Το California Jam του 1974 φιλοδοξούσε να συνεχίσει την παράδοση των μεγάλων φεστιβάλ των ΗΠΑ που ξεκίνησαν με το Monterey Pop Festival (1967) και συνεχίστηκαν με το Woodstock (1969), το Altamont (1969), το Isle of Wright (1970) και το Summer Jam στο Watkins Glen (1973).
Πραγματοποιήθηκε στις 6 Απριλίου 1974 στην πίστα αγώνων ταχύτητας του Οντάριο στην Καλιφόρνια.
Η αρχική ιδέα ήταν του διοργανωτή συναυλιών Don E. Branker και την πρότεινε στα στελέχη της ABC Entertainment που είχαν μία τηλεοπτική εκπομπή προβάλλοντας συναυλίες συγκροτημάτων.
Για την παραγωγή του φεστιβάλ, η εταιρεία ABC Entertainment συνεργάστηκε εκτός από τον Branker, με την Pacific Presentations και τους Sandy Feldman & Leonard Stogel που είχαν εμπειρία στη διοργάνωση συναυλιών.
Για να καταφέρουν να πάρουν άδεια από τους υπεύθυνους της πίστας και τις τοπικές αρχές, οι διοργανωτές, απέφυγαν να χρησιμοποιήσουν τον όρο «φεστιβάλ» και μίλησαν για μία συναυλία με καλλιτέχνες όπως οι Jackson 5 και οι Osmonds. Τρείς εβδομάδες αργότερα όμως ενημέρωσαν τους υπεύθυνους ότι δεν είχαν καταφέρει να κλείσουν τους Jacksons και τους Osmond και ότι στη θέση τους θα εμφανίζονταν οι Deep Purple, οι Black Sabbath και οι Emerson, Lake & Palmer. Οι υπεύθυνοι δεν γνώριζαν τίποτε για τα εν λόγω συγκροτήματα και, θεωρώντας ότι θα ήταν ανάλογου ύφους, δεν έφεραν καμία αντίρρηση και επικύρωσαν την άδεια.
Με σειρά εμφάνισης συμμετείχαν οι Rare Earth, οι Earth Wind & Fire, οι άγνωστοι τότε στο ευρύ τα κοινό Eagles, το soft-rock ντουέτο Seals and Crofts, οι Black Oak Arkansas, οι Black Sabbath, οι Deep Purple (Mk III) και, τέλος,; οι Emerson, Lake & Palmer.
Η αρχική σειρά εμφάνισης άλλαξε ύστερα από απαίτηση των Deep Purple να εμφανιστούν μετά τη δύση του ήλιου. Δικαιολόγησαν την απαίτηση αυτή λέγοντας ότι είχαν ετοιμάσει πυροτεχνήματα. Οι κακές γλώσσες όμως έλεγαν ότι δεν ήθελαν να παίξουν πριν από τους Black Sabbath.
Το California Jam ήταν σίγουρα το πιο δυνατό, από πλευράς έντασης ήχου, φεστιβάλ που είχε πραγματοποιηθεί μέχρι τότε. Η εγκατάσταση απέδιδε 54.000 Watts RMS, και για να παραχθεί αυτή η ισχύς, οι μηχανικοί είχαν συνδέσει στην αρχική ηχητική εγκατάσταση ταυτόχρονα σχεδόν όλο τον εξοπλισμό των περισσότερων συγκροτημάτων που συμμετείχαν.
Το εισιτήριο κόστιζε 10 δολάρια στη προπώληση και 15 στην είσοδο και συνολικά πουλήθηκαν περισσότερα από 175.000 εισιτήρια.
Οι διοργανωτές υπολόγισαν ότι το φεστιβάλ παρακολούθησαν γύρω στους 250.000 θεατές, αν και άλλες εκτιμήσεις τους ανεβάζουν σε 350.000.
Ο χώρος στάθμευσης χωρούσε 42.000 αυτοκίνητα αλλά γέμισε πολύ γρήγορα, και πολλοί από τους θεατές αναγκάστηκαν να αφήσουν τα αυτοκίνητά τους πάνω στον αυτοκινητόδρομο. Όταν επέστρεψαν για να τα πάρουν, η τροχαία τους είχε κόψει κλήση.
Οι καλλιτέχνες διέμειναν στο Holiday Inn και μεταφέρονταν στο χώρο του φεστιβάλ με ελικόπτερο. Οι υπεύθυνοι του ξενοδοχείου, για να αποφύζουν τη συρροή θαυμαστών, έστησαν μία πινακίδα στην είσοδο με την οποία καλωσόριζαν την Ένωση Αστυνομικών των Δυτικών Πολιτειών.
Υπήρχαν δυο κυλιόμενες σκηνές που εναλλάσσονταν πάνω σε ράγες για να μην υπάρχει καθυστέρηση ανάμεσα στα σετ των συγκροτημάτων.
Μεγάλο μέρος του φεστιβάλ προβλήθηκε ζωντανά στην τηλεόραση από το κανάλι ABC αλλά και από τοπικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς.
Το βίντεο από την εμφάνιση των Deep Purple στο California Jam, κυκλοφόρησε επίσημα σε βιντεοκασέτα το 1980.
Το φεστιβάλ επαναλήφθηκε το 1978 με ονόματα όπως οι Aerosmith, οι Foreigner, οι Heart, οι Mahogany Rush, ο Dave Mason, ο Jean-Michel Jarre, οι Rubicon, οι Santana, ο Bob Welch και ο Ted Nugent
Η πίστα στην οποία πραγματοποιήθηκε το φεστιβάλ έκλεισε το 1980 και σήμερα ο χώρος στεγάζει τις περισσότερες τράπεζες του Οντάριο.
