"Στη δομή αυτή υπήρχαν οικογένειες με ανθρώπους που είχαν βιώσει προσωπικά την φρίκη και τις άσχημες συνέπειες του πολέμου. Οι περισσότεροι, σκιές του εαυτού τους, με προσωπικές απώλειες, προσπαθούσαν με φάρμακα να αντιμετωπίσουν τις καθημερινές κρίσεις που έφταναν μέχρι και απόπειρες αυτοκτονίας..."
Στις 29 Μαρτίου 2019 κυκλοφόρησε το δεύτερο concept άλμπουμ των Hypnotic Nausea με τίτλο The Death of All Religions (LP, Ikaros Records, 2019), μια ειδική έκδοση βινυλίου με ένα 24σέλιδο comic book, δημιουργία του μπασίστα της μπάντας GMonkey που αφηγείται την ιστορία του άλμπουμ μέσα από τους στίχους του τραγουδιστής και κιθαρίστα Γιώργου Μπλέτσα. Το κεντρικό θέμα είναι η θρησκεία (γενικά) και η βία της που ωθεί τους πιστούς της να κάνουν... αυτά που κάνουν. Το Merlin's Music Box ζήτησε από τον Γιώργο να γράψει μερικά λόγια για την ιδέα που τον οδήγησε να γράψει τους στίχους με βάση την προσωπική του εμπειρία...
Το Σάββατο 9 Νοεμβρίου 2019 θα έχετε την ευκαιρία να απολαύσετε τους Hypnotic Nausea στην "επίσημη περμιέρα" του Death of All Religions στη σκηνή του Six Dogs παρέα με τους Nochnoy Ozor.
Hypnotic Nausea: Τhe Death Of All Religions (αφηγείται ο Γιώργος Μπλέτσας)
Τον χειμώνα του ’16, ένα χρόνο από την κυκλοφορία του πρώτου μας άλμπουμ, o Νίκος έμενε Αγρίνιο λόγω δουλειάς, ο Φώτης Αθήνα. Ο Monkey μόλις είχε έρθει κι αυτός για σπουδές σχεδίου κι εγώ ύστερα από μια χρονιά στην δευτεροβάθμια, άνεργος πίσω στην Αθήνα.
Με το που κυκλοφόρησε το Hypnosis αρχίσαμε να δουλεύουμε ιδέες και riffs για τον επόμενο δίσκο χωρίς να έχουμε ξεκάθαρη θεματολογική κατεύθυνση. Είχα φτιάξει ένα φάκελο που μάζευα πληροφορίες και ιδέες που θα μπορούσαν να πυροδοτήσουν την φαντασία μας. Μεταξύ σοβαρού κι αστείου ρωτούσα συνεχώς τον Monkey τι τίτλο να γράψω στο εξώφυλλο του. Με αυτό τον αφελή τρόπο πίστευα ότι θα φτάσουμε πιο γρήγορα στο να βρούμε το νέο μας concept. Πολλά συζητούσαμε, λίγα μας άρεσαν. Θέλαμε να μιλήσουμε για ένα ζήτημα που θα αφορούσε όλους μας αλλά και ο καθένας μας να έχει προσωπικό βίωμα και θέση…
Μερικούς μήνες αργότερα και εντελώς τυχαία βρισκόμαστε με τον Monkey να δουλεύουμε σαν φύλακες σε μια δομή προσφύγων στα Εξάρχεια. Ήταν η περίοδος του μεγάλου μεταναστευτικού κύματος κυρίως από την Συρία λόγω του εμφύλιου πολέμου τους. Στην δομή αυτή υπήρχαν οικογένειες με ανθρώπους που είχαν βιώσει προσωπικά την φρίκη και τις άσχημες συνέπειες του πολέμου. Οι περισσότεροι, σκιές του εαυτού τους, με προσωπικές απώλειες, προσπαθούσαν με φάρμακα να αντιμετωπίσουν τις καθημερινές κρίσεις που έφταναν μέχρι και απόπειρες αυτοκτονίας. Σίγουρα δεν ήμασταν καθόλου προετοιμασμένοι για κάτι τέτοιο. Προσπαθούσαμε καθημερινά να είμαστε υπεύθυνοι σε κάτι που ήταν πολύ δύσκολο να διαχειριστούμε. Χωρίς να έχουμε τον χρόνο με το μέρος μας προσαρμοστήκαμε όπως όπως στην νέα κατάσταση. Η καθημερινή τριβή με αυτούς τους ανθρώπους μας έφερε πολύ κοντά τους. Ο καιρός κυλούσε κι εμείς ψάχναμε ακόμη ένα θέμα. Η ερώτηση/αστείο μου προς τον Monkey παρέμενε η ίδια: Τι να γράψω;
Η συμβίωσή μας, στην δουλειά αυτή, κατά τη διάρκεια της ημέρας κυλούσε σχετικά ήρεμα, η νυχτερινή όμως βάρδια ήταν τελείως διαφορετική. Με το που νύχτωνε σαν να έπεφτε σκοτάδι στην διάθεση των περισσοτέρων ανθρώπων. Ξυπνούσαν οι μνήμες και τα τραύματα τους άνοιγαν κάθε βράδυ. Τις νύχτες αυτές βρεθήκαμε αντιμέτωποι με δύσκολες καταστάσεις. Μερικές όμως νύχτες ήταν πιο ήσυχες και είχαμε, με τον Monkey, αρκετό χρόνο για συζητήσεις. Έπεφταν στο τραπέζι κάποιες ιδέες αλλά μέχρι εκεί. Μέσα σε αυτές ήταν και το θέμα του φανατισμού που απορρέει από τις οργανωμένες θρησκείες. Εκεί πολλές φορές, στο κλείσιμο της βάρδιας μας, η ερώτηση / ανέκδοτο σταθερά η ίδια: Τi διάολο να γράψω; Γελούσαμε και οι δυο προσπαθώντας να κρύψουμε την αμηχανία μας, μιας και θεματολογία δεν είχε βρεθεί ακόμη.
Μετά από έξι μήνες στην δομή ήρθαν νέοι «ένοικοι», οι περισσότεροι αλαουίτες μουσουλμάνοι που δεν τα πήγαιναν καθόλου καλά με τους σουνίτες μουσουλμάνους, που μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν η πλειοψηφία. Από την αρχή βλέπαμε τις δυσκολίες συμβίωσης αλλά δεν γνωρίζαμε τι μας περίμενε. Τα μεταξύ τους επεισόδια ήταν φαινόμενο καθημερινό. Κάθε βράδυ οι διαπληκτισμοί μόνιμοι. Η διαφωνία τους δεν ήταν για τον πόλεμο, δεν ήταν για τους χιλιάδες νεκρούς, δεν ήταν για τις διαλυμένες οικογένειες ούτε για την χαμένη τους πατρίδα αλλά, δυστυχώς, για την θρησκεία. Αυτό ήταν το πρόβλημα. Κάθε νύχτα ήμασταν σε εγρήγορση για ότι μπορούσε να προκύψει. Μερικές φορές χρειάστηκε να καλέσουμε ασθενοφόρο για αρκετά περιστατικά τραυματισμών. Η δύσκολη αυτή περίοδος μας επηρέαζε για αρκετό καιρό μετά παρόλο που είχαμε φύγει σε άλλες δουλειές.
Ακόμη και σήμερα μου φαίνεται απίστευτο πώς πέρασε αυτή η φάση της ζωής μας. Από απόσταση ουδέτερου παρατηρητή πλέον βλέπεις τα πράγματα αλλιώς, τα θυμάσαι διαφορετικά. Αυτό που δεν θα ξεχάσω όμως είναι ένα πρωινό που άλλαζα τον Monkey. Μπαίνω και τον βλέπω κάπως. Καταλαβαίνω αμέσως ότι είχε περάσει δύσκολη νύχτα. Τον ρωτάω τι συνέβη. Μου λέει ένα «όλα καλά» με βλέμμα χαμένο και φεύγει. Πάω αμέσως να κοιτάξω την αναφορά στο βιβλίο περιστατικών που άφηνε ο βραδινός φύλακας στον πρωινό. Διαβάζω ότι στις 4:17 είχε βρει έναν «ένοικο» σε λιπόθυμη κατάσταση. Αυτός, ενώ είχε πολλά προβλήματα υγείας, για περίπου ένα μήνα δεν δεχόταν την φαρμακευτική αγωγή που του χορηγούσαν. Το θεωρούσε αμαρτία. Ήταν η περίοδος που γιορτάζονταν το Ραμαζάνι. Το ασθενοφόρο έφτασε μετά από 65 λεπτά στη διάρκεια των οποίων ο Monkey μόνος του προσπαθούσε να τον συνεφέρει. Δεν μπορώ να φανταστώ τα όσα είχε περάσει μέσα σε αυτό το εφιαλτικό διάστημα αναμονής. Την αναφορά του την έκλεινε απαντώντας μου στην ερώτηση με την οποία τον ταλαιπωρούσα τόσο καιρό. Μου έγραφε: «Αφού οι άνθρωποι πεθαίνουν ακόμα για τις θρησκείες, τότε αυτές απέτυχαν, πέθαναν. Να γράψεις "The Death of All Religions…"»
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΣΧΕΤΙΚΑ: Hypnotic Nausea: "The Death of Αll Religions" (LP, Ikaros Records, 2019)
{youtube}v=6WxZtpHkJeU{/youtube?
