραψα τόσες σελίδες προλογο; Για πιπιλοπνίχτη με περνάτε, ρε; Αφού, δε μασάμε, ε ναι, δηλαδή, μέσα; Μασσάμε είπα; Αχ, θυμήθηκα τα Μανιτάρια - αλλά ναι, γι’αυτά δε σας έγραφα πριν λίγο; Α, καλά πάρτε μια γεύση ιστορίας.
TASTE OF HISTORY
Θυμάμαι με δέος, εκείνη τη νυχτιά - πρώτος μήνας του ‘85, μια από τις τελευταίες πρόβες των SILENT MOVES στο φριχτό υπόγειο της CVR, όπου έπαιζα το ρόλο του κοινού, ων ο μοναδικός τους (απ’ό,τι φαίνεται) θαυμαστής. Αντιλαμβάνεστε λοιπόν την ανησυχία μου όταν ο ντράμμερ (ΑΤΜΑS) κι ο ρυθμικός κιθαρίστας (ASKLIPIOS) άρχισαν μετά το τέλος της πρόβας μια συνομωτική ακατάληπτη συνεννόηση για κάποια πρόβα (εδώ τέντωμα αυτί πριμαβέρα) με τη λεξη-κλειδί MUSHROOMS. Πώς; τί; πού; "Α, μεγάλε θα πάθεις ζημιά" η αινιγματική απάντηση. Κανα μήνα αργότερα άκουσα το πρώτο DEMO από πρόβα του μυστήριου νεοσύστατου γκρουπ. Α, μα τι ειν' ετούτοι; Πρωτόλειοι, ναι, μα (γιουμ, γιουμ) νόστιμοι οι άτιμοι. Καλά, πότε φύτρωσαν; "Ε, πάνω κάτω από τότε που τα λέγαμε". Καλά και ποιοι ήταν στο κόλπο; "Ε, να, ο ΑTMAS, o ASKLIPIOS, ε, στο μπάσσο, κάτσε, ήσουνα στο Αργώ (μια θρυλική συναυλία με INTERNATIONAL COMEDY, GROVER, LOOP, EMOTIONAL PLAQUE, ΝΕΡΩΝΑ - ΚΑΙ οριακή για MUSHROOMS, βλέπε παρακάτω), τους θυμάσαι τους LOOP, ε, ο TRIPMAKER, o μπσσίστας τους, δεύτερη κιθάρα απ' τους COMEDY ο GRANDFATHER, και έχουμε τραγουδιστή, έναν, δεν τον ξέρεις, δεν έπαιζε πουθενά πριν, τον PURPLE JELLY". Για να σας δώσω, μια τυπική εικόνα της τότε σαλονικιώτικης σκηνής, δυο μέλη των MUSHROOMS (ASKLIPIOS και GRANDFATHER) έπαιζαν ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ στους INTERNATIONAL COMEDY, ενώ ο ASKLIPIOS την ίδια εποχή επαιζε ΚΑΙ σε τρίτο γκρουπ (τους SILENT ΜOVES) όπου δηλαδή έπαιζε - ταυτόχρονα με τους MUSHROOMS - και ο ATMAS, ενώ ο GRANDFATHER έπαιζε την ίδια περίοδο ΚΑΙ ΝΤΡΑΜΣ στους LIFE IN CAGE!!!
Συμπεράσματα:
1. Ήταν λοιπόν οι MUSHROOMS το πρώτο SESSION σαλονικιώτικο SUPER GROUP;
2. Τι ωραία εποχή...
3. Εμένα μου λες... ASKLIPIOS & GRANDFATHER.
Στα μέσα του ίδιου χρόνου, οι MUSHROOMS, είχαν την ευκαιρία να δείξουν επί σκηνής την πραμάτια τους, όταν κάτω από εξαιρετικά ασυνήθιστες συνθήκες που βαριέμαι να σας αναλύω, θα γινόταν στα πλαίσια εορταστικών εκδηλώσεων στις... Σέρρες ΡΟΚ ΣΥΝΑΥΛΙΑ με τους εφήμερους SCHWARZLIGHT, τους MUSHROOMS, τους FEAR CONDITION, και τους INTERNATIONAL COMEDY. Με δυο λόγια, οι MUSHROOMS, άρχισαν μουδιασμένα αλλά δυνατά για να σπηντάρουν στη μέση και να απογειωθούν στο τέλος, παίρνοντας κι εμάς μαζί... έπαιξαν και το "AND THEN THE RAIN" των TRUE WEST, το "THAT'S WHAT YOU ALWAYS SAY" των DREAM SYNDICATE και για το μεθυσμένο φινάλε (οι Σερραίοι αποκλείεται να ήπιαν μπύρα την άλλη μέρα - τουλάχιστον μέχρι να έρθουν ενισχύσεις απ’την καινούργια παραλαβή) το "SWEET JANE" των VELVET UNDERGROUND . Φοβερή νύχτα. Αλλά έμελλαν κι άλλες να φανούν.
Δεύτερη MUSHROOMS εμφάνιση στο πανηγύρι του Ρήγα το Νοέμβρη, δεύτερο γλέντι, δεύτερη απογείωση, τώρα όλοι στη Σαλονίκη μιλούσαν για τα Μανιτάρια.
Πρώτη επίσημη ηχογράφηση MUSHROOMS στην πρώτη συλλογή της LAZY DOG RECORDINGS την "GIVE BEES A CHANCE" με δυο δυναμίτες, τα "DAMNED" και το χιτ και σήμα κατατεθέν τους για πολύ καιρό "DOWNSTAIRS DROPS". Κριτικοί και κοινό βρίσκουν την καινούργια γεύση απ' το Βορρά ακαταμάχητη. Και που εισ’ ακόμα.
Τρίτη MUSHROOMS εμφάνιση στο Madd στην Αθήνα, έναυσμα για το "Θρύλο" που θα πλεκόταν στην πρωτεύουσα για τα σαλονικιώτικα εδέσματα, παρά τους ολιγάριθμους παρόντες.
Τέταρτη MUSHROOMS εμφάνιση στο πιτωμένο Up Tempo (δυο συνεχόμενες εβδομάδες), ακόμα ενα GIG απ’ αυτά που δεν ξεχνιούνται, ενώ είναι και το gig που ΚΑΘΟΡΙΖΕΙ οτι οι MUSHROOMS είναι κάτι παραπάνω απο ενα good time rock συγκρότημα. ΠΟΛΛΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ. A, ναι κι έχουν πλουτίσει το ρεπερτόριό τους. Τώρα διασκευάζουν το "HALLOWEEN" απ’ τους DREAM SYNDICATE, το "THERE SHE GOES" απ’ τους VELVET UNDERGROUND και το "CHEAP WINE" των GREEN ON RED μεταξύ άλλων.
Πέμπτη MUSHROOMS εμφάνιση SUPPORT των TV PERSONALITIES στο MADD, μια απ’ ότι ξέρω φοβερή τους εμφάνιση κι αποθέωση απ’ το Αθηναϊκό κοινό. Άντε, καιρός ήτανε.
Έκτη MUSHROOMS εμφάνιση στο ΡΟΚ τριήμερο στις Καλλόγριες, έβδομη εμφάνιση στο ΡΟΚ φεστιβάλ στο θέατρο δάσους, και όγδοη και καλύτερη κι από τις τρεις (που παρολ’ αυτά δεν ήταν οι αναμενόμενες) αυτή ως support των DREAM SYNDICATE στη Θεσσαλονίκη.
Και μετά... σιωπή. Σιωπή που κοματιάζεται καθώς ακούω από PROMOTION COPY το πρώτο επιτελούς LP των Μανιταριών, το "Α TASTE OF MUSHROOMS". Α, να που ήταν τα πουλάκια τα Μανιταράκια μου λοιπόν. Ο δίσκος ηχογραφήθηκε στο "Αγροτικό" του Ν. Παπάζογλου με το τέλος του καλοκαιριού σε λιγώτερο από μια εβδομάδα, αποτέλεσμα συνεννοήσεων από την εμφάνιση των MUSHROOMS με τους PERSONALITIES, του αφεντικού της νεοσύστατης PEGASUS Records και των παιδιών.
TASTE OF INTERVIEW
ASKLIPIOS με δέος ενώ απ’ το κασετόφωνο του αυτοκίνητου του ακούμε DO POLICEMEN SING?: "Καλά, ο τύπος είναι σκέτη παράνοια, έ; Έχεις ακούσει τους δίσκους του; Φανταστικός, κι ο τελευταίος του, το FEGΜΑΝΙΑ, ψώνιο. Ρε παιδί μου λες κι ο HITCHCOCK (ο ROBYN, όχι ο ALFRED, σημ. συντ.) δεν περπατάει στη γη. Τελείως εξωπραγματικός".
TRIPMAKER, όταν προβάρει το μπάσσο του για το session της LAZY DOG: "Άντε, να δούμε τι θα βγει κι απ’ αυτό".
PURPLE JELLY με χαμογελαστή φωνή στο τηλέφωνο: "Συμφωνώ, οι JESUS AND MARY CHAIN είναι το καλύτερο pop group του πλανήτη".
ΑΤΜΑS, στις πρώτες πρόβες: "Άντε ρε άσχετε, παίξε αυτό που πρέπει, ρε γαμώτο, αλλιώς θα σου φέρω τις μπαγκέτες στο κεφάλι, τ’ ακούς;"
ATMAS, για τους DREAM SYNDICAΤE μετά τη συναυλία: "Τι ήταν αυτά, τά ‘παιξα".
GRANDFATHER μιλώντας για την καινούργια του κιθάρα (Fender Tele): "Είναι πρόσφατο το ειδύλιο μου μ’ αυτή κι εντάξει κάπου είμαι ακόμα στα σύννεφα. Όταν την πρωτόπαιξα, ούτε που το σκέφτηκα, την καπάρωσα αμέσως. Σου δίνει σιγουριά μια δικιά σου κιθάρα πριν, ξέρεις, όλο με δανεικές, δεν είχα ησυχία, δεν μπορούσα ν’ αποδώσω ξεκούραστα".
ASKLIPIOS ερωτώμενος περί ροών και επιρροών: "Σα βασικότερη επιρροή μάλλον θα’ λεγα τους VELVET UNDERGROUND και κατόπιν τα γκρουπς της καινούργιας ανεξάρτητης Αμερικάνικης σκηνής. Αλλά επειδή όλοι ακούγαμε παλιά και την τότε δυνατή Αγγλική σκηνή δεν λέω ότι δε θα πρέπει να μας εχει επηρεάσει επίσης, ίσως περισσότερο απ’ όσο φανταζόμαστε".
ASKLIPIOS για τους TV PERSONALITIES: "Καλά μιλάμε οι PERSONALITIES, χαμένοι, μυστήριοι, αλλά ενταξει, ψώνιο παιδιά. Σε μια φάση, ο TREACY λεει στο κοινό «Έι, χτες είδαμε ρωσικό πρόγραμμα στην τηλεόραση σας. Καλά, εδώ αγαπάτε τη Ρωσία;» Που λες, ξενέρωτοι οι δικοί σου δεν κατάλαβαν και ξέρεις, φωνάζουν "γιεα, γιεα" κι έτσι, οπότε κι ο TRACY ρωτάει «Ναι; Μα είστε όλοι κομμουνιστές στην Ελλάδα;» χα, χα κι από κάτω συνεχίζουν "γιεα, γιεα", ρεζίλι. Ή τη δεύτερη μέρα αφού τελειώσαμε εμείς, πάμε πάνω και λέμε στους PERSONALITIES, κατεβείτε, εσάς περιμένουν, σας αγαπάνε πολύ. Και γυρνάει ο JOWE HEAD και μου λέει «Ναι, αλλά σήμερα εσείς μας πήρατε τα κορίτσια», χι χι άκου τι είπε".
PURPLE JELLY, ενώ μου παραδίδει ένα white label του ΤΑSΤΕ OF…: "Τώρα, τι να σου λέω, εσύ θα κρίνεις, πάντως όντως είναι αρκετά ροκ θα μπορούσες να μας χαρακτηρίσεις ροκ συγκρότημα, χα χα, το δυνατότερο ροκ γκρουπ του πλανήτη".
ASKLIPIOS, για τον ντραμερ του: "Που λες ενώ παίζαμε στο θέατρο Δάσους το καλοκαίρι, ο ATMAS χτύπησε το δάχτυλό του κι όσο πήγαινε έπαιζε δυνατότερα, και τελικά στο τέλος, το SNARE είχε πλημμυρίσει αίμα και πήγε το επόμενο γκρουπ κι έπαθε ζημιά όταν το είδε, τρελλάθηκαν "μπα ρε πούστη, δε μπορεί, μπογιά θα’ναι δεν είναι δυνατόν" χα, χα και τελικά γυρίζουν το SNARE ανάποδα για να φύγει το αίμα, ξέρεις δεν ξανάγινε να παίζει γκρουπ κι όλοι να κοιτάνε το ντράμερ, να κλέβει την παράσταση".
PURPLE JELLY, ερωτώμενος για τα φωνητικά στο LP: "Όχι, δεν περάστηκε η φωνή από μαγικά κουτιά ως επί το πλείστον και τα δεύτερα ή πολλαπλά φωνητικά (ASKLIPIOS και GRANDFATHER) κάπου "ανοίγουν" αν θες αυτούσια τα κομμάτια, γίνονται πολυδιάστατα χωρίς εφφέ του στούντιο". Και για τους στίχους: "Θα είναι τυπωμένοι στο εσώφυλλο αφού δεν καταλαβαίνεις τι τραγουδάμε, να μπεις κι εσύ στο παιχνίδι". (Μπήκα, μπήκα, σημ.συντ.)
Γιώργος, νέος ντράμερ, αναπληρωτής του ATMAS που έφυγε σε στρατιωτικές διακοπές: "Όλα θα πάνε καλά, μεγάλε, βασίζομαι στο Θεό". (Με γνωριμίες σαν κι αυτή, πως, να μην είναι αισιόδοξος κανείς για το μέλλον των MUSHROOMS;)
TRIPMAKER, γι’ αυτή τη συνέντευξη: "Άντε, να δούμε τι θα βγει κι απ’αυτό".
TASTE OF CRITIQUE
ΟΚ, τέτοιο ήχο δε βγάζει οποιαδήποτε μπάντα σήμερα, εννοώ ούτε ο ATMAS είναι τυχαίος ντράμμερ, ούτε ο TRIPMAKER έχει μπασιστικό ανάλογο στον ελλαδικό χώρο, η φωνή του PURPLE JELLY και τα backing vocals των δυο κιθαριστών, δίνουν ξεχωριστό στυλ, όσο για τις κιθάρες αν και δεν είναι καθόλου υπερτονισμένες δρουν τόσο υπονομευτικά που τις νιώθεις να σ'εκφυλίζουν... όταν βέβαια δεν ακούγονται σαν ασθενοφόρα, για να χρησιμοποιήσω ένα αλάθητο απόφθεγμα του Παπάζογλου κατά την ηχογράφηση. Τι να πω, από την άλλη για τα τραγούδια τους, ούτε ενα μέτριο, ούτε ένα αδιάφορο, ούτε ενα άχρηστο: απρόβλεπτα, γοητευτικά, φιδίσια majore σπηνταριστά και στυλιστικά, κομμάτια που έχουν αυτό που ψάχνουν κι εγώ δεν ξέρω πόσα γκρουπ ανά τον πλανήτη μας να βρουν.
To "TASTE OF THE MUSHROOMS" είναι τελικά ένα απ’ τα καλύτερα δείγματα της πορείας του συγχρόνου ροκ, μιας πορείας που προέρχεται μεν απ’ το χτες αλλά έχει στραμμένο το βέλος της "STRAIGHT AHEAD".
Αλλά γραφτό μας είναι να μείνουμε με την όρεξη και να μη ξαναδοκιμάσουμε Μανιτάρια φυτρωμένα στην πορεία αυτή στο μέλλον γιατί... τα Μανιτάρια είχαν τη μεγάλη ατυχία να φυτρώσουν στην Ελλάδα, χώρα όπου εκτός της φαιδράς πορτοκαλέας, ευδοκιμούν και ζιζάνια που κάνουν ό,τι μπορούν για να πνίξουν ό,τι καλό φυτρώνει δίπλα τους και τους κόβει τον αέρα.
Και το κακό είναι οτι αυτά τα ανωφελή φυτά ευδοκιμούν σε ηγετικές θέσεις (συνήθως, αλλά υπάρχουν και εκπρόσωποι της καινούργιας σοδειάς που βρίσκονται πιο χαμηλά προς το παρόν) των κατεστημένων γηριατρικών και αρτηριοσκληρωτικών μέσων πληροφόρησης (αναφερόμαστε φυσικά σε ραδιόφωνο και το κυριότερο μουσικά έντυπα, κι όπως καταλαβαίνετε η δυνατότητα που τους δίνεται να επηρεάσουν την... λοιπή σπορά στο περιβόλι ξευτιλίζεται τόσo πολύ ένεκα του πνευματικού τους κρετινισμού και της εγωπάθειάς τους που κάθε νύχτα στην βραδινή μου προσευχή παρακαλώ το Θεούλη να βρέξει DDT να ξεραθούν να ησυχάσουμε. (Και τα μανιτάρια; Εκδ.) Α, στο καλό, με σύγχυσαν πάλι. Που ήμασταν: Α, ναι, μιλούσα για το TASTE OF…, ένα αξιολάτρευτο LP. Av δεν το έχετε ακούσει ακόμα, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί διαβάζετε τούτες τις γραμμές. Πεταχτείτε αμέσως μέχρι το δισκάδικο της γειτονιάς σας κι ακούστε το. Κι όταν με το καλό γυρίσετε (με το δίσκο παραμάσχαλα) συνεχίζετε την ανάγνωση. Μόνο που από δω και πέρα λέω να μην προσθέσω τιποτ’ άλλο αφήνοντάς σας έτσι να βάλετε το δίσκο στο πικ-απ και να γευτείτε αυτά τα υπέροχα Μανιτάρια (διαρρηγνύεις τα ιμάτιά σου γι’ αυτό το γκρουπ ή μου φαίνεται; Εκδ.) ακόμα μια φορά. Σλουρπ, μεταξύ μας κι εγώ τώρα αυτό ετοιμάζομαι να κάνω.
Rollin Under Τεύχος 4, Φεβρουάριος 1987
UP TEMPO, 30/3/1986
ΓΑΜΩ ΤΟ ΚΕΡΑΤΟ ΜΟΥ ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΜΗΝ ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΤΕΤΟΙΑ ΜΟΥΣΙΚΗ;
Δυο πολύ καλές συναυλίες σε δυο μέρες είναι σίγουρα φαινόμενο σπάνιο για τη Θεσσαλονίκη. Η εμφάνιση των MUSHROOMS άρχισε με αρκετή καθυστέρηση που οφειλόταν στην απουσία ντραμς απο το χώρο της συναυλίας πράγμα που δημιούργησε τον σχετικό εκνευρισμό στο group και στο κοινό.
Η συναυλία των MUSHROOMS έδειξε τα πλεονεκτήματα της πενταμελούς σύνθεσης κι απ’την άλλη την ακαταλληλότητα της σκηνής του Up Tempo (2Χ2) να φιλοξενήσει μια τέτοια.
Οι MUSHROOMS είναι πάνω απ’ όλα κιθαριστικό group. Ένας ρυθμικός κιθαρίστας κι ένας σολίστας, και οι δυο μέλη του θρυλικού πια group της Θεσσαλονίκης INTERNATIONAL COMEDY, φροντίζουν γι’ αυτό. Χωρίς να θέλω να υποτιμήσω τη ρυθμική βάση από δυο μουσικούς που επίσης είχαν προϋπηρεσία σε άλλα διαλυμένα τώρα πια σχήματα. Για τους MUSHROOMS ισχύουν επίσης πολλά απ’ αυτά που έγραψα προηγουμένως, για τους NOISE PROMOTION COMPANY.
Αυτό που σκέφτεσαι ακούγοντας το πρώτο κιόλας κομμάτι τους, είναι ότι έχεις να κάνεις εδώ με ταλαντούχους σύνθετες. Κομmάτια που ακούγοντάς τα σου δίνουν την εντύπωση ότι έχουν προβαριστεί εκατοντάδες φορές. Κομμάτια που κερδίζουν όσο περισσότερo τ’ ακούς, αν κρίνω απ’ τη δική μου σχέση μαζί τους.
"Και ποιές ήταν οι διασκευές" ρώτησε κάποιος δίπλα μου, όταν ο τραγουδιστής είπε κάτι σχετικό. Προσπάθησα να σκεφτώ σαν απλώς ακροατής, κι οχι σαν θαυμαστής τους που είμαι, όσο πιο αντικειμενικά μπορούσα και κατέληξα στο συμπέρασμα ότι τα δικά τους κομμάτια είναι ισάξια των διασκευών που παίξαν. Και για να μη νομίσετε ότι παίξαν τυχαία κομmάτια-διασκευές, σας δίνω τους τίτλους: Cheap Wine / Halloween / Drop Out / There She Goes / Wating For The Man.
Ο ήχος καθαρά αμερικάνικος (εννοώ Velvets) απ’ την φωνή και τα δεύτερα φωνητικά μέχρι τον τρόπο δόμησης των τραγουδιών.
Αν οι MUSHROOMS ζούσαν στο L.A. θα ετοίμαζαν τώρα τον δεύτερο δίσκο τους αλλά εδώ ΓΑΜΩ ΤΟ ΚΕΡΑΤΟ ΜΟΥ ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΜΗΝ ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΤΕΤΟΙΑ ΜΟΥΣΙΚΗ!
THE RAIN. Αν θα μπορούσε να έχει θέση κάπου αλλού, θα ήταν σ’ ένα LP των DREAM SYNDICATE...
IN THE HEAT OF THE NIGHT. Πιο γρήγορο απ’ το προηγούμενο μ’ ένα τριτοκοσμικό σόλο κιθάρας κι ένα πολύ καλό ρεφρ;eν - το πρώτο μιας σειράς τέτοιων...
IN THE YARD OF MY ΗΕΑD. Κλασικό Mushroom κομmάτι, κι ένα απ’ τα τρία καλύτερα τους...
DOWNSTAIRS DROPS. Μ’ ένα σχήμα απλό και πανέμορφο, που θα μ’ ακολουθάει πάντα, σε σπινταριστή εκτέλεση...
DAMN. Η απογείωση. Slide και μπάσο βγάζουν φωτιές...
SWINGING. Το ιδανικό single-τραγούδι. Ρευστό και γρήγορο...
DEVIATION. Κομψοτεχνημάτων συνέχεια...
REPLICANT. Ένα τραγούδι για τα δικαιώματα των ψυχασθενών. Τα σχόλια περιττεύουν...
CHILD OF THE TIDE. Το παιδί της παλίρροιας. Μια πάνω μια κάτω. Φοβερό σα σύλληψη.
Στο τέλος, ο κόσμος κράτησε το group στη σκηνή για τρία ανκόρ (φαινόμενο μοναδικό για συναυλία Ελληνικού group) πράγμα που με βεβαίωσε πως δεν ήμουν ο μόνος ευχαριστημένος εκεί μέσα.
ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΕΓΡΑΨΕ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΤΟΥ ΚΑΙ Ο Δ. ΠΑΘΙΑΚΗΣ...
Παρόλα που στην αρχή όλα έδειχναν ότι δε θα γινόταν αυτή η συναυλία, λόγω έλλειψης ντραμς και γενικώς ασυνεννοησίας του γκρουπ με το μαγαζάτορα, τελικά άρχισε γύρω στις 10:00. Ο λόγος για τους MUSHROOMS, οι οποίοι μας επιφύλαξαν κάτι το ξεχωριστό για κείνη τη βραδιά.
Apχίσαvε με δικά τους κομμάτια, που δυστυχώς δε θυμάμαι τους τίτλους. Ενδιάμεσα παίξανε το Cheap Wine των GREEN ON RED και το Halloween των DREAM SYNDICATE. Η ώρα πίεζε, γιατί ο μαγαζάτορας παραπονιόταν ότι μετά τις 11:00 υπήρχε πρόβλημα με την πολυκατοικία, από την άλλη όμως το κέφι ανέβαινε ηδη απο τα πρώτα κομμάτια,Τελευταία, δικά τους κοματια ήταν τα γνωστά Damned και Downstairs Drops, ενώ ιδιαίτερη αίσθηση μου έκανε και το Deviation που το άκουγα για πρώτη φορά. Έκλεισαν με τρία κομμάτια των VELVETS και κάτω από την πίεση του κόσμου να συνεχίσουν και του μαγαζάτορα να σταματήσουν...
Λοιπόν, έχουμε και λέμε, μπορεί να μοιάζουν με κάποιο αμερικανικό γκρουπ, μπορεί να φαίνονται, ίσως και έντονα, ίσως και όχι, οι επιρροές τους (βλ. τις διασκευές που παίξανε) μπορεί να θυμίζανε χίλια-δυο πράγματα, αλλά εκείνη η βραδιά πήρε διαφορετική διάσταση κάτω από τον ήχο τους. Η κιθάρα του Ασκληπιού, η ιδιαιτερότητα της φωνής του Γιώργου, το σωστό, και γεμάτο παίξιμο του Κώστα στο μπάσο και τα λιτά αλλά αρκετά γεμίσματα από το Γιώργο και τον Άτμα στη δεύτερη κιθάρα και ντραμς αντίστοιχα, μας δώσανε φωτιά εκείνη τη νύχτα και όταν βγήκαμε έξω στο δρόμο είπαμε, ότι "σήμερα κάτι συνεβηκε πραγματικά". Και τα κομμάτια τους είναι από κείνα που όταν θα τ’ακούσεις πολλές φορές, θα τ’ αγαπήσεις και θα τα τραγουδάς στο δρόμο, κάτι που συνέβηκε και σε μένα με τα δυο τους κομμάτια στην κασέτα GIVE BEES A CHANCE.
Δεν έχω τίποτε άλλο να γράψω, έκτος απ’ το οτι οι MUSHROOMS είναι ότι καλύτερο έχω ακούσει τώρα τελευταία. Και κλείνω με κάτι που είπε ο Γιώργος όταν τελειώσανε: Άμα τους βρείτε πουθενά, φάτε τους!
Rollin Under Τεύχος 2, Απρίλιος 1986
(Ευχαριστούμε τον Μπάμπη Αργυρίου για την άδεια να αναδημοσιεύσουμε κείμενα του εξαίρετου Rollin Under)
Θανάσης Ζελιαναίος
Γεννήθηκα το 1973 και μέχρι τώρα παραμένω αθεράπευτα ερασιτέχνης σε όλα εκείνα τα πράγματα που κάνουν τη ζωή να έχει νόημα. Κινούμενος ανάμεσα στη μουσική και το σινεμά έχω το παράξενο χούι να βαριέμαι εύκολα, να αλλάζω ενδιαφέροντα αλλά πάντα να παραμένω εραστής των δυο παραπάνω τρόπων έκφρασης σε όλες τις μορφές της. Που και που γράφω και καμιά αράδα για όλα αυτά.
Θανάσης Ζελιαναίος
Γεννήθηκα το 1973 και μέχρι τώρα παραμένω αθεράπευτα ερασιτέχνης σε όλα εκείνα τα πράγματα που κάνουν τη ζωή να έχει νόημα. Κινούμενος ανάμεσα στη μουσική και το σινεμά έχω το παράξενο χούι να βαριέμαι εύκολα, να αλλάζω ενδιαφέροντα αλλά πάντα να παραμένω εραστής των δυο παραπάνω τρόπων έκφρασης σε όλες τις μορφές της. Που και που γράφω και καμιά αράδα για όλα αυτά.
Θανάσης Ζελιαναίος
Γεννήθηκα το 1973 και μέχρι τώρα παραμένω αθεράπευτα ερασιτέχνης σε όλα εκείνα τα πράγματα που κάνουν τη ζωή να έχει νόημα. Κινούμενος ανάμεσα στη μουσική και το σινεμά έχω το παράξενο χούι να βαριέμαι εύκολα, να αλλάζω ενδιαφέροντα αλλά πάντα να παραμένω εραστής των δυο παραπάνω τρόπων έκφρασης σε όλες τις μορφές της. Που και που γράφω και καμιά αράδα για όλα αυτά.
