«Ανέκαθεν με ενδιέφερε η πολιτική και ήμουν εναντίον του κατεστημένου. Αυτό είναι πολύ βασικό όταν μεγαλώνεις, όπως εγώ, μαθαίνοντας να μισείς και να φοβάσαι την αστυνομία και να περιφρονείς τον στρατό σαν κάτι που παίρνει μακριά τους ανθρώπους και τους οδηγεί στο θάνατο κάπου αλλού. Είναι καθαρά ένα χαρακτηριστικό της εργατικής τάξης αν και αυτό αρχίζει να φθίνει όσο μεγαλώνεις, κάνεις οικογένεια και σε καταβροχθίζει το σύστημα...

... Στη δική μου περίπτωση είχα πάντα πολιτική άποψη, αν και η θρησκεία έτεινε να τη συγκαλύπτει την εποχή που έπαιρνα LSD, γύρω στο ’65 ή το ’66. Και αυτή η θρησκεία ήταν άμεσο αποτέλεσμα όλων εκείνων των μαλακιών με το σταριλίκι – η θρησκεία ήταν μια διέξοδος επειδή αισθανόμουν καταπιεσμένος. Έλεγα, “Εντάξει, υπάρχει και κάτι άλλο στη ζωή, έτσι δεν είναι;” Κατά κάποιον τρόπο πάντως, ανέκαθεν είχα πολιτική σκέψη. Στα δυο βιβλία που έγραψα, μολονότι τα είχα γράψει επηρεασμένος από τις φλυαρίες του Τζόις, υπάρχουν πολλές αιχμές κατά της θρησκείας, ενώ υπάρχει κι ένα θεατρικό για έναν εργάτη και έναν καπιταλιστή. Ακόμα και σαν παιδί σατίριζα το σύστημα. Στο σχολείο έγραφα περιοδικά και τα μοίραζα στους άλλους. Έλεγαν ότι είχα ταξική συνείδηση και ότι ήθελα να προκαλώ επειδή ήξερα τι μου είχε συμβεί και είχα βιώσει την ταξική καταπίεση που μου επέβαλαν. Αυτό ήταν γεγονός, μόνο που μέσα στην παραζάλη των Beatles το άφησα στην άκρη. Για ένα διάστημα βρισκόμουν εκτός πραγματικότητας».