Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας
Συχνά πυκνά φτάνουν στο Merlin’s καινούργιες κυκλοφορίες, κυρίως από νέα παιδιά, που δοκιμάζουν δύσκολα νερά σε μια πολύ δύσκολη εποχή για την καλλιτεχνική δημιουργία. Ωστόσο, πραγματικά οι προσπάθειές τους αξίζουν πολλά συγχαρητήρια μόνο και μόνο επειδή οι μπάντες τους, ακόμα και σε μια περίοδο που δεν πραγματοποιούνται συναυλίες, επιμένουν να εκμεταλλεύονται γόνιμα το χρόνο τους και να μας φιλοδωρούν με ολοκληρωμένες μουσικές προτάσεις προκειμένου να προβάλλουν τη δουλειά τους.
Redeye Caravan
Οι Redeye Caravan είναι από τη Λιβαδειά, μια πόλη όπου τώρα τελευταία κάτι έχει αρχίσει να κινείται στο χώρο της εναλλακτικής μουσικής και απ’ ό,τι φαίνεται θα μας απασχολήσει ευρύτερα στο μέλλον. Το Nostrum Remedium (κοινώς, «το δικό μας γιατρικό») είναι το πρώτο άλμπουμ των Redye Caravan που αυτοπροσδιορίζονται ως μια dark country μπάντα και αυτό ακριβώς είναι. Κι αν νομίζεται ότι στην επαρχία πίνουν μόνο ούζα και τσίπουρα, οι Άκης Κοσμίδης, Βαλάντης Δάφκος, Θάνος Γιαμαρέλος, Στέφανος Στρογγύλης, Πάνος Μακουλής, Πάνος Γάτσιος και Ελένη Παρασκευοπούλου φαίνεται να προτιμούν το ουίσκι, ένα παρεάκι, τα μέλη του οποίου δίνουν την εντύπωση ότι έχουν βγει μέσα από κάποιο κλασικό γουέστερν – πρωταγωνιστές και κομπάρσοι μαζί. Τα 11 κομμάτια του Nostrum Remedium είναι απολαυστικά ένα προς ένα, ακούς τον δίσκο ξανά και ξανά και καταλήγεις πάντα να συνοδεύεις μουρμουριστά τις στοιχειωμένες μελωδίες χτυπώντας το πόδι στο πάτωμα. Καλώς ορίσατε!
Balothizer
Αν σας αρέσει το λεγόμενο «παραδοσιακό» rock, προσέξτε γιατί οι Balothizer θα σας βάλουν σε μπελάδες. Εδώ μιλάμε πλέον για «παραδοσιακό» hardcore (εντάξει, μη βαράτε…) επειδή η κρητική μπάντα αποδομεί αμφότερες τις έννοιες με ένα πρωτότυπο θράσος που δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης για το ποιόν της. Το δεύτερο άλμπουμ τους λέγεται Cretan Smash (Louvana Records) και ο τίτλος είναι τόσο αντιπροσωπευτικός όσο και ο ήχος της μπάντας. Ο πεντοζάλης δίνει και παίρνει, μπερδεύεται με ξέφρενα κρουστά, ανεβάζει ταχύτητες – κρητική μουσική από την κόλαση… To Cretan Smash, με το σχέδιο του αγριωπού Κρητίκαρου στο εξώφυλλο, δεν είναι εύκολος στο άκουσμα, όταν όμως το ακούσεις μερικές φορές στο καπάκι και ξεδιαλύνεις τι ακριβώς θέλει να πει το τρίο από τη Μεγαλόνησο, διαπιστώνεις ότι εδώ υπάρχει ένα φωτεινό διαμαντάκι, διασκεδαστικό και συνάμα απειλητικό, που δίνει στη ντόπια folk μουσική άλλο ένα έναυσμα για να ξεφύγει από τα στεγανά. «Μετά-κρητική μουσική», όπως λένε και οι Balohizer. Παρατεταμένες μπαλοθιές με το βόλιουμ στο τέρμα!
Citrus Blossom
Η Θεσσαλονίκη ανέκαθεν είχε το κοκαλάκι της νυχτερίδας στη σκηνή και οι Citrus Blossom, ένα power triο «αφοσιωμένο στο δυναμικό rock n roll», παρουσιάζουν το ντεμπούτο ΕΡ (mini LP, θα έλεγα) τους Eyes Filled With Apathy, αφήνοντας κατά μέρος το νόημα του όποιου στυλ. Προτιμούν να πειραματίζονται σε διαφορετικά πεδία του alternative rock, με ήχους και ρυθμούς που εναλλάσσονται σταθερά, επιλέγοντας να ακολουθήσουν μια «σκληρή» γραμμή διανθισμένη με μελωδικές χρωματικές που φανερώνουν πλήθος επιρροών και ακουσμάτων, φάνκι μπασιές, «κομψά» σόλα και κοινωνικοπολιτικούς στίχους. Οι Citrus Blossom έχουν μια live δυναμική στον ήχο τους και κρίνοντας από την πρώτη τους προσπάθεια, εφόσον βέβαια όλα πάνε για όλους μας καλά, το μέλλον τους φαίνεται παραπάνω από ευοίωνο.
Marvellous Bastards
Με το ένα πόδι στα blues, οι επίσης Θεσσαλονικιοί και πολλά υποσχόμενοι Marvellous Bastards, μολονότι «νεοσσοί» στο εγχώριο στερέωμα μιας και όπως λένε οι ίδιοι «γεννήθηκαν το 2019», μόλις κυκλοφόρησαν το πρώτο τους άλμπουμ με τίτλο Bad Toys. Τα οκτώ κομμάτια συνολικής διάρκειας κάτι λίγο πιο πάνω από 25λεπτο που μεταφέρουν στις αποσκευές τους έχουν τον απαιτούμενο όγκο για να πείσουν ότι είναι μια heavy blues μπάντα που δεν φοβάται τη μελωδία και να κερδίσουν το ενδιαφέρον του ακροατή. Οι Marvellous (ναι, με δυο λάμδα) Bastards αναφέρουν ως επιρροές τους Red Hot Chili Peppers και τους Black Keys και παρόλο που κλείνουν περισσότερο το μάτι προς τους δεύτερους είναι αρκούντως γκρουβάτοι για να παραπέμπουν πολύ χαλαρά στους πρώτους. Ενδιαφέρον ντεμπούτο…
Bog Art
Οι Bog Art, το container rock αθηναϊκό συγκρότημα, μετρούν κάμποσα χρόνια παρουσίας και το Thornbrush είναι η τρίτη ολοκληρωμένη τους προσπάθεια μετά το ομώνυμο του 2012 και το Insidecide του 2015. Εν μέσω πανδημίας, ο ήχος τους είναι βάλσαμο καθώς μας ταξιδεύει στα eighties, με τη μελοδραματική ερμηνεία του Αχιλλέα να δένει απόλυτα με εκείνη την εποχή. Στακάτοι ρυθμοί, μελωδικά περάσματα και μια εσωτερικότητα που είναι εμφατική στο στιχουργικό κομμάτι. Επτά κομμάτια που κυριαρχούνται από ένα μελαγχολικό τόνο, ένα χαρακτηριστικό που προϋπήρχε στις προηγούμενες κυκλοφορίες της μπάντας. Οι Bog Art έχουν μια διαφορετική αντίληψη για το πώς πρέπει να παρουσιάζεται το rock και όσοι είχαν την τύχη (και εύχομαι να την έχουν στο εγγύς μέλλον) να παρακολουθήσουν κάποιο από τα σποραδικά live τους είμαι βέβαιος ότι θα βγήκαν από την αίθουσα με ένα αίσθημα νοσταλγίας.
The Mighty N
Το Entropia, το τρίτο στη σειρά άλμπουμ της Νατάσας Τσίρου (a.k.a. The Mighty N) είναι από τους δίσκους που άκουσα περισσότερο τους τελευταίους μήνες επειδή αντανακλά επάξια το grunge πνεύμα που πριν από τρεις δεκαετίες μας ξύπνησε για τα καλά από τον λήθαργο των eighties. Θυμάμαι την εντύπωση που μου είχε κάνει ο προηγούμενος δίσκος της, το Retribution, όταν τον είχα πρωτακούσει στις αρχές του 2017 στο σπίτι του Μίκη Παντελούς και με είχε εντυπωσιάσει. Το Entropia έχει κάνει ένα βήμα μπροστά και ο έξοχος συνδυασμός των διαφόρων στυλ του είδους (στην προκειμένη περίπτωση, οι Soundgarden και οι Alice In Chains έχουν την τιμητική τους) είναι ένας φόρος τιμής στο είδος, με την προσωπική σφραγίδα της Τσίρου διάσπαρτη ανάμεσα στα κομμάτια. Εδώ τα nineties είναι ολοζώντανα και αναζωογονημένα, δίχως ίχνος υποκρισίας, αλλά με μια επιπρόσθετη δυναμική που τους δίνει νέα ώθηση επειδή για μερικούς (ευτυχώς!) η ιστορία επαναλαμβάνεται ως αληθινή αξία και όχι ως φάρσα…
Arcadian Child
Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο με το δελτίο τύπου των Αrcadian Child από τη Λεμεσό της Κύπρου που επανέρχονται με νέο άλμπουμ μετά το θαυμάσιο Superfonica του 2018: «Σκοτεινοί και υπερβατικοί, οι Αρκάδες της ψυχεδέλειας, βυθισμένοι σε ενστικτώδη υπαρξιακά ρήγματα, βγαίνουν από τη ζώνη άνεσής τους και μεταπλάθουν στοιχεία progressive και post rock χωρίς να παραβιάζουν τις ανατολίτικες νόρμες. Ο ραφιναρισμένος ήχος τους δημιουργεί μια ισχυρή αφήγηση στο άλμπουμ καθώς οι διαθέσεις υποχωρούν και οι ήχοι ρέουν οργανικά, απογειώνοντάς τους στη μουσική στρατόσφαιρα». Ωραία λόγια. Και πού ν΄ ακούσετε το Protopsycho - είναι τόσο heavy και συνάμα τόσο λυρικό που κάπου κάπου, καθώς εναλλάσσονται τα κομμάτια (ενίοτε βαριά κι ασήκωτα), αισθάνεσαι σαν να μπαίνεις σε έναν λαβύρινθο γεμάτο τόσο έντονα χρώματα που σχεδόν σε τυφλώνουν, ενώ τεντώνεις τ' αυτιά σου για να μη χάσεις στιγμή από το μουσικό αστρικό μουσικό ταξίδι. Δεν ξέρω με τι και αν φορτώνονται οι Arcadian Child, αλλά ό,τι είναι και αν είναι, αξίζει να το μοιραστείς μαζί τους - έστω και με τα μάτια της φαντασίας. Welcome back, lads!
Rollin' Dice
Και κλείνω με τους Rollin’ Dice και το Reroll, το δεύτερο άλμπουμ του αθηναϊκού τρίο που παίζει bluesy heavy rock, όπως λένε τα μέλη του, τρία νέα παιδιά που έχουν ψυχή και κέφι ώστε να σου φτιάχνουν τη διάθεση με τη φρεσκάδα της ηλικίας τους και με τη μουσική τους που δανείζεται άφθονα στοιχεία από το hard rock της δεκαετίας του ’70 και τα αποδίδει νέτα-σκέτα. Αγάπησα το ομώνυμο κομμάτι, απόρησα με το «Pivoine», απόλαυσα το Sabbath-ικό «Walking Away» και κούνησα την άτριχη κεφαλή μου ακούγοντας το «Into The Fire». Χαρά μας!
Γιάννης Καστάναρας
Ο Γιάννης Καστάναρας είναι καθ' έξιν και κατ΄ επάγγελμα slacker, συνεκδότης και executive producer (ο,τι κι αν σημαίνει αυτό το πράγμα) του φανζίν Merlin's Music Box.
Γιάννης Καστάναρας
Ο Γιάννης Καστάναρας είναι καθ' έξην και καθ΄ επάγγελμα slacker, συνεκδότης και executive producer (ο,τι κι αν σημαίνει αυτό το πράγμα) του φανζίν Merlin's Music Box.
Γιάννης Καστάναρας
Ο Γιάννης Καστάναρας είναι καθ' έξην και καθ΄ επάγγελμα slacker, συνεκδότης και executive producer (ο,τι κι αν σημαίνει αυτό το πράγμα) του φανζίν Merlin's Music Box.
