Οι ANFO, οι Dead Sidewalkers, οι Gramm Eleven και οι Dismissers, Τέσσερις (σχετικά) νέες μπάντες με τεράστια ιστορία (Αδιέξοδο, Deus Ex Machina, Stress, Panx Romana, Rockin’ Bones - ουκ έστιν αριθμός) απαντούν στο Merlin's γιατί επιμένουν punk και ποιο είναι το νόημα να παίζουν punk σήμερα...

Χάρης (Dead Sidewalkers)

Παίζουμε punk γιατί γουστάρουμε! Η απόκρισή μας είναι αυθόρμητη, πηγάζει από την ψύχη, το μυαλό μας. Αυτό που παίζουμε μας κάνει να σκεπτόμαστε, να ζούμε, να νιώθουμε, να αντιστεκόμαστε μέσα από την μουσική σε οτιδήποτε είναι ενάντια στην ελεύθερη σκέψη, στην ισότητα, στην ελευθερία, σε ότι είναι ενάντια στον σεβασμό προς τον άνθρωπο. Αν ρωτάτε να αναφέρω ένα παράδειγμα, θα έλεγα ότι παίζουμε ακόμα punk, για τα παΐδια και τις μάνες που δεν κατάφεραν να περάσουν ζωντανοί στην απέναντι ακτή… Έτσι μάθαμε εκεί κάπου στην εφηβεία μας, μ’ αυτό τον τρόπο μπολιαστήκαμε από τις προηγούμενες γενιές, έτσι αποφασίσαμε να πορευτούμε μέχρι και σήμερα. Ζήσαμε τον παλμό της ζωής και της μουσικής στο δρόμο και στα υπόγεια της Αθήνας. Σίγουρα από τα δεκαέξι μας μέχρι τώρα στα σαρανταφεύγα μας έχουν αλλάξει κάποια πράγματα, ίσως το ύφος και η έκφραση μέσα από τις νότες να μαλάκωσε για κάποιους από εμάς, όμως δεν πάψαμε πότε όπως τότε έτσι και σήμερα να εκφραζόμαστε μέσα από την μουσική και το punk και να προσπαθούμε να βγάλουμε προς τα έξω αυτά που νιώθουμε, αυτά που μας δημιουργούν την ανάγκη να αντιστεκόμαστε απέναντι σε ότι προάγει την αδικία, την καταπίεση, όπως δεν πάψαμε να ερωτευόμαστε, να νιώθουμε όμορφα πράγματα, να βλέπουμε ότι υπάρχει ελπίδα, ένα φως στην άλλη άκρη, αγάπη, δεν πάψαμε να παίρνουμε δύναμη από τα μάτια των παιδιών… Για εμάς όπως ευτυχώς και για κάποιους άλλους το punk δεν έχει να κάνει με ρούχα και συγκεκριμένη συμπεριφορά, ούτε με επιβεβλημένη ποζεράδικη βία, έχει να κάνει με τις ψυχές μας και τον τρόπο ζωής που επιλέξαμε.
Το νόημα του να παίζει κανείς punk στις μέρες μας είναι το ίδιο όπως τότε την δεκαετία του ΄70 και του ΄80 και κάθε εποχής μέχρι σήμερα. Όπως η γη δεν έπαψε στιγμή να γυρίζει, έτσι λοιπόν αυτό το νόημα δεν απόψε να υπάρχει και να πηγάζει μέσα από τους νέους που αμφισβητούν, μέσα από τους ανθρώπους που δεν έπαψαν πότε να αναζητούν το δρόμο για να εκφράσουν την χαρά και την λύπη τους, την οργή και τους φόβους τους, που δεν έπαψαν πότε να παλεύουν, να διατηρούν την προσδοκία για κάτι καλύτερο. Όπως δεν έπαψαν να νιώθουν την καρδιά τους να χορεύει από επιθυμία και από έρωτα… Γιατί το νόημα του punk όπως των blues και του ρεμπέτικου είναι αναπόσπαστο κομμάτι του νοήματος της ιδίας της ζωής…

ΝίκοςΤσουλούφης & Δημήτρης Βάσσης (The Dismissres)

Φωτο: Τηλέμαχος Παπαδόπουλος

Για να απαντήσουμε σε μια τέτοια ερώτηση νομίζω ότι πρέπει να πάρουμε τα πράγματα ανάποδα και να ξεκινήσουμε από κει που άρχισαν όλα. Αν θεωρήσουμε γενέθλια το 1977, άσχετα αν η κύηση του εμβρύου που λέγεται πανκ διήρκησε χρόνια, πρέπει να δούμε τις συνθήκες που γεννήθηκε. Κοινωνίες αλλοτριωμένων ανθρώπων και ζωών λόγω της μαζικής παραγωγής και υψηλής αποδοτικότητας . Δε χρειάζεται να έχεις φοιτήσει στο ΚΚΕ για να καταλάβει ότι ένας τέτοιος κόσμος λειτουργεί καθαρά ατομιστικά. Κι εκεί ξαφνικά κάποιοι άρχισαν να εκφράζονται μουσικά με μελωδίες και στίχους που κατέγραψαν την καθημερινότητα άμεσα κι όχι αφηρημένα και ίσως με τρόπους που ο ασθενής (βλέπε συντηρητική κοινωνία ) δε μπορούσε να δεχτεί με αποτέλεσμα να σοκαριστεί. Και με τέτοιο τρόπο που θα μπορούσε να το κάνει ο καθένας. Λόγω της αμεσότητας και της απλότητας της μουσικής και των στίχων κάποιοι κατάλαβαν τι τους συμβαίνει. Και ήταν αρκετοί. Και ήρθαν σε επαφή. Και ήταν τόσο εύκολο γιατί κανείς δεν έκανε τέχνη με το διαδεδομένο όρο της τέχνης. Και έπιασαν όργανα και είπαν στους όμοιούς τους τις δικές τους ανησυχίες. Και η αρχή ήταν μια μικρή νίκη απέναντι στην ατομικότητα.
Το πανκ σόκαρε όχι γιατί οι τότε μπάντες έπαιξαν κάτι διαφορετικό μουσικά απλά το έκαναν πιο απλά και όχι πολύπλοκα και βιρτουόζικα σαν τις μπάντες που έπαιζαν εκείνη την εποχή. Άλλωστε το πανκ στην αρχή δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ένα σοκ. Καταγραφή του τι συνέβαινε γύρω τους. Τραγούδια σαν τα “I don’t care” (RAMONES), το πανκ anthem “I am an antichrist …. Don’t know what I want but I know how to get it” (SEX PISTOLS) και σαν το “Carrier Opportunities” (THE CLASH) ήταν απλά δηλώσεις ότι δε γουστάρουμε αυτό που μας παραδίδεται και θέλετε να διαιωνίσουμε. Και στην αρχή καμία λύση. Αυτά ήρθαν έπειτα από τη δεύτερη γενιά που προχώρησε πιο πολιτικοποιημένα.
Γιατί πανκ κι αν έχει νόημα να παίζεις πανκ τις μέρες μας ?
Ποτέ δεν είπαμε πάμε να παίξουμε πανκ... ποτέ δεν είπε κανείς θα παίξω πανκ τότε. Εμείς απλά βρεθήκαμε σαν μια παρέα και παίξαμε ό,τι μας βγήκε και ό,τι ξέρουμε...
Το νόημα του να παίζει κάποιος πανκ σήμερα δεν το γνωρίζουμε., εμείς πάντως ανήκουμε σε μια κατηγορία ανθρώπων που οι μουσικές με τις οποίες μεγαλώσαμε έδωσαν νόημα στις ζωές μας και μας διαμόρφωσαν ως προσωπικότητες.
Η απάντηση είναι για όλα τα παραπάνω. Γιατί τίποτα δεν έχει αλλάξει. Ο καπιταλισμός κι ο ατομικισμός καλπάζει κι εμείς θέλουμε τη δική μας υποκουλτούρα. Ο ήχος δεν ηχεί πια πρωτότυπος, άλλωστε δε μπορούμε να μιλάμε πια για παρθενογένεση. Απλά λέμε :
ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΝΑ ΣΟΚΑΡΟΥΜΕ ΑΠΛΑ.
ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΝΑ ΜΟΙΡΑΣΤΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ.
ΚΑΤΟΡΘΩΜΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΜΑΣ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΝΟΗΜΑ, ΕΛΠΙΔΑ, ΕΜΠΝΕΥΣΗ ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΟΥΣ ΓΥΡΩ ΜΑΣ.

ANFO

Φωτο: Τηλέμαχος Παπαδόπουλος

To punk, πέρα από μουσική φόρμα και από προσωπικός εκφραστικός δρόμος, είναι μια συγκεκριμένη στάση ζωής απέναντι σε κοινωνικά θέματα, όπως η διαφορετικότητα, η ελευθερία, η ισότητα, η πάλη των τάξεων, τα ανθρώπινα δικαιώματα, η σεξουαλική ταυτότητα, η ειρήνη και μια κριτική και η δράση απέναντι σε κάθε εξουσία, αρχή και θρησκεία. Υπό αυτή την έννοια το punk, ως στάση ζωής, έχει γεννηθεί πολλές χιλιάδες χρόνια πριν περιγραφεί «επισήμως» και «τυποποιηθεί», ως μια ποπ υποκουλτούρα-παρακλάδι του rock’n roll, ή ως ένα «ρεύμα τέχνης». Η φιλοσοφία του punk έχει γεννηθεί από τότε που υπάρχουν όλα αυτά τα ζητήματα.
Το punk, ως κίνημα τέχνης (αν και η λέξη τέχνη παίρνει πολλές ερμηνείες και πολύ νερό και αίμα στο κρασί της) είναι απλά η πυρηνικοποίηση χιλιάδων ετών εξέλιξης ρευμάτων αμφισβήτησης και διεκδίκησης της ελευθερίας, σε έναν πολύ ουσιαστικό, άμεσο, ειλικρινή, απλό και κατανοητό, «λαϊκό» κώδικα επικοινωνίας.
Αν μπορούσαμε να μηδενίσουμε κάθε αιτία που το έχει γεννήσει θα έπαυε αυτόματα να έχει νόημα η ύπαρξη του. Στις σκοτεινές εποχές που διανύουμε όμως τα αίτια τα οποία είχαν κάνει το punk επίκαιρο και χρήσιμο όταν γεννήθηκε, στις αρχές του 1970 ως κίνημα, παραμένουν και είναι πιο σκοτεινά και πιο βάρβαρα.
Παίζουμε punk γιατί είναι ανάγκη μας να εκφραζόμαστε ελεύθερα και καταιγιστικά απέναντι στο ζόφο της «κρατούσας» ποπ κουλτούρας, η οποία σήμερα είναι ένα από τα ισχυρότερα εργαλεία ποδηγέτησης των ανθρώπων.
Παίζουμε punk από την ανάγκη που νιώθουμε για επικοινωνία με ανθρώπους που «δεν νιώθουν καλά» με ότι συμβαίνει γύρω τους και νιώθουν την ίδια ανάγκη να εξεγερθούν ενάντια στην πειθήνια μιζέρια. Έστω με λίγους. Οι λίγοι μπορούν πάντα να γίνουν πολλοί. Ο κανένας δεν θα γίνει τίποτα. Δεν είναι ουτοπία, είναι ρεαλισμός.

Gramm Εleven

Γιατί παίζουμε punk;... Μ’ όποιον δάσκαλο καθίσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις λέει το ρητό. Η γέννηση του punk μας πέτυχε στην "επικίνδυνη" εφηβεία και ήταν η σπίθα που έβαλε φωτιά στην ψυχή μας. Ήταν η πρώτη βίαιη μουσική κραυγή αντίδρασης ενάντια στην κοινωνική ανισότητα και σαπίλα, ένα οργισμένο μήνυμα κατά των αρχών της αδικίας και της καταπίεσης, μια διαμαρτυρία ενάντια στην υποκρισία και την σιωπηρή αποχαύνωση, μία άρνηση να γίνεις μέλος σε ένα βρώμικα στημένο παιχνίδι. Ένας καινούργιος ήχος, προκλητικός και απαλλαγμένος από τα στερεότυπα της εποχής, καλούσε με τσαμπουκά τα βολεμένα αυτιά μας. Και είχε τέτοιο στίχο και τόση δύναμη που γρήγορα ξεσήκωσε και την συνείδηση μας. Με ιστορικές μπαντάρες να κυκλοφορούν τότε ύμνους αξεπέραστους ως σήμερα και να τροφοδοτούν διαρκώς με νέα καύσιμα το αίμα μας που έβραζε ασταμάτητα, το πάρτι είχε ξεκινήσει για τα καλά. Τώρα πια ξέραμε τι θέλουμε να κάνουμε. Δεν χρειάστηκαν και πολλά λόγια για να μαζευτούμε όλοι σε ένα υπόγειο και να στήσουμε την δική μας μουσική συνωμοσία.

Ποιο το νόημα να παίζουμε punk στις μέρες μας;... 40 χρόνια μετά δεν έχουν αλλάξει πολλά. Έχουμε μείνει πιστοί στις ιδέες μας. Ζούμε τόσο καιρό σε μια Αθήνα που βουλιάζει στο μίσος και παλεύει να γίνει άντρο αποξενωμένων ψυχών. Η κατάσταση παραμένει σε συναγερμό. Δεν μπορούμε να μείνουμε αμέτοχοι. Δεν μπορούμε να κρατήσουμε το στόμα μας κλειστό. Κάθε καινούργιο σύνθημα που έρχεται στα χείλη μας, θέλουμε να το τραγουδάμε πάντα με τον ηλεκτρισμό τσιτωμένο στους ενισχυτές και το τρεχαλητό κολλημένο στα τύμπανα. Η διαμαρτυρία έχει έντονο χτυποκάρδι και ουρλιαχτό. Το punk μπορεί να "φωνάξει" αυτό που θέλουμε να εκφράσουμε. Η δράση και τα μηνύματα της underground σκηνής κρατούσαν πάντα το συλλογικό μας πνεύμα σε εγρήγορση. Δεν σταματήσαμε ποτέ να τριγυρίζουμε. Το punk είναι μουσική που γεννιέται στους δρόμους. Εμπνεόμαστε από τον μουσικό αναβρασμό της πόλης. Μας πωρώνει να συναντάμε μπάντες και κινήσεις που παθιάζονται για να κρατάνε την ιδέα και το δικαίωμα της underground έκφρασης ψηλά.