Γράφει ο Βαγγέλης Χαλικιάς
Φωτογραφίες: Μαρία Πιτιακούδη
Τo Pulsar Samothraki Art Festival οργανώθηκε για πέμπτη φορά τα τελευταία έξι χρόνια (πέρυσι δεν πραγματοποιήθηκε) και φέτος ήταν τριήμερο (9, 10 & 11 Αυγούστου). Στο μουσικό κομμάτι εμφανίστηκαν διαδοχικά οι Θραξ Πανκc, οι Alcalica και οι Last Drive. Το Pulsar πραγματοποιείται στο «Εργοστάσιο Σαμοθράκης» και το διοργανώνει εξ ολοκλήρου η Άννα Τσάκωνα, μαζί με διάφορους καλούς φίλους και συνεργάτες. Δυστυχώς, ενώ από την πλευρά της οργάνωσης, της παραγωγής και του αποτελέσματος, δηλαδή των συναυλιών, το φεστιβάλ ήταν άψογο, εξωγενείς παράγοντες επηρέασαν σε διάφορους τομείς όχι μόνο αυτό, αλλά και τη ζωή των συμμετεχόντων…
Η περιπέτεια στη Σαμοθράκη στην αρχή ήταν ένα τοπικό θέμα, σαν κάτι που συνέβαινε σε εμάς τους λίγους που συμμετείχαμε και σε διάφορους άλλους που ήθελαν έρθουν ή να φύγουν από το νησί, αλλά τελικά κατέληξε να γίνει πανελλαδική είδηση. Και μιας και βρέθηκα στο κέντρο των γεγονότων είπα να σας τη διηγηθώ….
Πρώτη Νύχτα: ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗ 8-9-2019 μ.Χ.
Η περιπέτεια (και η αίσθηση του κάτι δεν πάει καλά μαζί με ένα αισιόδοξο «έλα μωρέ, έτυχε») ξεκίνησε το βράδυ της 8ης Αυγούστου, φθάνοντας στο αεροδρόμιο της Αλεξανδρούπολης, μια νύχτα πριν το μουσικό (υπάρχει και το κινηματογραφικό, δύο σε ένα δηλαδή) Pulsar Samothraki Art Festival.
Εξηγώ… (με τη φωνή του Rod Evans και των υπόλοιπων sixties Deep Purple και ένα φρέντο έχτρα large για συντροφιά.)
Εγώ στο ταξί: Κέντρο, στο τάδε ξενοδοχείο.
Οδηγός ταξί: Εχμμμ… θα έχουμε πρόβλημα.
Εγώ: Γιατί;
Οδηγός ταξί: Σήμερα έχει λευκή νύχτα στην πόλη, τα εμπορικά καταστήματα θα είναι ανοιχτά ως τις δύο τα ξημερώματα. Επίσης, σε όλη την πόλη γίνονται μουσικές εκδηλώσεις και τέτοια. Οι δρόμοι είναι κλειστοί. Θα σας αφήσω κάνα – δυο τετράγωνα πριν το ξενοδοχείο, θα το βρείτε εύκολα.
Εγώ: Οκ…
Οδηγός ταξί: Και ο γιος μου δουλεύει σήμερα.
Εγώ: Ως τις δύο; Φαντάζομαι θα πληρωθεί γι’ αυτό ε; Το πρωί θα πάει κανονικά για δουλειά φαντάζομαι;
Οδηγός ταξί: (κενό)… Εεε, δεν ξέρω.
Alcalica
Φτάσαμε!
Χαμός στην πόλη, ντιτζέις με μουσική στην καραδιαπασών ακριβώς κάτω από το ξενοδοχείο, λίγα μέτρα πριν stage με live tango και δυο τρία ζευγάρια που έκαναν επίδειξη των ικανοτήτων τους ή απλώς απολάμβαναν τον χορό τους. Στη μέση του δρόμου, μια καντίνα–κάβα.
Για να μείνω στο δωμάτιο ούτε λόγος, ούτε ωτοασπίδες δεν με έσωναν. Οπότε, βουρ στον καπιταλισμό μπας και φτάσω στο λιμάνι για να αντικρύσω τα δύο χαλασμένα πλοία που πραγματοποιούσαν το δρομολόγιο Αλεξανδρούπολη–Σαμοθράκη και μάθω κάνα νέο. Φτάνοντας μετά κόπων και βασάνων, αφού κάθετα διέσχισα τους τέσσερις παράλληλους δρόμους προσπαθώντας να περπατήσω ανάμεσα σε εκατοντάδες κόσμου και μερικές εξέδρες με μουσική, δεξιά και αριστερά στο λιμάνι διέκρινα κάμποσα ταλαιπωρημένα άτομα. Άστο για το πρωί σκέφθηκα, έτσι κι αλλιώς είχα ήδη πληροφορηθεί από την Άννα πως το πρωινό καράβι των 9 θα έφευγε τελικά στις μια το μεσημέρι και πως το μόνο που είχα να κάνω ήταν να πάω νωρίς το πρωί στο γκισέ του λιμανιού να αλλάξω το εισιτήριο. Έτσι, είπα να εκμεταλλευτώ τη δεύτερη πληροφορία που είχα από την Άννα, ότι οι Alcalica (αγαπημένοι Λεωνίδας και Ζουλί) εμφανίζονταν την ίδια νύχτα κάπου στην Αλεξανδρούπολη. Γκούκλαρα και ανακάλυψα ότι μας χώριζαν μόλις οκτώ λεπτά με τα πόδια. Αφού με τη δεύτερη απόπειρα κατάφερα να αγοράσω δύο τυλιχτά σουβλάκια (σάντουιτς, στη ντοπιολαλιά) και άκουσα τη σουβλατζού να λέει το επικό «Καλά έρχεται 15αύγοστος κι αυτοί εδώ τρώνε κρέας», πήγα να δω τους Alcalica.
‘Έπαιζαν ήδη σε ένα πεζόδρομο μπροστά από ένα ωραίο καφέ και με αρκετό κόσμο. Στάθηκα (επιτέλους) τυχερός και μια κάπως μεγαλούτσικη κυρία σηκώθηκε από την καρέκλα της κι έτσι βρέθηκα πρώτο τραπέζι πίστα. Ένα νεύμα στον Λεωνίδα και παράγγειλα την πρώτη από τις δύο μπύρες που άντεξα να πιω εκείνο το βράδυ. (Λεπτομέρεια: φορούσα μπλουζάκι New Zero God και ο τύπος δίπλα μου την αναγνώρισε αμέσως δηλώνοντας φαν και των Flowers of Romance και των Nexus, κάτι που πληροφορήθηκε την επόμενη και ο ιθύνων νους και των τριών συγκροτημάτων, κος Μιχάλης Πούγουνας.).
Στο διάλειμμα ο Λεωνίδας με ενημέρωσε ότι είχε κάποιο θέμα με τον τένοντα του αριστερού χεριού του κι ότι αφού μεθαύριο θα έπαιζε στη Σαμοθράκη, έπειτα από δύο μέρες η μπάντα θα εμφανιζόταν στην Ορεστιάδα (που να ’ξερε). Έτσι προσπαθήσαμε να συντονιστούμε για το αυριανό μεσημεριανό ταξίδι μας στο νησί. Οι Alcalica συνέχισαν το σόου τους κι εγώ την έκανα με ελαφρά πηδηματάκια για το ξενοδοχείο. Ήταν μια παρά τη νύχτα και ο κόσμος διάλεγε σορτσάκια και μαγιό και γυαλιά ηλίου, ενώ η μουσική συνεχιζόταν σε κάθε γωνιά του κέντρου της Αλεξανδρούπολης. Ευτυχώς, με το που μπήκα στο δωμάτιο μου τελείωσε και κάπως έτσι τελείωσε και η πρώτη μου νύχτα εκεί.
The Last Drive
Δεύτερη Μέρα: Αλεξανδρούπολη – Το Ταξίδι 9-8-2019 μ.Χ.
Πρωινό στο ξενοδοχείο, όπου είδα τρεις αεροπόρους (νομίζω) να κουβεντιάζουν πίνοντας καφέ και σκέφτηκα συνειρμικά μήπως γινόταν καμιά επιχείρηση της αεροπορίας με Ταγίπ κτλ, οπότε… αντίο λάιβ. Αφού έδωσα οδηγίες σε ένα ζευγάρι που να ζητήσει καφέ, που ήταν οι κούπες, που ήταν το μέλι, που έψηναν το ψωμί, κατηφόρισα για δεύτερη φορά στο λιμάνι. Ευτυχώς η Άννα περίμενε πολύ κόσμο κι έτσι υπήρχε μια προτεραιότητα στο όνομα μου όπως και των άλλων συμμετεχόντων. Παρόλο που ήταν μόλις εννέα το πρωί, ο υπάλληλος είχε την πολύ εύστοχη ιδέα να μου πει να ξαναπάω το μεσημέρι που θα έφευγε το πλοίο και θα γινόταν χαμός από κόσμο. Συγκράτησα με βαθιές ανάσες τα νεύρα μου και τον ρώτησα για πιο λόγο να το κάνω αυτό αφού είχε μπροστά του κι μένα και το εισιτήριο και σχεδόν καθόλου κόσμο. Τελικά με παρέπεμψε σε μια άλλη κυρία η οποία έπραξε το αυτονόητο.
Έπειτα από έναν παρατεταμένο καφεδάκι στο λιμάνι και ακούγοντας έναν καταπληκτικό διάλογο δύο γηραιών κυρίων «Σε έκανα αίτημα φιλίας αλλά αν δεν το δεχτείς, δεν πειράζει», έφτασε δώδεκα κι έτσι τραβήχτηκα στο λιμάνι για το ταχύπλοο που θα αναχωρούσε στις μια. Εκεί βρήκα τους Alcalica και έγινα ο προσωπικός κουβαλητής του σαντουριού τους αφού ο Λεωνίδας ήταν «Άουτς» και η γλυκά Ζουλί κουβαλούσε τα πάντα. Τελικά, λίγο μετά την προγραμματισμένη ώρα αναχώρησης, ήρθε το ταχύπλοο να μας παραλάβει. Δυστυχώς νόμιζα ότι στο σκάφος θα έβρισκα να πιω τουλάχιστον ένα νερό – big mistake!
Το ταξίδι προς τη Σαμοθράκη ξεκίνησε στις 13:40. Ρώτησα ένα μέλος του πληρώματος για τη διάρκειά του. Μου απάντησε ότι θα φτάναμε σε μια ώρα και πενήντα λεπτά. Σε δύο ώρες και δέκα λεπτά ήμασταν στη Σαμοθράκη, αλλά εγώ είχα πάρει μια απειροελάχιστη γεύση του πως είναι στην έρημο χωρίς νερό. Να προσθέσω ότι αν ήθελες να καθίσεις στο κατάστρωμα του ταχύπλοου είχες σοβαρές πιθανότητες να πάθεις ηλίαση, ενώ όταν κατεβήκαμε τελικά κάτω και καθίσαμε σκόρπια, το κλιματιστικό ήταν ανύπαρκτο ή απλώς δεν επαρκούσε. Οι δύο τηλεόρασης πάντως έπιαναν καλά προβάλλοντας κάποιο σίριαλ στα βουβά.
Δεύτερη Μέρα (συνέχεια): Σαμοθράκη 9-8-2019 μ.Χ.
Εγώ με το σαντούρι και με τον σάκο μουστα χέρια, ο Λεωνίδας με δεμένο χέρι και η Ζουλί με όλα τα υπόλοιπα συμπράγκαλα, κάποια στιγμή πιάσαμε λιμάνι. Το βαν δεν είχε φθάσει ακόμα για να μας παραλάβει αλλά ευτυχώς βρήκα νερό σε ένα τουριστικό μαγαζί. Νεράκι μου έφερε και ο οδηγός του βαν, σταλμένο από την Άννα που είχε διαβάσει τα τρολαρίσματα που είχα γράψει σχετικά στο facebook στη διάρκεια του ταξιδιού.
Έπειτα από λίγο φθάσαμε στο ξενοδοχείο στην Καμαριώτισσα που ήταν πολύ κοντά στο λιμάνι. Εκεί μας υποδέχθηκε η Άννα, η αγαπημένη μας διοργανώτρια, και στη συνέχεια η ιδιοκτήτρια του ξενοδοχείου, η εξαιρετικά φιλόξενη Ελένη. Μας ενημέρωσαν που θα τρώγαμε κατά την παραμονή μας στο νησί και πήγαμε να αφήσουμε τα πράγματα μας δίνοντας ραντεβού με τον Πέτρο (δεν το ήξερα ακόμα το άτομο) στις 6:45, ώστε να πάμε στο «εργοστάσιο» δηλαδή στο συναυλιακό χώρο όπου την πρώτη μέρα θα εμφανίζονταν οι Θραξ Πανκc.
Στη διαδρομή για την ταβέρνα οι Alcalica προτίμησαν να σταματήσουν για μια γρήγορη βουτιά, ενώ εγώ προτίμησα μια γρήγορη μπουκιά. Φτάνοντας στην όμορφη ταβέρνα, ο νεαρός που σηκώθηκε για να μου πάρει παραγγελία μου πρότεινε κριάρι κοκκινιστό. Δεν του έφερα αντίρρηση. Σε λίγο έφτασε και το ζεύγος Alcalica μαζί με και ο Ισίδωρος, ένα επίσης εξαίρετο μέλος της ομάδας του Pulsar. Αφού το τραπέζι γέμισε κριάρια, αποσύρθηκα περιμένοντας να περάσει η ώρα για να ξεκινήσει επιτέλους η «φάση».
Στις 6:45 ο Πέτρος και η Νίκη ήρθαν να μας πάρουν και σε λίγα λεπτά αντίκρισα για πρώτη φορά στη ζωή μου το «εργοστάσιο Σαμοθράκης» θέλοντας να ζήσω για πρώτη φορά ένα μουσικό φεστιβάλ από μέσα Οι τρεις Θραξ είχαν ήδη ξεκινήσει το πιο φασαριόζικο soundcheck του τριημέρου με τους άρχοντες του ήχου Χρήστο (Χαρμπίλα) και Μάρκο (Κουτσιανά) από νωρίς μπροστά από την κονσόλα τους. (Ομολογώ ότι ήχο σαν κι εκείνον του Pulsar δύσκολα βρίσκεις).
Θραξ Πανκc
Το Εργοστάσιο
Λίγα λεπτά από το λιμάνι βρίσκεται το «εργοστάσιο Σαμοθράκης» που παλιά παρασκεύαζε γλυκά του κουταλιού. Η Άννα Τσάκωνα το νοικιάζει εδώ και λίγα χρόνια για θερινές κινηματογραφικές προβολές και εδώ και έξι χρόνια (είπαμε, το 2018 δεν έγινε) για το μουσικό φεστιβάλ. Όλα αυτά μαζί φέτος ήταν η μαγιά για πέμπτο Pulsar Samothraki Art Festival.
Το εργοστάσιο είναι ένας φιλόξενος χώρος μέσα στη φύση στη σκιά του όρους Σάος που δέσποζε από πάνω μας. Καθίσματα και ελεύθερος χώρος για να απολαύσεις τη συναυλία, ενώ στο εσωτερικό μπορούν να πραγματοποιούνται κινηματογραφικές προβολές και συναυλίες σε περίπτωση που ο καιρός δεν επιτρέπει το «υπαίθριο». Υπάρχουν επίσης τα απαραίτητα δωμάτια για να εξυπηρετούν κάθε ανάγκη (καμαρίνια, τουαλέτες, αποθήκη).
Οι τοίχοι του εσωτερικού χώρου ήταν διακοσμημένοι με κινηματογραφικές αφίσες εξαιρετικών ταινιών, όλες επιλογή της Άννας και, φυσικά, των προηγούμενων μουσικών φεστιβάλ. Επίσης λειτουργούσε μπαρ με τα πιο φθηνά και καθαρά ποτά της περιοχής (1€ η μπύρα, 4€ το ποτό) που το λειτουργούσαν δυο χαρούμενοι άνθρωποι οι Ισίδωρος και ο Δημήτρης.
Πρώτη λεπτομέρεια: Ανάμεσα στα πολλά δέντρα υπήρχε μία ροδιά (δεν ξέρω αν υπήρχαν κι άλλες), ενώ κάποια άλλα δέντρα έβγαζαν κάτι νόστιμους κίτρινους καρπούς αλλά δεν θυμάμαι πώς λέγονται.
Δεύτερη λεπτομέρεια: Την πρώτη βραδιά, αυτή των Θραξ Πανκc, τελείωσαν οι μπύρες κάτι που η τετράχρονη κόρη του Δημήτρη, η γλυκιά σε σημείο δαγκωματιάς Βικτώρια, φρόντιζε να διαλαλεί παντού «τέλειωσαν οι μπύρες, τέλειωσαν οι μπύρες».
Βικτώρια: η πιο όμορφη μασκότ του Pulsar!!!
Δεύτερη Μέρα: (κι άλλη συνέχεια…)
Φτάνουμε λοιπόν στο εργοστάσιο και προσπαθώ να μάθω τα υπόλοιπα παιδιά, τον Γιώργο, την Ειρήνη, τον Θοδωρή, την απίστευτη φωτογράφο Μαρία και, φυσικά τη Φανή, που είχε στήσει τον πάγκο με τα χειροποίητα κοσμήματά της. Με τη Νίκη παίρνουμε ανά χείρας τα τριών ειδών εισιτήρια (κανονικό, ανέργων και τριημέρου) και στηνόμαστε στην είσοδο του εργοστασίου κάτω από τους εκκωφαντικούς ήχους του soundcheck των Θραξ. Γιώργος και Πέτρος βοηθούσαν τον κόσμο που ερχόταν, δίνοντας οδηγίες για το παρκάρισμα και όλα κυλούν ρολόι.
Κάπως έτσι, απόλαυσα και το ηλιοβασίλεμα, όσο βέβαια μπορούσα να το διακρίνω πίσω από τα δέντρα.…
Οι Θραξ Πανκc έδωσαν ένα απίστευτο λάιβ, ο κόσμος δεν ήθελε να φύγουν, αλλά δυστυχώς υπήρχε ο περιορισμός για την ώρα κοινής ησυχίας. Οπότε, στις δώδεκα και κάτι: Καλό βράδυ μάγκες, ευχαριστούμε…
Οι Θραξ Πανκc έκοψαν και τα περισσότερα εισιτήρια του τριημέρου αλλά όπως ίσως γνωρίζετε, τις επόμενες μέρες και να ήθελε ο κόσμος δεν μπορούσε να έρθει εύκολα από απέναντι.
Σημείωση: Οι Θραξ Πανκc ετοιμάζονται να κυκλοφορήσουν τον πρώτο τους δίσκο.
Κατόπιν… μάζεμα σκουπιδιών, «αναγόμωση» της κάβας, καθαριότητα και ανασύνταξη για την επόμενη νύχτα, την νύχτα των Alcalica.
Η συνέχεια δόθηκε σε κάποιο μπαρ που όταν φτάσαμε έπαιζε Deep Purple και λίγο πριν φύγουμε το "Antisocial" των Anthrax σε ελληνική πανκ εκτέλεση. Οι κινήσεις μας γίνονταν με τις αναθυμιάσεις των δυνάμεων μας μέχρι στις 4 το πρωί…
Τρίτη Μέρα: Σαμοθράκη 10-8-2019 μ.Χ.
Αίθουσα πρωινού στο Niki Hotel και κατά τις 10:30 εμφανίζονται στη ρεσεψιόν, ξενυχτισμένοι και πεινασμένοι οι έξι Last Drive (έχουν και μάνατζερ, έχουν και ηχολήπτη, τι να κάνουμε;) Να σημειώσω ότι την προηγούμενη μέρα ήξερα ότι θα έφταναν το μεσημέρι αλλά μόλις ξύπνησα έμαθα ότι τελικά θα έρχονταν το πρωί, με το ταχύπλοο κι αυτοί οι καημένοι…
Οι δρόμοι μας χώρισαν μετά από μερικές κουβέντες, εκείνοι στο ξενοδοχείο κι εγώ με τον Ισίδωρο για καφέ στην όμορφη χώρα και πάλι πίσω με οτοστόπ.
Καθίσαμε στο μπαλκόνι του καφέ περιμένοντας το οχηματαγωγό που θα έφερνε το βαν των Last Drive αλλά και το ταχύπλοο με τον τον πολυτάλαντο (από τα πιο γαμάτα άτομα που έχω γνωρίσει) Πάνο Παπάζογλου, ο οποίος το βράδυ θα συνόδευε τους Alcalica με την κιθάρα του και με μια μεγάλη σειρά από πετάλια. Ο Πάνος είχε σχεδιάσει να φύγει από τη Σαμοθράκη την επόμενη μέρα (μουαχαχαχά!).
Μεσημεριανό στη γνωστή ταβέρνα: κριάρια και κατσίκια έκαναν παρέλαση στα τραπέζια, συνοδευόμενα με διάφορα περίεργα και πεντανόστιμα ορεκτικά.
18:45 στο βαν με τους Alcalica, τον Πάνο και τον Ισίδωρο και καθοδόν για το εργοστάσιο. Τακτοποίηση καθισμάτων, κάποιες λεπτομέρειες, κάβα και… έτοιμοι.
Οι Alcalica είχαν κάπως λιγότερο κόσμο από τις δυο άλλες μπάντες, αλλά όποιος ήταν παρών ξέφυγε και με το παραπάνω. Κάποια μάλιστα ίσως νόμισαν ότι χόρευαν στα αστέρια που φώτιζαν τη βραδιά. Έχω δει τρεις φορές τους Alcalica σε διάστημα λίγων μηνών, τις δύο μάλιστα μέσα σε τρεις μέρες, και δεν τους χορταίνω. Χώρια που κουβαλούσα συνέχεια το σαντούρι τους και τώρα μου λείπει. Υπενθυμίζω ότι ο ηρωικός Λεωνίδας έπαιζε στην ουσία με ένα χέρι γι’ αυτό και δεν έπαιξε και μπαγλαμά. Ευτυχώς, έπαιξε με το σαντούρι μου!
Η συναυλία τελείωσε, ο κόσμος ζητούσε κι άλλο κι όλοι εμείς, μπάντα, Άννα και Ισίδωρος, για χαλαρό ποτάκι στο ξενοδοχείο μετά το απαραίτητο ρετούς του συναυλιακού χώρου.
Τέταρτη Μέρα: Σαμοθράκη 11-8-2019 μ.Χ.
Ήδη έχει πέσει απαγορευτικό λόγω μποφόρ στο ταχύπλοο και περιμένουμε το νέο πλοίο με το εξωτικό όνομα Αζόρες. Επίσης, περιμένουμε τη Χρυσίνη (έκανε τα γραφιστικά του φεστιβάλ και θα με αντικαθιστούσε στο ταμείο προκειμένου το βράδυ να παρακολουθήσω τους Last Drive. Επίσης, είναι γυναίκα του Δημήτρη (κάβα) και μητέρα της μασκότ – Βικτώριας).
Είχαμε επίσης ενημερωθεί ότι έπρεπε να εξαργυρώσουμε τα εισιτήρια για το ταχύπλοο λόγω απαγορευτικού και ότι στο Αζόρες που θα ερχόταν ένας θεός ξέρει πότε, θα αγοράζαμε εισιτήρια μέσα στο καράβι. Εγώ θα έφευγα μαζί με τους Drive.
Πήγα λοιπόν να ρωτήσω το ταξιδιωτικό γραφείο του Σάος (του ταχύπλοου) και μου είπαν, ελάτε ό,τι ώρα θέλετε για την εξαργύρωση. Περίμενα λοιπόν τους έξι Drive να επιστρέψουν από τας εξωτικές βάθρες που είχαν πάει για να πάω για εξαργύρωση. Αφού πέρασε από τα τραπέζια μας άλλη μια στάνη με κατσίκια, επέστρεψα στο Σάος.
Απάντηση υπαλλήλου: Τελείωσαν τα χρήματα, ελάτε αύριο ό,τι ώρα θέλετε για να εισπράξετε.
Μας ζώσαν τα φίδια αλλά είχαμε το λάιβ.
Όσον αφορά τη Χρυσίνη και το Αζόρες, από τις 8 το πρωί που περίμεναν στην Αλεξανδρούπολη, έφτασαν γύρω στις 23:30 έξω από το λιμάνι και τότε ο καπετάνιος ανακάλυψε πως το καράβι ήταν πολύ μεγάλο για να δέσει! Προηγουμένως είχαν παραμείνει για τρεις–τέσσερις ώρες μέσα στο καράβι στην Αλεξανδρούπολη, χωρίς να τους λένε πότε θα φύγουν.
Τελικά, το καράβι αναχώρησε για την Αλεξανδρούπολη γύρω στις μια τα μεσάνυχτα, αφού οι ιθύνοντες ανακοίνωσαν στους άτυχους επιβάτες όταν αν ήθελαν μπορούσαν να κοιμηθούν μέσα στο πλοίο (υπήρχαν νερό και κρακεράκια) γιατί στην πόλη δεν υπήρχε δωμάτιο ούτε για δείγμα!
Η Χρυσίνη μας αποχαιρέτησε διαδικτυακά και το επόμενο πρωί γύρισε στην Αθήνα.
Εγώ παρέμεινα με τη Νίκη στο ταμείο και με την ευχάριστη συντροφιά του Πέτρου και του Γιώργου. Γύρω στις 23:00 κλείσαμε το ταμείο κι εγώ ήρθα στα ίσα μου με «Valley of Death», «Killhead Therapy» κ.ο.κ.
Οι Last Drive έδωσαν ένα ακόμα εξαιρετικό live με δύο έξτρα προσθήκες από το προγραμματισμένο playlist. Το "Every Night", παραγγελία του Δημήτρη για τη Χρυσίνη, και το "Yagos", ίσως επειδή στις 15 του Αυγούστου θα συναντούσαν στη Σούγια, τον επόμενο σταθμό της καλοκαιρινής περιοδείας τους τον Γιάγκο Χαιρέτη (για ένα, όπως θα μάθαινα εκ των υστέρων, μαγικά παρατεταμένο jamming). Μετά από δύο περίπου ώρες, ο Άλεξ έδειξε το φεγγάρι, τραγούδησε το «Blue Moon» και μας καληνύχτισε.
Μετά το πέρας του τρίτου κι τελευταίου λάιβ, εμείς… τα γνωστά.
Έξτρα μέρες: αποκλεισμένοι σε Σαμοθράκη - Αλεξανδρούπολη...
Το επόμενο πρωί μάθαμε ότι δεν θα φεύγαμε λόγω απαγορευτικού. Οπότε, εγώ με τους Last Drive αλλάξαμε τα αεροπορικά μας εισιτήρια από Δευτέρα σε Τετάρτη βράδυ στις 21:30 από Αλεξανδρούπολη για την Αθήνα, αφού είχαμε μάθει δεν θα φεύγαμε ούτε την επομένη. Επίσης, άρχισαν οι φήμες για ένα νέο καράβι, το οχηματαγωγό Άνδρος. Ώρα άφιξης; Άγνωστη...
Μια όμορφη βόλτα σε ένα χωριό για φαγητό με την Άννα, τον Δημήτρη, την Βικτώρια και τον Αλέξη, καφεδάκι στη χώρα και όλα καλά.
Το βράδυ που αποφάσισα να μείνω στο ξενοδοχείο για να χαλαρώσω λίγο, έπιασε φωτιά (να γελάσω ή να κλάψω;) από την άλλη πλευρά του λιμανιού, αλλά ευτυχώς σβήστηκε γρήγορα.
Την Τρίτη, επίσης πρωινό καφεδάκι στο ξενοδοχείο με μπάντες, ηχολήπτες και λοιπούς, και το μεσημέρι φαγητό στον Προφήτη Ηλία (καααατσίκι!)
Το βράδυ οι κινηματογραφικές προβολές επαναλήφθηκαν στο εργοστάσιο (επιστροφή στην κανονικότητα). Με τους Alcalica, τους Drive και το κοινό του εργοστασίου, παρακολουθήσαμε (εγώ για δεύτερη φορά) το «Μαζί ή Τίποτα» του Φατίχ Ακίν, μια ταινία που δεν την χορταίνεις με τίποτα. Μια από τις καλύτερες ταινίες των τελευταίων ετών.
Περιμέναμε επίσης να μάθουμε με ποιο τρόπο θα φεύγαμε την επόμενη μέρα από το νησί. Σύμφωνα με μια φήμη, το ταχύπλοο θα πραγματοποιούσε κάποια δρομολόγια.
Σηκώθηκα πολύ νωρίς και πήγα στο λιμάνι, στο γραφείο του Σάος, να δω τι παιζόταν.
Στο μισό λιμάνι είχε σχηματισθεί ουρά ως το γραφείο. Είχε ανακοινωθεί ότι θα γίνονταν αρκετά δρομολόγια με το ταχύπλοο, ενώ εκείνη τη μέρα το Άνδρος θα έκανε μόνο ένα, αργά το βράδυ.
Σκέφτηκα να αφήσω την ουρά για να δω τι γίνεται και έτσι άκουσα τυχαία ότι όσοι είχαν εισιτήρια στα χέρια τους είχαν προτεραιότητα. Οπότε, βρέθηκα ξαφνικά μπροστά στην πόρτα. Η ενημέρωση γινόταν από δύο αστυνομικούς που δεν γνώριζαν αγγλικά για να απαντούν στους τουρίστες και η ενημέρωση γινόταν μόνο για αυτούς αυτούς που κατάφερναν να τους ακούσουν. Για όλο τον υπόλοιπο κόσμο, γύρω στα 1200 άτομα, ήταν απλώς θέμα τύχης. Να θυμίσω ότι από τύχη είχαν μείνει στα χέρια μας τα εισιτήρια.
Στις 10:30, εγώ, ο Ισίδωρος και οι Last Drive αφήσαμε επιτέλους πίσω μας τη Σαμοθράκη και από δύο ώρες αργότερα φτάσαμε στην Αλεξανδρούπολη, όπου μέσα στην υγρασία και τη ζέστη περιφερόμασταν από καφέ σε ταβέρνα και πάλι σε καφέ, αφού η πτήση μας για την Αθήνα έφευγε στις 21:30. Θα θέλαμε… Δυο πτητικές αναβολές και τελική αναχώρηση στις 22:45.
Κάπως έτσι τελείωσε η περιπέτειά μου που κράτησε λίγες μέρες παραπάνω, αλλά ήταν όμορφα. Φυσικά, η ανικανότητα του κάθε υπευθύνου, η υποβάθμιση του νησιού που πράγματι υπέστη μεγάλη ζημιά αφού ακυρώθηκαν σχεδόν όλες οι κρατήσεις για τον Δεκαπενταύγουστο, είναι μνημειώδης.
Η Άννα η Τσάκωνα, (μπορείτε να διαβάσετε σχετική συνέντευξη της ΕΔΩ) πραγματικά παλεύει με τα θηρία για να κρατάει στη ζωή ένα από τα αξιολογότερα φεστιβάλ της χώρας, δίνοντας στο νησί μια νότα πολιτισμού που πραγματικά τη χρειάζεται με μόνο λόγο για όλα αυτά την αγάπη της για αυτό που κάνει.
Ελπίζω και εύχομαι να βρει τη θέληση και τη δύναμη να πραγματοποιήσει του χρόνου το 6ο Pulsar γιατί ό,τι και να έγινε, περάσαμε όλοι γαμάτα και περιμένω να ξανανταμώσουμε περίπου σε ένα χρόνο!
Βαγγέλης Χαλικιάς
Ο Βαγγέλης Χαλικιάς γεννήθηκε το 1972 και μεγάλωσε στα δυτικά προάστια, κυρίως μαζεύοντας δίσκους. Κάνει μια δουλεία για να ζήσει και κάθε Σάββατο 19:00 – 20:00 παρουσιάζει στο www.strummerradio.com την εκπομπή «όλα είναι δρόμος». Περιστασιακά κάνει τον Dj και τον μουσικό και όχι μόνο, αρθρογράφο. Υπήρξε για 10 χρόνια μέλος του web radio metadeftero.gr, ήταν από τους δημιουργούς και για πέντε χρόνια μέλος του Music Society, και έκανε και κάποιες εκπομπές στο Clip Art, ενώ στα FM έχει εργασθεί στον Voice 102,5 και έχει περάσει για δύο εκπομπές και από το 2ο πρόγραμμα της ΕΡΤ.
www.strummerradio.com
Βαγγέλης Χαλικιάς
Ο Βαγγέλης Χαλικιάς γεννήθηκε το 1972 και μεγάλωσε στα δυτικά προάστια, κυρίως μαζεύοντας δίσκους. Κάνει μια δουλεία για να ζήσει και κάθε Σάββατο 19:00 – 20:00 παρουσιάζει στο www.strummerradio.com την εκπομπή «όλα είναι δρόμος». Περιστασιακά κάνει τον Dj και τον μουσικό και όχι μόνο, αρθρογράφο. Υπήρξε για 10 χρόνια μέλος του web radio metadeftero.gr, ήταν από τους δημιουργούς και για πέντε χρόνια μέλος του Music Society, και έκανε και κάποιες εκπομπές στο Clip Art, ενώ στα FM έχει εργασθεί στον Voice 102,5 και έχει περάσει για δύο εκπομπές και από το 2ο πρόγραμμα της ΕΡΤ.
www.strummerradio.com
Βαγγέλης Χαλικιάς
Ο Βαγγέλης Χαλικιάς γεννήθηκε το 1972 και μεγάλωσε στα δυτικά προάστια, κυρίως μαζεύοντας δίσκους. Κάνει μια δουλεία για να ζήσει και κάθε Σάββατο 19:00 – 20:00 παρουσιάζει στο www.strummerradio.com την εκπομπή «όλα είναι δρόμος». Περιστασιακά κάνει τον Dj και τον μουσικό και όχι μόνο, αρθρογράφο. Υπήρξε για 10 χρόνια μέλος του web radio metadeftero.gr, ήταν από τους δημιουργούς και για πέντε χρόνια μέλος του Music Society, και έκανε και κάποιες εκπομπές στο Clip Art, ενώ στα FM έχει εργασθεί στον Voice 102,5 και έχει περάσει για δύο εκπομπές και από το 2ο πρόγραμμα της ΕΡΤ.
www.strummerradio.com
