Γράφει ο Δημήτρης Τζάνογλος
Στο νησιώτικο ποδόσφαιρο (ένα είναι το νησί όταν μιλάμε για ποδόσφαιρο), πολλές ομάδες έχουν συνυφάνει την ταυτότητά τους με τραγούδια φαινομενικά άσχετα με το ποδόσφαιρο. Τρανταχτό παράδειγμα αποτελεί το “You’ll Never Walk Alone” πρωτίστως για την Liverpool και δευτερευόντως για την βορειότερη Celtic. Αντίστοιχες περιπτώσεις, μεταξύ πολλών άλλων, είναι κομμάτια όπως το “Blue Moon” για τις Manchester City και Crewe Alexandra και το “Blaydon Races” για την Newcastle Utd.
Ένα κομμάτι το οποίο παρόλα αυτά έχει συνδυαστεί με μία μόνο ομάδα, μόλις λίγα χρόνια μετά τη σύνθεσή του είναι το “I’m Forever Blowing Bubbles”, το οποίο είναι συνυφασμένο αποκλειστικά με την West Ham Utd από το Ανατολικό Λονδίνο, με τη σχέση αυτή να ξεκινάει από το μακρινή δεκαετία του 1920.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Το κομμάτι συνέθεσε ο John Kellette (1873-1922) το 1918, με τους στίχους να αποδίδονται στον Jaan Kenbrovin, ένα όνομα που αποτέλεσε συλλογικό ψευδώνυμο για τους James Kendis, James Brockman και Nat Vincent, και έκανε ντεμπούτο στο μιούζικαλ του Broadway The Passing Show of 1918.
Σχεδόν αμέσως, το “I’m Forever Blowing Bubbles” άρχισε να γνωρίζει επιτυχία, ενώ ερμηνεύτηκε από πολλούς καλλιτέχνες κυρίως στα τέλη της δεκαετίας του 1910 και στις αρχές του 1920. Μεγαλύτερη επιτυχία έκανε η εκτέλεση της Ben Shelvin’s Novelty Orchestra που έφτασε στο Νο. 1 των charts της εποχής αλλά και η ιδιαίτερη εκτέλεση των Original Dixieland Jass Band σε jazz ύφος. Στο βρετανικό κοινό άρχισε να γίνεται δημοφιλές στη δεκαετία του 1920 σε εκτελέσεις πολλών καλλιτεχνών στις διάφορες μουσικές σκηνές της χώρας, με κυριότερη όλων εκείνη της Dorothy Ward.
Το κομμάτι αρχίζει να εμφανίζεται στην pop κουλτούρα από τα μέσα της δεκαετίας του 1920 όπως, μεταξύ άλλων, σε κινούμενα σχέδια και στο απαγορευμένο γκανγκστερικό φιλμ του 1931 The Public Enemy, αλλά και σε πιο σύγχρονες ταινίες (Συμφωνίες και Ασυμφωνίες του Woody Allen το 1999 και The Watermelon του 2008).
Εκτός από τις πολλές εμφανίσεις του “I’m Forever Blowing Bubbles” σε ταινίες και μουσικές σκηνές, όπως προαναφέρθηκε, το κομμάτι είναι συνυφασμένο ίσως καθολικά με την West Ham United FC από το Ανατολικό Λονδίνο. Η πιο διαδεδομένη εκδοχή για τη σύνδεση αυτή λέγεται πως ξεκινάει από τα τέλη της δεκαετίας του 1920, όταν στο παλιό, πλέον, γήπεδο της West Ham, το Boleyn Ground, λάμβαναν χώρα κάποιοι σχολικοί αγώνες. Στην ομάδα του Park School έπαιζε ένα παίκτης ονόματι Will Murray που είχε το παρατσούκλι “Bubbles” λόγω της ομοιότητας του με το αγόρι από τον ομώνυμο πίνακα του Millais (1886), που εκείνη την εποχή ήταν πολύ συχνά η μουσική υπόκρουση για διάφορες διαφημιστικές καμπάνιες. Σύμφωνα με την εκδοχή αυτή, ο Cornelius Beal, ο μάνατζερ του Murray, άρχισε να του τραγουδά το “I’m Forever Blowing Bubbles” με το κοινό του Boleyn Ground να συμμετέχει. Ο Cornelius Beal ήταν καλός φίλος του Charlie Paynter, του τότε θρυλικού προπονητή της West Ham, και ο Murray δοκιμάστηκε στα Σφυριά. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με την αύρα του κομματιού την εποχή εκείνη, έκανε τον Charlie Paynter να ζητήσει από μια ορχήστρα να παίζει το τραγούδι αυτό πριν τους αγώνες της West Ham στην έδρα της ομάδας.
Ο Bubbles του Millais
Ενώ είναι ευρέως διαδεδομένο πως ο κόσμος της West Ham τραγουδούσε το “I’m Forever Blowing Bubbles” από τα ‘20’s, η πρώτη καταγραφή του συγκεκριμένου τραγουδιού από την ομάδα του Ανατολικού Λονδίνου εντοπίζεται μόλις στη δεκαετία του 1940. Με βάση αυτό, είχε αναπτυχθεί μία άλλη θεωρία σύμφωνα με την οποία οι οπαδοί της ουαλικής Swansea χρησιμοποιούσαν το κομμάτι από τις αρχές του 1920 και όταν οι δύο ομάδες βρέθηκαν αντιμέτωπες αυτές το 1922, οι οπαδοί της West Ham το υιοθέτησαν.
Είναι πάντως γεγονός ότι το “I’m Forever Blowing Bubbles” είναι συνυφασμένο με τον κόσμο των Σφυριών, και έχει χρησιμοποιηθεί πολλές φορές στις διάφορες τέχνες προς τιμήν της West Ham. Γνωστότερη φυσικά είναι η εκτέλεση των Cockney Rejects που το διασκεύασαν σε punk εκδοχή, και μάλιστα το έπαιξαν live στην τελετή για το κλείσιμο του Boleyn Ground. Υπάρχει μια εκδοχή ότι ο Steve Harris επίσης είχε ετοιμάσει μια διασκευή ως την πρώτη κυκλοφορία των Iron Maiden, αλλά τους πρόλαβαν οι Cockney Rejects. Όπως είναι λογικό, η διασκευή των Cockney Rejects δημιούργησε αρκετά προβλήματα στην μπάντα, κυρίως με οπαδούς άλλων ομάδων, ειδικά σε μία περίοδο όπως τα 70’s και τα 80’s που οι punks και οι skins ήταν βασικά συστατικά της σκηνής των hooligans στο νησί.
Πέραν αυτών, το “I’m Forever Blowing Bubbles” ακούγεται και στην ταινία Green Street Hooligans (όπως και στα δύο, αδιάφορα κατά γενική ομολογία, sequels) που αναφέρεται σε μια ομάδα οπαδών της West Ham, καθώς και στη σειρά Ashes to Ashes όπου ένα επεισόδιο της τρίτης σεζόν χαρακτηρίστηκε από τον θάνατο ενός οπαδού των Σφυριών. Τέλος, γίνεται αναφορά στις Φυσαλίδες, το δεύτερο διήγημα του Ecstasy (Οξύ, 2017) του Irvine Welsh, με πρωταγωνιστή έναν οπαδό της West Ham.
Αναμφισβήτητα, παρά την πλούσια και δαιδαλώδη ιστορία του στις τέχνες και την pop κουλτούρα, το “I’m Forever Blowing Bubbles” είναι ένα κομμάτι το οποίο, σχεδόν για έναν αιώνα έχει ταυτίσει την ύπαρξή του με την West Ham και την κουλτούρα του συλλόγου και έτσι θα συνεχίσει.
Δημήτρης Τζάνογλος
Ο Δημήτρης Τζάνογλος είναι γεννημένος το 1992 στην Αθήνα. Αγαπάει την λογοτεχνία και ασχολείται ερασιτεχνικά με τη συγγραφή κειμένων, μερικά εκ των οποίων έχουν δημοσιευθεί σε κάποιες λογοτεχνικές ιστοσελίδες. Επίσης αγαπάει πολύ τη μουσική και ειδικότερα τον σκληρό ήχο που, μέσω του Merlin’s Music Box, μπορεί να τον υπηρετήσει και γραπτώς.
Δημήτρης Τζάνογλος
Ο Δημήτρης Τζάνογλος είναι γεννημένος το 1992 στην Αθήνα. Αγαπάει την λογοτεχνία και ασχολείται ερασιτεχνικά με τη συγγραφή κειμένων, μερικά εκ των οποίων έχουν δημοσιευθεί σε κάποιες λογοτεχνικές ιστοσελίδες. Επίσης αγαπάει πολύ τη μουσική και ειδικότερα τον σκληρό ήχο που, μέσω του Merlin’s Music Box, μπορεί να τον υπηρετήσει και γραπτώς.
Δημήτρης Τζάνογλος
Ο Δημήτρης Τζάνογλος είναι γεννημένος το 1992 στην Αθήνα. Αγαπάει την λογοτεχνία και ασχολείται ερασιτεχνικά με τη συγγραφή κειμένων, μερικά εκ των οποίων έχουν δημοσιευθεί σε κάποιες λογοτεχνικές ιστοσελίδες. Επίσης αγαπάει πολύ τη μουσική και ειδικότερα τον σκληρό ήχο που, μέσω του Merlin’s Music Box, μπορεί να τον υπηρετήσει και γραπτώς.
