Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης
Σύμφωνα με ένα πολύ διαδεδομένο τσιτάτο του Όργουελ, «αν θέλεις ένα όραμα του μέλλοντος, φαντάσου μια μπότα να συντρίβει ένα ανθρώπινο πρόσωπο —για πάντα». Και σίγουρα η εικόνα του αστυνομικού να πατάει τον λαιμό του Αφροαμερικανού George Floyd, προκαλώντας του θανάσιμη ασφυξία, αποτελεί την κανονικότητα της αστυνομικής βίας. Το κείμενο αυτό είναι αφιερωμένο στη μνήμη του Floyd με την ελπίδα να είναι ο τελευταίος νεκρός.
Μπορεί το The Wall καθώς και το The Final Cut να θεωρούνται τα πιο πολιτικά άλμπουμ των Pink Floyd, η απαρχή όμως έγινε το 1977 με το εκπληκτικό αλλά όχι τόσο προβεβλημένο Animals που σαράντα τρία χρόνια αργότερα παραμένει ανεξίτηλο και πάντα επίκαιρο. Μουσικολογικά θεωρείται ένα «progressive» άλμπουμ και για πολλούς ήταν απάντηση του βρετανικού συγκροτήματος στο ανερχόμενο κίνημα του punk. Όπως και να έχει, είναι ένα στιβαρό concept άλμπουμ διάρκειας σαράντα λεπτών και περιέχει μόνο πέντε τραγούδια. Στην ουσία, είναι ένα μεγάλο τζαμάρισμα με το τραγούδι Dogs να διαρκεί δεκαεπτά λεπτά με ένα από τα καταπληκτικότερα σόλα του David Gilmour, κατά την άποψη μου. Ενώ δεν περνούν απαρατήρητα το δεκάλεπτο Sheep και το ενδεκάλεπτο Pigs, το οποίο βρίσκεται διάσπαρτο σε τρία μέρη στο άλμπουμ.
To Animals είναι επηρεασμένο από το περίφημο βιβλίο του Όργουελ Η φάρμα των Ζώων, ένα βιβλίο που γράφτηκε το 1945, πριν από το αριστουργηματικό όσο και προφητικό 1984 το ίδιου συγγραφέα. Το θέμα του καταπιάνεται με την εξουσία και ως επί το πλείστον το βιβλίο περιγράφει τα τεκταινόμενα μετά την Επανάσταση και τη διαμόρφωση της "νέας" κοινωνίας των ζώων της φάρμας μετά την ανεξαρτησία τους από τους ανθρώπους. Αποτελεί μια δυστοπική αφήγηση για όσα συνέβαιναν τότε στη Σοβιετική Ένωση, ενώ ασκεί "συγκαλυμμένη" κριτική στο σταλινικό καθεστώς αλλά και στον καπιταλισμό.
Υπάρχουν πολλές αναλύσεις για τον συμβολισμό των τριών ζώων στο άλμπουμ, αλλά εγώ θα προσπαθήσω να το συνδέσω με την σημερινή εποχή της πανδημίας αλλά και την αυξανόμενη κατάσταση ελέγχου από το κράτος και την εξουσία.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν με το«γουρούνια», ένα ζώο που επανήλθε στην επικαιρότητα με την πανδημία που προέκυψε ή δεν προέκυψε από την Κίνα. Στο δίσκο τα γουρούνια πετάνε, ένας συμβολισμός που θυμίζει την αγγλική παροιμία «When pigs fly» που σημαίνει ότι κάτι είναι αδύνατο να συμβεί. Κατά την άποψη μου, η επιστροφή στην προ COVID 19 εποχή είναι πλέον αδύνατη. Ως καμπή στο χρόνο θα έχουμε πλέον να θυμόμαστε την προ ιού εποχή (Before Covid) και την μετά αυτόν εποχή (Αfter Covid), έχοντας αντικαταστήσει τον Υιό (Χριστό) με τον ιό της ασθένειας - ένας πολύ εύηχος συνειρμός στα ελληνικά.
Όσον αφορά τα τρία διαφορετικά είδη γουρουνιών στο Animals, έχω την εντύπωση ότι αφορούν το εξουσιαστικό σύμπλεγμα του καπιταλισμού: Κράτος – Βιομηχανία - Επιστήμη, που βρίσκονται στο πλευρό της κερδοφορίας και όχι των ανθρώπινων κοινωνιών που παρακολουθούν αμήχανα όσα συμβαίνουν – όχι ότι δεν μπορούν να κάνουν κάτι. Αυτό μας παραπέμπει στο επόμενο ζώο που δεν είναι άλλο από το «πρόβατο». Σκεφτείτε μόνο πόσοι άνθρωποι την περίοδο της πανδημίας σε παγκόσμιο επίπεδο οδηγήθηκαν στο θάνατο ως πρόβατα στη σφαγή από αδιάφορες πολιτικές υγείας, από ανίκανες κυβερνητικές επιλογές κ.ο.κ. Και πόσες φορές τα πρόβατα που θέλησαν να βγουν από το μαντρί τους δυο μήνες που ήταν κλεισμένα αναγκαστικά για να βελάξουν έστω και για λίγο ελεύθερα, βρίσκονταν μονίμως αντιμέτωπα με τον κατεξοχήν υπηρέτη τον γουρουνιών: την αστυνομία, που κατά την άποψη μου, είναι και το τελευταίο ζώο του δίσκου: ο σκύλος.
Πιστός και υπάκουος στα αφεντικά του, πάντα αυτός θα βγάλει το φίδι από την τρύπα για θα εξυπηρετήσει τα συμφέροντά τους, όπως θα μπορούσε να μας υπενθυμίζει το ποίημα του Γεώργιου Βιζυηνού που ήταν το θέμα μιας κλασικής πλέον αφίσας των Ελλήνων αναρχικών στις αρχές της δεκαετίας του '80: οι απανταχού μπάτσοι δεν είναι παιδιά των εργατών αλλά και όταν είναι γνωρίζουμε πολύ καλά τι συνεχίζουν να αντιπροσωπεύουν.
Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για το σκυλί που σκότωσε τον George Floyd στη Μινεάπολη των ΗΠΑ. Όπως λένε οι Pink Floyd στους στίχους του τραγουδιού, θα θερίσεις ό,τι σπείρεις, απαντώντας στους έκπληκτους θεατές που καταδικάζουν την βία όχι όμως από όπου και αν προέρχεται. Άλλωστε το σύστημα μπορεί να επιβιώσει μόνο κάτω από την ιδεολογία του φόβου και την αστυνομική μπότα του τρόμου. Οι αστυνομικοί εκπαιδεύονται συμπεριφορικά για να έχουν εξαρτημένα αντανακλαστικά, τα οποία, σε όλο το φάσμα της ψυχαναλυτικής – ψυχοδυναμικής ανάλυσης, δεν θα μπορούσε να περιγραφεί αυτός ο ανθρωπολογικός τύπος του αστυνομικού, καλύτερα πριν από ότι σε αυτόν τον στίχο::
Who was born in a house full of pain
Who was trained not to spit in the fan
Who was told what to do by the man
Who was broken by trained personnel
Who was fitted with collar and chain
Who was given a pat on the back
Who was breaking away from the pack
Who was only a stranger at home
Who was ground down in the end
Who was found dead on the phone
Who was dragged down by the stone...
Ας μην τρέφουμε αυταπάτες η φάρμα των ζώων θα συνεχίζει υφίσταται όσο παραμένουμε ως ζώα εγκιβωτισμένοι και έγκλειστοι μέσα στο ιδιωτικό κλουβί μας κοινωνικά αποστασιοποιημένοι. Ο George Floyd πέθανε από ασφυξία χωρίς να έχει επιλογή. Εμείς, οι υπόλοιποι, έχουμε, αρκεί να της δώσουμε τον τόνο που της αξίζει…
Αργύρης Αργυριάδης
Ο Αργύρης Αργυριάδης αφού πρώτα έζησε την συγκλονιστική εμπειρία της συναυλίας του Rory Gallagher στην Νέα Φιλαδέλφεια το 1981 έκτοτε, από μικρή ηλικία τρέχει στα στενά των Εξαρχείων, πιστός στην Ιδέα της ελευθερίας, παραμένει πάντα καταληψίας «τρελός και ευτυχισμένος», υπερασπιστής του Ιστορικού Μείζονος Αναρχισμού και μέλους του Ενός Δυνατού Συνδικάτου. Μισό αιώνα μετά την γέννηση του, έχει αφιερώσει τις σπουδές του στην ιατρική, την ψυχιατρική και την ψυχολογία στον αγώνα για την κοινωνική χειραφέτηση. Όταν δεν διαβάζει επικίνδυνα βιβλία, δεν ακούει παράξενες μουσικές ή να γράφει ακατανόητες ιστορίες στο merlin's, συμμετέχει σε Αυτοργανωμένες Συλλογικότητες Υγείας,συνελεύσεις, πορείες και δράσεις διότι τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόμα.
Αργύρης Αργυριάδης
Ο Αργύρης Αργυριάδης αφού πρώτα έζησε την συγκλονιστική εμπειρία της συναυλίας του Rory Gallagher στην Νέα Φιλαδέλφεια το 1981 έκτοτε, από μικρή ηλικία τρέχει στα στενά των Εξαρχείων, πιστός στην Ιδέα της ελευθερίας, παραμένει πάντα καταληψίας «τρελός και ευτυχισμένος», υπερασπιστής του Ιστορικού Μείζονος Αναρχισμού και μέλους του Ενός Δυνατού Συνδικάτου. Μισό αιώνα μετά την γέννηση του, έχει αφιερώσει τις σπουδές του στην ιατρική, την ψυχιατρική και την ψυχολογία στον αγώνα για την κοινωνική χειραφέτηση. Όταν δεν διαβάζει επικίνδυνα βιβλία, δεν ακούει παράξενες μουσικές ή να γράφει ακατανόητες ιστορίες στο merlin's, συμμετέχει σε Αυτοργανωμένες Συλλογικότητες Υγείας,συνελεύσεις, πορείες και δράσεις διότι τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόμα.
Αργύρης Αργυριάδης
Ο Αργύρης Αργυριάδης αφού πρώτα έζησε την συγκλονιστική εμπειρία της συναυλίας του Rory Gallagher στην Νέα Φιλαδέλφεια το 1981 έκτοτε, από μικρή ηλικία τρέχει στα στενά των Εξαρχείων, πιστός στην Ιδέα της ελευθερίας, παραμένει πάντα καταληψίας «τρελός και ευτυχισμένος», υπερασπιστής του Ιστορικού Μείζονος Αναρχισμού και μέλους του Ενός Δυνατού Συνδικάτου. Μισό αιώνα μετά την γέννηση του, έχει αφιερώσει τις σπουδές του στην ιατρική, την ψυχιατρική και την ψυχολογία στον αγώνα για την κοινωνική χειραφέτηση. Όταν δεν διαβάζει επικίνδυνα βιβλία, δεν ακούει παράξενες μουσικές ή να γράφει ακατανόητες ιστορίες στο merlin's, συμμετέχει σε Αυτοργανωμένες Συλλογικότητες Υγείας,συνελεύσεις, πορείες και δράσεις διότι τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόμα.
