Προσπάθησα να σκεφτώ τι σημαίνει αυτό το πρόσωπο που έχει γίνει το επίκεντρο των ημερών. Ένα πρόσωπο που αγωνίζεται πεθαίνοντας για την αξιοπρέπειά του. Ένα πρόσωπο που λοιδορείται ως θρασύδειλος, δολοφόνος, σκήνωμα, νάρκισσος και άλλα γραφικά  από τους … όψιμους εχθρούς του. (Αλήθεια που βρέθηκαν όλοι αυτοί; )

Ότι και να λένε τα ασήμαντα παπαγαλάκια, η αλήθεια είναι ότι ο Κουφοντίνας συμπυκνώνει την ιστορική μνήμη των ηττημένων του εμφυλίου. Σα σκέψη και σα πρόσωπο.

Ο Κουφοντίνας είναι ο ιδεολογικός φορέας, ο εκφραστής αλλά και το σύμβολο μιας ελληνικής κοινωνικής επανάστασης που δεν έγινε ποτέ. Εκείνης των ηττημένων του εμφυλίου. Μιας επανάστασης που θα έπρεπε να τραφεί, από τις βαθιά κρυμμένες μνήμες:

Αυτές των αμερικάνικων ναπάλμ που έκαιγαν τα κορμιά των διωγμένων ανταρτών στα βουνά της Ηπείρου.

Τις μνήμες από τις εκτελέσεις , τις φυλακίσεις, τις εξορίες, και τα βασανιστήρια που ακολούθησαν χιλιάδων κομμουνιστών, τις διώξεις λόγω φρονήματος των ηττημένων.

Την απαγόρευση του κόμματος, την εκτέλεση του Μπελογιάννη, τους φακέλους αντιφρονούντων,  τη βία και τη νοθεία σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις μιας δημοκρατίας που χωρούσε μόνο τους μεν, άντε κι ένα παρενδεδυμένο στην ψευδοδημοκρατική νομιμοφροσύνη αριστερό κι ακίνδυνο «δε».

Συμπεριλαμβάνει το ελληνορθόδοξο δεξιό «βαθύ κράτος», που όταν έστω και με την απόπειρα άσκησης μιας πιο «ανεξάρτητης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας», η χούντα την έβαλε στο γύψο.

Είναι τότε που γεννιούνται Κουφοντίνες, και που μεγαλώνοντας διδάσκονται την αλήθεια: Ότι ο κομμουνισμός, ο όποιος κομμουνισμός-, δεν “δικαιούται” να υπάρχει σε αυτό το τόπο.

Και αυτό, το διδάσκεται από παιδί νιώθοντας το τρόμο μιας χούντας που έχει μαυρίσει τον αέρα, και που η λαλιά γινόταν ψίθυρος για τους ηττημένους, και οι απαγορευμένες ιστορίες ψελλίζονται μυστικά πίσω από κλειστά παράθυρα από γενιά σε γενιά. Αυτό το μάχιμο πνεύμα, αυτή η παράδοση, η ιστορική γνώση και η αποκατάσταση μιας ιστορικής αδικίας, η επίγνωση μιας απάντησης με αξιοπρέπεια, εκκολάπτονταν στη συνείδηση ενός 15άχρονου, αλλά και των μεγαλύτερων συντρόφων του. Αυτό το πνεύμα όπλισε τη 17Ν, σαν ύστατη αντίδραση για την αποκατάστασης μιας ιστορικής αξιοπρέπειας. Της αξιοπρέπειας μιας απάντησης των ηττημένων.

Μιας αξιοπρέπειας, που όχι μόνο ερχόταν να απαντήσει στις ταπεινώσεις ενός ολόκληρου λαού που μετά το πόλεμο του πάτησαν το κεφάλι και δε το σήκωσε ποτέ, αλλά και να βάλει στο τραπέζι της κρίσης μας, το επίδικο της «αστικής δημοκρατίας» της «λούμπεν μεγαλοαστικής τάξης» (*λματ), που πάλι με πλάγια μέσα θα κυβερνήσει, θα χρεοκοπήσει το τόπο, και κυβερνάει ακόμα και μέχρι τις ημέρες μας με θράσος, αναδεικνύοντας το βαθμό ηλιθιοποίησης των ψηφοφόρων…

Μιας αξιοπρέπειας που δεν θα επέτρεπε την μετατροπή της αδάμαστης αριστεράς του αντάρτικου, σε μια ναρκωμένη στη νομιμοφροσύνη της και υποτακτικής στο «δημοκρατικό πολιτισμό» της λματ, αριστεράς. Μια αριστερά που ακόμα και σήμερα δίνει διαπιστευτήρια νομιμοφροσύνης και μετανοίας “σχηματίζοντας” πορείες αντι-covid, προστατεύει τη Βουλή, και επικαλείται όρκους πίστης στην αστική νομιμότητα, αποκηρύσσοντας ένοχα το μάχιμο, το ένοπλο πνεύμα, τον αντάρτη. Και βέβαια  βάζει το κάθε Δρίτσα να ανασκευάζει τη πραγματικότητα, ότι η Ε.Ο. 17Ν. ουδέποτε μας τρομοκράτησε, καταδικάζοντας κι αυτός τελικά με τη σειρά του τους επιβουλείς της «δημοκρατίας» των λματ.

Αυτό που κάνει ο Κουφοντίνας, στην ιστορία της ζωής του, είναι να σώζει την αξιοπρέπεια των ηττημένων ανταρτών, των Μπελογιάννηδων, των εξορισμένων στα Μακρονήσια, των βασανισμένων του Ωρωπού, και των εξεγερμένων της 17Νοέμβρη. Απέναντι στη βία που δέχτηκε όλος αυτός ο κόσμος στη μεταπολεμική ιστορία του τόπου, από όλη την αριστερά μόνοι η Ε.Ο. 17Ν. και ο ΕΛΑ μπόρεσαν να σταθούν με ανάλογη  αξιοπρέπεια στο πόνο που προκάλεσε η δεξιά τρομοκρατική νομιμότητα στην Ελλάδα. Αυτό από μόνο του αποτελεί δείγμα γενναιότητας και αξιοπρέπειας.

Αυτή την ιστορία, την ιστορία των ηττημένων του εμφυλίου, την ιστορία της ποδοπατημένης από τη μπότα, αριστεράς, προσπαθούν να σβήσουν με κάθε τρόπο, οι δεξιοί. Γι αυτό και αυτός ο πόλεμος στο Κουφοντίνα. Είναι θέμα “συμβόλων”.

Ξέρω, δε περιμένατε να τα γράψει αυτά κάποιος που θέλει να πιστεύει ότι είναι αναρχικός. Άλλωστε ο Κουφοντίνας εχθρός μας ήτανε ιδεολογικά, τουλάχιστον  τον καιρό της δράσης του. Και μάλιστα πολύ φοβάμαι πως υπό άλλες συνθήκες πολύ πιθανό να ήμασταν στο απέναντι χαράκωμα ντουφεκώντας ο ένας τον άλλον.

Όμως δε μπορώ ως «τρίτος» και συγκριτικά ιστορικά και ιδεολογικά “νεογέννητος”, να μην αποδώσω τιμή σε αυτό που έκανε, ως τρόπο αγώνα, ως αξιακή εντιμότητα, ως ιστορική επίγνωση, ως σεβασμό στους νεκρούς προπάτορες, ως στάση του μάχιμου που παραδίδεται ηττημένος, ως αιχμάλωτου με αξιοπρέπεια, ακόμα και ως προσώπου που συμπυκνώνει το πραγματικό πολιτικό νόημα της αριστεράς στην Ελλάδα έναντι των «χιτών» του χτες και του σήμερα.

Δε μπορώ να μην τιμώ αυτό που κάνει σα δείγμα του μεγέθους της αξιοπρέπειας απέναντι στην ευτέλεια των παρατρεχάμενων της εξουσιαστικής καμαρίλας. Γιατί αυτό που κάνει σήμερα ο Κουφοντίνας είναι αντιστρόφως ανάλογο της ευτέλειας των “απέναντί” του…

…και οι απέναντι

Η απόφαση της απεργίας πείνας για λόγους αξιοπρέπειας είναι τόσο μεγάλη αξιακά, όσο μικρόψυχη είναι  η απόφαση μιας γ.γ. να τιμωρήσει εκδικητικά αυτόν που εκπροσωπεί ιδανικά.

Μια κοπέλα που γεννήθηκε στη μεταπολίτευση, μεγάλωσε στην εποχή των παχιών αγελάδων ενός ΠΑΣΟΚικού κράτους παροχών, πρόνοιας, κι ενδυνάμωσης της αγοραστικής δυνατότητας, και ανόδου της μικροαστικής τάξης.

Αυτή η εποχή που η ίδια και το σινάφι της σήμερα καταδικάζουν ως «φαύλη», αυτή είναι που τους γέννησε και τους γαλούχησε στα πρότυπα του καταναλωτισμού, των lifestyle περιοδικών, τους μπόλιασε με τη σημασία του εγώ απέναντι στο εμείς, με την αξία του στόχου σε βάρος της επιθυμίας, με το δηλητήριο της στέρησης προς όφελος της «επιτυχίας», με τη τοξικότητα της αλλοτρίωσης σε βάρος του αληθινού εαυτού.

Με τις αξίες της προσωπικής ανέλιξης με τις αρχές του αριβισμού, της κομματικής καμαρίλας, των διαγκωνισμών και των ανταγωνισμών, της ρουφιανιάς και του γλειψίματος της εξουσίας, με τους χειρισμούς, τα τακούνια, τις ψεύτικες βλεφαρίδες, τα ψεύτικα μαλλιά και τα ψεύτικα μυαλά μιας εξουσίας του αλλότριου. Με αυτά πορεύονται.

Μια «μηχανή» στημένη πίσω από ένα γυάλινο μακιγιαρισμένο βλέμμα, απάνθρωπη, χωρίς αισθήματα, χωρίς μνήμη, χωρίς βάθος. Ανυποψίαστη, αμύριστη, αμόρφωτη, ασήμαντη.

Καρικατούρα μιας εποχής που φτιάχνει θνησιγενή στελέχη 4ετίας. Μετά πεθαίνουν γιατί σε μια εποχή ευτέλειας, ταχυφαγίας και γρήγορης ανάλωσης, «τα στελέχη» όπως αυτά του «επιτελικού» κράτους, πεθαίνουν ύστερα από λίγο σα τις πυγολαμπίδες. Πεθαίνουν ως άχρηστοι κι αποτυχημένοι. Γιατί όλοι αυτοί που σήμερα «επιτελούν» την εξουσία, είναι για το σύστημα ευκαιριακοί κι αναλώσιμοι.

Όμως η συγκεκριμένη ήρθε για να μείνει. Έχει μπόλικο απόθεμα τοξικότητας, αρκετή καπατσοσύνη, και τόση σκληρή πέτσα που φτάνει μέχρι τα φυλλοκάρδια της, όση δηλαδή χρειάζεται για να επιτελέσει άνωθεν προσταγές, που ανάλογα με τη θέση ευθύνης της θα χειριστεί «ευέλικτα» αλλά και κυρίως χειριστικά. Δυστυχώς, όσο πιο μεγάλο είναι το βάρος της ασημαντότητάς  της  τόση θα είναι και η εξουσία που θα ασκεί, βαραίνοντας εμάς.

Κι έτσι φτάσαμε σήμερα ο ανθρωπότυπος αυτός, να παίζει με τη ζωή του ανθρώπου, του αγωνιστή, του εκφραστή της γενναιότητας ενός ολόκληρου κόσμου, του φορέα μιας πολιτικής ταυτότητας που φέρει το βάρος μιας μεγάλης και πικρής ιστορικής μνήμης, σα να θέλει με αυτό τον τρόπο να ξεφύγει από το βούρκο της, να πάρει έτσι έστω και λίγο από την αξία του, ξορκίζοντας έτσι την ασημαντότητά της.

Εμείς το επιτρέψαμε να γίνει όλο αυτό.

Και πρέπει να το διορθώσουμε.

*Το παρόν κείμενο δημοσιεύτηκε στο blog Rising Utopia στις 5 Μαρτίου 2021

Κι ένα σχετικό τραγούδι που έγραψε τις τελευταίες μέρες ο Αμερικανός τραγουδοποιός και συνθέτης David Rovics...