Γράφει ο Ελευθεριακός
Kαιρό τώρα, αν και όχι επισταμένα λόγω έλλειψης χρόνου και ψυχικής κατάπτωσης, έψαχνα μέσα στα cd το Φιγουρίνι των Lost Bodies (Phase! Records, 2013). Κάπου είχε χαθεί, μα επέμενα κατά περιόδους να το ψάχνω και τελικά... αποζημιώθηκα. Όταν το άκουσα, άρχισα να βουρκώνω. Ναι... με τις πρώτες νότες του «Λήστεψε Τον Ήχο», το μυαλό μου άρχισε να ανακατεύεται και η καρδιά μου να προσέχει την παραμικρή λεπτομέρεια, ώστε να μην χάσει καμία νότα, κανέναν στίχο. Είχα να το ακούσω χρόνια, αλλά θυμόμουν ότι αυτό το άλμπουμ ήταν πραγματικά ξεχωριστό, περισσότερο ξεχωριστό από όλα τα δημιουργήματα αυτού του... ξεχωριστού μουσικού συγκροτήματος.
Ίσως ρωτήσεις: πώς γίνεται αυτό, πώς ένα άλμπουμ κάποιων ξεχωριστών δημιουργών, μπορεί να είναι ακόμα πιο ξεχωριστό; Κι όμως, ευτυχώς γίνεται... Για τους Lost Bodies τα πολλά λόγια περιττεύουν, κι αυτό γιατί σπάνια εμφανίζονται στο προσκήνιο τέτοια συγκροτήματα (αν και οι συγκεκριμένοι συνήθως προτιμούν το παρασκήνιο). Το άλμπουμ εκδόθηκε το 2013, και γράφω εκδόθηκε επειδή στην ουσία δεν πρόκειται για μια μουσική δημιουργία αλλά για ένα παλίμψηστο καλών τεχνών. Είναι σαν να είσαι καλεσμένος/η σε έναν κόσμο διαφορετικό, σε έναν κόσμο που μόνο η Τέχνη μπορεί να σε καθοδηγήσει ως πρόσχαρη και ευαίσθητη Μάνα. Είναι ένα βιβλίο που από μέσα του ξεπετάγονται εικόνες, μουσικές, ζωγραφικοί πίνακες, ποίηση, βιώματα, κόκκινα μάτια. Από το εξώφυλλο μέχρι τους στίχους και την μουσική, τις εικόνες που σου δημιουργούνται στο μυαλό, τα συναισθήματα που εκρήγνυνται αργά, βασανιστικά, μέχρι που φτάνεις στο τέλος όπου πλέον δεν αντέχεις και θέλεις κι εσύ να κολυμπήσεις στα βρωμόνερά του... Ιλισού, αυτό το άλμπουμ διαδίδει το μήνυμα του με απλά, σίγουρα σήματα. Τρία πράγματα που σίγουρα χαρακτηρίζουν τους Lost Bodies είναι η πολυποικιλότητα του μουσικού τους κόσμου (από punk μέχρι metal και από post μέχρι jazz), η απλότητα και συνάμα η βαθύτητα των στίχων τους και… το απίστευτο χιούμορ τους.
Επιπλέον, οι επιλογές τους από ποιητές και η μουσική τους επένδυση δεν γίνεται στο πόδι ούτε με πομπώδες ύφος. Όπως ερμηνεύουν τα λόγια τους, έτσι, και ακόμα καλύτερα, φαίνεται να μπαίνουν στο σώμα και το μυαλό των ποιημάτων που επιλέγουν.
Αλήθεια, με πάσα ειλικρίνεια, δεν υπάρχει κάποιο κομμάτι που να ξεχωρίζει στο μυαλό μου περισσότερο από τα υπόλοιπα, με εξαίρεση, ίσως, το «Ιλισός», που κλείνει το Φιγουρίνι. Πρόκειται για μια σκληρή Ουτοπία, για ένα τραγούδι τόσο συγκινητικό στιχουργικά και μουσικά, που συναντιέται με τις ρομαντικές εκφάνσεις του μυαλού μας, με τα όνειρά μας, τις ελπίδες μας, τους αγώνες μας, με τις υλικές και συναισθηματικές μας ανησυχίες. Ένας ύμνος στη μουσική, στην υλικότητα, στην Ουτοπία.
Σκληροί, ερωτικοί, ευαίσθητοι, χιουμοριστικοί, ό,τι και να πεις ή να γράψεις για αυτούς τους σπουδαίους καλλιτέχνες είναι πραγματικά λίγο.
Ως κατακλείδα, παραθέτω την τελευταία παράγραφο του κειμένου «Aντι-μανιφέστο του Underground» του Θάνου (Lost) Κόη: «Μην παραχωρήσετε τίποτα και ποτέ από τις αλήθειες σας γιατί αυτό είναι το πιο λαμπερό κομμάτι του εαυτού σας σε μια απόλυτα επιφανειακή και βαθύτατα αλλοτριωμένη κοινωνία. Δημιουργείτε και ανασάνετε ελεύθερα».
Ακολουθείστε τους Lost Bodies:
ΔΕΙΤΕ ΤΑ BLOGS και το YOUTUBE του ΗΛΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟΥ:
