Απόψε θ' ακουστούν εκατό εκατομμύρια τραγούδια. Κι όλα τους θα μιλούν για το ίδιο πράγμα, το ποίο ελπίζω ότι έχετε έρθει όλοι ν' ακούσετε. Κι έχουν να κάνουν με όλους εσάς, με μένα, με όλους όσους βρίσκονται γύρω από τη σκηνή, με όλους εκείνους που δεν ήρθαν εδώ και με τους ανθρώπους που αύριο θα διαβάσουν για σας. Για το πόσο υπέροχοι είστε! (Richie Havens από τη σκηνή, 15 Αυγούστου 1969)
Εγώ, ο κιθαρίστας μου και ο ντράμερ μου ήμασταν στριμωγμένοι μέσα στο γυάλινο πιλοτήριο του ελικοπτέρου. Καθόμασταν πίσω από τον πιλότο με δυο κόνγκας και δυο κιθάρες ανάμεσά μας. Ολόγυρά μας γυαλί, από πάνω μέχρι κάτω. Κοιτάζοντας κάτω, μπορούσα να δω καθαρά το έδαφος. Στρίψαμε κάπως αριστερά και τότε η θάλασσα από δέντρα άλλαξε σε ένα διαφορετικό είδος θάλασσας, το ίδιο όμορφης. Το σαγόνι μου κρέμασε μόλις είδα όλους εκείνους τους ανθρώπους, εκατοντάδες χιλιάδες από δαύτους.
Ήταν απίστευτο - δυο φορές η Πλατεία των Times την Παραμονή Πρωτοχρονιάς αλλά μέσα στο καταμεσήμερο, δίχως τοίχους η κτήρια για να κρατούν τον κόσμο περιορισμένο. Ο κόσμος γέμιζε το χωράφι σχηματίζοντας μια ανθρώπινη κουβέρτα από τον δρόμο μέχρι την άλλη πλευρά του λόφου και μέσα στα δάση, ολόγυρα από τον αγρό, από όπου μάλλον κανείς δεν μπορούσε να βλέπει τη σκηνή. Το ελικόπτερο προσγειώθηκε ακριβώς πίσω από τη σκηνή. Όταν αποβιβάστηκα, κοίταξα γύρω μου και είδα τρεις δρόμους μπλοκαρισμένους από την ανθρώπινη κουβέρτα, ιδίως τον δρόμο στο τέλος του λόφου που κατέληγε στην περιοχή της εξέδρας.
Όπου κι αν γύριζα το βλέμμα, επικρατούσε μια χαρούμενη ατμόσφαιρα. Ακόμα και οι άνθρωποι που ήταν πιο κοντά στη σκηνή δεν διαμαρτύρονταν επειδή δεν συνέβαινε τίποτα. Ήταν μια καλοκαιρινή μέρα και όλοι διασκέδαζαν στην ύπαιθρο. Μερικοί κάπνιζαν "χόρτο" χορεύοντας με φορητά ραδιόφωνα, άλλοι έπαιζαν φρίσμπι. Το κυριότερο όμως, συναναστρέφονταν και κουβέντιαζαν μεταξύ τους. Ανεξαρτήτως από πού ερχόσουν και ανεξαρτήτως ηλικίας.
Τρομοκρατήθηκα που θα έβγαινα πρώτος. Σκέφτηκα, Θεέ μου, θα με σκοτώσουν. Αδύνατον να βγω πρώτος. Ήταν γύρω στις 2.30 ή 3 το μεσημέρι της Παρασκευής και η συναυλία είχε ήδη καθυστερήσει τρεις ώρες. Υποτίθεται ότι θα εμφανιζόμουν πέμπτος, αλλά οι άλλοι καλλιτέχνες ήταν ακόμα στο ξενοδοχείο, δέκα χιλιόμετρα μακριά. Σκέφτηκα ότι θα μου πετούσαν μπουκάλια και θα με έκραζαν εξαιτίας της καθυστέρησης. Και σίγουρα δεν ήθελα να με ποδοπατήσουν μισό εκατομμύριο άνθρωποι! Έτσι, τους έπιασα για λίγο στην πάρλα κι έπειτα έπαιξα για τρεις ώρες, μέχρι τελικά να εμφανιστούν κάποιοι από τους άλλους.
H αγαπημένη μου ανάμνηση είναι όταν συνειδητοποίησα ότι έβλεπα κάτι που δεν πίστευα πως θα έβλεπα ποτέ στη ζωή μου - μια μάζωξη ανθρώπων που είχαν το ίδιο πνεύμα και κοινή συνείδηση. Ήταν η πρώτη έκφραση της πρώτης γενιάς με παγκόσμια επίγνωση που εμφανίστηκε στον πλανήτη. Με όλα όσα συνέβαιναν τότε - ο πόλεμος στο Βιετνάμ, το κίνημα για τα πολιτικά και ανθρώπινα δικαιώματα, η δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ - συσπειρωθήκαμε και βασιστήκαμε στη δύναμη των αριθμών. Βρεθήκαμε όλοι σαν μια κοινότητα για να ακουστεί η φωνή μας και να μας αναγνωρίσουν. Αν και συχνά το περιγράφουν σαν ένα τρελό, αχαλίνωτο φεστιβάλ από μουσκεμένους, μαστουρωμένους χίπηδες, το Woodstock προφανώς ήταν κάτι πολύ περισσότερο, ειδάλλως δεν θα μιλούσαμε ακόμα γι' αυτό. Στο αγρόκτημα του Max Yusgur είχαν συγκεντρωθεί άνθρωποι κάθε φυλής και κάθε ηλικίας. Μερικοί είχαν ταξιδέψει μέρες, ακόμα και εβδομάδες για να φτάσουν εκεί. Ο κόσμος άλλαζε γρήγορα και κανείς μας δεν ήταν πρόθυμος να παραμείνει αμέτοχος. Είχαμε ανάγκη να νιώσουμε κομμάτι αυτών των αλλαγών κι εκείνη η αυθόρμητη συνάθροιση έμοιαζε σαν το μεγαλύτερο οικογενειακό αντάμωμα του κόσμου.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΣΧΕΤΙΚΑ:
O Jimi Hendrix στο Woodstock: Μία επισφαλής στροφή σε μια ένδοξη στιγμή...
H Joan Baez για το Woodstock...
Woodstock: Οι γνωστοί άγνωστοι...
