Γράφει ο Constantin Johannes
Σχέδια: Conan Nanco
Ονομάζομαι Ίαν Άντερσον και είμαι φοβερός τύπος. Ξέρετε γιατί; Επειδή εγώ έφτιαξα τη μεγαλύτερη μπάντα όλων των εποχών. Δεν υπήρξε και δεν θα υπάρξει καλύτερη μπάντα. Τα υπόλοιπα συγκροτήματα έχουν συσταθεί για να μοιράζονται τις θέσεις από το νούμερο δυο και μετά. Στην μπάντα που έχω φτιάξει εγώ, μου αρέσει να αλλάζω τα μέλη της. Αρχικώς, για να δίνω εγώ την ευκαιρία και σε άλλους ανθρώπους που παίζουν μουσική, σε «μουσικούς», να ζήσουν την εμπειρία της μπάντας μου και δευτερευόντως, επειδή έχει πλάκα.
Μια φορά προσέλαβα και απέλυσα μετά από σύντομο χρονικό διάστημα ένα τύπο που έπαιζε κιθάρα και είχε δυο κομμένα δάχτυλα. Φοβερά γέλια. Του είχα βάλει και δυο πλαστικά πρόσθετα στα κολοβώματα των δαχτύλων του και του έλεγα ότι παίζει καλύτερα έτσι. Σε κάτι φάσεις έπαιζα το σόλο του με το φλάουτο μου, πιο γρήγορα από εκείνον γιατί μου άρεσε να τον βλέπω να βάζει τα κλάματα. Τον έδιωξα και μετά μου είπαν εμένα ότι πήγε κι έγινε σατανιστής.
Μια άλλη φορά με είχε πρήξει μια γκόμενα να πάμε να δούμε τα Grammy. Πήγα. Το βραβείο για το καλύτερο άλμπουμ ανέβηκαν να το παραλάβουν κάτι φρικιά. Ο ένας έμοιαζε με τενίστα που είχε καταπιεί σαράντα ηρεμιστικά. Δεν μου άρεσαν και τους έδιωξα. Στη συνέχεια, απένειμα το βραβείο στο δικό μου άλμπουμ που είχε φτιάξει η δικιά μου μπάντα. Η γκόμενα έπαθε πλάκα. Πιο πριν από αυτό, είχα βάλει σε ένα δίσκο μου μια δεκατριάλεπτη συνέντευξη που είχα δώσει στον μπασίστα μου και στην οποία έβριζα το στούντιο, εκεί που η μπάντα μου είχε ηχογραφήσει τον δίσκο μου. Έπειτα απέλυσα τον μπασίστα και τον επαναπροσέλαβα, αφού τον άλλαξα για λίγο με ένα ουρακοτάγκο.
Έχω την καλύτερη μπάντα. Μάλιστα την ονόμασα Ίαν Άντερσον, αφού αυτό είναι το όνομά μου και εγώ έχω την καλύτερη μπάντα. Μόνο ο μπασίστας δεν μου αρέσει και για αυτό τον απέλυσα. Έτσι έχει το πράγμα, η δικαιοσύνη πρέπει να αποδίδεται.
Μιας και το έφερε η κουβέντα στη δικαιοσύνη, πρέπει να σας πω ότι αυτή τη στιγμή βρίσκομαι στην στρατόσφαιρα μέσα στο διαστημόπλοιό μου, και θα σας σκοτώσω όλους με ακτίνες λέιζερ. Ξέρω τι θα πείτε, μα πώς γίνεται ο Ίαν Άντερσον να έκλεισε την μπάντα του και να ασχολείται με τον αφανισμό του ανθρώπινου είδους; Είναι σχετικά απλό. Χρησιμοποίησα έναν κεντρικό πυρηνικό αντιδραστήρα σύντηξης, ο οποίος ενεργοποιείται με ένα απίστευτο σόλο στο φλάουτο που μόνο εγώ (ποιος άλλος?) μπορώ να παίξω. Λογικά η επόμενη απορία σας είναι πώς και είμαι ακόμα ζωντανός το 2124. Φυσικά, το σώμα μου δεν είναι. Το άφησα στο 2018.
Στις 3 Ιουνίου εκείνου του έτους, με τη βοήθεια μιας ημιπαράνομης εταιρείας βιορομποτικής, κατάφερα να εισάγω τη συνείδηση μου σε αυτό το τέλειο, απέθαντο ανθρωποειδές. Έχει την εικόνα που είχα εγώ το 1978. Είμαι μια μηχανή με νοημοσύνη και φοβερό ταλέντο στη μουσική και τις ανθρώπινες σχέσεις. Πάνω κάτω ότι ήμουν πάντα. Ποτέ δεν θα είμαι πολύ μεγάλος για το ροκ εντ ρολ, γιατί ποτέ δεν θα πεθάνω.
Σε λίγες ώρες, σε όλη τη γη θα ακουστούν ασημένιες φονικές νότες. Τα παιδιά και οι γέροι δεν θα αντέξουν. Οι υπόλοιποι θα εκκαθαριστούν από τα λέιζερ. Σας το είχα πει: Θα πάρετε μέρος στην έκρηξη μου. Θα παίξετε το παιχνίδι μου. Είμαι το παιδί του πολέμου. Χορέψτε ως την τελευταία μέρα και νύχτα που θα σας πάρει μακριά.
Τη μέρα που έγινε η μεταφορά της συνείδησης μου τη θυμάμαι σαν τώρα. Σαν να μην έχει περάσει λεπτό. Σε μια κρυφή υπόγεια ιατρική εγκατάσταση, κάπου στην βιομηχανική ζώνη της Θεσσαλονίκης. Είχα βρεθεί εκεί για την όγδοη περιοδεία μου στην Ελλάδα. Το προηγούμενο βράδυ είχα διαλύσει με αγνό ροκ τα μυαλά των ιθαγενών. Έπειτα, κουρασμένος σωματικά και ψυχικά, εκνευρισμένος απ’ τους ηλίθιους μουσικούς μου, μπήκα στο καμαρίνι. Με περίμεναν δύο πανομοιότυποι άνδρες. Ίδιοι σε όλα εκτός από τα μάτια. Τα μάτια ανδροειδούς. Τα μάτια μου.
Ισχύουν όλα ακριβώς όπως τα έχουν περιγράψει άνθρωποι με μεταθανάτιες εμπειρίες, διάφοροι άλλοι συνωμοσιολόγοι, πειραγμένοι, φρικιά, άνθρωποι με καταφανέστατα ψυχολογικά προβλήματα και προβλήματα προσαρμογής. Ο άνθρωπος συνεχίζει την ύπαρξή του και μετά θάνατον.
Περίμενα ότι η διαδικασία θα είναι ελαφρώς διαφορετική στην περίπτωσή μου (λόγω ιδιοσυγκρασίας), αλλά όλως παραδόξως δεν ήταν.
Απέναντί μου στεκόταν για αρκετή ώρα το ολόγραμμα με την πανομοιότυπη, με τη δική μου μορφή, άκαμπτο και αμίλητο, ώσπου ξαφνικά, χωρίς καμία προειδοποίηση, η δική μου ύπαρξη άρχισε να αποσυντίθενται και κύματα ενέργειας με τη μορφή μουσικών νότων άρχισαν να μεταφέρονται στην νέα ύπαρξη. Το περίεργο στην όλη διαδικασία είναι ότι δεν είχα απώλεια συνείδησης ούτε για ένα δευτερόλεπτο, ήταν θαρρείς και κάθε κύτταρο της παλιάς ύπαρξης κουβαλούσε ένα κβάντο συνείδησης στην νέα.
Πρέπει να καταλάβετε ότι η κίνηση αυτή δεν ήταν προσχεδιασμένη. Ισχύει ότι καλλιεργούσα τις φονικές μου τάσεις για το ανθρώπινο είδος εδώ και δεκαετίες, συγκεκριμένα από την ημέρα που ένας τύπος με μια άσπρη ρόμπα αφαίρεσε ένα κρεάτινο σπιράλ σωλήνα από την κοιλιά μου. Λειτουργούσαν, όμως, σε ένα φιλοσοφικό επίπεδο χωρίς ποτέ να έχουν πάρει τη μορφή ενός πραγματικού, ολοκληρωτικού, απόλυτου, αποκρουστικά ιδιοφυούς, παιχνιδιού αφανισμού. Το ανδροειδές μου έδωσε αυτή τη δυνατότητα.
Τη στιγμή της μεταφοράς της συνείδησής μου, ακολούθησε ένα κύμα πνευματικής έκστασης, με τη μορφή της απόλυτης επίγνωσης του εαυτού μου. Δεν είχα πλέον κύτταρα. Δεν είχα πλέον κανένα περιορισμό. Είχα αποβάλλει το απαίσιο γονιδίωμα, με όλα τα έμφυτα βαρίδια του. Φόβος, πείνα, ασφάλεια, ενοχή, όλα έγιναν περιττά. Δεν σας χρειαζόμουν πια, μπορούσα να γίνω αυτό που ήμουν. Το τέλος.
Δεν σας κατηγορώ στην πραγματικότητα. Απλώς δεν διαθέτετε αντιασφυξιογόνο μάσκα για να προστατευτείτε από την εξάπλωση της νόσου. Χτίσατε τη βαναυσότητά σας πάνω σε βαναυσότητα, η ηλιθιότητα γέννησε ηλιθιότητα. Με την κίνηση, με ό,τι διαχέετε και ό,τι συγχέετε, μολύνετε ο ένας τον άλλον. Μη φοβάστε όμως, ο καιρός της θεραπείας έφτασε. Ο αγρότης είναι έτοιμος για θερισμό.
Δεν είμαι τέρας. Μέσα σε αυτά τα κυκλώματα και τις ψυχεδελικές βιορομποτικές μου αρτηρίες, κυλάει η Ανθρώπινη συνείδηση μου. Ειδάλλως, γιατί πριν υπογράψω τα χαρτιά της μετάβασης επέμεινα να πάρουν μαζί και τον Λανσελότο μου; Έλα εδώ αγόρι μου. Για σένα λέω. Ο πιο πιστός φίλος του Ίαν είναι αυτός, ο Μαρτίνος Λανσελότος Μπαρέ, εδώ και έναν αιώνα το απόλυτο κατοικίδιο. Δεν μιλάει, με υπηρετεί με αυταπάρνηση, είναι αδίστακτος με τους εχθρούς μου (δηλαδή με όλους) και παίζει τις πιο γλυκές μπλουζιές που έχετε ακούσει. Το φωνητικό σύστημα που έχει εγκατεστημένο στο λαιμό του είναι μια όλντ σκούλ Λες Πολ. Δώσε λίγο Μισισίπι, αγόρι μου… Ω ναι!! Μπράβο, τώρα κάτσε.
Πίσω στο σχέδιο. Αυτό το σιδερένιο άλογο που καβαλάει ο Ίαν τα τελευταία 106 χρόνια έχει ένα μικρό μειονέκτημα. Κάθε έξι μέρες αποφορτίζεται. Την έβδομη μέρα «κατά τας γραφάς» σβήνω για φόρτιση. Φίλε, αυτό το εικοσιτετράωρο που η συνείδηση μου είναι επιπλέουσα, ταξιδεύω σε πολύ περίεργα μονοπάτια. Οι γαμημένοι οι χίπηδες θα κατουριόντουσαν απάνω τους απ’ τον φόβο τους. Σαν να έχεις πάρει LSD και παραισθησιογόνα μανιτάρια μαζί. Ο Ίαν δεν είναι χίπης όμως. Ο Ίαν τριπάρει με αρχίδια από ατσάλι. Ο Ίαν δεν έκανε ναρκωτικά. Ο Ίαν είναι το ναρκωτικό.
Λοιπόν, έχετε 24 ώρες και κάτι ψιλά, ανθρωπάκια. Α, και κάτι άλλο: τα πρώτα εξήντα λεπτά μετά την φόρτιση, όταν συναντιέμαι ξανά με το χέβι μέταλ κορμί μου… αγόρι μου, γίνομαι η βόμβα. Θα δείτε τι εννοώ. Ο Κάλκι και ο Αντίχριστος μαζί. Λάνσελοτ, εδώ αγόρι, έλα, μπράβο. Πήγαινε τον Ίαν σου για «χυμό». Σβήνω τώρα, θ’ ανάψω με μια στύση σαν πυρηνικό μανιτάρι.
Στο πολεμικό αστρόπλοιο Ρέκβιεμ επικρατεί σιωπή. Κάποιες ενδείξεις αναβοσβήνουν στους πίνακες ελέγχου. Μια θλιμμένη κιθάρα ακούγεται μέσα απ’ το μεταλλικό κορμί του Λάνσελοτ και δίνει την αίσθηση ότι προσπαθεί να φυτέψει τον σπόρο της ευσπλαχνίας και του ελέους σχετικά με το καταστροφικό μου σχέδιο, στην άκρη του αψεγάδιαστου μυαλού μου. Ο κύβος ερρίφθη όμως. Μέσα από τα βάθη της εγκεφαλικής μου λειτουργίας που μοιάζει να είναι σε ύπνωση, συνθέτω όλο και λεπτομερέστερα και στην ολότητά του το σχέδιο, μου παρακολουθώντας ταυτόχρονα τις εξελίξεις κάτω στη Γη.
Μια ζωή αυτοί οι Αμερικάνοι. Για άλλη μια φορά υποτίθεται ανέλαβαν την υπεράσπιση του ανθρώπινου είδους σαν αυτόκλητοι σωτήρες. Μάζεψαν τον αφρό της παγκόσμιας επιστημονικής κοινότητας βιολόγους, ανθρωπολόγους, αστροφυσικούς, πυρηνικούς φυσικούς, και προσπαθούν να βρουν έναν τρόπο να αντιμετωπίσουν μια απειλή που δεν μπορούν και ούτε πρόκειται να την καταλάβουν ποτέ. Μια απέλπιδα προσπάθεια να επιμηκύνουν τον χρόνο του τελεσιγράφου που τρέχει αδυσώπητα, μια προσπάθεια να ξαναγεμίσουν με άμμο την κλεψύδρα που αδειάζει επικίνδυνα. Μια προσπάθεια να αντιμετωπίσουν μια απειλή που νομίζουν ότι δεν τους βλέπει.
Έδωσα τα πρώτα σημάδια για την επερχόμενη καταστροφή, με τη μορφή ακραίων περιβαλλοντικών καταστροφών πριν μερικά χρόνια, αλλά δεν φάνηκε να καταλαβαίνουν τίποτα. Εξακολουθούν να αναμηρυκάζουν παλιές και χιλιοειπωμένες θεωρίες περί ασύμμετρης απειλής και εξωγήινων, την ώρα που αντιμετωπίζουν κάτι πολύ πιο σύνθετο από αυτό.
Δεν έχω μνήμη, είμαι η μνήμη της ανθρωπότητας, γιατί εσωκλείω την εμπειρία της συλλογικής ύπαρξης του πλανήτη και κάθε έμβιου όντος και κάθε άβιου πράγματος από την εποχή των παγετώνων.
Κατάσταση φόρτισης: Ολοκληρωμένη.
Έλεγχος αντικειμένων: Πλήρης λειτουργία.
Επαναφορά συνείδησης: 70% loading… 80% loading… 90% loading… please wait, 3 seconds, 2 seconds, 1 second…
Λοιπόν, που είχαμε μείνει. Α, ναι. Την έχετε γαμήσει κανονικά. Θα σας ξεριζώσω, θα κάψω τον σπόρο σας, θα ρίξω τη σκόνη σας στην πιο μαύρη τρύπα του διαστήματος. Το μόνο που θα απομείνει από το είδος σας θα είναι ένα ερώτημα. Υπήρξα πράγματι;
Πάντως, αν το δούμε το θέμα συνολικά, μόνο φιλεύσπλαχνος μπορεί να χαρακτηριστώ. Έτος 2124 κι έχετε δώσει στην αθλιότητα καινούρια έννοια. Κάποιοι δουλεύετε σαν σκλάβοι, κάποιοι πεινάτε σαν σκλάβοι. Κάποιοι περνάτε τη ζωή σας σε κλουβιά με τέσσερις τοίχους και ένα ταβάνι, κάποιοι περνάτε τη ζωή σας γυρνώντας από χωματερή σε χωματερή. Καλοί, κακοί, έξυπνοι, χαζοί, όλοι μαζί καταναλώσατε ανελέητα τη ζωτική ενέργεια ενός ολόκληρου πλανήτη. Κάθε προσπάθεια που κάνατε από καταβολής του είδους σας ήταν για να διατηρηθεί αυτή η συνθήκη. Το επόμενο στάδιο είναι να αρχίσετε να μασάτε τα κρέατά σας για να δείτε τι γεύση έχουν. Βρωμάτε σκατά και θάνατο. Ζητάτε να απαλλαγείτε από τη μοίρα σας από τον καιρό που ανάψατε την πρώτη φωτιά. Εδώ έρχομαι εγώ για να απλώσω ένα λέιζερ βοηθείας, Ίαν ο ελεήμων. Ίαν, ο ταπεινός.
Στο μεταξύ, λόγω της καλλιτεχνικής μου φύσης, έχω ετοιμάσει ειδικό σόου για το τέλος σας. Το σκηνικό είναι από την Έκτη Σφραγίδα της Αποκάλυψης. Εγώ είμαι ο Θεός, εσείς είστε τα απολωλότα πιθήκια και η φάση είναι σεισμός, μελανός ουρανός, η σελήνη κόκκινη και ολόγραμμα του θηρίου να γυρνάει την υδρόγειο λυσσασμένο… Θα ενθουσιαστείτε, φαντάζομαι.
Όμως δεν θέλω να κουραζόμαστε με προκαταρκτικά, πάντα μου άρεσε να σκίζω κατευθείαν το κιλοτάκι με τα δόντια. Οπότε, μιας και η φιλαργυρία σας κατέστρεψε τη σφαίρα σας και σίγουρα δεν υπάρχει χώρος για εσάς εδώ έξω… Ξεκινάμε.
… Ξεκινάμε, Νοσοκόμα βεβαιώσου ότι η μασέλα βρίσκεται στη θέση της. Εσύ, ο ψηλός, έλεγξε τους ιμάντες στα πόδια, τα χέρια και τη μέση. Φορτίζω στα 500 Watt.
«Κύριε Άντερσον, κλείστε τα μάτια σας και χαλαρώστε. Θα νιώσετε μια μικρή ενόχληση…»
Τα φώτα στο θάλαμο της ψυχιατρικής κλινικής χαμηλώνουν από την πτώση της τάσης που προκαλούν τα επαναλαμβανόμενα ηλεκτροσόκ. Πάνω σε έναν πάγκο που μοιάζει με τραπέζι εκτέλεσης θανατοποινιτών, βρίσκεται ένας ηλικιωμένος άντρας. Γύρω του, ο γιατρός και δυο νοσηλευτές. Τα μέλη του είναι δεμένα σφιχτά με δερμάτινους ιμάντες πάνω στο τραπέζι. Στο κεφάλι του είναι τοποθετημένα ηλεκτρόδια με αυτοκόλλητη ταινία. Οι σιαγόνες του κρατιούνται σε απόσταση με μια πλαστική μασέλα. Τα αγγεία του προσώπου του έχουν σπάσει από την υπερβολική ένταση. Τα μάτια του κοιτάζουν στο πουθενά, δάκρυα κυλούν στις φαβορίτες του.
«Κύριε Άντερσον με ακούτε; Κύριε Άντερσον; Νομίζω ότι είναι έτοιμος. Ψηλέ, λύσε τους ιμάντες. Νοσοκόμα σκούπισε τα σάλια του και πήγαινε τον στο δωμάτιο του, ο ψηλός θα σε βοηθήσει. Αν, μόλις συνέλθει, αρχίσει πάλι τις ιστορίες θα του ψήσω το μυαλό τελείως. Θα γυρίσω τον μετρητή στα 1000 Watt και μετά, ψηλέ, θα χρειάζεται να του σκουπίζεις τον κώλο.
…Γαμημένοι παλαβιάρηδες.
Τέλος
Ο Constantin Johannes γεννήθηκε κάποια μέρα στο διάστημα μεταξύ 1982 και 1985. Από παλαιά ξεπεσμένη οικογένεια της Αθήνας. Από μικρός ενδιαφέρθηκε για την μουσική. Περίπου σε ηλικία 9 ετών την είχε ακούσει όλη και έκτοτε δεν ακούει τίποτα. Έχει γυρίσει όλο τον κόσμο (μέσω YouTube) και παρακολουθεί συναυλίες με τον ήχο στο mute. Δεν εργάζεται εκ πεποιθήσεως. Είναι πιστός της σέχτας του τέλους του κόσμου και μοναδικό της μέλος. Κυκλοφορεί στους δρόμους του κέντρου με ωτοασπίδες. Γράφει τις ιστορίες του στα γερμανικά αν και δεν ξέρει τη γλώσσα.
Conan Nanco
O Conan Nanco, γεννήθηκε κάποια στιγμή, σε κάποιο σημείο της Αιτωλοακαρνανίας.
Κάποιες φορές είναι καλά και κάποιες άλλες προσπαθεί να είναι.
Γενικότερα, σχεδιάζει, πίνει και ακούει ροκ εντ ρολ.
Κάποιες φορές παίζει κιόλας.
Conan Nanco
O Conan Nanco, γεννήθηκε κάποια στιγμή, σε κάποιο σημείο της Αιτωλοακαρνανίας.
Κάποιες φορές είναι καλά και κάποιες άλλες προσπαθεί να είναι.
Γενικότερα, σχεδιάζει, πίνει και ακούει ροκ εντ ρολ.
Κάποιες φορές παίζει κιόλας.
Conan Nanco
O Conan Nanco, γεννήθηκε κάποια στιγμή, σε κάποιο σημείο της Αιτωλοακαρνανίας.
Κάποιες φορές είναι καλά και κάποιες άλλες προσπαθεί να είναι.
Γενικότερα, σχεδιάζει, πίνει και ακούει ροκ εντ ρολ.
Κάποιες φορές παίζει κιόλας.
