Γράφει ο Θανάσης Ζελιαναίος
Σεπτέμβριος 1980. «ΟΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΙ ΦΟΒΟΙ ΣΑΣ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΟΝΤΑΙ!» Έτσι έγραφαν οι αφίσες της εποχής που διαφημίζουν το Fresh Fruit for Rotting Vegetables, πρώτο άλμπουμ των Dead Kennedys, ενός νέου πανκ γκρουπ από το Σαν Φρανσίσκο που πριν μπει καλά-καλά στην δισκογραφία έχει ήδη προκαλέσει αίσθηση με τα live του, τα πρώτα του demo και, κυρίως, με τη στάση του τραγουδιστή τους, Jello Biafra. Το περιεχόμενο δικαίωνε αυτή την απειλή. Μια ημίωρη πανκ επίθεση με κιθαριστικές ξυραφιές που πατάνε στο πιο υπερηχητικό surf rock, φουλ πολιτικοποιημένοι στίχοι και προκλητική, σχεδόν γκροτέσκα ερμηνεία, όλα αυτά συγκροτούν ένα από τα πιο κλασικά άλμπουμ του αμερικανικού πανκ όλων των εποχών.
Και φυσικά, η πρώτη επαφή είναι το εξώφυλλο, από το οποίο αρχικά δε βγάζεις πολύ άκρη. Σε μια ασπρόμαυρη θολή φωτογραφία, μια σειρά από αυτοκίνητα καλύπτονται σχεδόν εξ ολοκλήρου από ένα σύννεφο καπνού. Φωτιά σε κάποιο μποτιλιάρισμα ή κάτι άλλο; Όχι. Για να καταλάβεις περί τίνος πρόκειται πρέπει να ξέρεις τα πραγματικά γεγονότα αλλά και να έχεις δει την πρωτότυπη φωτογραφία.
Η ιστορία είναι λίγο-πολύ γνωστή και σημαδιακή για τη σύγχρονη ιστορία των ΗΠΑ. Στις 27 Νοεμβρίου 1978, ο ακροδεξιός δημοτικός σύμβουλος και πρώην μπάτσος Dan White δολοφονεί εν ψυχρώ μέσα στο δημαρχείο του Σαν Φρανσίσκο τον δήμαρχο George Moscone και τον επίσης δημοτικό σύμβουλο Harvey Milk. Βασική αιτία η φιλική προς τα δικαιώματα της LGBT κοινότητας ρότα που είχε πάρει η πολιτική του δημάρχου και που ήταν απόρροια του σκληρού αγώνα που είχε δώσει ο Harvey Milk, μια εμβληματική φιγούρα για τα δικαιώματα των LGBT ατόμων και ο πρώτος ανοιχτά δηλωμένος γκέι πολιτικός που εκλέχθηκε στην ιστορία της Καλιφόρνιας.
Ηarvey Milk
Αυτό όμως που είχε ξεσηκώσει την ούτως ή άλλως δραστήρια LGBT κοινότητα του πάντα ανεκτικού στο διαφορετικό Σαν Φρανσίσκο, δεν ήταν αυτό καθαυτό το περιστατικό της διπλής δολοφονίας, αλλά τα όσα προκλητικά εκτυλίχθηκαν στη δίκη του White την άνοιξη της επόμενης χρονιάς. Και πρώτα απ’ όλα, η υπερασπιστική γραμμή του που έμεινε στην ιστορία για τη γελoιότητά της. Ο White ούτε λίγο ούτε πολύ υποστήριξε πως ό,τι είχε κάνει το έκανε υπό την επήρεια υψηλής δόσης ζαχάρου λόγω υπερβολικής κατανάλωσης ζαχαρωτών Twinkies! Αυτή η υπερασπιστική γραμμή έκανε τόσο εντύπωση που από τότε έμεινε στη δικονομική ορολογία ως «Twinkie Defense» (Υπεράσπιση των Twinkies). Ωστόσο, το αποκορύφωμα ήταν η ετυμηγορία. Με όλο το δικαστικό και πολιτικό σώμα της πόλης και κυρίως με την υποστήριξη της επόμενης δημάρχου, Dianne Feinstein (που είχε αναλάβει το αξίωμα μετά τη δολοφονία του Moscone), που ήθελε να πέσει στα μαλακά ο White, ο τελευταίος τη γλίτωσε με την μικρότερη δυνατή ποινή. Τελικά θα καταδικαζόταν μόνο σε επτά χρόνια φυλάκιση, όχι για δολοφονία από πρόθεση, αλλά για ανθρωποκτονία εν βρασμώ ψυχής.
Στο άκουσμα της απόφασης ξέσπασαν ταραχές που σπανίως είχε βιώσει η σύγχρονη αμερικανική ιστορία δει. Το ρεπορτάζ του περιοδικού Advocate (ενός από τα σημαντικότερα της LGBT κοινότητας που κυκλοφορεί μέχρι σήμερα) είναι χαρακτηριστικό: «Με πυρσούς στα χέρια και με εξαγριωμένες κραυγές, ένας όχλος από γκέι κατάφερε σχεδόν να κάψει το δημαρχείο του Σαν Φρανσίσκο τη νύχτα της 21ης Μαΐου 1979. Τα πιο βίαια επεισόδια στην ομοφυλοφιλική ιστορία πυροδοτήθηκαν όταν το δικαστήριο έκρινε τον πρώην δημοτικό σύμβουλο της πόλης Dan White ένοχο για ανθρωποκτονία (και όχι για δολοφονία) για τον θάνατο του δημάρχου George Moscone και του ομοφυλόφιλου δημοτικού συμβούλου Harvey Milk».
White Night Riots
Στα επεισόδια που έγιναν γνωστά ως «Ταραχές της Λευκής Νύχτας», περίπου 3.000 διαδηλωτές ξεκίνησαν από την συνοικία Κάστρο (την παραδοσιακή γειτονιά των ομοφυλοφίλων) προς το δημαρχείο μόλις έγινε γνωστή η απόφαση. Με το σύνθημα «Εκδίκηση για τον Harvey Milk», ξήλωσαν τα σκαλοπάτια, έριξαν τα σιδερένια κάγκελα από τις πόρτες, έσπασαν τα τζάμια και πέταξαν παντού πέτρες σπάζοντας όλα τα παράθυρα του πρώτου ορόφου σε μια προσπάθεια να πυρπολήσουν το κτίριο. Οι διαδηλωτές αγνόησαν τις εκκλήσεις για ηρεμία ενώ η αστυνομία δεχόταν επιθέσεις με κομμάτια τσιμέντου που είχαν ξηλωθεί από τους δρόμους. Καθώς τα δακρυγόνα δημιουργούσαν μια αποπνικτική ατμόσφαιρα, ένας άνθρωπος έσπασε με μια κλοτσιά το παράθυρο ενός περιπολικού και του έβαλε φωτιά. Μέσα σε λίγα λεπτά μια σειρά οχημάτων της αστυνομίας καταστράφηκε με μια εκκωφαντική έκρηξη.
White Night Riots
Το Advocate ήταν παρόν με μια σειρά από άρθρα σχετικά με τις ταραχές, συμπεριλαμβανομένης μιας έκκλησης του συντάκτη Robert McQueen, ο οποίος αποκάλεσε τα επεισόδια «μια θλιβερή βραδιά στη μνήμη ενός ανθρώπου που απέρριπτε τη βία». Οι περισσότεροι διαδηλωτές πάντως δεν δήλωσαν μετανοημένοι, υποστηρίζοντας ότι εκείνη τη μέρα είχε γεννηθεί μια νέα μορφή ακτιβισμού για τους γκέι».
Η πυρπόληση των περιπολικών ήταν ίσως η πιο εμβληματική εικόνα των γεγονότων που απαθανατίστηκα από μια σειρά από φωτορεπόρτερ. Εκείνη όμως που χρησιμοποιήθηκε για το εξώφυλλο του Fresh Fruit for Rotting Vegetables ήταν της Judith Calson που εργαζόταν για λογαριασμό του San Francisco Examiner. Μια παρόμοια φωτογραφία τραβηγμένη από τη φωτογράφο Marie Ueda χρησιμοποιήθηκε το 2001 για το εξώφυλλο του βιβλίου Captive Genders: Trans Embodiment and the Prison Industrial Complex των Eric Stanley και Nat Smith, το οποίο πραγματεύεται την αντιμετώπιση των LGBT ατόμων από το σωφρονιστικό σύστημα των ΗΠΑ.
Ωστόσο, η στοχοποίηση του White από τον Jello Biafra δεν ξεκινάει εκεί. Στις δημοτικές εκλογές του 1979 (τις οποίες θα κερδίσει η Feinstein) ο Biafra είχε θέσει υποψηφιότητα καταλαμβάνοντας την τρίτη θέση με ποσοστό 3,79%. Στην προεκλογική του καμπάνια ο White θα έχει την... τιμητική του, καθώς ο Biafra υποσχέθηκε ότι θα του έστηνε ανδριάντα, ο οποίος θα χρησίμευε ως στόχος γιαουρτιών, ζαρζαβατικών ή ακόμα και πιο... βαριών αντικειμένων.
Από τα επτά χρόνια που είχε καταδικαστεί ο White τελικά θα εκτίσει τα πέντε. Θα αποφυλακιστεί με αναστολή στις αρχές του 1984 αλλά δε θα πάει και πολύ μακριά. Τον Οκτώβριο του επόμενου έτους, και ενώ κάθε απόπειρα να ξαναφτιάξει τη ζωή του θα αποτύχει, θα αυτοκτονήσει στο γκαράζ του σπιτιού του ρουφώντας τα καυσαέρια του αυτοκινήτου του!
Όσο για τον Jello Biafra, δεν θα ξεχάσει τον Dan White και θα επανέλθει σε αυτόν το 1986. Τότε οι Dead Kennedys θα διασκευάσουν το κλασικό «I Fought The Law» των Bobby Fuller Four παραφράζοντας σχεδόν το σύνολο των στίχων. Η δική τους εκτέλεση κλείνει με το στίχο “I am the law so I won” αντί του “I fought the law and the law won» στο πρωτότυπο, ενώ κάπου στη μέση αναφέρεται και στο περιβόητο θέμα με τα Twinkies τραγουδώντας, “Twinkies are the best friend I' ve ever had”. Και πάνω απ’ όλα δεν παραλείπει να τονίσει πως «I blew George and Harvey's brains out with my six-gun».
Τέλος, η ζωή του Harvey Milk ανάμεσα στα τόσα άλλα (βιβλία, όπερα, κλπ) θα μεταφερθεί δυο φορές στον κινηματογράφο. Το 1984 (και ενώ ο White μόλις είχε αποφυλακιστεί), ο δηλωμένος γκέι Rob Epstein θα γυρίσει το The Times of Harvey Milk κερδίζοντας το Όσκαρ καλύτερου ντοκιμαντέρ, ενώ το 2008 ο Gus Van Sant θα βγάλει το Milk με τον Sean Penn στον ομώνυμο ρόλο να κερδίζει το δεύτερο Όσκαρ στην καριέρα του (το πρώτο ήταν για το Mystic River του Clint Eastwood) και τον Josh Brolin να υποδύεται τον Dan White.
Θανάσης Ζελιαναίος
Γεννήθηκα το 1973 και μέχρι τώρα παραμένω αθεράπευτα ερασιτέχνης σε όλα εκείνα τα πράγματα που κάνουν τη ζωή να έχει νόημα. Κινούμενος ανάμεσα στη μουσική και το σινεμά έχω το παράξενο χούι να βαριέμαι εύκολα, να αλλάζω ενδιαφέροντα αλλά πάντα να παραμένω εραστής των δυο παραπάνω τρόπων έκφρασης σε όλες τις μορφές της. Που και που γράφω και καμιά αράδα για όλα αυτά.
Θανάσης Ζελιαναίος
Γεννήθηκα το 1973 και μέχρι τώρα παραμένω αθεράπευτα ερασιτέχνης σε όλα εκείνα τα πράγματα που κάνουν τη ζωή να έχει νόημα. Κινούμενος ανάμεσα στη μουσική και το σινεμά έχω το παράξενο χούι να βαριέμαι εύκολα, να αλλάζω ενδιαφέροντα αλλά πάντα να παραμένω εραστής των δυο παραπάνω τρόπων έκφρασης σε όλες τις μορφές της. Που και που γράφω και καμιά αράδα για όλα αυτά.
Θανάσης Ζελιαναίος
Γεννήθηκα το 1973 και μέχρι τώρα παραμένω αθεράπευτα ερασιτέχνης σε όλα εκείνα τα πράγματα που κάνουν τη ζωή να έχει νόημα. Κινούμενος ανάμεσα στη μουσική και το σινεμά έχω το παράξενο χούι να βαριέμαι εύκολα, να αλλάζω ενδιαφέροντα αλλά πάντα να παραμένω εραστής των δυο παραπάνω τρόπων έκφρασης σε όλες τις μορφές της. Που και που γράφω και καμιά αράδα για όλα αυτά.
