Ο πρωταθλητής της πυγμαχίας στην κατηγορία βαρέων βαρών Μοχάμετ Άλι (1942-2016) υπήρξε ντόμπρος απέναντι σε πολλά πολιτικά ζητήματα, συμπεριλαμβανομένης της αντίθεσής του στον πόλεμο του Βιετνάμ. Το 1966, ο Άλι κλήθηκε να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία στο στρατό των Ηνωμένων Πολιτειών και όταν το 1967 τον κάλεσαν να ορκιστεί, εκείνος παρουσιάστηκε στη στρατολογία αλλά αρνήθηκε να πει το όνομά του ή ορκιστεί πίστη στην πατρίδα. Αμέσως του αφαιρέθηκε ο τίτλος του πρωταθλητή, καταδικάστηκε σε πέντε χρόνια φυλακή (χωρίς να εκτίσει την ποινή) και σε πρόστιμο δέκα χιλιάδων δολαρίων, ενώ του απαγορεύτηκε η συμμετοχή σε αγώνες για τρία χρόνια. Ο Άλι επέστρεψε στο καναβάτσο στις 16 Οκτωβρίου 1970, νικώντας τον Τζέρι Κουάρι με νοκ άουτ στον τρίτο γύρο. Τον επόμενο χρόνο το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ ακύρωσε την αρχική ποινή.
Γιατί μου ζητούν να φορέσω στολή και να πάω δέκα χιλιάδες μίλια μακριά από το σπίτι μου για να ρίχνω βόμβες και σφαίρες σε σκουρόχρωμους ανθρώπους στο Βιετνάμ, ενώ τη στιγμή που στο Λούισβιλ μεταχειρίζονται τους λεγόμενους Νέγρους σαν σκυλιά και τους στερούν τα ανθρώπινα δικαιώματά τους;
Όχι δεν πρόκειται να πάω δέκα χιλιάδες μίλια μακριά για να βοηθήσω στις δολοφονίες και το κάψιμο μιας άλλης φτωχής χώρας, μόνο και μόνο για να συνεχιστεί η κυριαρχία των λευκών δουλεμπόρων πάνω στους σκουρόχρωμους ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Μ έχουν προειδοποιήσει ότι μια τέτοια στάση θα θέσει σε κίνδυνο το γόητρό μου και θα μου στερήσει εκατομμύρια δολάρια που θα αυξάνονταν συνεχώς επειδή είμαι πρωταθλητής…
Εγώ όμως το έχω πει μια φορά και το ξαναλέω. Ο αληθινός εχθρός του λαού μου βρίσκεται εδώ. Δεν θα ατιμάσω τη θρησκεία μου, τον λαό μου ή τον εαυτό μου για να γίνω όργανο στην υποδούλωση εκείνων που μάχονται για τη δική τους δικαιοσύνη, ελευθερία και ισότητα…
Αν πίστευα ότι ο πόλεμος θα έφερνε την ελευθερία και την ισότητα στα 22 εκατομμύρια του λαού μου, δεν θα χρειαζόταν να με επιστρατεύσουν, θα καταγόμουν αύριο κιόλας. Όμως ή πρέπει να υπακούσω στους νόμους αυτής της χώρας ή στους νόμους του Αλλάχ. Δεν έχω να χάσω τίποτα υποστηρίζοντας τα πιστεύω μου. Οπότε, ας με κλείσουν φυλακή. Ούτως ή άλλως, είμαστε φυλακισμένοι εδώ και τετρακόσια χρόνια…
Η συνείδησή μου δεν θα επέτρεπε να πυροβολήσω τον αδελφό μου ή κάποιον με πιο σκουρόχρωμη επιδερμίδα ή κάποιον φτωχό και πεινασμένο που ζει μέσα στις λάσπες για χάρη της μεγάλης και πανίσχυρης Αμερικής. Να τον πυροβολήσω για ποιον λόγο; Ποτέ δεν με αποκάλεσαν αράπη, ποτέ δεν με λιντσάρισαν, ποτέ δεν βίασαν ούτε σκότωσαν τη μάνα μου και τον πατέρα μου. Για ποιο λόγο, λοιπόν, να τους πυροβολήσω. Πώς μπορώ να πυροβολήσω φτωχούς ανθρώπους;
Λίγο πριν συνάντησα δυο μαύρους στρατιώτες στο αεροδρόμιο και μου είπαν, «Χρειάζονται πολλά αρχίδια για να κάνεις αυτό που κάνεις, πρωταθλητή. Κι εγώ τους λέω, «Αδέλφια, δεν έχετε ιδέα. Αν ξέρατε που πηγαίνετε, αν ξέρατε τις πιθανότητες να γυρίσετε χωρίς χέρι ή χωρίς μάτι, πολεμώντας εκείνους τους ανθρώπους στην ίδια τους τη χώρα, πολεμώντας και σκοτώνοντας Ασιάτες αδελφούς που δεν σας λιντσάρισαν ποτέ, ούτε σας αποκάλεσαν αράπηδες, ούτε έστειλαν σκυλιά να σας κυνηγήσουν, ούτε δολοφόνησαν ποτέ τους ηγέτες σας. Θα πρέπει να σκοτώσετε τους «εχθρούς» σας (έτσι τους αποκαλούν), αλλά μόλις γυρίσετε σπίτι δεν θα μπορείτε να βρείτε δουλειά. Το να πας φυλακή για μερικά χρόνια, δεν είναι τίποτε σε σύγκριση μ’ αυτό…
