Ήταν Σεπτέμβρης του 1908 όταν κυκλοφόρησε για πρώτη φορά παρτιτούρα 12μετρου ragtime που περιείχε στον τίτλο τον όρο Blues. Το κομμάτι αυτό ήταν το “I Got The Blues” και υπεύθυνος γι’ αυτή τη κυκλοφορία ήταν ένας ιταλικής καταγωγής αναρχικός με το όνομα Antonio Maggio. Η έμπνευση του ήρθε όταν άκουσε έναν γέρο μαύρο μουσικό στην αποβάθρα του Μισισιπή που άραζαν τα ποταμόπλοια, να παίζει στη κιθάρα του ένα κομμάτι που επαναλάμβανε τρεις νότες.
Όπως έγραψε και ο ίδιος ο Maggio:
«Επαναλάμβανε τις νότες για πολλή ώρα. Δεν πίστευα ότι κάτι τέτοιο με μόλις τρεις νότες μπορεί να έχει τίτλο, και για να ικανοποιήσω την περιέργειά μου, τον ρώτησα ποιο είναι το όνομα του κομματιού. Απάντησε “I Got The Blues”. Πήγα σπίτι κι έχοντας αυτό στο μυαλό μου, κάθισα και έγραψα το “I Got The Blues” κάνοντας αυτές τις τρεις νότες να κυριαρχούν την περισσότερη ώρα. Το ίδιο βράδυ, η πενταμελής μας ορχήστρα, έπαιξε στο εστιατόριο Fabaker (στη Νέα Ορλεάνη) το κομμάτι ,το οποίο αν και γράφτηκε πιο πολύ σαν μια μουσική καρικατούρα, προς μεγάλη μου έκπληξη αποτέλεσε το δημοφιλέστερο κομμάτι μας. Δεν είχα καμία πρόθεση να το εκδώσω γιατί το πραγματικό μου ενδιαφέρον ήταν η κλασική μουσική. Ωστόσο, η απαίτηση του κόσμου ήταν τόσο έντονη που ο Barzin ο βιολιστής μας, επέμεινε και τελικά πείστηκα να εκδώσω 1000 αντίτυπα για πιάνο – 500 για μπάντα και 500 για ορχήστρα»
Το κομμάτι αυτό θεωρείται από πολλούς το πρώτο blues αρκετά χρόνια πριν τα blues που κυκλοφόρησε ο W.C. Handy. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Handy μάλλον δανείστηκε τη βασική μουσική φράση του Maggio και την συμπεριέλαβε στα “Memphis Blues” (1912), “Jogo Blues” (1913), και κυρίως το θρυλικό “St. Louis Blues” (1914).
Ο Αντόνιο γεννήθηκε σε ένα χωριό της Σικελίας το 1987. Στη Νέα Ορλεάνη έφτασε το 1892 και δούλευε άλλοτε σαν κουρέας και άλλοτε σαν μουσικός. Άνθρωποι που τον γνώρισαν έλεγαν είχε καταπληκτική φωνή τενόρου και ότι μπορούσε να παίξει σχεδόν οποιοδήποτε όργανο έπεφτε στα χέρια του. Τα βασικά του όργανα ήταν το μαντολίνο, η κιθάρα και η κορνέτα. Συμμετείχε σε μεγάλα και μικρά σχήματα, από ολιγομελή τζαζ συγκροτήματα μέχρι συμφωνικές ορχήστρες. Ήδη από το 1892, δηλαδή λίγους μόνο μήνες μετά την εγκατάστασή του στη Ν. Ορλεάνη, ξεκίνησε τις περιπλανήσεις σε άλλες πόλεις όπως το St. Louis, το Chicago και το Kansas City. Ένα βράδυ, κάπου στα τέλη Φλεβάρη του 1901 (ίσως και αρχές Μάρτη) κι ενώ βρισκόταν ανάμεσα σε Abilene και El Paso, εκμυστηρεύτηκε σε έναν άλλο μουσικό ότι ήταν ενεργό μέλος ενός αναρχικού κύκλου και ότι ο Πρόεδρος William McKinley σύντομα επρόκειτο να εκτελεστεί. Του ανέφερε μάλιστα ότι ήδη είχαν επιλεγεί οι άνθρωποι που θα συμμετείχαν τόσο σε αυτή την ενέργεια όσο και στην εκτέλεση του Κάιζερ της Γερμανίας, Γουλιέλμου.
Όταν λοιπόν ο McKinley εκτελέστηκε από τον Πολωνό αναρχικό Leon Czolgosz τον Σεπτέμβριο του 1901, ο Μάτζιο θεωρήθηκε συνεργός και καταγράφηκε σαν «Εχθρός του Κράτους» όπως πολλοί άλλοι αναρχικοί της εποχής, μεταξύ των οποίων και η Emma Goldman.
Εν τω μεταξύ στη Νέα Ορλεάνη και τους κύκλους των Ιταλών μεταναστών είχε πέσει πανικός. Ήταν ακόμα πολύ φρέσκια η ανάμνηση των διώξεων και του λιντσαρίσματος που ακολούθησαν την εκτέλεση του Αρχηγού της Αστυνομίας, Hennessey, μια δεκαετία νωρίτερα. Με αυτόν το φόβο, πολλά μέλη της κοινότητας προσφέρθηκαν να βοηθήσουν την αστυνομία στη καταδίωξη και εξάλειψη του αναρχικού κινδύνου.
Κάπως έτσι βρέθηκε και η μόνη φωτογραφία του Maggio που δημοσιεύτηκε στον τύπο της εποχής. Έπειτα από αναζήτηση απ’ άκρου σ’ άκρο στις Ηνωμένες Πολιτείες, κατάφεραν τελικά να τον συλλάβουν σε ένα λατομείο λίγο πιο έξω από την Santa Rita στο Νέο Μεξικό. Ορίστηκε εγγύηση 10000 δολαρίων αλλά επειδή δεν είχε να την πληρώσει παρέμεινε για αρκετούς μήνες φυλακισμένος χωρίς δίκη. Τελικά απελευθερώθηκε τον Απρίλιο του 1902 και γύρισε στη Νέα Ορλεάνη όπου συνέχισε να παίζει μουσική.
Σε μία συνέντευξη που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Daily Picayune τον Ιούλιο του 1902, ο Maggio ξεκαθάρισε τις πολιτικές του ιδέες.
«Η Αναρχία είναι το δόγμα της ισότητας και της αγάπης. Είναι παρεξήγηση. Όταν χρησιμοποιείται η λέξη “Αναρχία”, οι άνθρωποι σκέφτονται αμέσως αίμα, μαχαίρια, εξεγέρσεις και αταξία. Η Αναρχία δεν έχει τέτοιο νόημα στο δικό μου το μυαλό. Για μένα “Αναρχία” σημαίνει το δικαίωμα να ζώ με τις ίδιες συνθήκες που ζουν και οι υπόλοιποι άνθρωποι. Σημαίνει ότι ο άλλος δεν πληρώνεται περισσότερο από όσο εγώ για τη συνεισφορά του στη πρόοδο του κόσμου. Είμαι αντίθετος σε κάθε κυβέρνηση γιατί οι κυβερνήσεις υποστηρίζουν τους πλούσιους σε βάρος των φτωχών. Έχω διαβάσει Τολστόι και άλλους διάσημους συγγραφείς. Έχω μελετήσει τον Σοσιαλισμό. Οι απόψεις μου βασίζονται πάνω στην έρευνα που έχω κάνει. Αν μπορούσα να συζητήσω με οποιονδήποτε για αρκετή ώρα, θα τον έπειθα ότι οι απόψεις μου είναι σωστές»
Σε άλλο σημείο αναφέρεται στη δικαιοσύνη και τις φυλακές:
«Η ζωή στη φυλακή είναι καταστροφική. Κάθε άνθρωπος που στέλνεται στη φυλακή βγαίνει χειρότερος από ό,τι ήταν όταν τον συνέλαβαν. Οι Αναρχικοί πιστεύουν ότι ο άνθρωπος πρέπει να διδάσκεται να κάνει το σωστό και όχι να τιμωρείται».
Και λίγο πιο κάτω ξεκαθαρίζει την άποψή του για τις γυναίκες:
«Πιστεύω ότι οι γυναίκες πρέπει να έχουν τα ίδια δικαιώματα με τους άντρες. Πιστεύω στον ελεύθερο έρωτα. Όταν μία γυναίκα κουραστεί από έναν άνδρα πρέπει να έχει το δικαίωμα να τον αφήσει και ο άνδρας να μάθει ότι είναι δικαίωμά της να το κάνει».
Τα επόμενα χρόνια ο Maggio δεν κάθισε και πολύ ήσυχος αλλά αυτά είναι μια άλλη ιστορία …
Κάποιες σκόρπιες πληροφορίες, αντί για σημειώσεις
Ο Maggio υποστήριζε ότι ο Handy άκουσε τη δουλειά του όταν ταξίδεψε στη Νέα Ορλεάνη και επηρεάστηκε από αυτήν. Αν και είναι σχεδόν βέβαιο ότι ο Handy δεν επισκέφτηκε τη Νέα Ορλεάνη την εποχή εκείνη, είναι πολύ πιθανό είτε να διάβασε το φυλλάδιο είτε να άκουσε τη δουλειά του Maggio από περιπλανώμενους μουσικούς στο Memphis. Ο ίδιος ο Handy σε ένα γράμμα προς τον συνθέτη William Grant Still, αναφερόμενος σε αυτό το θέμα, δεν αρνείται τον δανεισμό κατηγορηματικά.
Το πρώτο δημοσιευμένο ragtime που περιείχε 12μετρο μέρος, ήταν το "One o' Them Things!" το 1904, από τους James Chapman & Leroy Smith, και εκδόθηκε στο St. Louis του Missouri. Όμως το “I Got The Blues” είναι το πρώτο που δημοσιεύτηκε με τη λέξη "blues" στον τίτλο του.
Για την ιστορία να πούμε ότι το δεύτερο blues τραγούδι που δημοσιεύτηκε ήταν το “Dallas Blues” του Hart Wand (Μάρτιος 1912), ακολούθησε το “Baby Seals Blues” του Baby F. Seals (Αύγουστος 1912) και τον επόμενο μήνα το “Memphis Blues” του W.C. Handy.
Και μιας και αναφερόμαστε στις πρωτιές του blues να πούμε ότι το πρώτο blues κομμάτι που ηχογραφήθηκε στις 15/7/1914 ήταν το “Memphis Blues” του W.C. Handy παιγμένο από την Victor Military Band και λίγες εβδομάδες αργότερα με στίχους πια τραγουδισμένο από τον Morton Harvey.
Περισσότερες πληροφορίες για τις πρώτες blues ηχογραφήσεις μπορείτε να βρείτε εδώ
Ο όρος Blues πρωτοεμφανίστηκε σε μουσικές συνθέσεις από τα τέλη του 19ου αιώνα. Μία από τις πρώτες συνθέσεις που περιείχαν τον όρο blues ήταν και το Got Dem Blues του Turk Murphy που γράφτηκε το 1872 και ένα από τα πρώτα τραγούδια ήταν το I've Got de Blues του 1901 ή του 1904.
Το 1938 σε μια συνέντευξη που έδωσε ο Jelly Roll Morton ανέφερε ότι το πρώτο blues που άκουσε ποτέ του, πιθανότατα γύρω στο 1900, το άκουσε από ένα τραγουδιστή και μια πόρνη την Mamie Desdunes, κάπου στη Νέα Ορλεάνη."Can’t give me a dollar, give me a lousy dime / You can’t give me a dollar, give me a lousy dime / Just to feed that hungry man of mine". Την επόμενη χρονιά (1939), ο Jelly Roll Morton το ηχογράφησε με τίτλο Mamie’s Blues
Τα περισσότερα στοιχεία για αυτό το κείμενο, αντλήθηκαν από το άρθρο Anarchist Blues του Shane Lief που δημοσιεύτηκε στο THE JAZZ ARCHIVIST, Volume XXV, 2012, και το βιβλίο Long Lost Blues: Popular Blues in America, 1850-1920 του Peter C. Muir
