Γράφει ο Γιάννης Σιδεράκης
Η καλοκαιρινή κάψα, τα ξύλινα σανίδια στους τοίχους της pub, ο θόρυβος του ανεμιστήρα και η ανεπαίσθητη δροσιά που προσέφερε, η μυρωδιά του πολυκαιρισμένου βινυλίου, η δροσιστική γεύση του φραπέ, ο φίλος στο δίπλα σκαμπό στο μπαρ, με την μαλλούρα και την μπλούζα Maiden, να ανεβοκατεβάζει το κεφάλι ρυθμικά, το κορίτσι με την κορδέλα στα μαλλιά και τα σανδάλια δυο δεκαετίες ετεροχρονισμένο, ο πηχτός καπνός από τα τσιγάρα, η σπιρτάδα του αλκοόλ στην ατμόσφαιρα που μαρτυρούσε μια νύχτα που έφυγε γεμάτη κραιπάλη, τα μουρμουρητά τριγύρω και τα απότομα γέλια...
... Τα όνειρα για φευγιό, για καυτές ερήμους και μεγάλους δρόμους στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, οι υποσχέσεις για αιώνια αγάπη και τα φιλιά στα κρυφά, τα μαυρισμένα μάτια από τσαμπουκάδες, οι ρυτίδες των μεγάλων, που άντεχαν ακόμη και προκαλούσαν σεβασμό, η αναμονή για να έρθει η σειρά μας, να γράψουμε την δική μας ιστορία, η ψευδαίσθηση ότι θα τα καταφέρουμε να αλλάξουμε τον κόσμο, η πεποίθηση ότι είμαστε διαφορετικοί από την προηγούμενη σάπια γενιά, εικόνες από ξεβαμμένα πόστερ και σκηνές από δανεικές βιντεοκασέτες. Το τέλος μιας εποχής και η αρχή μιας άλλης, το τέλος της δικής μας αθωότητας και το πέρασμα σιγά σιγά στην ενηλικίωση που ευτυχώς για μερικούς άργησε να έρθει. Η πικρή γεύση, η γλυκιά γεύση, η γεύση της επιτυχίας και της απογοήτευσης, ο δρόμος που άνοιγε και εσύ που φώναζες με τα μάτια, "πίσω και σας έφαγα". Μυρωδιά καμένου λαδιού και δουλεμένου φρένου, η μπόχα της πίσσας στο οδόστρωμα που λιώνει κάτω από τον καυτό ήλιο, οι σκιές από τα αρρωστιάρικα δέντρα στις εθνικές οδούς, τα χαμόγελα με τους φίλους των δύο λεπτών, ο καυτός λίβας που χτυπάει με δύναμη το πρόσωπο, το βάσανο και η ευχαρίστηση παντρεμένα με αλλόκοτο τρόπο, πάνω σε δυο ονειρεμένες ρόδες. Οι φίλοι που έφυγαν νωρίς, ιερομάρτυρες ενός τρόπου ζωής που χάθηκε, τα όνειρα που κρυφτήκαν βαθιά μέσα μας και μας χτυπούν και μας ματώνουν, χωρίς προειδοποίηση, για να μας ξυπνήσουν από τον λήθαργο που ασυνείδητα υπηρετήσαμε, οι όρκοι που δώσαμε και κάναμε ότι τους ξεχάσαμε, όσα βρήκαμε και όσα χάσαμε, όσα περίσσεψαν και όσα πετάξαμε.... 3 Ιουλίου σήμερα. Η μέρα που έφυγε, για άλλους κόσμους, που πήγε να συναντήσει τους καταραμένους του ήρωες, ο καταραμένος να γίνει πυροσφραγίδα ανεξίτηλη, σε κάθε ονειροπαρμένη ψυχή...
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΣΧΕΤΙΚΑ:
Ποιο ήταν το πρώτο τραγούδι που τραγούδησε επί σκηνής ο Jim Morrison;
Jim Morrison: Αυτο-συνέντευξη...
Γιάννης Σιδεράκης
Γεννήθηκα το 1972 στην Αθήνα και μεγάλωσα στην Άρτα. Από μικρή ηλικία, όταν ανακάλυψα το ρόκ ν ρόλ, μέσα από αντιγραμμένες κασέτες και δανεικά βινύλια, ήξερα αμέσως τι ήθελα να κάνω... Την πρώτη μου μπάντα την έστησα στα 15 και από τότε, δεν έχω σταματήσει ποτέ να παίζω, όπως και όπου μπορώ. Οι καλύτερες μου προσπάθειες ήταν, την δεκαετία του 90, 94 με 99, με τους «ΕΡΗΜΗΝ». Ταξιδέψαμε όμορφα, έχοντας γράψει δώδεκα τραγούδια σε δύο ντέμο και πολλά live, περισσότερο εδώ, στην ευρύτερη περιοχή της Ηπείρου. Το 2012, ξεκίνησε μια νέα περιπέτεια με τους Ghostance The Band που παρά τις δυσκολίες των καιρών συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Παρά τις στραβοτιμονιές και τα ναυάγια, παραμένω ενεργός και αφοσιωμένος στην μεγάλη αγάπη της ζωής μου, την σκληρή μουσική. Τον υπόλοιπο καιρό, είμαι βιβλιοπώλης και ρεμβάζω προσπαθώντας ταυτόχρονα να βγάλω και τα προς το ζην, στην «Πολυθρόνα του Νίτσε». Διαβάζω, ακούω-παίζω μουσική και γράφω διηγήματα, σχεδόν ταυτόχρονα. Τόσο ταυτόχρονα, που καμιά φορά, το ένα μπαίνει μέσα στο άλλο και γίνονται ένα. Το μεγαλύτερο κατόρθωμα της ζωής μου είναι πάντως, ότι είμαι μπαμπάς της Φαίης και του Παύλου…
Γιάννης Σιδεράκης
Γεννήθηκα το 1972 στην Αθήνα και μεγάλωσα στην Άρτα. Από μικρή ηλικία, όταν ανακάλυψα το ρόκ ν ρόλ, μέσα από αντιγραμμένες κασέτες και δανεικά βινύλια, ήξερα αμέσως τι ήθελα να κάνω... Την πρώτη μου μπάντα την έστησα στα 15 και από τότε, δεν έχω σταματήσει ποτέ να παίζω, όπως και όπου μπορώ. Οι καλύτερες μου προσπάθειες ήταν, την δεκαετία του 90, 94 με 99, με τους «ΕΡΗΜΗΝ». Ταξιδέψαμε όμορφα, έχοντας γράψει δώδεκα τραγούδια σε δύο ντέμο και πολλά live, περισσότερο εδώ, στην ευρύτερη περιοχή της Ηπείρου. Το 2012, ξεκίνησε μια νέα περιπέτεια με τους Ghostance The Band που παρά τις δυσκολίες των καιρών συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Παρά τις στραβοτιμονιές και τα ναυάγια, παραμένω ενεργός και αφοσιωμένος στην μεγάλη αγάπη της ζωής μου, την σκληρή μουσική. Τον υπόλοιπο καιρό, είμαι βιβλιοπώλης και ρεμβάζω προσπαθώντας ταυτόχρονα να βγάλω και τα προς το ζην, στην «Πολυθρόνα του Νίτσε». Διαβάζω, ακούω-παίζω μουσική και γράφω διηγήματα, σχεδόν ταυτόχρονα. Τόσο ταυτόχρονα, που καμιά φορά, το ένα μπαίνει μέσα στο άλλο και γίνονται ένα. Το μεγαλύτερο κατόρθωμα της ζωής μου είναι πάντως, ότι είμαι μπαμπάς της Φαίης και του Παύλου…
Γιάννης Σιδεράκης
Γεννήθηκα το 1972 στην Αθήνα και μεγάλωσα στην Άρτα. Από μικρή ηλικία, όταν ανακάλυψα το ρόκ ν ρόλ, μέσα από αντιγραμμένες κασέτες και δανεικά βινύλια, ήξερα αμέσως τι ήθελα να κάνω... Την πρώτη μου μπάντα την έστησα στα 15 και από τότε, δεν έχω σταματήσει ποτέ να παίζω, όπως και όπου μπορώ. Οι καλύτερες μου προσπάθειες ήταν, την δεκαετία του 90, 94 με 99, με τους «ΕΡΗΜΗΝ». Ταξιδέψαμε όμορφα, έχοντας γράψει δώδεκα τραγούδια σε δύο ντέμο και πολλά live, περισσότερο εδώ, στην ευρύτερη περιοχή της Ηπείρου. Το 2012, ξεκίνησε μια νέα περιπέτεια με τους Ghostance The Band που παρά τις δυσκολίες των καιρών συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Παρά τις στραβοτιμονιές και τα ναυάγια, παραμένω ενεργός και αφοσιωμένος στην μεγάλη αγάπη της ζωής μου, την σκληρή μουσική. Τον υπόλοιπο καιρό, είμαι βιβλιοπώλης και ρεμβάζω προσπαθώντας ταυτόχρονα να βγάλω και τα προς το ζην, στην «Πολυθρόνα του Νίτσε». Διαβάζω, ακούω-παίζω μουσική και γράφω διηγήματα, σχεδόν ταυτόχρονα. Τόσο ταυτόχρονα, που καμιά φορά, το ένα μπαίνει μέσα στο άλλο και γίνονται ένα. Το μεγαλύτερο κατόρθωμα της ζωής μου είναι πάντως, ότι είμαι μπαμπάς της Φαίης και του Παύλου…
