Γράφει ο Γιάννης Ζελιαναίος
Ζω τη δικιά μου ζωή -κάνω ότι θέλω - λέω ότι εννοώ, κι εσύ έχεις τη δικιά σου ελπίδα, μια παράξενη φιλοδοξία - διαφορετικά όνειρα. Ποιος είσαι λοιπόν εσύ να μου πεις πως είμαι λάθος; Και ποιος είμαι εγώ να πω πως είμαι σωστός; Μολονότι ζούμε με διαφορετικούς τρόπους, γιατί συζητάμε, γιατί πάντα τσακωνόμαστε; Ένας άνδρας που διαφώνησε με το καθεστώς κρίθηκε ως ύποπτος. Κάποια βραδιά, μερικοί άντρες τον πλησίασαν – «διαβάσαμε τα βιβλία σου, θα 'θέλαμε να ‘χουμε μια κουβέντα μαζί σου», κι έπειτα τον κλότσησαν γύρω σ' όλο το κελί, έκαψαν το πρόσωπό του με τσιγάρα και είπαν: «Να θυμάσαι, εμείς είμαστε ο νόμος. Αγαπάς την οικογένεια και το σπίτι σου;»
Φαίνεται πως οι ηλίθιοι ελέγχουν τον κόσμο, το πυρηνικό κουμπί, το δηλητηριώδες στυλό. Οι περισσότεροι από μας βρισκόμαστε στο σκοτάδι, αλλά τότε είμαστε μόνο μικροί άντρες. Αλλά οι μικροί άντρες έχουν στόματα να ταΐσουν και οι μικροί άντρες δεν θέλουν να σκοτώνουν, έτσι οι μικροί άντρες δε σκοτώνουν ποτέ, εκτός κι αν βέβαια, η γη είναι ακόμα όρθια.
Έχουμε μια ψαλμωδία, δεν έχει ρεφρέν, δεν έχει καν όνομα. Όμως μας βοηθά μες στη νύχτα να ξέρουμε πως το φταίξιμο δεν είναι δικό μας. Είναι απλώς άλλο ένα τραγούδι διαμαρτυρίας, «Ω! τι όμορφο τραγούδι διαμαρτυρίας», με λέξεις που προσπαθούν να σε κάνουν να σκεφτείς. «Νομίζω θα πάω να πιω ένα ποτό», αλλά επέστρεψε την αυγή, ξανάρχισε να ψάχνεις για την τελευταία σου δύναμη, τον χαμένο σου κρίκο.
Κάπως έτσι το 1981, η φωνή των Astronauts, Mark Wilkins τα έλεγε μέσα από ένα τραγούδι διαμαρτυρίας στο ντεμπούτο τους άλμπουμ με τίτλο Peter Pan Hits The Suburbs. Η επανάσταση βέβαια δεν θα αναμεταδοθεί τηλεοπτικά, διατεινόταν ο ποιητής και τραγουδιστής Gil Scott – Heron 11 χρόνια νωρίτερα και φαίνεται πως για πολλά χρόνια ακόμα οι ηλίθιοι θα ελέγχουν τον κόσμο, το πυρηνικό κουμπί και το δηλητηριώδες στυλό. Στίχοι και ήχοι τα λένε λοιπόν χωρίς φόβο και με μπόλικο πάθος έξω από το παραβάν και στο δρόμο για το μπαρ.
Ry Cooder
«Η δημοκρατία είναι στα χέρια μας, αλλά κυλάει μέσα από τα δάχτυλά μας σαν την άμμο», απαγγέλλει ο Ry Cooder στο τραγούδι One Cat, One Vote, One Beer, παραφράζοντας έτσι το ιστορικό blues κομμάτι, One Bourbon, One Scotch, One Beer που έγραψε το 1953 ο Rudy Toombs, τραγούδησε ο Amos Milburn και το έκανε γνωστό ο John Lee Hooker. Ο Cooder στο δεύτερο concept άλμπουμ του, My name is Buddy, που ακολουθούσε το Chávez Ravine και ολοκληρωνόταν στο I, Flathead,έφτιαχνε μια πολιτική, δισκογραφική τριλογία όπου μέσα από τους χαρακτήρες των τραγουδιών καλούσε το κοινό να ταξιδέψει μαζί τους σε ιστορίες για την εξαθλίωση, τις απεργίες, τα αφεντικά που θα ‘ναι πάντα τα μεγάλα κεφάλια, την διεφθαρμένη αστυνομία, κ.λ.π. Στο One Cat, One Vote, One Beer ο ήρωας μας στέκεται στο μπαρ προσπαθώντας να μεθύσει την ημέρα των εκλογών, όντας αναποφάσιστος για το τι να ψηφίσει θεωρώντας πως οι εκλογές δεν γίνονται δίκαια και όλα είναι προαποφασισμένα.
The Replacements
Το 1987 οι Replacements του Paul Westerberg θα κυκλοφορήσουν το πέμπτο άλμπουμ τους με τίτλο Pleased to Meet Μe όπου θα γινόταν ένα από τα πιο επιτυχημένα τους, συνοδευμένο και με πολύ καλές κριτικές. Αν και σαν μπάντα ποτέ δεν άνηκαν στην κατηγορία των πολιτικοποιημένων, στον συγκεκριμένο δίσκο θα τραγουδήσουν το Election Day που είναι κάτι σαν ύμνος των απανταχού παρών συμμάχων της αποχής! «Δεν με ενδιαφέρει ποιος θα εκλεγεί, μέχρι να βρω κάποιον να αγαπήσω», τραγουδούν οι Replacements και δεν δίνουν δεκάρα για την ψηφοφορία.
Εκεί στα τέλη των seventies, o folk τραγουδοποιός Steve Goodman - όπου χρόνια νωρίτερα είχε διαγνωσθεί με λευχαιμία κι αφιέρωσε όλη την υπόλοιπη ζωή του στην μουσική – θα έγραφε για ένα ραδιοφωνικό σώου το The Election Year Rag. Ένα χιουμοριστικό country τραγούδι που παρομοιάζει τις εκλογές με ένα τσίρκο όπου καλούνται όλοι να χορέψουν κάθε τέσσερα χρόνια. Ο Goodman προειδοποιεί και το γιορτάζει αναγγέλλοντας πως: «ο νικητής είναι πάντα κάποιος άλλος και ο ηττημένος πάντοτε εμείς».
Με την κιθάρα του να γράφει "This Machine Kills Fascists", ο Woody Guthrie όπου έδινε συναυλία δεν σταματούσε ποτέ να αντικρούει τους παρανοϊκούς δολοφόνους της χώρας του. Το τραγούδι του All you Fascists bound to Lose θα έπρεπε ειδικά στις μέρες μας να είναι σημαία και παντιέρα σε όλους εμάς που είναι ενάντια στο φασισμό και τα προσκείμενα κόμματα σε αυτόν. Το κομμάτι μέσα στα χρόνια διασκευάστηκε από πάρα πολλούς καλλιτέχνες της rock.
Το 1973 ο γνωστός σε όλους Alice Cooper θα βγάλει το έκτο άλμπουμ του και μέχρι τότε εκείνο με τις μεγαλύτερες πωλήσεις. Ο λόγος για το Billion Dollar Babies όπου είχε μέσα του και το πασίγνωστο No More Mr. Nice Guy. Στην πρώτη πλευρά του δίσκου όμως ο Cooper θα τραγουδήσει το Elected και στην ουσία ζητάει την ψήφο μας. Με ένα χιουμοριστικά καυστικό video clip, αρκετά μπροστά από την εποχή του, θα κάνει την δική του καμπάνια και θα βγει παμψηφεί για πολλά χρόνια μέχρι να γίνει καρικατούρα του εαυτού του.
«Είμαι ένας πολιτικοποιημένος άνθρωπος και ότι λέω το κάνω, υποστηρίζω την αριστερά αλλά γέρνω και προς τα δεξιά, όταν είναι όμως για να πολεμήσω δεν είμαι πουθενά». Τάδε έφη οι Cream των Eric Clapton, Ginger Baker και Jack Bruce στο τραγούδι τους Politician μέσα από το τρίτο τους άλμπουμ Wheels Of Fire του 1968. Ο νεαρός θέλει να δείξει στην κορασίδα τα πολιτικά του φρονήματα, την καλεί στο αυτοκίνητό του και η ιστορία γράφει όπως και στην πολιτική, πως φάσκει και αντιφάσκει.
Cream
Ειδική μνεία και ολόκληρο αφιέρωμα πρέπει να γίνει στον πιο πολιτικοποιημένο καλλιτέχνη της punk, τον Jello Biafra των Dead Kennedys. Ο Biafra χρόνια τώρα αρθρώνει όπου σταθεί κι όπου βρεθεί έναν εμπεριστατωμένο πολιτικό λόγο είτε μέσα από τα τραγούδια του είτε από τους spoken word δίσκους του. Το ίδιο συμβαίνει και με μουσικούς όπως οι Rage Against the Machine, ο Billy Bragg και πολλούς άλλους. Τώρα όσο αναφορά την punk, το τελευταίο μουσικό είδος όπου μια ολόκληρη γενιά στηρίχθηκε πάνω της και μετέπειτα η πλειοψηφία της ξεπουλήθηκε, πρέπει κι εκεί να γίνει ένα ολόκληρο αφιέρωμα που δεν θα τελειώσει ποτέ…
… συνεχίζεται στις επόμενες εκλογές!
Γιάννης Ζελιαναίος
Γεννήθηκε το 1978. Εργάζεται στην Στέγη Bibliotheque. Συνεργάζεται με το Merlin’s Music Box. Βάζει μουσική στο Closer. Κυκλοφορεί τις φανζινατες εκδοσεις συλλεκτικου παραλογισμου ΚΑΖΑΝΑΚΙ. Έχει βγάλει πέντε ποιητικές συλλογές. Πιστεύει πως το φαΐ των θεών είναι τα μακαρόνια και του αρέσει το ρήμα βοτκάρω.
Γιάννης Ζελιαναίος
Γεννήθηκε το 1978. Εργάζεται στην Στέγη Bibliotheque. Συνεργάζεται με το Merlin’s Music Box. Βάζει μουσική στο Closer. Κυκλοφορεί τις φανζινατες εκδοσεις συλλεκτικου παραλογισμου ΚΑΖΑΝΑΚΙ. Έχει βγάλει πέντε ποιητικές συλλογές. Πιστεύει πως το φαΐ των θεών είναι τα μακαρόνια και του αρέσει το ρήμα βοτκάρω.
Γιάννης Ζελιαναίος
Γεννήθηκε το 1978. Εργάζεται στην Στέγη Bibliotheque. Συνεργάζεται με το Merlin’s Music Box. Βάζει μουσική στο Closer. Κυκλοφορεί τις φανζινατες εκδοσεις συλλεκτικου παραλογισμου ΚΑΖΑΝΑΚΙ. Έχει βγάλει πέντε ποιητικές συλλογές. Πιστεύει πως το φαΐ των θεών είναι τα μακαρόνια και του αρέσει το ρήμα βοτκάρω.
