Γράφει η Abies Sylos
Υπάρχει μία μικρή οδός στο κέντρο της Αθήνας, η πρώτη παράλληλη προς το νότο από το σημείο όπου βρίσκονται οι φούρνοι «Χωριάτικο». Το μικρό αυτό στενό είναι στον άξονα ανατολής-δύσης, αυτόν που στον ορίζοντα σημαίνεται από τη θέση που ανατέλλει ο ήλιος τον καιρό κοντά στις ισημερίες. Την πρώτη άνοιξη λόγω αυτής της ευθυγράμμισης, μόλις ανέβει ο ήλιος, φωτίζει με το φως του το στενό δρομάκι χωρίς να ρίχνει πάνω του σκιά οτιδήποτε.
Εκατέρωθεν του δρόμου βρίσκονται ακριβώς αντικριστά δύο κτίρια. Το ένα είναι νεοκλασικό, όχι μεγάλου αρχιτεκτονικού ενδιαφέροντος, μάλλον προπολεμική αθηναϊκή αστική κατοικία. Στο ισόγειο στεγαζόταν κάποτε μια μπυραρία με το όνομα «Σοπέν», που η παρουσία της σχετιζόταν με κάποιον τρόπο με το απέναντι κτίριο. Τώρα είναι σφραγισμένο και υπάρχει μόνο μια ξεφτισμένη ταμπέλα στα ελληνικά. Στον πρώτο όροφο, στον οποίο οδηγεί μια πλαϊνή είσοδος, μένει ένας παλαιοημερολογίτης μοναχός και στο μικρό μπαλκονάκι, με το σιδερένιο κιγκλίδωμα διακοσμημένο πυκνά, έχει στερεώσει μια κιτρινόμαυρη σημαία με τον βυζαντινό δικέφαλο αετό. Στέκεται συχνά στα παράθυρα και κοιτά έξω με απειλητικό βλέμμα τους περαστικούς.
Το απέναντι κτίριο είναι μια μεγάλη καθολική εκκλησία του τάγματος των ιησουιτών που λειτουργεί αδιάλειπτα από πάρα πολλά χρόνια. Γνώρισε μεγάλη άνθηση με την παρουσία των Πολωνών στην Αθήνα, καθώς ήταν το κέντρο της κοινότητάς τους. Έχει δίπλα του, οργανικά δεμένη και αρχιτεκτονικά και λειτουργικά, μία εστία που φιλοξενεί φοιτητές και φιλανθρωπικές δομές. Η ταράτσα της εκκλησίας δεν έχει ούτε κάγκελα ούτε προστατευτικό τοιχίο, άρα θεωρητικά δεν είναι επισκέψιμη• παρόλα αυτά όμως ο ιερέας της εκκλησίας βγαίνει εδώ και χρόνια και προσεύχεται για ώρες, περπατώντας στο κέντρο της ώστε να μην πλησιάζει τα επικίνδυνα άκρα, διαγράφοντας μια τροχιά ευθύγραμμη και παλινδρομική πάνω στον άξονα που αναφέρθηκε: ανατολή-δύση. Πότε διαβάζοντας από ένα βιβλίο που κρατάει στο χέρι, πότε μονολογώντας και κουνώντας εκφραστικά το χέρι του με ρυθμικές κινήσεις.
Στις μέρες που η κοινότητα των Πολωνών ήταν πολυπληθής, η εκκλησία συγκέντρωνε τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα εκατοντάδες πιστών, οι οποίοι, καθώς δεν χωρούσαν μέσα, στέκονταν σε συρροή στο μικρό στενάκι ακριβώς έξω από την μπυραρία «Σοπέν» και το παλαιοημερολογίτικο κέντρο, που κρατούσε ο καλόγερος.
Τώρα πια, όλα αυτά είναι αρκετά μακριά και οι καθολικοί που συμμετέχουν είναι πολύ λιγότεροι, εξακολουθούν όμως να λειτουργούν χορωδίες που ψέλνουν κατά καιρούς καθολικές λειτουργίες και εορταστικά τραγούδια.
Ο γέρος καλόγερος δεν κρατά πια το παλαιοημερολογίτικο κέντρο. Είναι απομονωμένος και τον επισκέπτονται μόνο μερικές γυναίκες για να τον φροντίσουν. Αυτή που τον επισκέπτεται πιο συχνά είναι μια γυναίκα χωρίς τίποτα από αυτό που ξέρουμε σαν «εμφάνιση θεούσας», με μακριές φούστες και κότσο. Τουναντίον, φοράει μπότες με τακούνια και έχει εμφάνιση καλοβαλμένης δασκάλας όσον αφορά το ντύσιμο. Το περπάτημα της, όταν είναι στην περιοχή, είναι βιαστικό σχεδόν κυνηγημένο και το βλέμμα της έχει κάτι το θολό και περίκλειστο. Ένας ναρκισσισμός που έχει την μυρωδιά της κακοποίησης ή της ασθένειας. Η εμφάνιση, το βλέμμα και οι μακρινές ιστορίες που έχουν φτάσει στ αυτια μας από καλόγερους και ιερείς, μαζί με το σκοτεινό και επιθετικό βλέμμα του καλόγερου σε κάνουν να φαντάζεσαι εικόνες γεμάτες ενοχές και βαριές αμαρτίες.
Σήμερα, ο γέρος καλόγερος, που βαραίνει όλο και περισσότερο, βγήκε από ένα αυτοκίνητο. Τον συνόδευε μια άλλη γυναίκα. Με κοντινή, αντίστοιχη εμφάνιση με της πρώτης, μίνι φούστα και ακατάστατα γκρίζα μαλλιά αλλά χωρίς το αμήχανο περπάτημα της άλλης. Ο καλόγερος, αχτένιστος και χωρίς το μαύρο σκούφο με τον κόκκινο σταυρό που φοράει συνήθως, μόλις μετά βίας μπορούσε να περπατήσει. Διέσχισε, υποβασταζόμενος από την κυρία, κάπου δεκαπέντε μέτρα στο στενό πεζοδρόμιο, που αυτήν την ώρα δεν είχε καθόλου σκιά, με πολύ μικρά σύντομα ασταθή βηματάκια και μπήκε στο σπίτι του. Η κυρία στάθηκε στο πλατύσκαλο, τον κλείδωσε μέσα με τα κλειδιά της και έφυγε με το αυτοκίνητο.
Στην ταράτσα της εκκλησίας βγήκε κάποιος από το ιησουίτικο τάγμα, κατά πάσα πιθανότητα όχι ιερέας, φορώντας γκρίζο παντελόνι, γκρίζα ζακέτα και γκρίζα τραγιάσκα. Έκανε μόνο δύο φορές τη διαδρομή στο κέντρο της χωρίς να πιάσει το ρυθμό της προσευχής. Μόνο σαν μια ανάγκη στιγμιαίας συγκέντρωσης που χρειαζόταν πριν να ξεκινήσει τα καθήκοντα του σαββατοκύριακου, που για τις εκκλησίες είναι μέρες αιχμής.
Λίγο μετά, άκουσα από το διπλανό διαμέρισμα το διαπεραστικό χτύπημα ενός τηλεφώνου. Έπαιζε ένα γρήγορα θέμα του Μότσαρτ σε δέκατα έκτα χωρισμένα σε τετράδες. Με τον ψηφιακό του οξύ ήχο, χωρίς την ασφάλεια των αρμονικών που περιβάλλουν τη μελωδία, τρύπησε τον τοίχο ανοιξιάτικα, εκκωφαντικά, μονοσήμαντα.
Γεωργία Συριοπούλου (Abies S.)
Αθήνα Απρίλιος 2021
Aylos Abies Sylos
H Abies S. a.k.a. Γεωργία έχει μάθει να ζωγραφίζει, να γράφει μουσική και να διδάσκει κάτι από τα δύο. Τραβάει πολλές φωτογραφίες με φτηνές φωτογραφικές μηχανές. Γεννήθηκε και μεγάλωσε σε μέρη που μετά έγιναν τα πιο βρώμικα και έρημα αυτής τη πολης. Ακόμα ζει στο κέντρο της.
Aylos Abies Sylos
H Abies S. a.k.a. Γεωργία έχει μάθει να ζωγραφίζει, να γράφει μουσική και να διδάσκει κάτι από τα δύο. Τραβάει πολλές φωτογραφίες με φτηνές φωτογραφικές μηχανές. Γεννήθηκε και μεγάλωσε σε μέρη που μετά έγιναν τα πιο βρώμικα και έρημα αυτής τη πολης. Ακόμα ζει στο κέντρο της.
Aylos Abies Sylos
H Abies S. a.k.a. Γεωργία έχει μάθει να ζωγραφίζει, να γράφει μουσική και να διδάσκει κάτι από τα δύο. Τραβάει πολλές φωτογραφίες με φτηνές φωτογραφικές μηχανές. Γεννήθηκε και μεγάλωσε σε μέρη που μετά έγιναν τα πιο βρώμικα και έρημα αυτής τη πολης. Ακόμα ζει στο κέντρο της.
