Γράφει ο ΑΡΗΣ ΠΑΠΑΖΑΧΑΡΟΥΔΑΚΗΣ

Ο άλλος πυροβολεί τον Ρομά (κατά δήλωση ήθελε πολύ καιρό "να φάει έναν από δαύτους") εις διπλούν, και εγκαταλείπει το πτώμα του απόμερα, για μια κότα που επιχείρησε ο δεύτερος να κλέψει για να φάει αυτός και τα έξι παιδιά του.

Αρκετός κόσμος έτρεξε να εκλογικεύσει ή και να χειροκροτήσει το φονικό σε μια αισχρή προσπάθεια να δικαιολογήσει το εμπόρευμα και την ιδιοκτησία ως κυρίαρχα της ανθρώπινης ζωής, ακόμη και αν το ερώτημα που τίθεται στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι "μια κότα που μάλλον και ο ίδιος προόριζε για σφαγή ή σφαίρες σε έναν άνθρωπο πατέρα έξι παιδιών;"

Χωρίς αυτό να εκθειάζει την κλοπή φτωχού σε φτωχό και αρνούμενος να βάλω στο παιχνίδι τις ιδεολογικές συντεταγμένες του δολοφόνου ο οποίος δίχως αμφιβολία είναι φασίστας που αξίζει ασβέστωμα και Πηγάδα, στις οικονομικές κρίσεις και γενικότερα σε περιθωριοποιημένες και φτωχοποιημένες κοινωνικές ομάδες είναι ένα απολύτως λογικό φαινόμενο να υπάρχει.

Φαινόμενο δίχως εθνική, φυλετική ή θρησκευτική αφετηρία - δεν κλέβουν μόνο η Ρομά, πως το λένε - παρά μόνο οικονομική και ταξική αφετηρία. Και υπάρχουν δύο είδη κλοπών:

Το πρώτο είναι εκείνο των πλουσίων σε φτωχούς, που λέγεται καπιταλισμός είναι το κυρίαρχο κοινωνικοοικονομικό σύστημα παγκοσμίως, ανάγεται στην πιο κανονικοποιημένη και μαζική μορφή ληστείας από την οποία πηγάζουν αν όχι όλα, τα περισσότερα δεινά της ανθρωπότητας εν συνόλω. Απο τους θανάτους των ντελιβεράδων μέχρι την γενοκτονία της Παλαιστίνης ή της Υεμένης. Το οποίο χαίρει της μικρότερης προσοχής.

Και η δεύτερη εκείνη της κλοπής φτωχού σε φτωχό ή φτωχού από φτωχό, που θα έλεγε κανείς πως είναι ανώριμο παιδί της πρώτης, και αν ήθελε κάποιος να καταδικάσει την δεύτερη θα έπρεπε αναγκαστικά να καταδικάσει την πρώτη. Αλλά μιας και για έναν παράδοξο λόγο η κατακραυγή επικεντρώνεται στη δεύτερη, ας καταπιαστούμε με αυτήν, καυτηριάζοντας την πρώτη.

Πάμε λοιπόν..

Η κλοπή φτωχού από φτωχό είναι φαινόμενο που παραβαίνει τους νόμους της ταξικής αλληλεγγύης μεν αλλά δεν γίνεται να τρέφουμε αυταπάτες πως θα εμφορούνταν όλοι από το πνεύμα της ταξικής πάλης και του επαναστατικού γαλλικού ιλεγκαλισμού και ξαφνικά θα απαλλοτρίωναν την δυσάλωτη μεγάλη ιδιοκτησία έναντι της μικρής που συνιστά εύκολη και γρήγορη λύση για να ταΐσει κάνεις τα παιδιά του. Βλέπετε, μέχρι και οι πιθανότητες να είσαι ο αποδέκτης έχουν ταξική χροιά.

Το παράδειγμα των φτωχών Ελλήνων μεταναστών της Αμερικής στις αρχές του 20ου αιώνα, οι οποίοι ήτο πρώτοι στις μικροκλοπές σε 32 πόλεις, έρχεται να επιρρώσει αυτό το συμπέρασμα και οι δολοφονίες των φτωχών Ελλήνων από Αμερικάνους, και όχι μόνο, μικροαστούς ήταν μάλλον η πιο συνήθης αντιμετώπιση του φαινομένου, με την αμερικάνικη κοινωνία να έχει βρει στους φτωχούς μετανάστες πάσας εθνικότητας τον αποδιοπομπαίο τράγο της και την αμερικάνικη αστική δικαιοσύνη της εποχής να αθωώνει τους δεύτερους που αν λάχει έστηναν και ένα πογκρόμ.

Αν όπου "αμερικάνικη" βάλει κανείς "ελληνική" βρίσκει το ίδιο σταθερό και ακλόνητο μέσα στα χρόνια μοτίβο κοινωνικού αυτοματισμού που βοηθά τον καπιταλισμό να αναπαράγεται απορροφώντας τους κραδασμούς (φτώχεια, έγκλημα κλπ κλπ) που ο ίδιος γεννά.

Επιστρέφοντας στον 21ο αιώνα..

Ο εγκληματίας με χαρτοφύλακα Κούγιας, πιάνει πόστο και με ατράνταχτα νομικά επιχειρήματα όπως το "οι γύφτοι είναι εγκληματική οργάνωση", το "δε πηγαίνουν στρατιώτες" και το πάλαι ποτέ αξέχαστο "η σφαίρα εξοστρακίστηκε" που στιγμάτισε μια ολόκληρη γενιά γεννώντας συνειδήσεις που αμφισβήτησαν το βορβορώδες κατεστημένο (μεταξύ τους και εγώ), πείθει την ελληνική αστική δικαιοσύνη που φημίζεται - όντας αστική - για την διαχρονική παραγωγή αδικίας ότι ο φονιάς είναι αθώος και ο αθώος ένοχος με αποτέλεσμα η τελευταία να αφήσει τον δολοφόνο ελεύθερο σε κατ'οίκον περιορισμό όπως ακριβώς τους δολοφόνους του Παύλου και του Ζάκ.

Αξίζει μια ιδιαίτερη μνεία, τόσο στον Κούγια όσο και στην αστική δικαιοσύνη που αν έπρεπε να καταδικάσει τον δολοφόνο θα έπρεπε πρώτα να καταδικάσει τον εαυτό της και από αυτή τη σκοπιά δεν θα έπρεπε να εκπλήσσει κανέναν με την αλληλέγγυα στάση της. Αλλά μερικές φορές τα λόγια είναι περιττά, οι συσσωρευθείσες καταστάσεις αχώνευτες και ο χρόνος λειψός..

Η αστική δικαιοσύνη χθες έκανε το καθήκον της, υπερασπίστηκε τον φυσικό εαυτό της και κανέναν άλλο, υπερασπίστηκε την υπέροχη της ιδιοκτησίας που την κατευθύνει έναντι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην ελευθερία, την βιωσιμότητα, την κοινωνική και οικονομική ισότητα που κατασκευάστηκε για να στερεί.

Όσο σκληρή και αν είναι αυτή η παραδοχή, όσες θυσίες και κόπους αν απαιτεί αυτό, η δικαιοσύνη δεν παράγεται στα δικαστικά έδρανα, παράγεται από τους ανθρώπους οι οποίοι την στερούνται. Τους ανθρώπους που νιώθουν την αδικία σε κάθε τους κίνηση, από το πρωινό ξύπνημα, την κίνηση και την βενζίνη που τους βγάζει τσίμα τσίμα μέχρι τη δουλειά και πίσω (ποτέ για ένα ολιγοήμερο ταξίδι στην έκπαγλη ομορφιά του κόσμου), την ανιαρή καθημερινότητα της μισθωτής εργασίας υπό τις παραινέσεις του αφεντικού να χαμογελάνε, μέχρι το κύκνειο άσμα μιας ζωής που δεν τους ανήκε.

Τους ανθρώπους που πολλές φορές την κοιτάνε κατάματα και φτύνουν μανιφέστα για την ελευθερία από την θέση του κατηγορούμενου, ανθρώπους με τους οποίους δεν διαπραγματεύεται και τους καταδικάζει χωρίς ηθικούς δισταγμούς σε φυλακίσεις επί φυλακίσεων στα κάτεργα της δημοκρατίας , ανθρώπους οι οποίοι απλώς τόλμησαν να είναι άνθρωποι και όχι οικονομικές μονάδες σε κρατικούς προϋπολογισμούς. Που βοήθησαν ένα προσφυγάκι να επανενωθεί με τους γονείς του στην Ισπανία ή αρνήθηκαν την παρουσία των ναζιστών στις γειτονιές τους στον Υμηττό και τη Νίκαια, ανθρώπους οι οποίοι τόλμησαν να απλώσουν χέρι σε ένα ψωμί στον Ιράν ή να αμφισβητήσουν την χρησιμότητα της εξουσίας του κράτους και του κεφαλαίου στις ζωές τους εδώ ή στη Γαλλία των κίτρινων γιλέκων, στην τελική δεν έχει σημασία.

Οι άλλοι απλώς υπερασπίζουν το συμφέρον τους, είναι οργανωμένοι, είναι αλληλέγγυοι μεταξύ τους, έχουν αστυνομίες, έχουν δικαστικά σώματα και τάγματα εφόδου.

Γιουγκοσλάβοι Ρομά οδηγούνται στο εκτελεστικό απόσπασμα από συνεργάτες των Ναζί

Εμείς όμως είμαστε εδώ, γονατισμένοι, περιορισμένοι, δολοφονημένοι, γενοκτονημένοι εξαθλιωμένοι αλλά έχουμε ανάσες και είμαστε πολλοί. Έχουμε διάφορες εθνικότητες, έχουμε πολιτισμούς, έχουμε γνώσεις, έχουμε την αλληλεγγύη, έχουμε το δρόμο, έχουμε ο ένας τον άλλο, κυοφορούμε έναν νέο κόσμο στις καρδιές μας και πρέπει να κάνουμε το δικό μας.

Να ξεπεράσουμε τους διαχωρισμούς μας, οπαδικούς, φυλετικούς, έμφυλους, θρησκευτικούς ή εθνικούς και να επιδιώξουμε τον αναγκαίο και επιβεβλημένο διχασμό με τόλμη και αξιοπρέπεια, όλοι μαζί στην κοινή μας καταπίεση να στραφούμε στους από πάνω και στα σκυλιά τους, να οργανωθούμε σε γειτονιές, συνελεύσεις ή χώρους δουλειάς και να αυτοκαταστρέψουμε τις ταυτότητες μας.

Και όταν θα γίνει αυτό κάτι Κούγιες, κάτι φασίστες που είχαν χούγια να σκοτώσουν "ξένους" και βρήκαν το πρόσχημα σε μια κότα, κάτι δικαιοσύνες που φυλακίζουν καθαρίστριες για μια ημερομηνία και αθωώνουν βιαστές επειδή το κόμμα τους είχε αντίκρυσμα στην κλίκα τους, θα κλειστούν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας μαζί με όλα τα συμπαρομαρτούντα απόσκατα...

Και η μόνη τιμή που θα υπάρχει για να συγκριθεί με την ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια θα είναι ένα γαμημένο μηδενικό!